Two nights before New Year’s Eve, more than a thousand Macedonians gathered in the snow to hold hands and form a ring around a large shopping mall in the capital city of Skopje. That may sound like the beginning to some strange joke, but the crowd was assembled in earnest, to express its love of the modernist building known as GTC, and to protest a government plan to give it a new, baroque façade.
A reproduction of the mythical Tomb of Osiris as described by Egyptian lore has been discovered in the necropolis of Sheikh Abd el-Qurna, on the West Bank at Thebes, Egypt. The complex includes a shaft that connects to multiple chambers, including one with demons holding knives.
The tomb—which was built following the descriptions of the Tomb of Osiris, like the Osireion in Abydos, one of the oldest cities of ancient Egypt—is centered around a statue of the god of the afterlife, Osiris. The emerald skinned deity is sitting in a central vaulted chapel facing a staircase with a 29.5-foot (9-meter) shaft in it. The shaft (in the center in the diagram below) connects to another room with a second shaft that goes down for 19.6 feet (6 meters) into two rooms.
Drawing of the tomb’s architecture made by Raffaella Carrera, of the Min Project.
The funerary room with the reliefs of demons holding knives is located west of the central chapel (on the left in the picture above.) It’s connected to a 23-foot (7-meter) shaft right in front to another empty room. At the bottom of the same shaft there are two rooms full of debris.
Talking to the Spanish news agency EFE, the leader of the Spanish-Italian team that has uncovered the tomb, Dr. María Milagros Álvarez Sosa, said these demons are there to protect the body of the deceased. According to Alvarez Sosa, it’s a tomb of “great importance”:
It’s a unique tomb in the Necropolis of Thebes because it embodies all the features of the mythological Tomb of Osiris.
The main chamber. You can see the statue of Osiris at the back, with the stairs and central shaft going down.
The entrance of the main structure of the tomb.
The tomb was initially catalogued by Philippe Virey in 1887. Later in the 20th century there were some attempts to draw a plan of the main structure. Tomb Kampp -327- however (marked in red in the plan below) was never described and published. Álvarez told EFE that her team will start revealing the chambers during the next archeological campaign, in the fall of 2015.
Included for reference, from left to right: Osiris, Anubis—protector of graves—and Horus—god of the sun, war and protection.
http://sploid.gizmodo.com
Ένα αρχαίο μνημείο μας προκαλεί συνήθως μια αίσθηση θαυμασμού. Έχετε όμως σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κι έναν πυρήνα ενέργειας, που εξαγνίζει και αναζωογονεί την ψυχή μας, αλλά και ένα μέσο προς την ενόραση και την ανακάλυψη του εαυτού μας; ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
ΤΑ ΟΣΑ περί Αλεξάνδρου είχα να πω, τα έγραψα εκτενώς σε διάφορα βιβλία μου και σε πάμπολλες ομιλίες μου. Αν συνέβη στις τελευταίες συγγραφές μου να υποστηρίξω με πολλά «αν» και «ίσως» και «πιθανώς» ότι ο τάφος του μεγάλου δορικτήτορος, αφού δεν βρέθηκε στην Αίγυπτο, πρέπει να αναζητηθεί στην Μακεδονία και, αν εδώ και μία 15ετία θεωρώ ως περισσότερο πιθανή τοποθεσία την Αμφίπολη, τούτο είναι καρπός μελετών, στοχασμών και επιτόπιων ερευνών. Όπως είπα συχνά στην τηλοψία και στο ραδιόφωνο, και μάλιστα κατ΄επανάληψη, δεν είμαι κρυστάλλινη μπάλα να προβαίνω σε μαντείες. Η ιστορική διαίσθησή μου, επί 10ετίες τώρα, έχει έντονα ακονιστεί ώστε να γεννά μέσα μου κάποιες υποψίες, κάποια προαισθήματα που συχνά – συχνότατα επιβεβαιώθηκαν. Για την ενδεχόμενη επιβολή δικτατορίας στη χώρα μας είχα ειδοποιήσει προφορικά και γραπτά σημαίνοντα πολιτικά στελέχη της χώρας δύο χρόνια πριν από την εγκαθίδρυσή της. Τα γραπτά υπάρχουν. Το ίδιο συνέβη και με την κατάρρευση της γλώσσας μας. Από το 1976 κρούω τον κώδωνα του κινδύνου.
