Amphipolis: The Apotheosis of Alexander the Great
Κατηγορία: Al-posts
11 Leadership Lessons from Alexander the Great
Visionary, Team-Builder, Mentor, he shows us some timeless Leadership-Lessons but also some Glaring Failures…!!
Although the “Great Man” Leadership theory belongs to the scrapheap of history, its allure continues to mystify…Underlying this theory is the assumption that if the right man (yes, it is often assumed to be a man) for the job emerges, he will almost magically take control of a situation and lead a group of people into safety or success. While such leaders are rare, there are times when a singular individual steps out from the crowd and serves as a paragon of leadership.
One such individual was Alexander the Great; one of history’s most famous warriors and a legend of almost divine status in his own lifetime. He falls into the elite category of individuals who changed the history of civilisation and shaped the present world as we know it.
From a Leadership perspective, it’s not very difficult to say that Alexander was without peer…He could be magnanimous toward defeated enemies and extremely loyal toward his friends. As a general, he led by example, leading from the front…!
Alexander’s reign illustrates a number of important leadership lessons which remain applicable to business and political chiefs today:
1. Have a compelling vision – Alexander’s actions demonstrate what can be accomplished when a person is totally focused—when he or she has clarity coupled with a ‘magnificent obsession’. Through dramatic gestures and great rhetorical skills, Alexander spoke to the collective imagination of his people and won the commitment of his followers..
2. Be unsurpassed in execution – Alexander not only had a compelling vision, he also knew how to make that vision become reality. By maintaining an excellent information system, he was able to interpret his opponent’s motives and was a master at coordinating all parts of his military machine. No other military leader before him ever used speed and surprise with such dexterity. He knew the true value of the statement “One is either quick or one is dead ” !!
3. Create a well-rounded Executive Team – Alexander also knew how to build a committed team around him and operated in a way that allowed his commanders to build on each other’s’ strengths..
4. Walk the talk – Alexander set the example of excellence with his leadership style; he led his troops quite literally from the front. When his troops went hungry or thirsty, he went hungry and thirsty; when their horses died beneath them and they had to walk, he did the same. This accessibility only changed when he succumbed to the luxury of Persian court life..
5. Encourage “Innovation” – Alexander realised the competitive advantage of strategic innovation. Because of his deft deployment of troops, his support for and reliance on the creativity of his corps of engineers, and his own logistical acumen, his war machine was the most advanced of its time..
6. Foster Group Identification – Alexander created a very astute propaganda machine to keep his people engaged. His oratory skills, based on the simple language of his soldiers, had a hypnotic influence on all who heard him. He made extensive use of powerful cultural symbols which elicited strong emotions. These ‘meaning-management’ actions, combined with his talent for leading by example, fostered strong group identification among his troops, and motivated his men to make exceptional efforts..
7. Encourage and Support Followers – Alexander knew how to encourage his people for their excellence in battle in ways that brought out greater excellence. He routinely singled people out for special attention and recalled acts of bravery performed by former and fallen heroes, making it clear that individual contributions would be recognised. He also had the ability to be a ‘container’ of the emotions of his people through empathetic listening.
8. Invest in Talent Management – Extremely visionary for his time, Alexander spent an extraordinary amount of resources on training and development. He not only trained his present troops but also looked to the future by developing the next generation.
9. Consolidate Gains – Paradoxically, three of Alexander’s most valuable lessons were taught not through his strengths but through his weaknesses. The first of these is the need to consolidate gains. Alexander failed to put the right control systems in place to integrate his empire and thus never really savoured the fruit of his accomplishments. Conquest may be richly rewarding, but a leader who advances without ensuring the stability of his or her gains stands to lose everything..
10. Succession Planning – Another lesson Alexander taught by omission is the need for a viable succession plan. He was so focused on his own role as king and aspiring deity that he could not bring himself to think of the future when he was gone. As a result, political vultures tore his vast empire apart after his death.
11. Create Mechanisms of Organisational Governance – The final lesson that the case of Alexander illustrates (again by omission) is the paramount importance of countervailing powers. Leaders have the responsibility to put proper mechanisms of organisational governance into place, using checks and balances to prevent faulty decision-making and the abuse of power.
Alexander began his reign as an enlightened ruler, encouraging participation by his ‘companions’—Loyal soldiers drawn from the noble families in Macedonia. But like many rulers before him, he became addicted to power. Hubris raised its ugly head. As time passed, Alexander’s behaviour became increasingly domineering and grandiose…
He tolerated nothing but applause from his audience, so his immediate circle kept their reservations to themselves. As a result he lost touch with reality, another factor leading to his failure to consolidate his empire…!!
by: Manfred Kets De Vries
Τι θα πει αύριο ο Τασούλας για την Αμφίπολη
ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Αμείωτο είναι το ενδιαφέρον για τα μυστικά που κρύβονται ακόμα στον τύμβο της Αμφίπολης και γι’ αυτό είναι πολύ έντονο το ενδιαφέρον για τις νέες ανακοινώσεις του υπουργείου Πολιτισμού γύρω από τις ανασκαφές στον λόφο Καστά, οι οποίες αναμένονται αύριο από τον Κώστα Τασούλα
Πηγή: iefimerida.gr
Οι καιρικές συνθήκες και ο… σκελετός σταματούν τις ανασκαφές στην Αμφίπολη
Μετά την αποκάλυψη του ανθρώπινου σκελετού στον τάφο της Αμφίπολης και την ολοκλήρωση της ανασκαφής, το ερώτημα που κυριαρχεί είναι πότε θα ολοκληρωθεί η ανάδειξη του χώρου. Όπως όμως τονίζει η γγ του ΥΠΠΟΑ Λίνα Μενδώνη, αυτά που πρέπει να γίνουν είναι πολλά. «Τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, θα ήταν τεράστιο σφάλμα να γίνουν απερίσκεπτα και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η φάση της έρευνας» λέει χαρακτηριστικά.
«Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι ανασκαφείς έχουν συνειδητοποιήσει ακριβώς το εύρημα. Θα πρέπει καταρχήν να υπάρξει μια επιστημονική προσέγγιση και μετά να δει κανείς το πώς θα προχωρήσει» τονίζει σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Για να ενισχύσει, δε, τα λεγόμενά της έδωσε το παράδειγμα της εύρεσης των περίπου 150 μελών που αναδύθηκαν πολύ πρόσφατα όταν έπεσε η στάθμη των νερών της Κερκίνης, τα οποία ανήκουν στον ταφικό περίβολο του μνημείου.
«Τα ευρήματα αυτά θα πρέπει να μελετηθούν, να σχεδιαστούν, να αποτυπωθούν ώστε να αποδοθούν σε μια μελέτη αποκατάστασης του περιβόλου. Τα πράγματα δεν είναι απλά. Στην ουσία έχουμε ένα μνημείο κι ένα περιβάλλον το οποίο ερευνάται. Για να γίνει ανάδειξη θα πρέπει να έχει τελειώσει η έρευνα, τουλάχιστον στα βασικά της σημεία. Να θυμίσω αυτό που έχω πει πολλές φορές, ότι ο Ανδρόνικος ανακάλυψε τη Μεγάλη Τούμπα το 1977 και τελικά ο τύμβος της Βεργίνας, έτσι όπως τον ξέρουμε σήμερα, απεδόθη το 2001» συμπλήρωσε.
Σύμφωνα με τη Λίνα Μενδώνη, η ανασκαφή σε αυτή τη φάση έχει στην ουσία ολοκληρωθεί, ενώ οι εργασίες που γίνονται αφορούν κυρίως στην προστασία του μνημείου, των επιχρισμάτων, των χρωμάτων κ.ά.
