Υπό το πρίσμα της ελληνικής ιστορίας, δηλώνει ότι η αναπαραγωγή λαμπρών στιγμών του παρελθόντος είναι αναγκαία πολυτέλεια για να φωτίσει το σκοτεινό παρόν. Σε μια προσπάθεια να μεταφέρει μια σαφή νότα αισιοδοξίας, εκτιμά ότι η αισιοδοξία είναι βασική προϋπόθεση για την επιτυχία και δεν κοστίζει τίποτε ενώ εξηγεί για ποιους λόγους το υπουργείο Παιδείας είναι το πραγματικό υπουργείο Άμυνας μιας χώρας…
Με αφορμή τη διοργάνωση των “Αλεξάνδρειων 2015” από το Διεθνές Ίδρυμα Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο Λιτόχωρο Πιερίας, ο κ. Μπαντάουι αναφέρεται στο πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το λόγο για τον οποίο έμεινε γνωστός στην ιστορία ως πολιτικός και ως στρατηλάτης.
“Ο Αλέξανδρος έκανε δύο κατακτήσεις συγχρόνως: στην ανατολή κατέκτησε τα χρεωκοπημένα καθεστώτα που έπαψαν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κοινωνιών τους αλλά και τις καρδιές των καταπιεσμένων λαών από τα δικά τους καθεστώτα. Αυτό το κατάφερε μέσα από τον σεβασμό της δικής τους ταυτότητας, της δικής τους παράδοσης, των πιστεύω τους, των μορφών λατρείας τους και την συμμετοχή του στα τοπικά ήθη και έθιμα σαν ένδειξη αποδοχής και σεβασμού του άλλου. Αυτό ήταν το μεγαλείο. Ο νικητής να συμμερίζεται το “είναι” του ηττημένου και να αναγνωρίζει την οντότητά του” αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα διευκρινίζει ότι από τον σύγχρονο πολιτισμό απουσιάζει το κριτήριο της αποδοχής του άλλου, εκείνο που αποτέλεσε βάση της φιλοσοφίας του Αλεξάνδρου και πραγματώθηκε μέσα από “την επίσκεψή του στο ναό του Άμμωνα στην Θήβα της Αιγύπτου, μέσα από την πρόταση μεικτών γάμων του ιδίου και των στρατηγών του με τις γυναίκες της Περσικής αυτοκρατορίας, μέσα από τη στάση του απέναντι στην επίκληση – παράκληση του Ινδού βασιλιά Πώρου που ήταν αιχμάλωτός του”.
Με σαφείς υπαινιγμούς στην παρούσα κατάσταση της χώρας, ο κ. Μπαντάουι υπογραμμίζει ότι “η αναφορά στον Αλέξανδρο είναι μια ιστορική βιταμινούχα ένεση για την παρούσα κρίση ταυτότητας” και τονίζει ότι “ποτέ η ποσότητα, ούτε η αριθμητική πραγματικότητα μιας κοινωνίας ή ενός λαού δεν μπορεί να καθορίζει τη μοίρα και το μέλλον του”.
Αντίθετα, “αυτό που καθορίζει το μέλλον ενός λαού είναι η αυτοπεποίθηση, είναι το λαμπρό παρελθόν που φωτίζει το αδύναμο και ασταθές παρόν, είναι το παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έχει γίνει αποδεκτός από όλους τους λαούς της οικουμένης ως εθνικός ήρωας όλων των λαών. Όλοι του παρέχουν μετά χαράς τη δική τους ταυτότητα και για τα προτερήματά του ως πολιτικού και ως στρατηλάτη. Είναι ο προσδιορισμός της σχέσης μας με τον άλλον που καθορίζει την τάση προς την ενότητα ή τον διαχωρισμό”.
Σε αυτό το σημείο μιλά για το ρόλο της παιδείας επισημαίνοντας ότι η φιλοσοφία του μεγάλου πολιτικού άνδρα ήταν προϊόν της παιδείας που έλαβε από τον Αριστοτέλη. “Έτσι έγινε πολιτικός και στρατηγός με σαφές όραμα, γιατί χωρίς ξεκάθαρο στόχο δεν υπάρχει επιτυχία” αναφέρει και τονίζει ότι από το πολιτικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε λείπουν οι διαχρονικές αξίες, γεγονός που μας έχει οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.
“Ο σύγχρονος πολιτισμός καμαρώνει παράγοντας όπλα μαζικής καταστροφής και κάνει διεθνείς εκθέσεις όπλων μαζικής καταστροφής. Αυτό οφείλεται στο έλλειμμα της παιδείας, που είναι ο μοναδικός θεσμός που μπορεί να εμφυτεύσει στην νοητική επικράτεια μιας κοινωνίας τις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες που παρέχουν την αξία στο χρήστη, τον άνθρωπο την κοινωνία. Αυτή είναι η μοναδική ασπίδα προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Αυτό που λείπει από την παιδεία δεν είναι η πληροφορία αλλά είναι η αφορμή για την μεταφορά μηνυμάτων και προβληματισμών που σχηματίζουν την πραγματική ταυτότητα μιας κοινωνίας ή ενός έθνους. Και αυτός είναι ο λόγος που το υπουργείο παιδείας είναι το πραγματικό υπουργείο Αμύνης μιας χώρας. Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση θα πρέπει σε γενικές γραμμές να είμαστε πάντα αισιόδοξοι. Η αισιοδοξία είναι βασική προϋπόθεση για την επιτυχία και δεν κοστίζει τίποτε γιατί ό,τι αξίζει ποτέ δεν κοστίζει” αναφέρει χαρακτηριστικά.
Σχετικά με τη διοργάνωση των φετινών “Αλεξάνδρειων” αναφέρει ότι τιμώμενη χώρα είναι η Αίγυπτος και σημειώνει ότι Ελλάδα και Αίγυπτος μοιράζονται κοινές διαχρονικές αξίες, η ρίζα των οποίων χάνεται στο άπειρο του χρόνου. “Είναι ίσως οι μοναδικές χώρες που μέσα στη διαχρονικότητα των σχέσεών τους διατηρούν πάντα μια αρμονία, μια αλληλοϋποστήριξη, μια διαπολιτισμική σύμπνοια, μια συμπόρευση” λέει.
Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, τους εντοπίζει στην παρουσία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο, των Ελλήνων Μακεδόνων, των Πτολεμαίων, στους οποίους καταλογίζει το γεγονός ότι η Αίγυπτος απέκτησε και δεύτερη πολιτισμική ταυτότητα, τη μεσογειακή ταυτότητα.
“Χάρη στους Έλληνες Μακεδόνες, τους Πτολεμαίους, η ελληνική γλώσσα έγινε επίσημο όργανο έκφρασης της Αιγύπτου για πάνω από χίλια χρόνια, δηλαδή από τα τέλη του 4ου π.χ. αιώνα μέχρι και τις απαρχές του 11ου μΧ αιώνα. και σε συμπληρωματική συμβίωση με την αραβική γλώσσα. Αυτή η ιδιότητα των ιστορικών σχέσεων παραμένει αδιατάρακτη μέχρι και σήμερα. Αυτό αποδίδεται ίσως στο κοινό ιστορικό βάθος γιατί το ιστορικό βάθος ενός λαού είναι μια εγγύηση για τη σταθερή πορεία και συμπόρευση με όμοιους λαούς ή γείτονες” προσθέτει.
Πηγή: ΑΜΠΕ
