The fantastical beasts of ancient Greece

Alastair Sooke

Η Αμφιπολη στο UNWTO / UNESCO – Παγκοσμια Διασκεψη για τον Τουρισμο και τον Πολιτισμο

Amphipolis poster

Κατά τη διάρκεια των δύο ημερών, στο πρώτο UNWTO / UNESCO Παγκόσμια Διάσκεψη για τον Τουρισμό και τον Πολιτισμό που συγκέντρωσε Υπουργούς, κορυφαίους ειδικούς και ενδιαφερόμενους φορείς σε δύο πεδία για να τονίσει την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο πλαίσιο για τη συνεργασία μεταξύ του τουρισμού και του πολιτισμού.

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Η αρχαιοστρονομία ίσως δώσει τη λύση στο μυστήριο του τύμβου της Αμφίπολης

Ομιλία του Μηνά Τσικριτσή με θέμα “Η Αρχαιοαστρονομία στην ερμηνεία αρχαιολογικών ευρημάτων ιστορικών αναφορών”

Ομιλία του Μηνά Τσικριτσή με θέμα "Η Αρχαιοαστρονομία στην ερμηνεία αρχαιολογικών ευρημάτων ιστορικών αναφορών"
 Τα Κρητομυκηναϊκά ευρήματα αλλά και η χρονολόγηση ιστορικών γεγονότων με βάση την ερμηνεία των αστρονομικών συμβολισμών αναμένεται να συζητηθούν και να αναλυθούν στην ομιλία «Η Αρχαιοαστρονομία στην ερμηνεία αρχαιολογικών ευρημάτων και ιστορικών αναφορών», που θα πραγματοποιήσει στο Ηράκλειο, το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, στις 7 το απόγευμα στην δημοτική αίθουσα της Ανδρόγεω, ο δρ Μηνάς Τσικριτσής.

Η εκδήλωση, που διοργανώνεται από τον Σύλλογο «Μινωικός Πολιτισμός και Γραφές», θα προλογιστεί και θα συντονιστεί από τον πανεπιστημιακό καθηγητή, Γιώργο Νικολακάκη.

Το θέμα της ομιλίας σχετίζεται :

Α) με την ερμηνεία αστρονομικών συμβολισμών σε Κρητομυκηναϊκά ευρήματα,

Β) με τη χρονολόγηση ιστορικών γεγονότων (Τρωικός Πόλεμος) και προσώπων (Ορφέας, Θηβαίος Ηρακλής), καθώς και ιστορικών αναφορών (ίδρυση Αλεξάνδρειας, Μέγας Αλέξανδρος, Γκόμπεκλι Τεπέ – Σείριος) με βάση αστρονομικά φαινόμενα.

tsikritzis

Σε προηγούμενο άρθρο μας έγινε η πρώτη πανελλήνια αναφορά στις δυνατότητες της αρχαιοαστρονομίας

http://www.candianews.gr

Ν.Ξυδάκης: Ο πολιτισμός είναι μοχλός ανάπτυξης

Ανοικτή επιστολή Σερραίων πολιτών για την Αμφίπολη-Τι ζητούν από τον υπ.Πολιτισμού

 Ανοικτή επιστολή – έκκληση στον υπουργό Πολιτισμού Ν.Ξυδάκη απέστειλαν επώνυμοι σερραίοι πολίτες, ζητώντας του να στηρίξει την προσπάθεια ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου και το επιστημονικό έργο των αρχαιολόγων. Αναλυτικά η επιστολή:

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ

Με αφορμή πρόσφατη συνέντευξή σας στο ”Βήμα” και αναφορά σας στην ανασκαφή της Αμφίπολης, ως Σερραίοι πολίτες, φίλοι της Αμφίπολης, κάνουμε έκκληση να συνεχιστεί απρόσκοπτα το ανασκαφικό έργο στο λόφο Καστά και οι εργασίες συντήρησης, μελέτης και ανάδειξης των ανασκαφικών ευρημάτων.

Να προστατευτεί το συνολικό επιστημονικό έργο της Αρχαιολογικής υπηρεσίας Σερρών από τυχόν πολιτικές σκοπιμότητες και  διαφαινόμενες «συναδελφικές» αντιπαλότητες, υπονομεύσεις  και παρεμβάσεις.

Να αποκλειστεί κάθε περίπτωση ιδιότυπης εποπτείας, που προσβάλει ευθέως το σπουδαίο επιστημονικό έργο και τη μεγάλη προσφορά της κυρίας Περιστέρη και των συνεργατών της.

Ζητούμε την αμέριστη  συμπαράσταση και  υποστήριξή σας προς την  επιστημονική – ανασκαφική ομάδα , προκειμένου να ολοκληρωθεί και αποδοθεί στην Ελλάδα αλλά και την παγκόσμια κοινότητα το μοναδικής αξίας μνημείο.

Αυτό είναι αναγκαίο ιδιαίτερα τώρα, που διαμορφώνονται σοβαρές αναπτυξιακές προτάσεις , ήπιας αξιοποίησης του συνολικού αρχαιολογικού χώρου της Αμφίπολης και της ευρύτερης περιοχής του Δυτικού Παγγαίου.

Ήδη με τη συνεργασία του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ, και τη στήριξη φορέων και πολιτών της περιοχής, απαλλοτριώθηκε ο χώρος του Αρχαίου Θεάτρου  της Αμφίπολης και αναμένεται άμεσα η ανάδειξη ενός ακόμη  μεγάλου μνημείου.

Ευχόμενοι κάθε επιτυχία στο δύσκολο έργο που αναλάβατε, σας βεβαιώνουμε ότι τόσο οι υπογράφοντες την επιστολή αυτή, όσο και το σύνολο πιστεύουμε των τοπικών φορέων, είμαστε στη διάθεση του υπουργείου για ουσιαστική συνεργασία και εθελοντική προσφορά.

Με τιμή

ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ  ΒΑΣΙΛΗΣ, ζωγράφος
ΒΟΖΙΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ερευνητής λαογραφίας, Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
ΓΙΑΝΝΟΓΛΟΥΔΗΣ  ΒΑΣΙΛΗΣ, εκπαιδευτικός
ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ, συγγραφέας
ΔΗΜΟΥΔΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης και Έρευνας της Ιστορίας των Σερρών (Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.)
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ   ΣΤΕΛΛΑ, πρόεδρος Λυκείου των Ελληνίδων Σερρών
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ ΚΑΙΤΗ, πρόεδρος του Ομίλου Σερρών για την UNESCO
ΕΥΘΥΜΟΠΟΥΛΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Σερρών
ΘΩΜΑΤΙΚΟΣ  ΓΡΗΓΟΡΗΣ, δημοσιογράφος
ΚΑΛΟΓΕΡΟΥΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, διευθυντής Αναπτυξιακής Εταιρείας Σερρών
ΚΑΡΤΕΡΗΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ, συγγραφέας
ΚΑΦΤΑΝΤΖΗΣ  ΒΑΣΙΛΗΣ, Ιατρός
ΜΑΛΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, τέως αναπληρωτής Διοικητής Αγίου Όρους
ΜΑΝΔΗΛΙΩΤΗΣ ΖΗΣΗΣ, φωτογράφος
ΜΕΝΤΗΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, θεατρικός  συγγραφέας, καλλιτεχνικός διευθυντής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών
ΜΗΤΛΙΑΓΚΑΣ  ΖΗΣΗΣ, φιλόλογος,, πρ.Δήμαρχος Σερρών
ΜΠΑΣΔΑΝΗΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, πρόεδρος της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σερρών
ΝΑΝΙΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, καθηγητής Α.Π.Θ., πρόεδρος του συλλόγου ”Σερραίων Πολιτεία”
ΠΑΥΛΙΔΗΣ  ΠΑΝΤΕΛΗΣ, συνθέτης
ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΒΡΑΑΜ, φωτογράφος
ΠΑΣΧΑΛΗΣ  ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, επιχειρηματίας,συγγραφέας
ΣΑΟΥΛΙΔΗΣ  ΣΤΕΛΙΟΣ, πρ. Διευθυντής Ε.Ρ.Α. Σερρών
ΣΠΥΡΙΔΟΥ  ΓΙΟΥΛΗ, πρόεδρος ιστορικού συλλόγου ”ΟΡΦΕΑΣ” Σερρών
ΤΣΑΒΔΑΡΟΓΛΟΥ  ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, αρχιτέκτονας
ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ  ΤΑΚΗΣ, σκηνοθέτης

http://www.aftodioikisi.gr

Οι πρόγονοι των Ελλήνων στην Κίνα

oi progonoi twn ellinwn stin kina-boudas me ellinika ftera nikis

Τυπικά, ο Αλέξανδρος κατέκτησε και κράτησε την αυτοκρατορία του Δαρείου για μόλις εννέα χρόνια (334-323 π.Χ.), αλλά το σοκ που επέφερε στην ιστορία αυτού του κόσμου έμελλε να κρατήσει αιώνες. Χάρη στην αίγλη του ονόματός του, οι επίγονοι κατόρθωσαν μετά τον θάνατό του να κρατήσουν για δύο αιώνες τα φέουδα που μοιράστηκαν, παρά τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πείθων που είχε αναλάβει τις ινδικές κτήσεις στην κοιλάδα του Ινδού και ο Εύδεμος που είχε πάρει τη διοίκηση του Παντζάμπ έμειναν στις κτήσεις τους ως το 316 π.Χ., για να πάρει τη θέση τους η ινδική δυναστεία του Τσαντραγκούπτα Μαουρία. Ως τον πρώτο αιώνα π.Χ.- μας λέει η Ιστορία- τις κτήσεις της Δύσης τις κατέλαβαν οι Ρωμαίοι και εκείνες της Ανατολής οι διάδοχοι των Περσών, Πάρθοι.