Και σε ό,τι αφορά στις πρόσφατες ανασκαφές στην Αμφίπολη, πιθανώς να έγινα αιτία για να ξαναρχίσουν ˙ όσο για το θόρυβο που έγινε, αυτός δεν έγινε με υπαιτιότητα δική μου. Απλούστατα στο τελευταίο βιβλίο μου για τον Αλέξανδρο γράφω:
« Κατά την άποψη του γράφοντος – ποτέ η υποψία δεν λείπει από την ιστορική γραφίδα – , αν κάποτε ο τάφος βρεθεί – και μάλλον έχει βρεθεί – ο χώρος ταφής θα είναι – και μάλλον είναι – κάποιο σημείο της Μακεδονίας» («Μέγας Αλέξανδρος: ο Άνθρωπος Φαινόμενο» τομ. Γ΄σ. 213).
Λίγες σελίδες παραπάνω στο κυρίως κείμενο και περισσότερο στην υποσημείωση γράφω:
«Η εικασία μου αυτή εδράζεται στην ακόλουθη σκέψη: η Ολυμπιάς θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να φέρει το λείψανο του γυιού της στην Μακεδονία και να τα κάνει έβλημα της δικής της εξουσίας. Η περιοχή της Αμφίπολης είναι η πιο πιθανή. Ίσως ο Λέων που έχει στηθεί (…) να ήταν το επιστέγασμα του τύμβου εντός του οποίου είχε ταφεί η σορός του Αλεξάνδρου. Αν η σορός είχε μείνει στην Αίγυπτο – φυσικά σε ανάλογο μνημείο – θα είχαμε περιγραφή του χώρου και του μνημείου από κάποιον Αλεξανδρινό συγγραφέα. Οι αναφερόμενες επισκέψεις επιφανών Ρωμαίων στο υποτιθέμενο λείψανο του Αλεξάνδρου πιθανώς να ήταν σε κάποιο υποκατάστατό του» (δ.π., σ. 206).
Το γεγονός ότι το τρίτομο έργο μου, που χάρη στην εφημερίδα «Real Neus» μπήκε σε 110.000 σπίτια και έγινε αιτία για την επανέναρξη των ανασκαφών στην Αμφίπολη, με κάνει ευτυχή. Δεν έχει σημασία αν θα δικαιωθώ ˙ σημασία έχει ότι χάρη στην 20ετή εμμονή μου βρέθηκε κάτι θαυμαστό. Κι αυτό μου είναι αρκετό. Είπα όμως σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό κάτι που πιθανώς να ήταν προκλητικό: Τώρα βλέπω να έχει κυριεύσει τους πάντες Αλεξανδρομανία και Αλεξανδρολαγνεία. Δεν θα λείψουν βέβαια και οι απαραίτητοι Αλεξανδρομάχοι ή Αλεξανδρομάστιγες που θα μιλούν μειωτικά για τον πάντα εν ζωή στην λαϊκή ψυχή αήττητο παίδα. Το σπιθαμιαίο ανάστημά τους ( ανεξάρτητα από το «μπόι» τους) δίνει μεγαλύτερη διάσταση στο μεγαλείο του αήττητου παιδός.
Υπήρξαν και κάποιοι που επιτέθηκαν εναντίον μου. Θα αγωνιούσα μήπως είπα ή έγραψα κάτι κακό, αν οι εν λόγω έλεγαν για μένα λόγο καλό. Υπήρξε μάλιστα και διαπρεπής αρχαιολόγος – ακαδημαϊκός, που εκτιμώ το έργο του και συχνά το μνημονεύω στις δικές μου εργασίες, ο οποίος πριν καν αρχίσει ο διάλογος – και ενώ ήξερε ο συνομιλητής του θα είμαι εγώ – δήλωσε ακόμψως, προτού πει ό,τι είχε να πει, ότι όσοι υποστηρίζουν ότι ο τάφος του Αλεξάνδρου βρίσκεται στη Μακεδονία, λένε ανοησίες. Με αποτέλεσμα να εκτεθεί και μία ελλόγιμη κυρία, η Βαρβάρα Ταβλαρίδου – Μπακάλη, να γράψει άρθρο επιτιμητικό εναντίον του για έλλειψη καλής ανατροφής. Εγώ τον αντιμετώπισα με ψυχραιμία και τελικά ο κ. ακαδημαϊκός υποχρεώθηκε (ήμαστε στην αρχή των ανασκαφών) να συμφωνήσει μαζί μου ότι το μνημείο έχει συληθεί, παρότι εγώ διέθετα μόνο μία φωτογραφία της πρώτης θύρας!