«Ανασκαφή αυτή κάθε αυτή δεν γίνεται αυτή τη στιγμή. Από εκεί και πέρα το πού, πώς και πότε θα συνεχίσει εξαρτάται από τα ευρήματα της γεωφυσικής διασκόπησης, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη από την ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), υπό τον κ. Γρηγόρη Τσόκα. Πρόκειται για έρευνα που θα γίνει σε φάσεις, καθώς ολόκληρος ο τύμβος είναι μια τεράστια περιοχή, περίπου 20 στρέμματα. Η πρώτη φάση αφορά το άμεσο περιβάλλον του τάφου, δηλαδή ένας ικανοποιητικός χώρος γύρω από το μνημείο» εξηγεί, επισημαίνοντας ότι η γεωφυσική διασκόπηση δεν θα δώσει σημεία τα οποία είναι δεδομένα ότι έχει υπάρξει ανθρώπινη παρέμβαση, αλλά εκείνα που είναι διαφορετικά από το συνολικό γεωλογικό περιβάλλον.
«Είναι πολύ πιθανόν τα σημεία αυτά να είναι κατασκευές αλλά είναι και πολύ πιθανόν να προέρχονται από κάποια γεωλογικού τύπου διαφοροποίηση από το λοιπό περιβάλλον. Οπότε εκεί θα πρέπει να γίνουν ανασκαφικές τομές για να δούμε περί τίνος πρόκειται και αναλόγως να προγραμματιστεί μια ανασκαφή. Άλλωστε έχουμε μπροστά μας έναν χειμώνα, η περιοχή εκεί είναι δύσκολη. Κάποιες ανασκαφικές τομές θα μπορούσαν να γίνουν. Μια ανασκαφή όμως που θέλει συστηματική δουλειά ενός τριμήνου ή τετραμήνου μέσα στον χειμώνα είναι δύσκολο» σημειώνει.
Για την εξέταση του ανθρωπολογικού υλικού που βρέθηκε, η κ. Μενδώνη δηλώνει ότι ακόμα αναζητούν το κατάλληλο εργαστήριο και τους κατάλληλους ανθρώπους που θα το κάνουν, συνδυασμός απαραίτητος, όπως λέει, καθώς είναι θέμα εξοπλισμού και των δύο. Η εξέταση πάντως θα γίνει από Έλληνες. «Ο υπουργός είπε ότι θα είναι Έλληνες οι επιστήμονες και πιστεύω ότι είναι σωστό αυτό. Δόξα τω Θεώ έχουμε καλό δυναμικό» τονίζει, ενώ ως προς το αν θα γίνει και εξέταση DNA η ίδια αναφέρει ότι αυτό θα αποφασιστεί μετά από συζήτηση.
«Γενικά το σύνολο των εξετάσεων που πρέπει να γίνουν και τα αποτελέσματα που θα υπάρξουν είναι πράγματα που θα προκύψουν μέσα από συζήτηση με τους ειδικούς. Όπως έχουμε πει θα γίνουν όλες εκείνες οι έρευνες που κρίνονται ότι ανταποκρίνονται στη σύγχρονη επιταγή της επιστήμης» επισημαίνει.
Η Αμφίπολη όμως έχει κι ένα στοίχημα να κερδίσει. «Είναι μια εξαιρετικά καλή ευκαιρία να δει κανείς ένα μοντέλο βιώσιμης, ήπιας ανάπτυξης στην περιοχή, που θα διατηρήσει αλώβητο το φυσικό περιβάλλον και θα δίνει τη δυνατότητα και στους ίδιους τους κατοίκους, αλλά κυρίως στους επισκέπτες να απολαύσουν αυτό το μοναδικό και διαχρονικό πολιτιστικό απόθεμα» υπογραμμίζει η γγ του ΥΠΠΟΑ.
Πηγή: rizopoulospost.com
Δήλος :Αποκαλύφθηκε ένα αρχαίο εργαστήριο αγγειοπλαστικής
Αρχαία ερείπια και αντικείμενα σχετικά με τη θάλασσα-στο επίπεδο που ήταν κάποτε, ακριβώς έξω από την ακτή του νησιού της Δήλου πίστευαν ότι ήταν τα ερείπια μιας αποβάθρας. Ωστόσο, μια επανεξέταση οδήγησε τους αρχαιολόγους σε διαφορετικό συμπέρασμα: ότι στο χώρο εκεί είναι ένα αρχαίο εργαστήριο αγγειοπλαστικής που κάποτε βρισκόταν στην ακτή.
6 πήλινα αγγεία και ένας κλίβανος είχαν βρεθεί ,ενσωματωμένα πια , στο βυθό της θάλασσας
Τα ερείπια που βρίσκονται σε βάθος μόλις 1,5 έως 2 μέτρα στη βορειοανατολική ακτή της Δήλου κοντά στον αρχαίο οικισμό Σταδίου και τώρα πιστεύεται
ότι συνδέονται με το εμπόριο ή τη μεταποιητική δραστηριότητα – με άλλα λόγια, εκεί διαπιστώθηκε ότι βρίσκονται τα ερείπια ενός αρχαίου καταστήματος κεραμικής αλλά και το εργαστήριο.
Οι ανασκαφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα μετά την ανακάλυψη ενός ενσωματωμένου στο πάτωμα αλλά και την διάταξη μινιατούρας και ημι-διατηρημένους αμφορείς μαζί με έναν φούρνο. Παρόμοια εργαστήρια έχουν αποκαλυφθεί στην Πομπηία και στην Ηράκλεια (Herculaneum) στην Ιταλία.
Τα λείψανα του ανατολικού λιμενοβραχίονα του Σταδίου οικισμού
Μπροστά από τα ερείπια του εργαστηρίου κεραμικής μεγάλες πέτρες τοποθετήθηκαν σε μια γραμμή. Οι ογκόλιθοι ήταν δυνητικά κάποτε μέρος του ανατολικού λιμενοβραχίονα του οικισμού του Σταδίου.
Άλλα υπολείμματα των δομικών στοιχείων, όπως τοίχοι και πεσμένες κιονοστοιχίες εντοπίστηκαν, καθώς και τα ερείπια των τειχών κατά μήκος της ακτογραμμής.
Η έρευνα διεξήχθη από το Υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων του υπουργείου .
Πηγή: hellenes-romaion.blogspot.gr
Δεινοκράτης, ο αρχιτέκτων του Μ. Αλεξάνδρου…
The Colossus of Mount Athos in Macedonia, According to the designs of
Dinocrates architect of the great Alexander
Ὁ Δεινοκράτης ἦταν ἀρχιτέκτων καὶ πολεοδόμος, τεχνικὸς σύμβουλος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὸν ὁποῖο ἀκολούθησε στὶς ἀποστολές του. Εῖναι ἰδιαίτερα γνωστὸς γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ πολεοδομικοῦ σχεδίου τῆς Ἀλεξάνδρειας, καθῶς καὶ γιὰ τὴ συμμετοχή του στὸ σχεδιασμὸ τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο, ἑνὸς ἀπὸ τὰ 7 θαύματα τοῦ κόσμου.
Στὴν γραμματεία ἀναφέρεται ὡς Στασικράτης, Στησικράτης, Χειροκράτης, Δεινοχάρης, Δεινοκράτης κ. ἄ….
Ὡς Δεινοχάρη τὸν συναντᾶμε στὸν Πλίνιο τὸν Πρεσβύτερο ὅταν τὸν ἀναφέρει στὸν κατάλογό του μὲ τοὺς πέντε δεξιοτέχνες ἀρχιτέκτονες τῆς ἀρχαιότητος. Ἐπίσης ὁ Πλίνιος τὸν ἀναφέρει δύο φορὲς συσχετίζοντὰς τον μὲ τὴν δημιουργία τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου. Ὁ Decimus Magnus Ausonius (περ. 310 – 395), Ρωμαῖος ποιητής καὶ ρήτορας, ἑλληνικῆς κατὰ τὸ ἤμισυ καταγωγῆς, τὸν ἀναφέρει καὶ αὐτὸς ὡς Δεινοχάρη στὸ ποίημά του Mosella, ἀνάμεσα στοὺς ἑπτὰ μεγαλύτερους ἀρχιτέκτονες, μὲ κορυφαῖο στὴν λίστα τὸν Δαίδαλο.