Σε πείσμα της ιστορίας όμως, οι Ελληνες κατόρθωσαν να συστήσουν στα εδάφη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν το ΕλληνοΒακτριανό βασίλειο (206-140 π.Χ.) και να το επεκτείνουν ανατολικά, συστήνοντας το Ελληνο-Ινδικό βασίλειο (180 π.Χ.- 10 μ.Χ.)

Τότε, με τα πρώτα κύματα των Ούννων (Ξιον Γκνου για τους Κινέζους) να σαρώνουν τα πάντα, τελείωσε το παιχνίδι εξουσίας των Ελλήνων.

Οσο για τους Κινέζους… γνωρίζαμε μόνο ότι οι στρατιώτες του Ευθύδημου (με πρωτεύουσα την Αντιόχεια τη Μαργιανή και ορμητήριο την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη) είχαν εξερευνήσει τις ερημιές στο τωρινό κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Στράβων έγραψε χαρακτηριστικά ότι οι Ελληνο-Βακτριανοί «επέκτειναν την αυτοκρατορία τους μακριά ως την Κίνα και τους Φρύνους.

Αλλά λεπτομέρειες για εμπορικές σχέσεις δεν ανέφερε. Τους Κινέζους τους γνώρισαν έμμεσα οι Ρωμαίοι, επειδή εκείνοι πουλούσαν μετάξι στους Πάρθους και οι Πάρθοι στους Ρωμαίους.  Η επαφή τους έγινε άμεση μετά το 14 μ.Χ., όταν ο έλληνας πλοίαρχος Εύπαλος έδειξε στον ναύαρχο του Αυγούστου το πώς να εκμεταλλεύεται τους μουσώνες για να συντομεύει το ταξίδι στην Ινδία.

Σύμφωνα με τα κινεζικά αρχεία, ως τον 2ο αιώνα οι έλληνες ναυτικοί είχαν φτάσει στο Βιετνάμ και το 166 μ.Χ. επισκέφθηκαν την αυτοκρατορική αυλή του Χουάν Τι, ως απεσταλμένοι του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου.

Από τότε και ως τον Μάρκο Πόλο (1266 μ.Χ.) οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι ο στεριανός δρόμος για την Κίνα ήταν στα χέρια Ούννων και Μογγόλων.

Παράδοξα, συμπτώσεις και ανατροπές

Αυτή η παγιωμένη εικόνα απομόνωσης της Κίνας ανατρέπεται άρδην τα τελευταία χρόνια, από τη διασταύρωση τόσο ιστορικών όσο και αρχαιολογικών ευρημάτων.

Σύμφωνα με το αρχείο του κινέζου ιστορικού Σίμα Κιάν, ο αυτοκράτορας Γου αποφάσισε το 138 π.Χ. να στείλει τον πρεσβευτή του Ζανγκ Κιάν στους λαούς της Δύσης, ψάχνοντας για συμμάχους κατά των Ούννων.

Εκείνος, έπειτα από την ατυχή σύλληψή του και αιχμαλωσία δέκα χρόνων στα χέρια των Ούννων, δραπέτευσε και διέσχισε την έρημο του Τακλαμακάν για να συναντήσει… τους «Νταϊουάν» (Δαναοί;). Ηταν λευκοί χωρίς λοξά μάτια και είχαν γενειάδες. Ηταν εκτροφείς υπέροχων αλόγων, είχαν πολύ όμορφα κτίρια και αγάλματα, φέρονταν με σεβασμό στις γυναίκες και… τις άκουγαν.

Η περιοχή διέθετε 60.000 οικογένειες και 30.000 στρατιώτες. Με βάση τις γεωγραφικές συντεταγμένες που έδινε ο Ζανγκ Κιάν στην αναφορά του, η πόλη που συνάντησε ήταν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, στα όρια Φεργάνας και Σογδιανής, στο πέρασμα του Παμίρ.

Το πολύ περίεργο είναι ότι στην πόλη αυτή έκοβαν ήδη νομίσματα με μια τεχνική που γνώριζαν μόνον οι Κινέζοι. Συγκεκριμένα, οι βασιλείς Αγαθοκλής και Πανταλέων της Βακτρίας είχαν κυκλοφορήσει- γύρω στο 170 π.Χ. – το πρώτο δυτικό νόμισμα «λευκού χαλκού», από κράμα χαλκού- νικελίου σε αναλογία 75/25. Προφανώς, κάποιοι είχαν προλάβει να κάνουν εισαγωγές…

Ο Ζανγκ προχώρησε στη Βακτρία και έφθασε ως την Ινδία. Επέστρεψε- έπειτα από μία ακόμη αιχμαλωσία στα χέρια των Ούννων- και πληροφόρησε τον αυτοκράτορα για τα θαυμαστά που είδε.

Τον αυτοκράτορα τον ενδιέφερε κυρίως η αγορά των αλόγων που είχαν οι Ελληνες, αλλά μαζί με αυτό ξεκίνησε το αλισβερίσι που, τον 19ο αιώνα, βαφτίστηκε από τον γερμανό μελετητή von Richthofen «δρόμος του μεταξιού».

Τους Ελληνες αντικατέστησαν στη συνέχεια οι Σκύθες, οι οποίοι πιεζόμενοι από τους Ούννους εισέβαλαν στη Βακτρία και στην Ινδία, για να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Κουσάν, ώσπου την περιοχή κατέλαβε η Κίνα (70 μ.Χ.).

Τα καραβάνια έφευγαν από την Κίνα με μετάξι, κεραμικά και σιδηρικά και επέστρεφαν με χρυσό, ελεφαντόδοντο και γυάλινα αντικείμενα. Ωστόσο οι επιθέσεις από ληστές ήταν συχνές. Για την προστασία του εμπορίου, το νεότευκτο Σινικό Τείχος επεκτάθηκε δυτικά, ως την έρημο Τακλαμακάν.

Τα σημάδια και η μεγάλη έκπληξη

Το πέρασμα των καραβανιών από την έρημο αυτή ανά τους αιώνες άφησε πάμπολλα σημάδια πίσω του. Οι πρώτοι δυτικοί μελετητές που έφθασαν στην περιοχή το 1900- ο Σουηδός γεωγράφος Sven Ηedin και ο Ούγγρος Αurel Stein- βρήκαν πολλά από αυτά, όπως και 2.000 χειρόγραφα που εξιστορούσαν τα δρομολόγια του δρόμου του μεταξιού τους προηγούμενους αιώνες.

Ακολουθώντας τον δρόμο στις περιοχές της Κίνας, έβρισκαν παντού επιρροές από την τέχνη των Ελλήνων:

Γεωμετρικά σχέδια στα υφαντά και στα κεραμικά, αγάλματα φτερωτών αλόγων, απεικονίσεις του Βούδα με φτερά αγγέλου… αλλά και ζωγραφιές με έλληνες στρατιώτες και Κενταύρους.

Ελληνικά γράμματα χαραγμένα σε νόμισμα από κινεζικό μέταλλο, νωπογραφία έλληνα στρατιώτη, υφαντό με Κένταυρο, μια μούμια δίμετρου λευκού με νεκρική προσωπίδα, βουδιστής μοναχός με δυτικά χαρακτηριστικά και γαλάζια μάτια,

Βούδας με ελληνικά φτερά Νίκης… Ολα είναι ευρήματα στην Κίνα, κομμάτια του έπους των πιονιέρων στο άνοιγμα του δρόμου προς αυτήν.

http://erevnw.blogspot.gr/

http://erevnw.blogspot.gr/

http://erevnw.blogspot.gr/

Πως ήταν «Η ομορφιά της Loulan» είναι απο τις παλαιότερες μούμιες βρέθηκαν στη λεκάνη απορροής του Tarim προέρχονται από την Loulan που βρίσκεται στο τέλος ανατολικά του το σε σχήμα αυγό η έρημος Takla Makan.

Πολλοί σύγχρονοι αρχαιολόγοι επιμένουν ότι και ο πήλινος στρατός, που συνόδευσε το 210 π.Χ. τον αυτοκράτορα Κιν στον τάφο, είχε πηγή έμπνευσης τα αγάλματα των Ελλήνων!

[Ο Πήλινος Στρατός αριθμεί 8.099 αγάλματα που απεικονίζουν μορφές ανθρώπων και αλόγων στις φυσικές τους διαστάσεις. Κάθε μορφή έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά με εξαιρετικές λεπτομέρειες στο πρόσωπο και στα μαλλιά!