Προσπάθησα σε όλο αυτό το μακρό διάστημα να είμαι ευπρεπής. Λόγω καταγωγής και αγωγής δεν βρίζω, δεν χλευάζω. Σέβομαι και σκέπτομαι πάνω σε όσα λέγονται. Κι αν σε κάτι διαφωνώ, προσπαθώ να διατυπώσω την έντασή μου με την πρέπουσα σε επιστήμονα σοβαρότητα και ψυχραιμία. Διότι ξέρω ότι τίποτε στην επιστήμη δεν είναι σταθερό. Ακόμη και δύο παράλληλες γραμμές μπορεί στο άπειρο να συναντηθούν. Οι αμφιβάλλοντες, ας διαβάσουν τη γεωμετρία του Ρίμαν και του Λομπατσέφσκι. Δεν λειτουργούν όλα στην επιστήμη με την ευκλείδεια λογική.
Από την πρώτη μου συνέντευξη όμως στις αρχές Αυγούστου έκανα μερικές προειδοποιήσεις που είναι χρήσιμες ακόμη. Πρώτον, προτού προχωρήσουν οι ανασκαφές, πρέπει σε όλο τον λόφο – τύμβο να τοποθετηθεί στέγαστρο πολλών στρεμμάτων, για να μη χαθεί αυτή τη φορά ούτε «λέπι» λατύπης, όπως συνέβαινε παλιά. Οι βροχοπτώσεις ήσαν εγγύς και δεν έπρεπε ούτε ένας κόκκος να χαθεί. Δεύτερον, να μην αρχίσουν τα ira και τα studia, διότι αντί, χάρη στο εύρημα αυτό να προβληθούμε, υπάρχει κίνδυνος να ρεζιλευτούμε. Ήδη οργιάζει ένα κουτσομπολιό που μακαρίζω το Θεό, ο οποίος εν τη απεράντω ευνοία Του, άρχισε να με κάνει επιλεκτικά κωφό. Ακούω όσα πρέπει ή όσα θέλω να ακούω. Και τρίτον, να μην είμαστε βιαστικοί. Ήταν λάθος πολιτικού παράγοντα να δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι σε δυο εβδομάδες θα ξέρουμε. Με ευγένεια υπέδειξα ότι τουλάχιστον τα δύο χρόνια θα είναι διάστημα μικρό. Αυτό το είπα από ραδιοφώνου, διότι δεν έχω το προνόμιο να βρίσκομαι κοντά σε υπουργό.
Ο Αλέξανδρος και η λαϊκή ψυχή
ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (3 Νοεμβρίου 2014) χαράσσω τις γραμμές αυτές γιατί επί 3 μήνες η Αμφίπολη μονοπωλεί το ενδιαφέρον του ελληνικού λαού. Μια σφυγμομέτρηση, ακόμη και τώρα, σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού θα έδειχνε ότι οι περισσότεροι συμπολίτες μας θέλουν να πιστεύουν ότι το εύρημα στον τύμβο του Καστά (άλλο κομψότερο όνομα δεν υπάρχει;) είναι ο τάφος του Αλεξάνδρου. Αν εξετάσουμε σε βάθος αυτή τη λαϊκή ροπή, θα βγει μια σκέψη συγκλονιστική: Ο λαός μας έπαψε να περιμένει σωτηρία από τους ζωντανούς, που τον κυβερνούν, και περιμένει τη σωτηρία από τους νεκρούς. Όπως είπα σε μία εκπομπή, οι πιο ζωντανοί Έλληνες είναι νεκροί. Και ο πιο ζωντανός από τους ζωντανούς του παρελθόντος είναι ο Αλέξανδρος. Στην ίδια εκπομπή είπα και κάτι σαρκαστικό: – «Γιατί με καλείτε να μιλάω διαρκώς για νεκρούς και όχι για τους ζωντανούς; Ενδόμυχα έχετε πεισθεί ότι κάποιοι νεκροί είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, που, ωστόσο, είναι πεθαμένοι αλλά έχουν ξεχάσει να ξαπλώσουν»!