Ἀπὸ τὸν Στράβωνα ἀναφέρεται ὡς Χειροκράτης ὁ Ρόδιος ὅταν ἀναφέρεται στὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο. Ὁ Ψευδο-Καλλισθένης τὸν ἀναφέρει μὲ τὰ ὀνόματα Ἑρμοκράτης καὶ Ἱπποκράτης μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ ὡς τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ποὺ ἔχτισε τὴν Ἀλεξάνδρεια. Στὸν Πλούταρχο τὸν βρίσκουμε μὲ τὸ ὄνομα Στασικράτης.
Τρεῖς ἀκόμη συγγραφεῖς, ὁ Valerius Maximus, ὁ Ammianuw Markellinus καὶ ὁ Julius Valerius Ρωμαῖος ἱστορικὸς (τέλη 3ου μ.Χ. αἰ.) τὸν ἀναφέρουν ὡς Δεινοκράτη καὶ τὸν συνδέουν μὲ τὴν ἴδρυση τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ὁ Julius Valerius μάλιστα ἀναφέρει ὡς τόπο καταγωγῆς του τὴ Ρόδο. Ὁ Βιτρούβιος μόνο τὸν ἀναφέρει ὡς Μακεδόνα καὶ ὅτι μοιραζόταν τὸν ἴδιο τόπο καταγωγῆς μὲ τὸν Ἀλέξανδρο.
Athos Papst Alexander VII Kupferstich François Spierre Pietro da Cortona (1599 –1667) ebay.de
[…Μεταξὺ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν ζοῦσε τότε καὶ ὁ ἀρχιτέκτων Στασικράτης, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα δὲν ἐπιδίωκαν χάρη καὶ συγκίνηση καὶ προοπτικὴ μὲ τὴ μορφή τους. Τὰ σχέδιά του ἦταν τόσο μεγαλεπήβολα ὥστε τὰ ἔσοδα ἑνὸς μεγάλου κράτους μὲ δυσκολία θὰ ἐπαρκοῦσαν γιὰ τὴν ἐκτέλεσή τους. Αὐτός, ἀφού πῆγε στὸν Ἀλέξανδρο, κατηγοροῦσε τὶς ζωγραφιστὲς εἰκόνες του καὶ τοὺς μαρμάρινους ἢ χάλκινους ἀνδριάντες του ὡς ἔργα δειλῶν καὶ ταπεινῶν τεχνιτῶν.
«Ἐγώ» εἶπε «ἔχω σκεφτεῖ, βασιλιά, νὰ ἐμπιστευθῶ τὴν ὁμοιότητα τοῦ σώματός σου σὲ ὕλη ἄφθαρτη καὶ ζωντανὴ ποὺ νὰ ἔχει θεμέλια αἰώνια καὶ βάρος ἀκίνητο καὶ ἀπαρασάλευτο. Δηλαδὴ τὸ ὄρος Ἄθως τῆς Θράκης, ἐκεῖ ὅπου ἔχει τὸ μεγαλύτερο ὄγκο του καὶ ὑψώνεται περιφανέστατος καὶ ἔχει ὕψος καὶ πλάτη συμμετρικὰ καὶ βραχώδεις ἐκτάσεις καὶ συναρμογὲς καὶ διαστήματα μὲ κάποια μορφή. Ὁ Ἄθως αὐτός εἶναι δυνατὸν μὲ τὴν τέχνη νὰ κατεργαστῇ καὶ νὰ μετασχηματιστῂ ὧστε νὰ ὀνομάζεται ἀνδριάντας τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ νὰ εἶναι ἀληθινὸς ἀνδριάντας αὐτοῦ, ποὺ μὲ τὰ πόδια του θὰ ἐγγίζῃ τὴ θάλασσα, μὲ τὸ ἕνα χέρι θὰ ἀγκαλιάζῃ καὶ θὰ ὑποβαστάζῃ πόλη ἰκανὴ νὰ περιλάβῃ 10.000 κατοίκους. Μὲ τὸ δεξί χέρι κρατῶντας φιάλη νὰ χύνῃ ἀπὸ αὐτὴ σπονδὲς πρὸς τιμὴ τῶν θεῶν ὁλόκληρο ποταμὸ ποὺ θὰ ρέῃ ἀκατάπαυστα καὶ θὰ ἐκβάλλῃ στὴ θάλασσα. Τὰ χρυσὰ καὶ χαλκὰ καὶ τὰ ἐλεφάντινα καὶ τὰ ξύλινα καὶ τὰ ἔγχρωμα ἔργα, ὅλες τὶς μικρὲς καὶ ἀγοραστὲς εἰκόνες ποὺ τὶς κλέβουν ἄς τὶς ἀφήσουμε».
Αὐτά, ἀφοῦ ἄκουσε ὁ Ἀλέξανδρος, θαύμασε τὴν τόλμη τοῦ καλλιτέχνη, ἐπαίνεσε τὴν πεποίθησή του καὶ πρόσθεσε: «Ἄσε τὸν Ἄθω νὰ μένει στὴ θέση του, ἀρκεῖ ὅτι εἶναι μνημεῖο τῆς ὕβρεως τοῦ βασιλιᾶ (ἐννοούσε τὸν Ξέρξη, ποὺ εἶχε ἐπιχειρήσει νὰ κατασκευάσῃ διώρυγα). Ἐμένα θὰ μὲ κάνῃ γνωστὸ ὁ Καύκασος καὶ τὰ Ἠμωδά ὄρη (Ἱμαλάια) καὶ ὁ Τάναης καὶ ἡ Κασπία θάλασσα. Οἱ πράξεις μου θὰ εἶναι οἱ εἰκόνες μου…] 1*
Ὁ Βιτρούβιος περιγράφοντας τὸ ἴδιο περιστατικό, ἀναφέρει:
«…ὁ ἀρχιτέκτων Δεινοκράτης πρότεινε στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο νὰ χαράξῃ τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ νὰ τοῦ δώσῃ τὴ μορφὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἕνα χέρι θὰ ὑποστηρίζῃ μία ὁλόκληρη πόλη, καὶ μὲ τὸ ἄλλο θὰ κρατάει ἕνα κύπελο στὸ ὁποῖο θὰ καταλήγουν ὅλα τὰ ὕδατα τοῦ βουνοῦ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, μὲ ὑπερχείλιση θὰ καταλήγουν στὴν θάλασσα.
Ὁ Ἀλέξανδρος, γοητευμένος μὲ τὴν ἰδέα, τὸν ρώτησε ἄν ἡ πόλη αὐτὴ θὰ περιβάλλεται ἀπὸ γῆ ἰκανὴ νὰ ἐφοδιάσῃ τὸν πληθυσμό της μὲ τὸ ἀναγκαῖο σιτάρι γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του.
Ἀλλὰ ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ τροφοδότηση θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο ἀπὸ τὴ θάλασσα, ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε: «Δεινοκράτη, μὲ εὐχαριστεῖ τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ σχεδίου σου, ἀλλὰ νομίζω πὼς ἡ δημιουργία μιᾶς ἀποικίας στὴ θέση αὐτὴ δὲν εἶναι καλή, γιατὶ ὅπως ἕνα παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ τροφοδοτηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ χωρὶς γάλα, ἔτσι καὶ μία πόλη δὲν μπορεῖ νὰ συντηρηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ χωρὶς ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ νὰ ἔχῃ εὔφορα χωράφια καὶ ἄφθονο φαγητὸ ἀπὸ πλούσιες σοδειές. Ἔτσι, ἐνὼ ἡ πρωτοτυπία τοῦ σχεδίου σου ἔχει τὴν ἔγκρισή μου, ἀποδοκιμάζω τὴν θέση ποὺ ἔχεις ἐπιλέξει γιὰ τὴν ἐκτέλεσή του. Θέλω ὅμως νὰ μείνῃς κοντά μου, γιατὶ θὰ χρειαστῶ τὶς ὑπηρεσίες σου».