Ο Πήλινος Στρατός ο οποίος θεωρείται μια από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές αποκαλύψεις του αιώνα μας και ανακαλύφθηκε το 1974, τυχαία από κάποιον αγρότη της περιοχής. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε έρθει στο φως το μαυσωλείο του πρώτου αυτοκράτορα της Κίνας, Qin Shi Huangdi, στην περιοχή Ξιάν.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ντουάν Κίνγκμπο, επικεφαλής των ανασκαφών, το σχέδιο του μαυσωλείου ήταν εμπνευσμένο από την Αρχαία Αλικαρνασσό στη Μικρά Ασία και ήταν ένα μέρος κοσμοπολίτικο αφού οι εργάτες κατάγονταν από την κεντρική ή τη δυτική Ασία και οι ακροβάτες από τη Βιρμανία.

Ο Αυτοκράτορας Qin, ο άνθρωπος που ένωσε για πρώτη φορά τη Κίνα,  είναι θαμμένος ανάμεσα στο πήλινο στρατό του, καθώς οι στρατιώτες του, τον φρουρούν εδώ και αιώνες!  Ο Πήλινος Στρατός φτιάχτηκε το 210 πΧ και υπολογίζεται ότι χρειάστηκαν 700.000 εργάτες και 38 χρόνια για τη κατασκευή του!

Από το 1987 είναι στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!]

Τοιχοχραφία με τον φοινικά

http://erevnw.blogspot.gr/

Σπάνιο αρχαιοελληνικό νόμισμα σε δημοπρασία στην Κίνα

ΒΟΥΔΑΣ… ΑΡΣΑΚΕΙΟΣ
Τα κινεζικά χρονικά αναφέρουν ότι ένας από τους πρώτους κήρυκες του ινδογενούς βουδισμού στην Κίνα ήταν ο Αν Σινγκάο. Ήταν ευγενούς καταγωγής, από τον βασιλικό οίκο των Ανξί, της χώρας του.

Το όνομα Ανξί είναι η απόδοση στα κινεζικά του ονόματος Αρσάκης, της γνωστής δυναστείας που βασίλεψε στους Πάρθους μεταξύ του 240 π.Χ. και του 224 μ.Χ., με πρωτεύουσα την Αντιόχεια Μαργιανή (ή Μερβ). Λίγο μετά τον Αν Σιγκάο, στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ., ένας άλλος βουδιστής ιεραπόστολος στην Κίνα είχε «αρσάκειο όνομα», ο Αν Ξουάν.

Επίσης, την ίδια εποχή, εμφανίστηκε στην Νταρόν της Αρμενίας ομάδα βουδιστών από την Ινδία, για τους οποίους ο μελετητής Ε. Seldeslachts ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον οι δύο αρχηγοί τους ήταν Έλληνες του πρώην ελληνο-ινδικού βασιλείου.—

Να ήταν οι απόστολοι αυτοί δημιουργήματα της τότε παγκοσμιοποιημένης κρίσης, μια μείξη ελληνικής φιλοσοφίας με τον φιλειρηνικό τρόπο ζωής που δίδασκε ο ινδός «πεφωτισμένος πρίγκιψ»;

 Αλλά η μεγάλη έκπληξη ήλθε όταν πέρασε το «καθαρτήριο» της Πολιτιστικής Επανάστασης και η Κίνα άρχισε να ανασκάπτει επιστημονικά το παρελθόν της: Η έρημος Τακλαμακάν μόνον έρημη δεν ήταν.

Θαμμένες πόλεις βρέθηκαν κάτω από τις αμμοθίνες της και τάφοι με μούμιες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια. εκάδες μούμιες χιλιετηρίδων, τέλεια διατηρημένες από την ξηρασία.

Ωστόσο… οι νεκροί δεν ήταν Κινέζοι! Ήταν ψηλοί, κοκκινομάλληδες, με ανοιχτόχρωμα μάτια. Οι πιο παλιοί ανάγονταν στο 1800 π.Χ. και οι πιο πρόσφατοι στο 300 π.Χ.

Μεταξύ αυτών ήταν και ένα μωρό ενός έτους, που είχε στη θέση των ματιών του γαλάζιες πέτρες, και κάποιες γυναίκες, του 4ου και 3ου π.Χ. αιώνα, που φορούσαν μυτερά καπέλα όπως οι Αμαζόνεs

Τι συνέβαινε; Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς ζούσαν σε μια περιοχή τελείως άνυδρη;

Για το τελευταίο ερώτημα η απάντηση είναι μάλλον γεωλογική: Η έρημος Τακλαμακάν βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας και- σε παλιότερη εποχή, με άλλο κλίμα- ήταν πιθανότατα εύφορη πεδιάδα με λίμνη.

Κατά τα λοιπά, τα απρόσμενα αυτά ευρήματα- της δεκαετίας του 1990- δημιούργησαν μεγάλο μειονοτικό πρόβλημα στην Κίνα.

Οι τουρκογενείς Ουιγούροι της περιοχής άρχισαν να λένε ότι οι μούμιες αποδείκνυαν ότι κατάγονταν από μη Κινέζους, τους Τοχάριους, άρα και η γύρω χώρα έπρεπε να γίνει αυτόνομη.  Όλοι θυμήθηκαν τους αρχαίους κινεζικούς μύθους για έναν λευκό λαό στα δυτικά, ψηλό, με πράσινα και γαλανά μάτια, και βοστρυχωτά γένια.

Έπειτα από πολλές διελκυστίνδες, η κινεζική κυβέρνηση δέχτηκε να γίνει εξέταση DΝΑ από κοινή ομάδα ερευνητών από πανεπιστήμια της Κίνας, της Σουηδίας και των ΗΠΑ.

Τα πορίσματα από το DΝΑ ξεκαθάρισαν ένα πράγμα: Οι μούμιες δεν είχαν καμία σχέση με τους Ουιγούρους Τούρκους, οι οποίοι άλλωστε είχαν καταλάβει την περιοχή μόλις τον 9ο αιώνα μ.Χ.

Αλλά δεν επήλθε συμφωνία για τίποτε από τα υπόλοιπα. Οι ανθρωπολόγοι είχαν βρει γονιδιώματα που παραπέμπουν άλλοτε σε Κιμμέριους Κέλτες της Κριμαίας, άλλοτε σε Σκύθες του Κιργιστάν και άλλοτε σε κατοίκους της Ανατολικής Μεσογείου.

Τι λένε οι αρχαιολόγοι; Πολύ απλά, ότι τα σχέδια των ρούχων των νεκρών έχουν ελληνικής τεχνοτροπίας μοτίβα. Μάλιστα, ένα από τα εγχάρακτα ταφικά αναθήματα φέρει το σύμβολο της γνωστής σβάστικας.

Ακόμη πιο εντυπωσιακά, μια μούμια που βρέθηκε πολύ νοτιότερα της ερήμου στο Γινγκπάν της ΝΔ Κίνας- χρονολογείται από το 1000 π.Χ., έχει ύψος γύρω στο 1.90(!) και φέρει χρυσή νεκρική προσωπίδα, κατά το συνήθειο των Μυκηναίων
Μα… υπάρχει ιστορική διασταύρωση;

Έχουμε ξανακούσει ποτέ για τέτοιον λαό; Ψάχνοντας στα κείμενα του Πλίνιου του Πρεσβύτερου (ΧΧΙV, Τaprobane) βρίσκουμε μια απροσδόκητη περιγραφή των Κινέζων, από έναν πρεσβευτή της Κεϋλάνης, προς τον αυτοκράτορα Κλαύδιο:

«Ο πατέρας μου έχει επισκεφθεί συχνά τη χώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν στο ύψος τους συνηθισμένους ανθρώπους, έχουν πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια…». Σημειωτέον ότι ένας επισκέπτης από την Κεϋλάνη προφανώς θα πήγαινε στην Κίνα με πλοίο και θα έπιανε λιμάνι στη νοτιοδυτική μεριά της, κοντά στο Γινγκπάν.

Έπειτα από αυτό, η φαντασία οργιάζει. Βρήκαμε, μήπως, πού κατέληξαν οι Μυκηναίοι, όταν μετανάστευσαν λόγω κλιματικής αλλαγής μετά τον Τρωικό Πόλεμο;

Τα κείμενα των Χετταίων μιλούν για τους Αχιγιάβα (Αχαιούς) που προχώρησαν πολεμώντας μέσα από τη Συρία. Αλλά και οι Κιμμέριοι σάρωσαν εκείνα τα μέρη, για να καταλήξουν να γίνουν οι Πάρθοι.

Ο Αμφορέας αυτός βρέθηκε στην πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar το 1993.

Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.

Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους.

Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.

Στην αρχαία ελληνική γλώσσα, οι Κινέζοι ονομάζονται ΣΙΝΕΣ (Λεξικό Σταμα-τάκου).

Στην ορολογία της λέξης ΣΙΝΙΣ η ερμηνεία είναι ο κατερημώνων, ο ληστής, ο άρπαξ

Στην ορολογία του ίδιου λεξικού η λέξη ΤΟ ΣΙΝΟΣ ερμηνεύεται ως πληγή, πλήγμα, βλάβη, όλεθρος.

Η ορολογία ΣΙΝΟΜΑΙ σημαίνει συλώ, λαφυραγωγώ, διαρπάζω.