Δεν είναι περίεργο αυτό. Πάντα τους Έλληνες τους έσωζαν οι νεκροί τους. Κάποτε ο Ιούλιος Καίσαρ είπε στους Αθηναίους καυστικά! «Ως πότε θα σας σώζει η δόξα των προγόνων σας;». Πάντα, βλέποντας το ζήτημα της Αμφίπολης από πολιτική σκοπιά, φθάνω σ΄ένα συμπέρασμα αισιοδοξίας. Φρονώ ότι το εκπληκτικό δεν είναι το εύρημα αυτό καθαυτό. Το εντυπωσιακό είναι πως – παρά την κρίση και την φορολογική καταιγίδα – η αινιγματική υπόγεια κατασκευή επί τρεις μήνες – το ξαναλέω – έρχεται πρώτη στα ενδιαφέροντα του λαού μας. Κι αυτό παρά την επι δεκαετίες προσπάθεια κάποιων πολιτικών και ελληνομάχων διανοητών να εξαλείψουν την ιστορική μνήμη του λαού μας, να σβήσουν την αρχαία παράδοση από τη ζωή μας. Ίσως κακώς έγραψα και μίλησα για τάφο του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος ζη και βασιλεύει ακόμη στην αγνή ψυχή του λαού. Σε χρόνους παλαιούς, όταν η καταιγίδα έδερνε τα βουνά, οι τσοπάνηδες απεύθυναν δέηση στην αδελφή του Αλεξάνδρου, την Κυρά Καλώ, τη βασίλισσα των νεράϊδων και της έλεγαν:
– «Κυρά Καλώ, πες του αδελφού σου του Αλέξανδρου να μη μας κάνετε κακό»!
Στη συνείδηση του απλού λαού ο Αλέξανδρος εξακολουθεί να ζη σαν ένας αγαθοποιός θρύλος. Στις δύσκολες ημέρες που περνάμε χρειαζόμαστε και τον Αλέξανδρο και την Κυρά Καλώ, για να δούμε… καλό! Κι όμως ό, τι έχει μάθει ο λαός μας για τον Αλέξανδρο, το οφείλει κυρίως σε κάποιους εμπνευσμένους δασκάλους, στο ότι κάποτε κάναμε στην Γ΄ Γυμνασίου την «Αλεξάνδρου ανάβασιν» του Αρριανού, μα περισσότερο στην «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» και στο «Θίασο των Σκιών», στον κοσμαγάπητο Καραγκιόζη. Δεν θα πω ότι Έλληνες ιστορικοί δεν έπραξαν το χρέος τους. Αυτοί που δεν έπραξαν το χρέος τους είναι οι λογοτέχνες και περισσότερο οι ποιητές. Στα σχολικά αναγνωστικά δεν υπάρχει κανένα ποίημα για τον Αλέξανδρο! Ούτε ξέρω κανέναν ποιητή – από τους γνωστούς – που να έγραψε ένα ποίημα γι΄αυτόν1 . Αντίθετα μπορείς να βρεις ποιήματα για τον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη, που για την εποχή τους δεν θα τα έλεγα ποιήματα κακά. Οι Σκοπιανοί έχουν γράψει τόσα ποιήματα για τον Αλέξανδρο που φτιάχνουν τόμο. Αφήνω πια τους γιγάντιους «κιτσοειδείς» ανδριάντες. Στην πρωτεύουσα της Ελλάδος ο ανδριάντας του Αλεξάνδρου χρόνια τώρα παραμένει αποθηκευμένος. Αυτόν τον Αλέξανδρο, ποιος θα τον ξεθάψει;
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ακόμη και ο Καβάφης αναφέρεται στον Αλέξανδρο περιστασιακά.
Από το βιβλίο «Η περιπέτεια της Αμφίπολης», του Σαράντου Ι. Καργάκου, το οποίο κυκλοφορήθηκε την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου του 2014, από την εφημερίδα, Realnews.
Η αρχαιολόγος Φωτεινή Αναστασοπούλου, μας παρουσιάζει μια εργασία περί της χρονολόγησης του Ταφικού μνημείου του Τύμβου Καστά:
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποια στοιχεία σχετικά με τη χρονολόγηση και τις μεθόδους που ακολουθεί η επιστήμη της αρχαιολογίας για να το επιτύχει. Δεν θα μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες (που άλλωστε δεν γνωρίζω). Αν κάποιος επιθυμεί να εντρυφήσει στην Αρχαιομετρία συστήνω το βιβλίο του Γιάννη Λυριτζή «Αρχαιομετρία»- εκδόσεις Καρδαμίτσα.