Ἔτσι ἄρχισε ἡ κοινή τους πορεία…
The funeral pyre of Hephaistion, based on the description by Diodorus (late 19th century).
Ὁ Δεινοκράτης συνεργάστηκε μὲ ἄλλους μηχανικοὺς τῆς ἐποχῆς του στὴ δημιουργία τοῦ ναοῦ τῶν Δελφῶν, τῆς Δήλου καὶ ἄλλων ἑλληνικῶν πόλεων. Ἐπίσης, δικό του ἔργο ἀποτελεῖ καὶ ὁ ἐπιτάφιος τύμβος τοῦ Ἡφαιστίωνος, ἕνα κολοσσιαῖο μνημεῖο ἔξι ὀρόφων στὴ Βαβυλώνα καί πλάτους 180 μ., μὲ χρυσὲς διακοσμήσεις στοὺς ὀρόφους.
Κατὰ τὸν Διόδωρο (ΙΖ.115.1-6) ὁ Ἀλέξανδρος γκρέμισε τὰ τείχη τῆς Βαβυλώνας, γιὰ νὰ κάνῃ τὴν ταφικὴ πυρὰ τοῦ Ἡφαιστίωνος. 2*
Ὁ Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι. Ἀλέξανδρος 72.3) λέει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος διέταξε νὰ γκρεμίσουν τὶς ἐπάλξεις ἀπὸ τὰ τείχη τῶν γειτονικῶν πόλεων στὰ Ἐκβάτανα, ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡφαιστίωνος, ὡς ἐκδήλωση πένθους. 3*
The Temple of Diana at Ephesus
Ὁ ναὸς τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους τοῦ κλασικοῦ κόσμου, μεγαλύτερος καὶ ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα, ποὺ χτίστηκε ἀργότερα στὴν Ἀθήνα (ἡ βάση τῶν θεμελίων εἶχε μῆκος 131 μέτρα καὶ πλάτος 79 μ., ἐνῶ 120 μαρμάρινοι κίονες ὑποστήριζαν τὸ κύριο τμῆμα τοῦ ναοῦ. Κάθε κίονας εἶχε ὕψος 20 μέτρα). Τὸ 356 π.Χ. ὁ ναὸς καταστράφηκε ἀπὸ πυρκαγιὰ καὶ ἀργότερα ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, ἐπισκεπτόμενος τὴν Ἔφεσο, ἔδωσε διαταγὴ νὰ οἰκοδομηθῇ καὶ πάλι ὁ ναός, στὴν ἴδια θέση, μὲ συμμετοχὴ τοῦ Δεινοκράτους στὸ σχεδιασμό του. Αὐτὸν τὸν ναὸ εἶδε ὁ Ἀντίπατρος, ὁ ἐμπνευστὴς τῆς λίστας μὲ τὰ ἑπτὰ θαύματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου, καὶ ἀναφέρει ὅτι τὸ μεγαλεῖο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ὑπερβαίνει κάθε ἄλλο τῶν ὑπολοίπων.
Alexander laying out the city of Alexandria by Andre Castaigne 1898/99 mlahanas.de
Τὸ 332-331 π.Χ. ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἀνέθεσε στὸν Δεινοκράτη νὰ δημιουργήσῃ τὴν τοπογραφικὴ καὶ πολεοδομικὴ διάρθρωση τῆς νέας -τότε- πόλης τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἡ πόλη σχεδιάστηκε μὲ ἕνα σύνηθες «τύπο καννάβου» καὶ ἀποτέλεσε πρότυπο γιὰ πολλὲς ἄλλες πόλεις τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Δεινοκράτης συνεργάστηκε στενὰ μὲ τὸν περίφημο μηχανικὸ Κράτη, ὁ ὁποῖος ἦταν ὑδραυλικὸς μηχανικός, ἐπιβλέπων καὶ σχεδιαστὴς τοῦ ἐξαιρετικοῦ συστήματος ὑδρεύσεως καὶ ἀποχετεύσεως, τῆς πόλεως τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.
Alexandria by Piri Reis (circa 1467 – circa 1554)
«Ὁ Ἀλέξανδρος, στὴν πορεία του γιὰ τὸν ναὸ τοῦ Ἄμμωνος Διός, παρατήρησε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ νησὶ τοῦ Φάρου, ἕνα σημεῖο ποὺ ἦταν ἐξαιρετικὸ γιὰ τὴν οἰκοδόμηση μιᾶς πόλεως. Ἔφτιαξε λοιπὸν ἕνα σχέδιο μὲ τὶς θέσεις τῶν πλατειῶν καὶ τῶν ναῶν καὶ ἀνέθεσε τὸν γενικὸ σχεδιασμὸ καὶ ἐπίβλεψη στὸν ἀρχιτέκτονα ποὺ εἶχε ἀνακατασκευάσει τὸν ναὸ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο· στὸν Δεινοκράτη».
Στὸν Δεινοκράτη ἀποδίδεται καὶ ἡ κατασκευὴ τοῦ μνημείου στὸν τύμβο Καστᾶ σύμφωνα μὲ τὴν προϊσταμένη τῆς ΚΗ’ Ἐφορείας Προϊστορικῶν καὶ Κλασικῶν Ἀρχαιοτήτων Σερρῶν, Κατερίνα Περιστέρη, ποὺ σὲ δήλωσή της στὸν «ΑτΚ», ἀναφέρει:
Ὁ μνημειακὸς περίβολος τοῦ τύμβου Καστᾶ
«Κατὰ τὴν περίοδο ποὺ χρονολογεῖται ὁ ταφικὸς περίβολος, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, μέχρι τὸ τέλος τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνος, διαδραματίζονται σπουδαῖα ἱστορικὰ γεγονότα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀμφίπολης. Σημαντικοὶ στρατηγοὶ καὶ ναύαρχοι τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου σχετίζονται μὲ τὴν περιοχή, ἐδῶ ὁ Κάσσανδρος ἐξορίζει καὶ θανατώνει τὸ 311 π.Χ. τὴ νόμιμη σύζυγο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Ρωξάνη, καὶ τὸ γιό του, Ἀλέξανδρο Δ’. Ἐπιπλέον, τὸν ταφικὸ περίβολο ἔχει σχεδιάσει ὁ ἀρχιτέκτονας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, Δεινοκράτης».
Σημειώσεις Ἀρχαῖα κείμενα1* […« Ἐγὼ δ´ » εἶπεν « εἰς ἄφθαρτον, ὦ βασιλεῦ, καὶ ζῶσαν ὕλην καὶ ῥίζας ἔχουσαν ἀιδίους καὶ βάρος ἀκίνητον καὶ ἀσάλευτον ἔγνωκά σου τὴν ὁμοιότητα καταθέσθαι τοῦ σώματος. Ὁ γὰρ Θρᾴκιος Ἄθως, ᾗ μέγιστος αὐτὸς αὑτοῦ καὶ περιφανέστατος ἐξανέστηκεν, ἔχων ἑαυτῷ σύμμετρα πλάτη καὶ ὕψη καὶ μέλη καὶ ἄρθρα καὶ διαστήματα μορφοειδῆ, δύναται κατεργασθεὶς καὶ σχηματισθεὶς εἰκὼν Ἀλεξάνδρου καλεῖσθαι καὶ εἶναι, ταῖς μὲν βάσεσιν ἁπτομένου τῆς θαλάσσης, τῶν δὲ χειρῶν τῇ μὲν ἐναγκαλιζομένου καὶ φέροντος πόλιν ἐνοικουμένην μυρίανδρον, τῇ δὲ δεξιᾷ ποταμὸν ἀέναον ἐκ φιάλης σπένδοντος εἰς τὴν θάλασσαν ἐκχεόμενον. Χρυσὸν δὲ καὶ χαλκὸν καὶ ἐλέφαντα καὶ ξύλα καὶ βαφάς, ἐκμαγεῖα μικρὰ καὶ ὠνητὰ καὶ κλεπτόμενα καὶ συγχεόμενα, καταβάλωμεν ».