Ο ληστής ΣΙΝΙΣ ΠΙΤΥΟΚΑΜΠΤΗΣ σημαίνει όλεθρος προσωποποιημένος (σελίδα 893) Η ιδιότητα των ΣΙΝΩΝ ή Κινέζων ως εξολοθρευτών εναντίον των Ιώνων, Ελλήνων, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ η νότια Κίνα ονομάζεται ακόμη ΓΙΟΥΝΑΝ ήτοι ΙΩΝΙΑ, εκεί δεν υπάρχει πλέον κανένας Ίωνας-Έλληνας.

Γερμανοί αρχαιολόγοι απέδειξαν την ύπαρξη τουλάχιστον δώδεκα ελληνικών πόλεων στην Κίνα, πριν αυτές οι αρχαιολογικές αποστολές απελαθούν.

Η κινεζική κυβέρνηση διέταξε την κάλυψη των αρχαιολογικών χώρων με λόφους χώματος στους οποίους φυτεύθηκαν δάση.

Κανένας από τους πολιτικούς μας δεν απαίτησε την ανασκαφή των χώρων αυτών από ελληνικές αρχαιολογικές αποστολές.Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.

Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια έπιπλα ελληνικού στυλ. Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.

Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον.  Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία.

Μια ματιά σε κάποιους ανθρωπολογικούς τύπους της περιοχής αυτής της ανατολικής Κίνας έχει μεγάλο ενδιαφέρον!!!

To παράξενο είναι ότι καταρχήν ενώ η έρημος Τάκλαμακαν έχει πολλά αξιοθέατα δεν είναι Τουριστικός προορισμός…Κρυφή έρημος απο τον πολύ κόσμο γιατι αραγέ;

Επίσης υπάρχουν στοιχεία που καταδεικνύουν ι την ελληνικότητα των ευρημάτων(αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο Σκύθες και άλλους λαούς της Α. Μεσογείου) και άρα το πέρασμα του Μ Αλεξάνδρου από εκεί. Οι αρχαιολόγοι αναφέρουν ότι σχέδια των ρούχων των νεκρών έχουν αρχαιοελληνικά μοτίβα.

Ιδιαίτερα ένα εγχάρακτο σύμβολο σε ένα τάφο, είναι το αρχαιοελληνικό σύμβολο της σβάστικας. Μήπως είναι αλήθεια το πέρασμα των Ελλήνων από εκείνη την περιοχή και αν ναι, τότε τι αναζητούσαν σε μια τέτοια έρημο;

Η ύπαρξη πόλεων με ελληνική αρχιτεκτονική και περισσότερο η ανακάλυψη των νεκρών με τα ελληνικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι δεν πέρασαν απλώς οι Έλληνες από εκεί, αλλά πραγματοποίησαν μόνιμη εγκατάσταση.

Ποιος ο λόγος μιας τέτοιας πράξης σε εκείνη την περιοχή, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός και συγκεκριμένος ρόλος που θα πρέπει να παίξουν αυτοί που θα εγκαθίσταντο εκεί;

Μήπως τελικά οι πόλεις αυτές ήταν φρούρια και φυλάκια και οι άνθρωποι φύλακες κάποιου μυστικού;

Ποιο ήταν αυτό το μυστικό που οδήγησε τον Μεγάλο Στρατηλάτη να πραγματοποιήσει αυτό το σκέλος της εκστρατείας του;

Τα ερωτήματα αυτά μας οδηγούν πίσω στην σχολή της Μιέζας και τις διδασκαλίες του Αριστοτέλη προς τον διάσημο μαθητή του!

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς πληροφορίες του μετέφερε για τις παλιές εκστρατείες των Ελλήνων και το τι έψαχνε τότε ο Διόνυσος.

Τι του είπε για τα μυστικά που έκρυβε η έρημος και ποιες οδηγίες του έδωσε για να φτάσει εκεί. Επίσης πρέπει να του έδωσε οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνει όταν θα έφτανε εκεί και αυτό εξηγείται εύκολα με την ύπαρξη των πόλεων-φυλακίων.

Είναι σίγουρο ότι του ανέφερε για την εκστρατεία του Διονύσου και του πρότεινε αυτή τη διαδρομή ως πιο ασφαλή για να προσεγγίσει την έρημο.

Η εκστρατεία του Διονύσου μπορεί να αποδειχθεί( σε πείσμα όσων μελετητών τη θεωρούν φαντασίας γέννημα) από την ύπαρξη νεκρών με ηλικία σχεδόν 4000 χρόνων, ανάμεσα στις μούμιες που ανακαλύφθηκαν στην Τάκλα Μακάν.

Η ηλικία τους πλησιάζει αυτή της χρονολογίας που αναφέρεται από την αρχαία γραμματεία ως η δόκιμη για την εκστρατεία του Διονύσου.

Οπότε ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τα παραπάνω στοιχεία, είναι ότι ο Μ. Αλέξανδρος επιχείρησε αυτό το κομμάτι της εκστρατείας του για να επιθεωρήσει τα έργα που άφησε ο Διόνυσος και να τα ενισχύσει με δικά του όπου υπήρχε ανάγκη.

Το πιο δύσκολο σημείο είναι ο εντοπισμός της αιτίας για την δημιουργία αυτών των έργων. Ποια ανάγκη οδήγησε να χτιστούν πόλεις στη μέση της ερήμου και να επανδρωθούν από ικανό προσωπικό, έτοιμο να δώσει μάχες!

Θα είναι δύσκολο να μάθουμε τι ακριβώς προστάτευαν αυτοί οι φύλακες ή τι ακριβώς εμπόδιζαν να διαφύγει από αυτή την περιοχή.

Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι μια τόσο σκληρή περιοχή, στην οποία φτιάχνει κάποιος φυλάκια-φρούρια, παίζει το ρόλο ενός τύπου φυλακής και έχει μέσα της πολύ ιδιαίτερους/επικίνδυνους κρατούμενους.

Τι όμως έκρυβε μέσα της αυτή η φυλακή της ερήμου; Εμείς μπορεί ποτέ να μην το μάθουμε με βεβαιότητα, αλλά ο Αριστοτέλης το είχε πει σίγουρα στον Μ. Αλέξανδρο και αυτό του έδωσε την καταπληκτική ορμή που επέδειξε κατά την διάρκεια της εκστρατείας του. Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι η έρημος Τάκλα Μακάν κρύβει πολλά και επικίνδυνα μυστικά!

Τα στοιχεία που έρχονται στο φως αποκαλύπτουν ιστορικά γεγονότα που φαίνονται ικανά να ανατρέψουν θεμελιωμένες θέσεις για την ιστορία της περιοχής και ίσως την παγκόσμια ιστορία!

Εκστρατείες και εγκαταστάσεις πληθυσμών σε εποχές παλαιότερες από ότι πιστεύονταν μέχρι τώρα και οι οποίες έγιναν από λαούς με υψηλό πνευματικό επίπεδο.

Λαούς που δεν είχαν σχέση στην εμφάνιση με τους ιθαγενείς και ούτε στα ήθη και έθιμα τους!

Και τέλος κεντρικό σημείο σε όλα αυτά είναι οι Έλληνες και οι ενέργειες τους, με αρχηγό τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Διόνυσο!!

Μήπως, απλά, βρήκαμε αυτούς που τους κυνήγησαν ως την εσχατιά της Γης και τους εξολόθρευσαν, κλέβοντας ακόμη και τα ταφικά τους έθιμα;

πηγή: http://pyli-apokalypseis.com/politismos/item/2030-oi-progonoi-ton-ellinon-stin-kina

Ο αρχαίος χρυσός της ανατολικής Μακεδονίας

 

Στη φύση ο χρυσός εντοπίζεται κυρίως αυτοφυής και λιγότερο υπό μορφή ενώσεων.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα φυσικό κράμα που μπορεί να περιέχει σημαντικές περιεκτικότητες σε άργυρο ή/και χαλκό. ‘Oταν οι περιεκτικότητες σε άργυρο υπερβαίνουν το 25% ονομάζεται ήλεκτρο και όταν η περιεκτικότητά του σε χαλκό είναι πάνω από 20% ονομάζεται χαλκούχος χρυσός.

Μπρένταν Φόλεϊ: Η αρχαιολογία μοχλός ανάπτυξης για την Ελλάδα

Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή.

Πώς θα είναι το μέλλον της αρχαιολογίας; «Αν σας αρέσουν οι αστυνομικές σειρές, θα έλεγα ότι θα μοιάζει με το CSI. Η τεχνολογία αιχμής θα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη συλλογή, ανάλυση των δεδομένων από ρομπότ μέχρι αναλύσεις DNA. Τίποτα όμως δεν θα μπορεί να γίνει χωρίς τους ίδιους τους αρχαιολόγους που μοχθούν, που ερευνούν, που έχουν πάθος με τη δουλειά τους, που δίνουν οδηγίες και κατευθύνσεις». Ο Μπρένταν Φόλεϊ, ο αρχαιολόγος και δύτης που είχε κομβικό ρόλο στη διεθνή αποστολή για την έρευνα στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, κάθεται απέναντί μου σε ένα τραπέζι με προνομιακή θέα. Είμαστε ακροβολισμένοι στον τελευταίο όροφο αθηναϊκού ξενοδοχείου στην Πλάκα και βλέπουμε φωτισμένο τον Παρθενώνα.