Θα διαπραγματευθώ όλα όσα αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην ασφαλή χρονολόγηση του ταφικού μνημείου. Θέλω όμως να σημειώσω ότι προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την εκτίμηση της κυρίας Περιστέρη για το τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ. και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί.
«Όστρακα» μελαμβαφών αγγείων:
Όταν λέμε όστρακα στην αρχαιολογία, εννοούμε τα θραύσματα από αγγεία ή άλλα τεχνουργήματα από πηλό. Τέτοια όστρακα, από μελαμβαφή αγγεία, έχουν βρεθεί στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης που τώρα μελετάμε. Απ’ ότι ανέφερε η κυρία Περιστέρη στην επίσημη παρουσίαση της ανασκαφής που έγινε στην Αθήνα στις 29/11, έχουν βρεθεί όστρακα μελαμβαφών αγγείων σε χώρους του μνημείου (αλλά όχι στον ταφικό θάλαμο).
Όταν λέμε μελαμβαφή αγγεία εννοούμε τα αγγεία που έχουν μαύρη απόχρωση η οποία δεν είναι χρώμα αλλά διάλυμα πηλού που απλώθηκε στο αγγείο πριν το ψήσιμο και με την όπτηση παίρνει μαύρο χρώμα. Αν το αγγείο έχει στιλβωθεί πριν, πράγμα που επιτυγχάνεται με τρίψιμο με λείο βότσαλο ή οστό τότε το μαύρο χρώμα είναι στιλπνό. Η διακόσμηση των μελαμβαφών αγγείων δεν περιλαμβάνει μορφές αλλά φυτικές γιρλάντες («στεφάνι») στο λαιμό κυρίως του αγγείου. Η κόσμηση γίνεται με αραιωμένο πηλό καστανής ή κιτρινωπής απόχρωσης. Αυτό το είδος αγγείου ονομάζεται τύπου «δυτικής κλιτύος» και συνηθίζεται στη Μακεδονία από τον 4ο ως τον 1ο αι. π.Χ.
Τα ανευρεθέντα όστρακα θα βοηθήσουν να διαπιστωθεί η χρονολόγηση του μνημείου με δύο τρόπους.
Πρώτα πρώτα θα συγκριθεί ο τύπος τους με άλλα αγγεία της ευρύτερης περιοχής που μοιάζουν ως προς τον τύπο και έχουν με βεβαιότητα χρονολογηθεί.
Για να είναι πιο βέβαιη η χρονολόγηση, ακολουθεί η εργαστηριακή χρονολόγηση με τη μέθοδο της θερμοφωταύγειας. Κατ’ αυτή τη μέθοδο μετράται το αποτέλεσμα της ραδιενεργού ακτινοβολίας στο υπό εξέταση υλικό της οποίας ακτινοβολίας το μέγεθος αυξάνεται με το πέρασμα του χρόνου.
(Μελανομβαφές αγγείο από το Μουσείο Αμφίπολης)
Οστά
Ως γνωστόν στον ταφικό θάλαμο του μεγαλόπρεπου μνημείου στον τύμβο Καστά βρέθηκαν μέσα στο ταφικό όρυγμα τα οστά νεκρού/νεκρής. Δυστυχώς ο σκελετός είναι διαμελισμένος και θα πρέπει πρώτα να «συναρμολογηθεί». Θα ακολουθήσει εξέταση από ειδικούς επιστήμονες (κυρίως ανθρωπολόγοι αλλά και άλλες ειδικότητες) οι οποίοι βάσει της δομής κάποιων οστών θα συμπεράνουν αν πρόκειται για άνδρα ή γυναίκα, το ύψος και την ηλικία του θανόντος καθώς και την χρονολογία θανάτου. Στη διαπίστωση του τελευταίου θα βοηθήσει η εργαστηριακή μέθοδος χρονολόγησης μέσω του ραδιάνθρακα 14 (C14). Ο ραδιάνθρακας 14 είναι μία από τις τρεις ισοτοπικές μορφές του χημικού στοιχείου C12.
Κατά τη μέθοδο του υπολογισμού της ηλικίας με ραδιάνθρακα μετράται η συνεχώς μειούμενη ραδιενέργεια που ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου.