Ταῦτ´ ἀκούσας Ἀλέξανδρος τὸ μὲν φρόνημα τοῦ τεχνίτου καὶ τὸ θάρσος ἀγασθεὶς ἐπῄνεσεν,
« Ἔα δὲ κατὰ χώραν » ἔφη « τὸν Ἄθω μένειν· ἀρκεῖ γὰρ ἑνὸς βασιλέως ἐνυβρίσαντος εἶναι μνημεῖον· ἐμὲ δ´ ὁ Καύκασος δείξει καὶ τὰ Ἠμωδὰ καὶ Τάναϊς καὶ τὸ Κάσπιον πέλαγος· αὗται τῶν ἐμῶν ἔργων εἰκόνες…] ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΥΧΗΣ Η ΑΡΕΤΗΣ ΛΟΓΟΣ Βʹ, [ΙΙ]
2* «…115. τῶν γὰρ ἡγεμόνων καὶ φίλων ἕκαστος στοχαζόμενος τῆς τοῦ βασιλέως ἀρεσκείας κατεσκεύαζεν εἴδωλα δι᾽ ἐλέφαντος καὶ χρυσοῦ καὶ τῶν ἄλλων τῶν θαυμαζομένων παρ᾽ ἀνθρώποις, αὐτὸς δὲ τοὺς ἀρχιτέκτονας ἀθροίσας καὶ λεπτουργῶν πλῆθος τοῦ μὲν τείχους καθεῖλεν ἐπὶ δέκα σταδίους, τὴν δ᾽ ὀπτὴν πλίνθον ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας ᾠκοδόμησε τετράπλευρον πυράν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς. [2] εἰς τριάκοντα δὲ δόμους διελόμενος τὸν τόπον καὶ καταστρώσας τὰς ὀροφὰς φοινίκων στελέχεσι τετράγωνον ἐποίησε πᾶν τὸ κατασκεύασμα. μετὰ δὲ ταῦτα περιετίθει τῷ περιβόλῳ παντὶ κόσμον, οὗ τὴν μὲν κρηπῖδα χρυσαῖ πεντηρικαὶ πρῷραι συνεπλήρουν, οὖσαι τὸν ἀριθμὸν διακόσιαι τεσσαράκοντα, ἐπὶ δὲ τῶν ἐπωτίδων ἔχουσαι δύο μὲν τοξότας εἰς γόνυ κεκαθικότας τετραπήχεις, ἀνδριάντας δὲ πενταπήχεις καθωπλισμένους, τοὺς δὲ μεταξὺ τόπους φοινικίδες ἀνεπλήρουν πιληταί. [3] ὑπεράνω δὲ τούτων τὴν δευτέραν ἐπανεῖχον χώραν δᾷδες πεντεκαιδεκαπήχεις, κατὰ μὲν τὴν λαβὴν ἔχουσαι χρυσοῦς στεφάνους, κατὰ δὲ τὴν ἐκφλόγωσιν ἀετοὺς διαπεπετακότας τὰς πτέρυγας καὶ κάτω νεύοντας, παρὰ δὲ τὰς βάσεις δράκοντας ἀφορῶντας τοὺς ἀετούς. κατὰ δὲ τὴν τρίτην περιφορὰν κατεσκεύαστο ζῴων παντοδαπῶν πλῆθος κυνηγουμένων. [4] ἔπειτα ἡ μὲν τετάρτη χώρα κενταυρομαχίαν χρυσῆν εἶχεν, ἡ δὲ πέμπτη λέοντας καὶ ταύρους ἐναλλὰξ χρυσοῦς. τὸ δ᾽ ἀνώτερον μέρος ἐπεπλήρωτο Μακεδονικῶν καὶ βαρβαρικῶν ὅπλων, ὧν μὲν τὰς ἀνδραγαθίας, ὧν δὲ τὰς ἥττας σημαινόντων. ἐπὶ πᾶσι δὲ ἐφειστήκεισαν Σειρῆνες διάκοιλοι καὶ δυνάμεναι λεληθότως δέξασθαι τοὺς ἐν αὐταῖς ὄντας καὶ ᾁδοντας ἐπικήδιον θρῆνον τῷ τετελευτηκότι. [5] τὸ δ᾽ ὕψος ἦν ὅλου τοῦ κατασκευάσματος πήχεις πλείους τῶν ἑκατὸν τριάκοντα. καθόλου δὲ τῶν τε ἡγεμόνων καὶ τῶν στρατιωτῶν ἁπάντων καὶ τῶν πρέσβεων, ἔτι δὲ τῶν ἐγχωρίων φιλοτιμηθέντων εἰς τὸν τῆς ἐκφορᾶς κόσμον φασὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀναλωθέντων χρημάτων γεγονέναι πλείω τῶν μυρίων καὶ δισχιλίων ταλάντων. [6] ἀκολούθως δὲ ταύτῃ τῇ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τῶν ἄλλων γενομένων κατὰ τὴν ἐκφορὰν τιμῶν τὸ τελευταῖον προσέταξεν ἅπασι θύειν Ἡφαιστίωνι θεῷ παρέδρῳ: καὶ γὰρ κατὰ τύχην ἧκεν εἷς τῶν φίλων Φίλιππος, χρησμὸν φέρων παρ᾽ Ἄμμωνος θύειν Ἡφαιστίωνι θεῷ. διόπερ γενόμενος περιχαρὴς ἐπὶ τῷ καὶ τὸν θεὸν κεκυρωκέναι τὴν αὐτοῦ γνώμην πρῶτος τὴν θυσίαν ἐπετέλεσεν καὶ τὸ πλῆθος λαμπρῶς ὑπεδέξατο, μύρια τὸν ἀριθμὸν θύσας ἱερεῖα παντοδαπά…»
3* «…72. Ὡς δ’ ἧκεν εἰς Ἐκβάτανα τῆς Μηδίας καὶ διῴκησε τὰ κατεπείγοντα, πάλιν ἦν ἐν θεάτροις καὶ πανηγύρεσιν, ἅτε δὴ τρισχιλίων αὐτῷ τεχνιτῶν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος ἀφιγμένων. ἔτυχε δὲ περὶ τὰς ἡμέρας ἐκείνας Ἡφαιστίων πυρέσσων· οἷα δὲ νέος καὶ στρατιωτικὸς οὐ φέρων ἀκριβῆ δίαιταν, ἀλλ’ ἅμα τῷ τὸν ἰατρὸν Γλαῦκον ἀπελθεῖν εἰς τὸ θέατρον περὶ ἄριστον γενόμενος καὶ καταφαγὼν ἀλεκτρυόνα ἑφθὸν καὶ ψυκτῆρα μέγαν ἐκπιὼν οἴνου, κακῶς ἔσχε καὶ μικρὸν διαλιπὼν ἀπέθανε. τοῦτ’ οὐδενὶ λογισμῷ τὸ πάθος Ἀλέξανδρος ἤνεγκεν, ἀλλ’ εὐθὺς μὲν ἵππους τε κεῖραι πάντας ἐπὶ πένθει καὶ ἡμιόνους ἐκέλευσε, καὶ τῶν πέριξ πόλεων ἀφεῖλε τὰς ἐπάλξεις, τὸν δ’ ἄθλιον ἰατρὸν ἀνεσταύρωσεν, αὐλοὺς δὲ κατέπαυσε καὶ μουσικὴν πᾶσαν ἐν τῷ στρατοπέδῳ πολὺν χρόνον, ἕως ἐξ Ἄμμωνος ἦλθε μαντεία, τιμᾶν Ἡφαιστίωνα καὶ θύειν ὡς ἥρωϊ παρακελεύουσα. τοῦ δὲ πένθους παρηγορίᾳ τῷ πολέμῳ χρώμενος, ὥσπερ ἐπὶ θήραν καὶ κυνηγέσιον ἀνθρώπων ἐξῆλθε καὶ τὸ Κοσσαίων ἔθνος κατεστρέφετο, πάντας ἡβηδὸν ἀποσφάττων. τοῦτο δ’ Ἡφαιστίωνος ἐναγισμὸς ἐκαλεῖτο. τύμβον δὲ καὶ ταφὴν αὐτοῦ καὶ τὸν περὶ ταῦτα κόσμον ἀπὸ μυρίων ταλάντων ἐπιτελέσαι διανοούμενος, ὑπερβαλέσθαι δὲ τῷ φιλοτέχνῳ καὶ περιττῷ τῆς κατασκευῆς τὴν δαπάνην, ἐπόθησε μάλιστα τῶν τεχνιτῶν Στασικράτην, μεγαλουργίαν τινὰ καὶ τόλμαν καὶ κόμπον ἐν ταῖς καινοτομίαις ἐπαγγελλόμενον. οὗτος γὰρ αὐτῷ πρότερον ἐντυχὼν ἔφη τῶν ὀρῶν μάλιστα τὸν Θρᾴκιον Ἄθων διατύπωσιν ἀνδρείκελον δέχεσθαι καὶ διαμόρφωσιν· ἂν οὖν κελεύῃ, μονιμώτατον ἀγαλμάτων αὐτῷ καὶ περιφανέστατον ἐξεργάσεσθαι τὸν Ἄθων, τῇ μὲν ἀριστερᾷ χειρὶ περιλαμβάνοντα μυρίανδρον πόλιν οἰκουμένην, τῇ δὲ δεξιᾷ σπένδοντα ποταμοῦ ῥεῦμα δαψιλὲς εἰς τὴν θάλασσαν ἀποῤῥέοντος. ταῦτα μὲν οὖν παρῃτήσατο, πολλῷ δ’ ἀτοπώτερα καὶ δαπανηρότερα τούτων σοφιζόμενος τότε καὶ συμμηχανώμενος τοῖς τεχνίταις διέτριβεν…»