Ο Αμερικανός που ζει στη Σουηδία, βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, για την επίσημη παρουσίαση των πρώτων αποτελεσμάτων των φετινών καταδύσεων, στο σκαρί του μηχανισμού. Αλλωστε τα τελευταία δέκα χρόνια οι επισκέψεις του στη χώρα μας είναι πυκνές καθώς συνεργάζεται στενά με την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων.

Τον Οκτώβριο του 2014, η ομάδα στην οποία συμμετείχε, κατάφερε να ολοκληρώσει μια λεπτομερή φωτογραφική αποτύπωση του πυθμένα στην περιοχή του ναυαγίου και να ανασύρει ορισμένα ευρήματα, παρά το γεγονός ότι ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος. Εκεί έγινε και η παγκόσμια πρώτη του «διαστημικού» σκαφάνδρου Exosuit που έκλεψε την παράσταση. Τον Μάιο, η αποστολή θα επιστρέψει με μεγαλύτερες φιλοδοξίες για ανεύρεση σπουδαίων έργων τέχνης και αντικειμένων, καθώς υπάρχει πλήθος ενδείξεων για πλούσια σοδειά από τον βυθό. Μάλιστα, θα γίνει και μια επιτόπια έρευνα στα Κύθηρα, στο σημείο όπου είχε βυθιστεί το πλοίο «Μέντωρ» το οποίο είχε ναυλώσει ο Ελγιν για να μεταφέρει τα γλυπτά του Παρθενώνα.

Το Μπρένταν είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα ιρλανδικά ονόματα, του επισήμανα, ξεκινώντας την κουβέντα. «H οικογένειά μου έχει ρίζες από την Ιρλανδία» απαντά. «Ο προπάππος μου μετανάστευσε στην Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πριν από δέκα χρόνια, πήγα με τον πατέρα μου στο χωριό από το οποίο καταγόμαστε. Βρήκαμε ένα μικροσκοπικό σπίτι με ένα δωμάτιο που δεν χωρούσαμε να σταθούμε όρθιοι. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι ήταν αδύνατον να επιβιώσουν άνθρωποι σε τόσο σκληρές συνθήκες και η ξενιτιά ήταν μονόδρομος. Ο προπάππους εγκαταστάθηκε κοντά στη Βοστώνη και έγινε αστυνομικός».

Η εμπειρία του ΜΙΤ

Συνεχίζει: «Μεγάλωσα δίπλα στον ωκεανό. Εχω βιωματική σχέση με τη θάλασσα. Οταν ήμουν έφηβος, είχαμε μια βάρκα με μηχανή με τους φίλους μου και ήταν η διασκέδασή μας. Λίγο αργότερα, ξεκίνησα και τις καταδύσεις. Εκείνη την περίοδο ήθελα να καταταγώ στο Ναυτικό και να υπηρετήσω στα υποβρύχια. Ομως σε έναν αγώνα πάλης, προκάλεσα μεγάλη ζημιά στον αυχένα μου και δεν μπορούσα να γίνω δεκτός στον στρατό. Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω ιστορία και αρχαιολογία. Συνέχισα με ναυτική και οικονομική ιστορία. Στην διάρκεια των σπουδών μου, ένας καθηγητής με προέτρεψε να ακολουθήσω το δρόμο της ενάλιας αρχαιολογίας. Βούτηξα σε ένα βυθισμένο πλοίο του 1690. Για εσάς τους Ελληνες, δεν είναι πολύ παλιό, αλλά στην Αμερική δεν έχουμε αρχαία. Είχα άλλη μια μεγάλη τύχη: Αφενός γνώρισα και συνεργάστηκα με τον Μπομπ Μπάλαρντ που είχε βρει το ναυάγιο του Τιτανικού, αφετέρου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου με ένα διδακτορικό στο Τεχνολογικό Ιδρυμα της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole».

Ο κ. Φόλεϊ μιλά με ενθουσιασμό και πάθος για το ΜΙΤ: «Η εμπειρία αυτή άλλαξε όλη μου τη ζωή. Είναι το μέρος που σε βοηθάει να κάνεις το πιο τρελό όνειρό σου πραγματικότητα. Πας στον καθηγητή σου και του λες: “Εχω αυτήν την εντελώς παρανοϊκή ιδέα και θέλω να δω αν θα μπορούσα να την εφαρμόσω”. Και εκείνος σου απαντά: “Τέλεια. Το πανεπιστήμιο θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε βοηθήσει με τεχνογνωσία, πόρους και συμβουλές”. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου, συναντιέμαι με συμφοιτητές μου. Ο καθένας είναι κορυφή σε κάποιο πεδίο. Και μέσα από τις συζητήσεις μας, βρίσκουμε απίστευτες λύσεις στα επιστημονικά θέματα που μας απασχολούν. Ενας από αυτούς λ.χ. που ειδικεύεται στις έρευνες του DNA με ρωτούσε αν έχουμε χρησιμοποιήσει τέτοιες τεχνικές στο περιεχόμενο των αμφορέων, που ανασύραμε από τον βυθό. Ετσι, θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε από αρχαίες συνταγές φαγητών μέχρι αρχαία καλλυντικά».

Η πατρίδα σας μπορεί να έχει ένα λαμπρό μέλλον

Στο ΜΙΤ, ο κ. Φόλεϊ έμαθε τι είναι αυτό που αντανακλά το αμερικανικό εκπαιδευτικό και εργασιακό μοντέλο: «Το παν είναι το ομαδικό πνεύμα. Μπορεί να έχεις δικά σου σχέδια αλλά πάντα μιλάς για τη συνεργασία, για τους συνολικούς στόχους. Κανένας δεν σε σέβεται αν περιστρέφεσαι γύρω από τον εαυτό σου, όσο έξυπνος και αν είσαι. Καμιά φορά θυμώνω όταν λένε ότι οι Ελληνες δεν μπορούν να εργαστούν σε ομάδες. Είναι ένα λανθασμένο στερεότυπο. Δεν είναι αλήθεια. Κοιτάξτε τη θαυμάσια δουλειά που κάνουμε στα Αντικύθηρα. Πρέπει να σας πω δε ότι με τον Θεοτόκη Θεοδούλου και τον Δημήτρη Κουρκουμέλη, μέλη της Εφορείας στην οποία προΐσταται σήμερα η δρ Αγγελική Σίμωση, συνεργαζόμαστε για περίπου δέκα χρόνια. Είναι οι πιο εργατικοί, ικανοί και σεμνοί συνεργάτες που είχα στη ζωή μου και αυτό αποτελεί το πιο ισχυρό κίνητρο για να δουλεύω στην Ελλάδα. Δεν είναι τα σπουδαία ναυάγια που έχετε, αλλά οι σπουδαίοι άνθρωποι. Εχοντας στέρεη γνώση της Ελλάδας, πολλές φορές αισθάνομαι ότι ο μέσος Ελληνας πιστεύει ότι το μόνο που αξίζει στα μάτια των ξένων είναι το παρελθόν. Θεωρώ ότι μια τέτοια αντιμετώπιση είναι μεγάλο λάθος και δεν σας αφήνει να πάτε μπροστά με μια διαυγή εικόνα του ποιοι είσαστε. Εχετε όλα τα εφόδια και τα χαρίσματα, να είσαστε εξίσου υπερήφανοι για τον σημερινό σας εαυτό. Οπως σας είπα έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια εξαιρετικούς ανθρώπους, με έργο, το οποίο συχνά δεν αναδεικνύεται».

Σύγχρονος φιλέλληνας; Ο Μπρένταν Φόλεϊ που είναι παντρεμένος με Σουηδέζα και ζει εδώ και πολλά χρόνια στη Σκανδιναβία, ενσαρκώνει ένα πρότυπο που έχει εκλείψει τον τελευταίο καιρό: του ανθρώπου που έχει κλασική παιδεία αλλά στρέφει με τρυφερότητα και εμπιστοσύνη το βλέμμα του στους σύγχρονους Ελληνες: «Από τότε που ξεκίνησε η κρίση και μετά, βαρέθηκα να διαβάζω αρνητικά πράγματα για εσάς στις ξένες εφημερίδες. Στεναχωριόμουν διότι ήξερα από πρώτο χέρι τις προσπάθειές σας να προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα, τον τεράστιο αγώνα που κάνατε. Θέλησα λοιπόν η υπόθεση των Αντικυθήρων να φέρει μεγάλη θετική δημοσιότητα, να φανεί ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που αξίζει όχι για την ιστορία της αλλά για τους σύγχρονους κατοίκους της, τους επιστήμονες, τους αρχαιολόγους της. Η Ελλάδα μπορεί να έχει ένα λαμπρό μέλλον και αυτό λέω σε όποιον συνεργάζομαι, από τους Αμερικανούς χορηγούς μου μέχρι τους Αυστραλούς επιστήμονες. Είναι μια πεποίθηση που ενστερνιζόμαστε όλοι μας».

Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν ακόμα θησαυροί μέσα στο νερό

Ο κ. Φόλεϊ ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2001. «Το τμήμα του Ocean Engineering στο ΜΙΤ, εκείνη την περίοδο, είχε επικεφαλής Ελληνοαμερικανούς καθηγητές που ήθελαν να δοκιμάσουν ένα υποβρύχιο ρομπότ. Τότε ήταν που συνάντησα τον Δημήτρη Κουρκουμέλη και τον Θεοτόκη Θεοδούλου και είχαμε εξαιρετική χημεία. Θέλω να πω σε αυτό το σημείο κάτι για την Εφορεία Εναλίων που είναι μια δημόσια υπηρεσία. Μπορεί στα κοινά μας εγχειρήματα εγώ να συνεισέφερα στο τμήμα της τεχνολογίας αλλά η κατάρτιση, η γνώση και το πάθος που έχουν για τη δουλειά τους, είναι αυτό που μετράει σε όλες τις αποφάσεις μας. Τόσο με τα μέλη όσο και με τους εκάστοτε προϊσταμένους της έχουμε μια πολύ γόνιμη συνεργασία. Σημασία δεν έχει μόνο να εντοπιστεί ένα ναυάγιο αλλά με ποιον τρόπο θα αποσπάσει κανείς τις απαραίτητες πληροφορίες. Τι μας λέει για το φορτίο, τις συνθήκες του ατυχήματος, την εποχή του ολόκληρη. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο της ενάλιας αρχαιολογίας στις ημέρες μας και ο σκοπός αυτός υπηρετείται πια με τη συμβολή της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, όπως είδαμε και στα Αντικύθηρα. Ετσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση φτιάξαμε ένα επαναστατικό φωτομωσαϊκό μοντέλο με τη συνένωση χιλιάδων φωτογραφιών που τράβηξε στον βυθό το ρομπότ. Αυτός ο χάρτης μας βοηθά να εργαζόμαστε ακόμα και όταν είμαστε εκτός νερού, παρατηρώντας τη μορφολογία του πυθμένα και τοποθετώντας εκεί τα ευρήματα».

Η χρηματοδότηση

Ο κ. Φόλεϊ εκτός από το να εισάγει νέα τεχνολογία, διακρίνεται και σε έναν ακόμα τομέα. Προσπαθεί και -εν μέτρω- καταφέρνει να βρει και χρηματοδότηση για τις ανάγκες της έρευνας στην Ελλάδα. «Θα σας πω ποια είναι η αμερικανική λογική σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Το πιο σημαντικό για τον επιστήμονα και τον ερευνητή είναι να βλέπει στο μέλλον, να αφήνει τη φαντασία του να τον καθοδηγεί στη μελέτη ή την έρευνά του, να σκέφτεται ποιο είναι το ποθούμενο αποτέλεσμα και όχι να σκέφτεται το αν θα υπάρχουν τα χρήματα να υλοποιήσει όλα όσα θέλει. Διότι έτσι βάζει ο ίδιος εμπόδια στον εαυτό του, φρενάρει τις ικανότητές του, τις υποτάσσει στον προϋπολογισμό. Και πού θα βρεθούν τα λεφτά; Στην Αμερική πιστεύουμε ότι οι μεγάλες ιδέες τελικά βρίσκουν και τη μεγάλη χρηματοδότηση ενώ οι μικρές ιδέες βρίσκουν, αντίστοιχα, μικρή οικονομική ανταπόκριση. Εχει τύχει να συναντήσω βαθύπλουτους ανθρώπους που θέλουν να μάθουν ποιο είναι το πρότζεκτ μας για να δουν αν θα συμβάλουν. Οσες φορές ζητούσα λίγα χρήματα, έφευγα από το γραφείο τους με την αίσθηση ότι τους απογοήτευσα και τους έφαγα τον χρόνο για μικροποσά. Οσες φορές πήγα ενθουσιώδης, ζητώντας μεγάλα ποσά, περιγράφοντας πολύ φιλόδοξα και δύσκολα σχέδια, τις περισσότερες φορές είχα θετική απάντηση. Για να βρεις χρηματοδότες πρέπει να τους κάνεις να αισθάνονται ότι συμμετέχουν σε μια μεγάλη προσπάθεια, σε ένα όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα».

Και πώς βρέθηκε στα Αντικύθηρα; «Οταν ήρθα στην Ελλάδα, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είχα σκοπό να εστιάσω στο ναυάγιο. Δεν με ενδιέφερε ένα ρωμαϊκό σκαρί αλλά πολύ πιο παλαιά πλοία, διότι ο στόχος μου ήταν να δω πώς ξεκίνησε η ναυσιπλοΐα, να καταλάβω τις βασικές αρχές, να μάθω πώς οι άνθρωποι της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. τόλμησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στη θάλασσα. Ομως οι Ελληνες συνάδελφοί μου, με έπεισαν για την τεράστια σημασία του ναυαγίου. Ο μηχανισμός είναι μονάχα μια ένδειξη για την κολοσσιαία σημασία του αλλά όχι η μόνη. Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν ακόμα θησαυροί μέσα στο νερό. Αναφέρω μερικές ενδείξεις. Βρήκαμε φέτος μια τεράστια άγκυρα που αλλάζει την άποψή μας για το μέγεθος του πλοίου, που πρέπει να ήταν πολύ πιο μεγάλο από αυτό που υποψιαστήκαμε αρχικά. Μέχρι τώρα έχουν εντοπιστεί αρκετά υπολείμματα από ανθρώπινους σκελετούς, που σημαίνει ότι υπήρχαν πολλοί επιβάτες, πράγμα σπανιότατο για τα αρχαία χρόνια. Πρέπει λοιπόν να ήταν ένα τεράστιο σκαρί που μετέφερε σιτηρά. Οι Συμιακοί και ο Κουστό δεν έσκαψαν αλλά μάζεψαν ό,τι βρήκαν στην επιφάνεια. Εμείς θα κάνουμε κανονική ανασκαφή και θα ερευνήσουμε σε μεγαλύτερη ακτίνα. Το ναυάγιο των Αντικυθήρων είναι το πιο σημαντικό που έχει ανακαλυφθεί ποτέ, χάρις στη νέα τεχνολογία οι ειδικοί θα έχουν μια εξαιρετική επιστημονική προσέγγιση στα ευρήματα».

Ο κ. Φόλεϊ θεωρεί ότι η αποστολή στα Αντικύθηρα θα ανοίξει έναν νέο δρόμο για την ενάλια αρχαιολογία στη χώρα μας. «Ο απώτερος στόχος μας πρέπει να είναι ναυάγια που βρίσκονται σε εξαιρετικά μεγάλα βάθη διότι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να τα βρούμε άθικτα. Η έρευνα θα γίνει με τα ρομπότ. Βέβαια αυτό απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη χρηματοδότηση αλλά αν πάει καλά η έρευνα στο σκαρί του μηχανισμού, μπορούμε να ονειρευόμαστε για το μέλλον. Θα σας πω και κάτι ακόμα. Η αρχαιολογία και η προστασία και ανάδειξη των μνημείων σας μπορεί να αποτελέσει έναν μοχλό ανάπτυξης και εσόδων για τη χώρα. Τα Αντικύθηρα των 19 μόνιμων κατοίκων κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι μια προστατευόμενη περιοχή από την UNESCO έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς. Δεν μπορείς να ασχολείσαι με τα μνημεία ή τα ναυάγια και να ξεχνάς τον άνθρωπο».

Η συνάντηση

Φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Electra, επί της Ναυάρχου Νικοδήμου στην Πλάκα. Η θέα είναι καταπληκτική, το φαγητό νοστιμότατο και οι τιμές αντίστοιχες του υψηλού επιπέδου. Για αρχή πήραμε ψητά λαχανικά με μαστέλο, για κυρίως πιάτο ένα καρπάτσιο μόσχου και χυλοπίτες με φιλετάκια. Ηπιαμε ένα Νυχτέρι Σαντορίνης. Τα επιδόρπια ήταν φοντάν σοκολάτας και κρεμ μπριλέ. Ο λογαριασμός ανήλθε σε 97 ευρώ.

Oι σταθμοί του

1968
Γεννιέται στη Βοστώνη.

1991
University of New Hampshire. Αποφοιτά από το Τμήμα Ιστορίας.

1995
Tufts University. Κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Ναυτική Ιστορία.

1996
University of Southampton. Μεταπτυχιακές σπουδές στην Ενάλια Αρχαιολογία.

2001
Πρώτη επίσκεψη στην Ελλάδα, αρχίζει τις έρευνες σε αρχαία ναυάγια σε όλον τον κόσμο.

2003
ΜΙΤ. Παίρνει το διδακτορικό του στην Ιστορία της Τεχνολογίας.

2012-13
Γίνεται η προπαρασκευή της έρευνας στα Αντικύθηρα.

2014
Ξεκινά η επίσημη διεθνής αποστολή στο περίφημο ναυάγιο των Αντικυθήρων, με ορίζοντα πενταετίας.

Έντυπη Έκδοση “Καθημερινής”

Η Κερκίνη του χθες και του σήμερα

 Εξακοντιζόμαστε με την βοήθεια του ταχύτερου μεταφορικού μέσου του νου, σχεδόν 20000 χρόνια πριν από το σήμερα, έληγε τότε η τελευταία περίοδος παγετώνων που γνώρισε η γηραιά μας ήπειρος, ο παγετώνας της Ροδόπης έλειωσε και οι τρομακτικοί όγκοι νερού που προέκυψαν κύλησαν από τις βουνοπλαγιές ως κάτω χαμηλά σε μια πεδιάδα αυτή που πολύ αργότερα μετασχηματίστηκε στην πεδιάδα των Σερρών που γνωρίζουμε.