Νομίσματα
Όπως δήλωσε κατά την επίσημη παρουσίαση των αποτελεσμάτων της ανασκαφής στις 29/11 η κυρία Περιστέρη έχουν ανευρεθεί νομίσματα από τον 2π.Χ. αι. και από τον 3ο μ.Χ. αι. στον πρώτο και δεύτερο χώρο του ταφικού μνημείου. Τις μόνες ενδείξεις που δίνουν τα νομίσματα αυτά είναι η περίοδος που το ταφικό μνημείο ήταν ανοιχτό και επισκέψιμο. Η θέση της κυρίας Περιστέρη είναι ότι βεβηλώθηκε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο πιθανόν κατά τον 3ο αι. μ. Χ. και σφραγίστηκε από τους τελευταίους εναπομείναντες Μακεδόνες.
Το ταφικό μνημείο
Το ίδιο το ταφικό μνημείο, με τη λαμπρότητά του, την αρχιτεκτονική του αρτιότητα, τον θαυμαστό διάκοσμο με εξαίσιας τέχνης γλυπτά, τον πανέμορφο βοτσαλωτό πίνακα με την αρπαγή της Περσεφόνης, το ζωγραφικό διάκοσμο στα «επιστύλια», την χρήση του πανάκριβου για την εποχή μαρμάρου από το ορυχείο Αλυκής Θάσου, σίγουρα έγινε κατά την περίοδο ακμής και ισχύος του μακεδονικού βασιλείου, με κρατική ανάθεση και δαπάνη. Οπωσδήποτε το έργο ανέλαβε να το σχεδιάσει και να το εκτελέσει ένας από τους καλύτερους αρχιτέκτονες της εποχής με το επιτελείο του από επιδέξιους καλλιτέχνες και τεχνίτες. Το ψηφιδωτό, -που όσον αφορά την τεχνοτροπία ταιριάζει με αυτά που έχουν ανευρεθεί παλαιότερα στην Πέλλα (όπως το πασίγνωστο Κυνήγι Λιονταριού) αλλά και με το βοτσαλωτό ψηφιδωτό που απεικονίζει Κενταυρίνα να ετοιμάζεται να προσφέρει σπονδή μπροστά σε είσοδο σπηλαίου και που αποκαλύφθηκε πριν μερικά χρόνια στην Πέλλα- τα οποία χρονολογούνται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π. Χ. με ασφάλεια μπορεί να τοποθετηθεί η κατασκευή του την ίδια περίοδο.
Και μόνο να σκεφθεί κάποιος την ποσότητα του μαρμάρου που έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του περιβόλου και του ταφικού μνημείου, μαρμάρου που το έφεραν από τη Θάσο με πλοία ημικατεργασμένο, το μετέφεραν με σχεδίες μέσω του ποταμού Στρυμώνα κοντά στο σημείο κατασκευής του τύμβου και του περίλαμπρου τάφου όπου έγινε η τελική του επεξεργασία, μόνο να αναλογιστούμε τις εργατοώρες που χρειάστηκαν, κατανοούμε ότι δεν θα μπορούσε αυτό το εγχείρημα να γίνει για οποιονδήποτε
Για ποιόν ήρωα, στρατηγό ή βασιλιά, το ίδιο το μακεδονικό κράτος θα αναλάμβανε τέτοια δαπάνη; Για να τιμήσουν ποιόν νεκρό θα έρχονταν επισκέπτες στην Αμφίπολη; Φίλοι μου, προσωπικά δεν νομίζω ότι ειδικά το δεύτερο θα μπορούσε να γίνει για τον Ηφαιστίωνα ή κάποιον άλλο στρατηγό. Πιστεύω ότι σοβαρός υποψήφιος για να του αποδοθεί αυτό το ταφικό μνημείο είναι ο Μέγας Στρατηλάτης της Ελληνικής Ψυχής μας, ο κοσμοξακουσμένος Αλέξανδρος ο Γ’ ο Μέγας.
Αλλά, ακόμα κι αν η εκτίμησή μου αποδειχθεί λανθασμένη δεν πρόκειται να στεναχωρηθώ. Ήδη η αρχαιολογική σκαπάνη έχει εμπλουτίσει την εθνική μας ιστορία με ένα λαμπρό κεφάλαιο κι αυτός είναι ένας θησαυρός που μένει αναλλοίωτος στους αιώνες, ένας θησαυρός που είναι πολυτιμότερος κι από τα χρυσά κτερίσματα. Γι’ αυτό και υπάρχουν κράτη που επειδή δεν έχουν ιστορία προσπαθούν να την υποκλέψουν… και για τα οποία προσωπικά αισθάνομαι βαθύ οίκτο.