Βιβλιογραφία –> Dictionary of the Artists of Antiquity: Architects, Carvers, Engravers, Modellers, Painters, Sculptors, Statuaries, and Workers in Bronze, Gold, Ivory, and Silver, with Three Chronological Tables. Julius Sillig, Pliny (the Elder.), 1836, σελ 53. –> DINOCRATES” PROJECT. «Scientific American Supplement», No. 488, May 9, 1885, Various. http://www.gutenberg.org/files/27662/27662-h/27662-h.htm#art13 –> «DISCOURSES ON THE FIRST DECADE OF TITUS LIVIUS BY NICCOLO MACHIAVELLI», CHAPTER I.—Of the Beginnings of Cities in general, and in particular of that of Rome. FLORENCE, May 17, 1883. http://www.gutenberg.org/cache/epub/10827/pg10827.html –> Ruins of Ancient Cities Vol. I, Charles Bucke, σελ. 25 http://www.gutenberg.org/files/40860/40860-h/40860-h.htm#Page_25 –> Greek Sculpture, Nigel Spivey, Cambridge University Press, N.Y., σελ. 218 –> Vitruvius: Writing the Body of Architecture, Indra Kagis McEwen, MIT Press, 2003, σελ. 95-98. –> http://el.wikisource.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7/%CE%99%CE%96#p115 –> http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=100&artid=184369 –> William Smith. A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology. London. John Murray: printed by Spottiswoode and Co., New-Street Square and Parliament Street. –> http://www.lookandlearn.com/history-images/XM10131488/Dinocrates-Project –> http://www.writeopinions.com/dinocrates –> http://theworldofalexanderthegreat.wordpress.com/2012/07/13/hephaestions-death-and-funeral/Ο Ξέρξης, περνώντας απο το Παγγαίο
[7.112.1] Ο Ξέρξης λοιπόν προσπερνώντας την περιοχή για την οποία κάναμε λόγο, στη συνέχεια προσπέρασε τα φρούρια των Πιέρων, που το ένα τους ονομάζεται Φάγρης και τ᾽ άλλο Πέργαμος. Κι ακολουθούσε το δρόμο δίπλα απ᾽ αυτά τα φρούρια, αφήνοντας στο δεξί του χέρι το όρος Παγγαίο, μεγάλο και ψηλό, που έχει μεταλλεία χρυσού και ασημιού που τα εκμεταλλεύονται οι Πίερες και οι Οδόμαντοι και προπάντων οι Σάτρες. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Σήκωσαν ὁλόκληρα μουσεῖα οἱ Γερμανοὶ στὴν Κατοχή…
Καθώς φουντώνει η συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις, επανέρχεται στην επικαιρότητα ο απολογισμός της μεγάλης ληστείας των κατακτητών. Πάνω από 8.500 πολύτιμα αντικείμενα σε 37 περιοχές της χώρας μας κλάπηκαν ή λεηλατήθηκαν από τους «μορφωμένους» γερμανούς αξιωματικούς κατά την περίοδο της Κατοχής…
27 Απριλίου 1941: Γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα υψώνει τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη
Οταν δεν λεηλατούσαν γλυπτά από την Ακρόπολη με τις ξιφολόγχες τους, έκαναν βόλτες με τους σκύλους τους στον Ιερό Βράχο, απολάμβαναν ερωτικές στιγμές μέσα στο προφυλαγμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα Ερέχθειο, έμπαιναν στον αρχαιολογικό χώρο σε ώρες εκτός λειτουργίας σκαρφαλώνοντας από τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και έκαναν την ανάγκη τους εντός του Παρθενώνα διότι «δεν υπήρχαν ευκρινώς τοποθετημένες πινακίδες που να υποδεικνύουν πού υπάρχουν τουαλέτες».
Κι όταν τύχαινε να συναντήσουν ένα αρχαίο έργο τέχνης που να τους γυάλιζε στο μάτι, το προσέφεραν ως δώρο στους ανωτέρους τους, όπως έκαναν με μια «άριστη αρχαία κεφαλή γυναικός του 4ου αι. π.Χ.», την οποία χάρισαν στον στρατάρχη Φον Λιστ.
Ο λόγος για τους γερμανούς αξιωματικούς και στρατιώτες την περίοδο της Κατοχής, που δεν αρκέστηκαν να πάρουν μαζί τους ως «αναμνηστικά» από την παραμονή τους στη χώρα μας απλώς κάποια θραύσματα αρχαιοτήτων, αλλά εκτιμάται ότι λεηλάτησαν περισσότερα από 8.500 αντικείμενα που προέρχονται από 37 περιοχές της Ελλάδας. Απολογισμός που γίνεται βάσει της καταγραφής «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατών κατοχής» που συντάχθηκε το 1946 από τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων του τότε υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας και η οποία, όπως αποσαφηνίζεται στον πρόλογο, δεν είναι πλήρης.
Η υπόθεση ήρθε ξανά στη δημοσιότητα με αφορμή τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου που επισημαίνει – όπως αναφέρει δημοσίευμα της γερμανικής «Ντι Βελτ» – ότι θα πρέπει να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι κλεμμένοι από τους Γερμανούς αρχαιολογικοί θησαυροί. Δήλωση που ήρθε ως απάντηση στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αντιμετώπισε απαξιωτικά το ελληνικό αίτημα περί πολεμικών αποζημιώσεων.
«Μορφωμένοι γερμανοί στρατιωτικοί κατόπιν επισταμένης μελέτης του Μουσείου απεφάσισαν και εξετέλεσαν κλοπήν, αφού προηγουμένως κατεσκεύασαν και το προς την κλοπήν κατάλληλον εργαλείον. Εθραυσαν δηλαδή διά καταλλήλως προητοιμασμένου κοντού το παράθυρον της παρά το Μουσείον αποθήκης και διά του κοντού αφήρεσαν αγγεία και ειδώλια εξ αυτής. Γενόμενοι δε αντιληπτοί έφυγον επί μοτοσυκλέττας», αναφέρει μαρτυρία της εποχής για την κλοπή στο Μουσείο της Ελευσίνας.