 
 
Η μια βρισκόταν στο νότιο τμήμα της πεδιάδας και οι ιστορικοί την ονόμαζαν “Κερκινίτιδα” ή “Κέρκουρο” και η άλλη ήταν στα βορειοδυτικά και είχε την ονομασία “Πρασιάδα”.
 
 
 
Οι αιώνες περνούσαν, ο ποταμός με τους χείμαρρους συνέχιζαν το έργο τους χωρίζοντας ξανά και ξανά τις λίμνες, καθώς ήρθε ο 20ος αιώνας βρήκε στην περιοχή απλωτά βαλτοτόπια και αναρίθμητες μικρές λίμνες, δυο ήταν οι πιο μεγάλες: του Αχινού στα ανατολικά και η Κερκίνη, στη θέση περίπου της αρχαίας Πρασιάδας. Η Κερκίνη που την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας ονομαζόταν Μπούτκοβο, ήταν σαφώς πιο μικρή από τη λίμνη του Αχινού κι αρκετές μάλιστα ήταν οι φορές που στέγνωνε εντελώς, όλος αυτός ο κόσμος των νερών έσφυζε από μορφές ζωής, φυτικές και ζωικές.
 
 
Ωστόσο ο ποταμός δεν ήταν πάντοτε μια ευλογία για τους κατοίκους του τόπου. Δυναμικός και ασυγκράτητος, δεν κατόρθωνε όλες τις φορές να παραμένει στα όρια που του απλωνόταν με μανία πλημμυρίζοντας χωριά και καλλιέργειες, φτάνοντας σχεδόν ως τα ρίζα των βουνών και των λόφων. Η κατάσταση για τους κατοίκους έγινε πραγματικά πολύ άσχημη ιδίως μετά τους βαλκανικούς πολέμους την μικρασιατική καταστροφή και την εγκατάσταση στην περιοχή των προσφύγων, τότε η γη ήταν πολύτιμη γιατί ήταν αναγκαία.
 
 
Το 1928 το ελληνικό δημόσιο αναθέτει στην εταιρία John Monks-Ulen & Co από της ΗΠΑ το έργο της μετατροπής της πεδιάδας των Σερρών ΄΄ … σε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα εύφορων χωραφιών…΄΄ έξι χρόνια αργότερα η ξένη εταιρία που έμεινε γνωστή στο πανελλήνιο σαν Ουλεν, είχε περάτωση το έργο, αποξηράνθηκαν η λίμνη του Αχινού και αρκετοί βάλτοι, διευθετήθηκαν με αναχώματα οι κοίτες του Στρυμόνα, κι ένα φράγμα στήθηκε το 1932 κοντά στο χωριό Λιθότοπος, ο πρώτος αυτός φραγμός στη ροή των νερών του ποταμού υπήρξε η απαρχή της δημιουργίας της λίμνης Κερκίνης ως τεχνητού ταμιευτήρια νερού όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.
 
 
Ο σκοπός που δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη ήταν τριπλός: ν΄ αντιμετωπιστούν οι πλημμύρες, οι αυξημένες ανάγκες για άρδευση των καλλιεργειών και η συγκράτηση των υλικών που μεταφέρει ο Στρυμόνας.
Ωστόσο και πάλι ο ποταμός γέμισε με φερτά υλικά την λίμνη, το 1952 αναγκάστηκαν να υψώσουν το ανάχωμα, και πάλι ο ποταμός ξέφευγε από όρια του, γέμισε τη λίμνη δημιουργούσε με τις αποθέσεις του εύφορες εκτάσεις που οι άνθρωποι επιθυμούσαν να καλλιεργήσουν, και το 1982 εγκαινιάζεται το νέο φράγμα, ο ποταμός όμως, εξακολουθεί να υπάρχει και να ορίζει διαφορικά από τον άνθρωπο, ίσως μας ωθεί να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με μια άλλη οπτική, αυτήν της συνύπαρξης με την φύση και όχι αυτής της άμετρης εκμετάλλευσης των στοιχείων της.
 
 
Όπως ήταν επόμενο, όλες τις αλλαγές στη γεωμορφολογία και στην υδρολογία του τόπου τις ακολουθούσαν οι κατάλληλες προσαρμογές των φυτών και των ζώων, τα οποία με σφρίγος και πείσμα ξεπερνούσαν τα αδιέξοδα. Έτσι το βασίλειο αυτό του νερού μπορούσε να διατηρείται ως ΄΄παράδεισος επί γης ΄΄με ανεκτίμητο φυσικό πλούτο, πως συνέβη αυτό; η σημερινή λίμνη βρίσκεται πάνω σε πανάρχαιο υγροτοπικό χώρο, από το ουρανό της διέρχεται ένας επίσης πανάρχαιος αέρινος διάδρομος που ακολουθούν τα πουλιά μεταναστεύοντας.
 
 
Είναι λίμνη σχετικά αβαθής με πλούσια την υδρόβια και παρόχθια βλάστηση και ήπιες κλίσεις ανάγλυφου στα βόρεια και στα βορειοανατολικά, έχει αδιάλειπτη τροφοδοσία από τον ποταμό τόσο σε νερό όσο και σε θρεπτικά στοιχεία αλλά και επειδή περιοδικά η λίμνη παρουσιάζει υψηλή παραγωγικότητα. Εξαιτίας αυτών των συνθηκών που σε άλλες τεχνητές λίμνες δεν ισχύουν, στάθηκε δυνατό σ΄ ένα έργο ανθρώπου ν΄ αποτελέσει προπύργιο και καταφύγιο ζωής μοναδικό παράδειγμα ζωντανού ταμιευτήρα στη χώρα μας.
 
 

Η πορεία μέσα στο χρόνο

Όπως κάθε ποταμός, έτσι κι ο Στρυμόνας, πιστός στο ρόλο του, χιλιετηρίδες ολόκληρες κουβαλά υλικά που μεθοδικά στοιβάζει στην πεδιάδα των Σερρών. Στο διάβα του τα βουνά κι οι λόφοι πλουταίνουν από φυτά και ζώα, αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Ηρόδοτος, αναφέρουν πυκνότατα δάση από πεύκα, βαλανιδιές , καστανιές και οξιές. Όταν το 480 π.χ. έφθασαν στρατεύματα, κατασκεύασαν για να περάσουν τον Στρυμόνα, μια ξύλινη γέφυρα στηριγμένη σε βάρκες. Σημερινοί ιστορικοί, μελετώντας τα απομεινάρια της στην αρχαία Αμφίπολη, υποστηρίζουν πως χρειάστηκε να κοπούν από τα τριγύρω δάση 12,000 δέντρα για μια τεράστια γέφυρα που σήκωσε τον ατελείωτο περσικό στρατό. Μέσα στην πλούσια βλάστηση αναφέρουν, επίσης, οι αρχαίοι γεωγράφοι ότι ζούσαν πλήθος τα μεγάλα θηλαστικά : ελάφια, αγριογούρουνα, αρκούδες, ταύροι, μα και λιοντάρια, λεοπαρδάλεις και λίγκες !
Οι σοβαρές αλλαγές με τον μεγάλο αντίκτυπο ξεκίνησαν στις αρχές του 20ου αιώνα ακολουθώντας τις έντονες ιστορικές αλλαγές στα Βαλκάνια. Στη δεκαετία του ’20, και μετά την Μικρασιατική καταστροφή, 85000 κατατρεγμένοι πρόσφυγες, φτάνουν στην περιοχή των Σερρών και στα χωριά κοντά στους υγρότοπους, πληροφορούνται ότι ο τόπος είναι καρπερός κι οι λίμνες έχουν ψάρι, εδώ εναποθέτουν τις ελπίδες για το μέλλον τους, δουλευτάριδες καθώς ήταν, την σκληρή εργασία δεν την τρόμαξαν, τρόμαξαν, όμως, την ελονοσία που πραγματικά τους αποδεκάτισε, ασυνήθιστοι καθώς ήταν στην αδυσώπητη αυτή ασθένεια. Την ίδια δεκαετία το Ελληνικό Δημόσιο εντάσσει την περιοχή σε ένα πρόγραμμα αποξηράνσεων που κύριους στόχους είχε την απόκτηση καλλιεργήσιμης γης και την άρδευση της, την αντιμετώπιση των πλημμύρων μα και την καταπολέμηση της ελονοσίας, κι έτσι, το 1932 ολοκληρώνεται η κατασκευή του πρώτου φράγματος του Στρυμόνα.
Οι δραματικές αλλαγές στην φύση και στο τοπίο του υγρότοπου αρχίζουν, γύρο από την λίμνη Κερκίνη, σε μία ακτίνα 10 περίπου χιλιομέτρων από τις όχθες της, έχουν αναπτυχθεί 21 χωριά, απομεινάρια αρχαίων κατασκευών και ριζωμένα παμπάλαια έθιμα συναντά κανείς σ’ αυτά, όπως το τείχος στο Μανδράκι και την τέλεση των Αναστενάριων, κάθε χρόνο, στο χωριό Κερκίνη. Κάποια από τα χωριά είχαν στρατηγική σημασία για τις Ελληνικές δυνάμεις κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, όπως η Βυρώνεια όπου είχε εγκατασταθεί το Ελληνικό στρατηγείο, εδώ ο Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος συνεργάστηκαν για τους όρους της ειρήνης, μια επιγραφή σ’ ένα πλάτανο του σιδηροδρομικού σταθμού μαρτυρεί το γεγονός.