Όπως και να ’χει, αρκετά από τα ερωτήματα θα έχουν απαντήσεις με επιστημονικό τρόπο μέσα στον Ιανουάριο του 2015 αλλά και πάλι πιθανόν να ανακύψουν άλλα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το μνημείο θα είναι αντικείμενο μελέτης για χρόνια όχι μόνο από Έλληνες επιστήμονες (και πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι που μέχρι στιγμής μόνο Έλληνες επιστήμονες έχουν χρησιμοποιηθεί σε όλους τους τομείς) αλλά και από ξένους παγκοσμίου φήμης ειδικούς. Τα επικείμενα αποτελέσματα των διασκοπήσεων πιθανόν να ανοίξουν κι άλλους δρόμους για νέες ανασκαφικές έρευνες στον τύμβο Καστά οι οποίες πιθανόν θα αποκαλύψουν εξίσου λαμπρά ευρήματα.
Το κείμενο αυτό το έγραψα στην περιοχή της αρχαίας Λυγκηστίδος που ήταν είναι και θα είναι Μακεδονία.
Φωτεινή Αναστασοπούλου
empedotimos.blogspot.gr
Η Ολυμπιάδα ως ιστορική προσωπικότητα έζησε στη σκιά δύο μεγάλων ιστορικών χαρακτήρων, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Όμως, δεν υστερούσε καθόλου σε δύναμη προσωπικότητας και η συμμετοχή ή η παρέμβασή της συνετέλεσαν σημαντικά στη διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής της.
Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, και γεννήθηκε το 373 π.Χ στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου.
Όταν ήταν έντεκα χρόνων, πέθανε ο πατέρας της και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη αδελφή της, Τρωάδα. Ο αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς.
Η Ολυμπιάδα από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τη δίψα να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά Μυστήρια. Ήταν ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β’.
Το όνομά της, σύμφωνα με τον ιστορικό W. Heckel, ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη όταν παντρεύτηκε, και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη. Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ.
Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και μοναδική βασίλισσα των Μακεδόνων. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια (375 π.Χ.-337 π.Χ.). Ο Φίλιππος, βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της τελευταίας, της Κλεοπάτρας. Όταν μπήκε στη Μακεδονική αυλή, βρήκε από αυτές τη Φίλιννα με το γιο της, Αριδαίο, και τη θυγατέρα της Αυδάτας, Κυνάνη. Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, Αλέξανδρου, που αγαπούσε παθολογικά.
Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με εξημερωμένα φίδια. Αργότερα, λέγεται ότι η ίδια ομολόγησε στο σύζυγό της ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του, αλλά ότι τον είχε συλλάβει από ένα φίδι που εμφανίστηκε στον ύπνο της, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ενσάρκωση του ίδιου του Δία κι ότι ο ίδιος ο Φίλιππος τη χώρισε και την έστειλε στην Ήπειρο κατηγορώντας τη για μοιχεία.
Ωστόσο, είχε πολλές αρετές, αρκετές από τις οποίες μετέδωσε στο γιο της, τον Αλέξανδρο. Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα. Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας. Και αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ’ όλες τις Νηρηίδες, του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει».
Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως τo 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, ανεψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις. Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του. Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα.
Ήταν προικισμένη με χαρίσματα μεγάλα, πράγματι ηγεμονικά. Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλέξανδρου, βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου εγγονού της, Νεοπτόλεμου Γ’.
Στην Ήπειρο, ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. Πλάτυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε «Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν», ζωντανεύοντας έτσι το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας των Αιακιδών, κυβέρνησε δε την Ήπειρο δεκατρία ολόκληρα χρόνια έως το 317 π.Χ..
Η απροσδόκητη και θλιβερή αγγελία του θανάτου του γιου της, το 323 π.Χ., τη συνέτριψε. Δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και θρηνούσε ακόμα που μάθαινε ότι έμενε άταφος στη Βαβυλώνα επί δύο χρόνια, εξαιτίας των άγριων αγώνων διαδοχής των στρατηγών του. Η οργή της μεγάλωσε, όταν ο Μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου – από τη Φίλιννα – ως Φίλιππο Αριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία-Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της.
http://master-lista.blogspot.gr
By continuing to use the site, you agree to the use of cookies. more information
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.