Οσο για την έγγραφη δικαιολογία των Γερμανών; «Η προκειμένη περίπτωσις δέον να μη θεωρηθεί ως κλοπή, δι” ης θα επλούτιζον οι δράσται. Τούτο συνάγεται εκ του γεγονότος ότι πρόκειται περί μορφωμένων ανθρώπων, οίτινες έχουν ενδιαφέρον διά την ελληνικήν αρχαιότητα, όπερ συνάγεται εκ του ότι εγνώριζον την αγγλική και έκαμον χρήσιν του αγγλιστί γεγραμμένου οδηγού. Οι αποκομίσαντες θα είχον προφανώς την πρόθεσιν ν” αποκτήσουν ενδεχομένως διά του τρόπου τούτου εν ενθύμιον».
Στη Θεσσαλονίκη οι γερμανοί στρατιώτες εμφανίστηκαν αιφνιδίως στο Μουσείο – τότε χρέη μουσείου εκτελούσε η Ροτόντα – και πήραν ένα γυναικείο μαρμάρινο άγαλμα που είχε βρεθεί στην Πλατεία Δικαστηρίων κατά τη διάρκεια εργασιών. Μάταια ο έφορος προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί. Οι Γερμανοί τού απάντησαν ότι πρόκειται να το προστατεύσουν σε ασφαλές αντιαεροπορικό καταφύγιο, αλλά στην πραγματικότητα το γλυπτό κατέληξε στη Βιέννη.
Τέσσερα μεγάλα κιβώτια γεμάτα κτερίσματα που βρήκαν σε 20 ασύλητους τάφους κοντά στη Φυλακωπή σήκωσαν από τη Μήλο. Με τρία κιβώτια ευρημάτων έφυγε από την Κνωσό ο στρατηγός Ρίνγκελ που ζήτησε τα κλειδιά του Στρωματογραφικού Μουσείου δήθεν για να μελετήσει. Και στη Χαιρώνεια όχι μόνο έσπασαν το λουκέτο του Μουσείου και τα τζάμια μιας προθήκης για να πάρουν ένα χρυσό δαχτυλίδι, ένα φύλλο χρυσού και πέντε αγγεία, αλλά μέσω τρομοκρατικών ανακρίσεων ανάγκασαν τους μάρτυρες να βεβαιώσουν την αθωότητα των Γερμανών.
Παρά τις προσπάθειες που είχαν γίνει από ελληνικής πλευράς ώστε πολλές από τις αρχαιότητες των μουσείων να θαφτούν σε υπόγεια, σπηλιές και θησαυροφυλάκια για να προστατευθούν από τους κινδύνους του πολέμου, οι κατακτητές, που εμφανίζονταν ως λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, δεν τις αντιμετώπισαν ούτε καν με θαυμασμό σε πολλές περιπτώσεις. Για σεβασμό, δε, ούτε συζήτηση.
Και σοβαρές καταστροφές
Οι λεηλασίες ήταν μόνο ένα μέρος της δράσης των γερμανών κατακτητών. Διότι δεν ήταν και λίγες οι φορές που στο διάβα τους κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν «πληγώνοντας» βαριά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους.
Φεύγοντας από το Σούνιο, για παράδειγμα, έκαναν ανατινάξεις, με αποτέλεσμα να σπάσει ένα επιστύλιο από τον ναό του Ποσειδώνα. Στην Ελευσίνα όχι μόνο έριχναν κάτω όσους κίονες βρίσκονταν στη θέση τους, αλλά συγκέντρωσαν και όσες αρχαιότητες ήταν διάσπαρτες γύρω από το υδραγωγείο – το οποίο είχαν μετατρέψει σε καταφύγιο – ώστε να χτίσουν με αυτές προστατευτικό τοίχο.
Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά δεκαεπτά βόμβες έριξαν στις 26 Αυγούστου του 1943 τρία γερμανικά αεροπλάνα στη Μονή του Οσίου Λουκά, προκαλώντας πολλές ζημιές στο εξωτερικό. Ενώ από την καταστροφική τους μανία δεν γλίτωσαν ούτε οι πολύχρυσες Μυκήνες. Τέσσερις γερμανοί στρατιώτες έβαλαν σημάδι τους λέοντες της Πύλης των Λεόντων με τα περίστροφά τους, ενώ πέντε συνάδελφοί τους «μετά κοπίδος και σφυρίου» μπήκαν στον Θησαυρό του Ατρέως (ο τάφος του Αγαμέμνονα) καταστρέφοντας πέντε λίθους του τάφου για να πάρουν ισάριθμα χάλκινα καρφιά. Με τα ξίφη τους, δε, χάραξαν τα ονόματά τους σε διάφορα σημεία. Θέλοντας όμως να είναι βέβαιοι ότι θα μείνουν στην αιωνιότητα, μετέφεραν μια σκάλα από τα αυτοκίνητά τους και ανέβηκαν ψηλά για να μην μπορέσει να τα φτάσει κανείς και να τα σβήσει.
Από κοντά και οι Ιταλοί
Μπορεί οι Γερμανοί να λεηλάτησαν και να κατέστρεψαν χιλιάδες αρχαιότητες, όμως και οι Ιταλοί δεν πήγαν πίσω. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της Δήλου με πρωταγωνιστή τον ιταλό στρατιωτικό διοικητή των Κυκλάδων, Τζοβάνι Δούκα. Ηταν 6 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν πήγε στη γενέτειρα του Απόλλωνα και της Αρτεμης με βοηθητικό πολεμικό πλοίο, συνοδευόμενος από έξι αξιωματικούς και έξι στρατιώτες, όπως αναφέρει ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας, ακαδημαϊκός, Βασίλειος Πετράκος στο βιβλίο του «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944», βασιζόμενος σε ντοκουμέντα της εποχής. «Καθ” ον χρόνον οι αξιωματικοί ελεηλάτουν τας προθήκας του Μουσείου οι στρατιώται ανοίξαντες το συρτάριον της τραπέζης, ένθα επωλούντο τα εισιτήρια, αφήρεσαν περί τας χιλίας πεντακοσίας δραχμάς». Δεν αρκέστηκαν, δε, να λεηλατήσουν Μουσείο και ταμείο, αλλά συνέχισαν την επιδρομή τους και στο ιστιοφόρο «Ευαγγελίστρια» που βρισκόταν αγκυροβολημένο στο νησί λόγω βλάβης, από όπου άρπαξαν από εργαλεία, κλειδιά μηχανής και καμινέτα έως δέκα οκάδες στουπί και δύο κλινοσκεπάσματα από το διαμέρισμα του κυβερνήτη.
Μαίρη Ἀδαμοπούλου γιὰ tanea.gr
Στο κόκκινο η αγωνία για την Αμφίπολη
Εν αναμονή των δύο Συνεντεύξεων Τύπου, αυτό και το επόμενο Σάββατο, βρίσκονται όλοι όσοι περιμένουν απαντήσεις στα «καυτά» ερωτήματα γύρω από τις ανασκαφές
Αντίστροφα μετρούν πλέον άπαντες αναφορικά με την πολύκροτη υπόθεση των ανασκαφών στον αρχαίο τάφο της Αμφίπολης, καθώς το μεσημέρι (13:00) του προσεχούς Σαββάτου (22/11) είναι προγραμματισμένη η Συνέντευξη Τύπου του Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, Κ. Τασούλα.
Ο Υπουργός θα ενημερώσει, στο Μουσείο της Αμφίπολης, τους εκπροσώπους του Τύπου αναφορικά με τα μέχρι τώρα ευρήματα, αλλά και την επόμενη φάση των εργασιών στον τύμβο Καστά.
Στο μεταξύ, μόλις μία εβδομάδα αργότερα, το Σάββατο 29/11, στις 11:00, στο Αμφιθέατρο του Υπουργείου Πολιτισμού θα παρουσιαστούν τα αποτέλεσματα της ανασκαφικής περιόδου στον λόφο Καστά, από την έφορο Αρχαιοτήτων Σερρών Κ. Περιστέρη και τους συνεργάτες της.