 

Ο κατακλυσμός της εποχής του Δευκαλίωνα που μερικοί, (Καφταντζής 1972) τον τοποθετούν στο 1796 π.χ. πρέπει να θεωρεί πραγματικό γεγονός για την περιοχή των Σερρών, παρόμοιούς ΄΄κατακλυσμούς ΄΄ προκάλεσε συχνά ο Στρυμώνας. Σύμφωνα με τον Όμηρο οι Παίονες που αρχικά κατοικούσαν στην κοιλάδα του Αξιού και ύστερα μετακινήθηκαν στην περιοχή του Στρυμόνα έλαβαν μέρος στον τρωικό πόλεμο (περίπου το 1200 π.χ.) με την πλευρά των Τρώων. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος ήταν φύλο συγγενικό με αυτούς και βέβαια ελληνόφωνο όπως οι Τρώες, αναφέρεται επίσης, εκστρατεία του Έκτορα στην περιοχή του Στρυμόνα, πριν από τα τρωικά για να βοηθήσει τους φίλους του θράκες που επίσης ήταν σύμμαχοι του στον τρωικό πόλεμο.
Ο Ησίοδος είναι ο πρώτος (γύρο στα 750 π.χ.) που αναφέρει τον ποταμό με το όνομα Στρυμών, κατά τον Ευριπίδη γιος του ΄΄καλλιγεφυρου΄΄ Στρυμόνα ήταν ο Θράκας βασιλιάς Ρήσος που έλαβε μέρος στον τρωικό πόλεμο και φονεύθηκε από τον Διομήδη.

Κατά τον Ψευδοπλούταρχο ο Στρυμόνας ΄΄άκουσας περί Ρήσου τελευτής… εαυτόν έρριψε εις ποταμόν Παλαιστίνος , γιος του Ποσειδώνα και επίσης βασιλιά της Θράκης. ΄΄έχων πόλεμο … τον υιόν Αλιάκμονα στρατηγόν έπεμψε ο δε προπετέστερον μαχόμενος ανηρέθη, περί δε… άκουσας Παλαιστίνος… εαυτόν έρριψε εις ποταμόν Κόνοζον ότι απ΄ αυτού Παλαιστίνος ωνομάσθη΄΄. Στη γη τη ΄΄Στρυνονία΄΄ έφτασε και ο μυθικός Ηρακλής όταν εκτελώντας τον δέκατο άθλο του προσπαθούσε να περιμαζέψει τα βόδια του Γηρυόνη, τότε κατά τον Απολλόδωρο, ΄΄Στρυμόνα μεμψάμενος τον ποταμό πάλαι πότε το ρείθρο πλωτών εμπλήσας πέτραις απλωτών ποίσεν΄΄.

Ο ίδιος ήρωας υπηρετώντας τον Συλέα έναν κακότροπο αμπελοκτήμονα της περιοχής Φυλλίδας οργίστηκε μαζί του και γύρισε τον ποταμό προς τους αμπελώνες τους οποίους καταπλημμύρισε. Στη συμβολή του Αγγίτη με την πρώην λίμνη Αχινού τοποθετούν μερικοί το ΄΄Νησσιον πεδίον΄΄ από το οποίο ο Πλούτωνας άρπαξε την Περσεφόνη στα έγκατα της γης όταν η τελευταία άπλωσε το χέρι της για να κόψει έναν νάρκισσο. Πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι κατά την μακρινή εκείνη εποχή τα εδάφη του ΄΄Νησσίου Πεδίου΄΄ είχαν μηχανική συμπεριφορά ίδια ακριβός με την σημερινή. Κάτω από το επιφανειακό έδαφος υπάρχει παχύ στρώμα βούρκου, μέχρι 40 και πλέων μέτρων, σε αυτόν τον βούρκο κινδύνευσε πριν από λίγα χρόνια να βουλιάξει και να βρεθεί στην αγκαλιά του Πλούτωνα όχι απλώς μια Περσεφόνη αλλά ένα σύγχρονο χωματουργικό μηχάνημα.

 kerkinitoday.gr

Making money from our rich monuments

Cyprus is not alone in investing next to nothing in cultural heritage conservation. It is paradoxical that countries with the longest ancient histories – with probably the richest and most impressive archaeological and other monuments – pursue ‘development’ policies and budget allocations which put culture way down the list of priorities.

It is said that monuments are not a ‘productive sector’. Historical monuments and ruins from our past are invaluable, cannot be replaced, relocated, removed or reconstructed. Still, very little money is invested in heritage conservation. A recent Report by the Global Heritage Fund (GHF) confirms this apparent anomaly.

A recent World Bank Report on the financial neglect of monuments and heritage in general, coined the term ‘client crisis’ to draw attention to the same issue. When money is not channeled to monuments, likewise monuments do not generate any money.
Heritage and Economy

Money and monuments have a complex and elusive relationship which becomes far more awkward by the approach and practices pursued by public authorities at various levels, which, in their sincere pursuit of high science and scholarly knowledge, divorce monuments from the hard realities of public policy and market economics.

Proactively, economists have developed a keen interest in heritage and culture that goes beyond the traditional attachment to value as an outcome of quantity focusing equally on the money value of quality. More than this, economists have succeeded in developing methods of capturing money flows created by conservation investment to support financial policies for sustainable heritage conservation.

Two principles

The early economic studies of important heritage projects undertaken mainly by the World Bank (City of Split, Croatia, Fez Medina,

Morocco, Petra in Jordan, Bulgarian Christian Monasteries, etc.) have produced impressive results strengthening the methodologies for the valuation and monetisation of benefits of heritage conservation helping to justify significant increases in conservation investment as a result.

These and many other later studies have established two important principles that underpin much of the contributions economists make in heritage conservation.

First, the historical and scientific value of monuments is too abstract to capture the attention of public policy makers as an economic priority. Second, to mobilise funds for conservation, economists propose a social approach to value based on the tangible benefits of conservation accruing to real people as citizens, residents, visitors, consumers, producers or scholars. Value can only exist in a social context.

Many heritage specialists of various backgrounds, however, continue to question whether historical monuments and cultural areas can be said to have a ‘market’, or even if they are meant to have a ‘market’.

Economists are quick to clarify that what they mean by ‘market’ is all of us who derive satisfaction from conservation, similar to the satisfaction we enjoy when consuming something we value and spend money; who enjoy the pleasure of the sight and knowledge of the history of a monument; who are enriched by the experience of a visit to a monument.

This is essentially what economists call the ‘services’ of a monument.  It is true that monuments are of various types, with different potential relationships with the market. A castle is different from a museum in this sense. What they have in common, which is of particular interest, is their powerful role in urban regeneration, employment growth and municipal finance.

A particular brand of economic studies applied to the field of heritage, collectively known as impact studies, specifically popular with decision-makers responsible for budget expenditure allocations, measure with considerable success the income and employment benefits of heritage conservation investment.

The recent studies reported by David Throsby of the Old Bazaar of Skopje and the Old Town of Tbilisi in Georgia illustrate well how impact studiers can be used to generate solid evidence for the diverse regeneration impacts arising from investment in heritage areas.

Job creation

Let us take a look at the famous Guggenheim Museum in Bilbao. Until recently it was talked about mainly in connection with the impressive architecture of Frank Gehry. An economist at the University of Bilbao, Beatriz Plaza, reported that the museum paid for itself in nine years — a world record.

When it opened, tourism increased immediately. The number of hotel stays rose by about 62,000 a month producing an additional 740,000 hotel stays a year.

The museum has generated about 1,000 jobs and support 4,500 more in occupations such as translation, library services, and handicrafts. It has increased the demand for knowledge of foreign languages, tourism packaging, advertising, marketing, film production and business management.

As we speak, there are serious studies under way for the development of Guggenheim Museum in Helsinki, a 12,000sq.m museum with 4,000sq.m of exhibition space.

Scenarios have been worked out for the expected number of visitors, the consequent revenues and the part of the operating costs they will cover. It is estimated that visitors will be about 500,000 yearly likely to generate about €6.5 million from museum operations.

The expected economic impact of Guggenheim Helsinki in terms of spending in the City of Helsinki will be significant likely to increase by €4.0 million yearly while visitors to Finland extending their stay as a result of the new museum will generate an additional €2.9 million annually.

Monuments and money is becoming a new linkage in the economics of heritage and this synergy promises to be an even more important agent of city regeneration with far reaching impacts on urban as well as cultural development.

At home now, the development of the New Archaeological Museum in Nicosia, much needed for both economic and cultural reasons, is being abortively debated in the corridors of various departments for years without any real willingness to involve the private sector and its interests in the development process. Without money there will be no museum and, for the same reason, without a design that makes financial sense money will not be forthcoming, leaving Nicosia and our cultural education and competitive strength with yet another minus.

http://in-cyprus.com/making-money-rich-monuments/