Πολλά είναι, φυσικά, αυτά που καλούνται ν’ απαντηθούν στις δύο Συνεντεύξεις Τύπου, ένα από τα μείζονα ερωτήματα ωστόσο, είναι και το πότε θα ολοκληρωθεί η ανάδειξη του χώρου. «Τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους, θα ήταν τεράστιο σφάλμα να γίνουν απερίσκεπτα και χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η φάση της έρευνας» τόνισε με νόημα η Γ.Γ. του ΥΠΠΟΑ, Λίνα Μενδώνη, για να προσθέσει σε δηλώσεις της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:
«Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι ανασκαφείς έχουν συνειδητοποιήσει ακριβώς το εύρημα. Θα πρέπει καταρχήν να υπάρξει μια επιστημονική προσέγγιση και μετά να δει κανείς το πώς θα προχωρήσει».
news.gr
Τα λιοντάρια της Αμφίπολης και της Πέλλας ως απάντηση στην απάτη της “ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής”
Η ανασκαφή της Αμφίπολης συγκεντρώνει δικαίως το παγκόσμιο ενδιαφέρον, καθώς ο Τύμβος Καστά μας αποκαλύπτει σταδιακά μοναδικά, “οικουμενικού” χαρακτήρα μυστικά της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μυστικά που πριν μερικές δεκαετίες αποκάλυπτε το πολυφωτογραφημένο αινιγματικό λιοντάρι της Αμφίπολης, που το βλέπουμε δίπλα.
Ψάχνοντας την ιστορία του Ν. Σερρών, βρίσκει κανείς μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία, όπου …
μπορεί στη σελίδα 6 να διαβάσει τα πιο κάτω: “Κατά την υποδιαίρεση του Μειοκαίνου, στη Σαρμάτιο εποχή, όταν κατακλύστηκε η Χαλκιδική από θάλασσα [αυτή] μπήκε και στο βαθύπεδο των Σερρών-Σιδηροκάστρου-Νιγρίτας και άφησε πολλά ιζηματογενή πετρώματα που αποτελούν τις ψηλότερες αναβαθμίδες του βαθυπέδου των Σερρών. Η θάλασσα αυτή, κατά τον Μαραβελάκη, σχημάτισε λίμνες που συσσώρευσαν εντατικά κλαστικό υλικό, όπως είναι η κολοσσιαία λοφοσειρά της Αλιστράτης. Κατά τον Γ. Χατζηκυριάκου, οι κοιλότητες αυτές προήλθαν από τις καταβυθίσεις από τις λίμνες που αποστραγγίστηκαν. Οι κοιλότητες, τα ηφαιστειογενή πετρώματα και οι θερμές πηγές στο νομό Σερρών φανερώνουν ότι στην περιοχή αυτή οι γηγενείς δυνάμεις προξένησαν μεγάλες μεταβολές στα πετρώδη συγκροτήματα. Η εξωτερική εμφάνιση των βουνών των Σερρών φανερώνουν ότι υπέστησαν μεγάλη εξωτερική επεξεργασία στις διάφορες γεωλογικές εποχές.
Οι λίμνες κατά τη διάρκεια του Μεσοζωικού αιώνα γέμισαν από θαλάσσια, ποταμίσια και λιμνίσια υδατογενή πετρώματα και κατέληξαν στη σημερινή κατάσταση κατά την τριτογενή περίοδο, με την εισχώρηση και αποχώρηση της θάλασσας. Ότι κάποτε ο νομός Σερρών ήταν θάλασσα βεβαιώνεται από τα πολλά απολιθωμένα κοράλλια, όστρακα και άλλα οργανικά θαλάσσια λείψανα των γεωλογικών αιώνων που βρίσκονται σε όλα τα μέρη του.”
Για μια στιγμή: βούλιαξε όλη η Χαλκιδική κι ο Νομός Σερρών; Και τι απέγιναν τα παραλιακά ξενοδοχεία της εποχής; Μα καλά, δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να τους πει να σταματήσουν να εκπέμπουν CO2 κι άφησαν Σέρρες και Χαλκιδική να βουλιάξουν στη θάλασσα; Ούτε ένας δεν βρέθηκε να τους προειδοποιήσει ότι αν ανεβεί η θερμοκρασία δυο βαθμούς απ’ την ανθρωπογενή δραστηριότητα θα λιώσουν οι πάγοι στις Άλπεις;
Αυτή και μόνη η παράγραφος είναι ενδεικτική των γεωλογικών διεργασιών που συντελούνταν πάντοτε στον πλανήτη, ανεξάρτητα απ’ την ανθρώπινη παρουσία ή δραστηριότητα πάνω του. Και το να λένε σήμερα ότι μειώνοντας τις εκπομπές CO2 θα αποτρέψουμε τις αλλαγές του κλίματος, που διαρκώς συντελούνται επί 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια όπως μας αποκαλύπτει η γεωλογία, αποτελεί ύψιστη ύβρι. Το επόμενο που θα μας πουν ίσως είναι ότι θα σταματήσουν τους σεισμούς, θα ελέγξουν τους ανέμους, θα αλλάξουν τη φορά περιστροφής της γης; Έλεος πια!
Στην ίδια εργασία λίγο πιο κάτω διαβάζουμε: “Ο Ηρόδοτος (VII.124-126) μας διαβεβαιώνει ότι μεταξύ του Νέστου και του Αχελώου ποταμού κατά την εποχή της εκστρατείας του Ξέρξη στην Ελλάδα ζούσαν λιοντάρια: «Προχωρούσε [ο Ξέρξης] διασχίζοντας την Παιονία και την Κρηστωνική μέχρι τον ποταμό Εχέδωρο. Μα καθώς προχωρούσε απ’ αυτό το δρόμο, λεοντάρια πέσαν στις καμήλες του που κουβαλούσαν τρόφιμα. Κατέβαιναν συχνά τα λεοντάρια δηλαδή απ’ τις κρυψώνες τους και άλλο τίποτε εξόν από τις καμήλες δεν πείραζαν, μήτε ανθρώπους, μήτε αλογομούλαρα, κι απορώ απ’ αυτή τους την προτίμηση.»”
Λιοντάρια λοιπόν ζούσαν στην Ελλάδα, σαν αυτά που βλέπουμε στην Αμφίπολη, στη Χαιρώνεια, στο θαυμάσιο μωσαϊκό της Πέλλας που βλέπουμε πιο πάνω, στη Δήλο, στις Μυκήνες. Και ζούσαν λιοντάρια επειδή το κλίμα ήταν ζεστό, όπως ζούσαν και ελέφαντες και ζέβρες κι άλλα ζώα, που σήμερα τα βρίσκουμε στην Αφρική. Έφυγαν απ’ την Ελλάδα επειδή το κλίμα είναι πιο κρύο απ’ ό,τι παλαιότερα, γι’ αυτό κι εμείς σήμερα δεν φορούμε χλαμύδες, με τις χλαμύδες θα παγώναμε.
Βλέπουμε δίπλα μια σκηνή κυνηγιού από μωσαϊκό της Πέλλας. Και υπάρχουν κι άλλες αναπαραστάσεις από σκηνές κυνηγιού στη αρχαία Ελλάδα, πριν “μόλις” δυο χιλιάδες χρόνια, λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο στη γεωλογική ιστορία του πλανήτη. Ας μας πουν οι κυνηγοί, θα πήγαινε σήμερα οποιοσδήποτε να κυνηγήσει τόσο λεπτά ντυμένος; Η διαφορά στο ντύσιμο ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα λέγεται “προσαρμογή στις σημερινές συνθήκες”. Αυτή η προσαρμογή είναι το μυστικό της επιβίωσης των ειδών, καθόσον αν πας και χτίζεις παραλιακά ξενοδοχεία στην άμμο κι έπειτα στα παίρνει ένα τσουνάμι, μάλλον δεν φταίει το τσουνάμι …
greeklignite.blogspot.gr
