Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Κατηγορία: Al-posts
Σταμάτης Σπανουδάκης: “Ένα ευχαριστώ στην Αμφίπολη” (VIDEO)
Αναρτώντας το σπουδαίο τραγούδι του “Ζει και βασιλεύει” που είναι από τον πρώτο δίσκο του για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο σπουδαίος καλλιτέχνης έγραψε : “Ένα ευχαριστώ στην Αμφίπολη” και “έσπασε” κάθε ρεκόρ σε κοινοποιήσεις και like.
Ο Σταμάτης Σπανουδάκης, συνέχισε μάλιστα το “ευχαριστώ” του, αναρτώντας τα όσα είχε γράψει στον δεύτερο δίσκο του για τον Αλέξανδρο το 2008, ως πρόλογο στην δεύτερη δουλειά του:
To γράμμα στον Αλέξανδρο:
“Ένα γράμμα στον Αλέξανδρο, επ’ ευκαιρεία του δεύτερου δίσκου μου γι’ αυτόν: “Δρόμοι που δεν περπάτησες”. Είναι καιρός που δεν σου έγραψα και θα΄θελα να σου εξηγήσω το γιατί σου γράφω πάλι τώρα, δεκατρία χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο, σημαδιακό, για μένα τουλάχιστον, γράμμα.Ένα γράμμα, που μου έδωσε πολλή δύναμη και με πήγε σε δρόμους, που ίσως πάντα ήταν δικοί μου, αλλά δεν το ‘χα καταλάβει ως τότε. Χρειάστηκαν η μορφή κι η μυστική, αλλά τόσο έντονη παρουσία σου, για να καταλάβω και να προχωρήσω.
Είναι δρόμοι που περπάτησες κι είναι κι άλλοι, που δεν περπάτησες.
Αυτούς τους δεύτερους θέλω να σου “χαρίσω», περπατώντας τους για λίγο τώρα, μαζί σου.
Δρόμοι εσωτερικοί, δρόμοι της φαντασίας και του παραμυθιού, δρόμοι της Ανατολής, δρόμοι της Δύσης. Δρόμοι του μεταξιού, αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δρόμοι της υποψίας του αληθινού Θεού και δρόμοι της σωτήριας βεβαιότητας. Δρόμοι στοργής, δρόμοι αγάπης, δρόμοι ιδρώτα, πόνου και δρόμοι αίματος. Δρόμοι ζωής, δρόμοι θανάτου και δρόμοι, αναστάσιμοι.
Τους δρόμους αυτούς μπορεί να μην τους βρεις όλους στην μουσική μου, αλλά είναι σίγουρα, για πάντα χαραγμένοι στην ψυχή μου. Γιατί η μουσική είναι “τέχνη» και η τέχνη έχει δυστυχώς και μαστοριά και λογική (εργαλεία ανθρώπινα, στα οποία από παιδί δίσταζα να εμπιστευτώ τα πραγματικά σημαντικά της ζωής μου). Η ψυχή όμως είναι φύσημα αληθινό, καθαρό και αιώνιο. Αυτήν άκου. Και συγχώρα με, που σε πλησιάζω για άλλη μια φορά και προσπαθώ να σε αγγίξω, μόνο με τα δικά μου όπλα, τη μουσική και τα λόγια μου.
Ξέρεις, ζω σε μια εποχή, που το “ποιητική αδεία» τείνει να αντικατασταθεί από το “ιστορική αδεία» και κάθε μωρο-νεοέλληνας βλέπει την ιστορία, όπως προστάζουν τα πεπαλαιωμένα, και συνήθως ιδιοτελή, πιστεύω του. Έτσι λοιπόν, αισθάνομαι τώρα, περισσότερο από ποτέ, την ανάγκη, να συνεχίσω να “αγκαλιάζω» με τη μουσική μου και εσένα, αλλά και ό,τι άλλο είναι πραγματικά δικό σου και δικό μας.
Ό,τι είναι, ήταν και πάντα θα είναι, Ελληνικό.
Λέω δικό μας, γιατί, δόξα τω Θεώ, είμαστε πολλοί που σκεφτόμαστε έτσι και ελπίδα μου είναι ότι θα γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Γιατί η αλήθεια το ‘χει αυτό. Συγκεντρώνει ήσυχα και μυστικά γύρω της “αληθινά πρόσωπα», που περιμένουν τη στιγμή, ή τον άνθρωπο, για να φανούν.
Έτσι λοιπόν, και ανοίγοντάς σου και πάλι για λίγο τη ψυχή μου, σε αφήνω, δυστυχώς στα χέρια ανθρώπων, που δεν σ’ αγάπησαν και δεν σε κατάλαβαν.
Αλλά κυρίως σε αφήνω στα πιο ασφαλή μουσεία της γης. Τις καρδιές μας
Με πολλή αγάπη
Σταμάτης Σπανουδάκης 2008
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=L9kGlwrL3E8&w=420&h=315]
Ποιο είναι το επόμενο “βήμα” των αρχαιολόγων στις ανασκαφές της Αμφίπολης
Ενόσω οι ανασκαφικές εργασίες προχωρούν στην Αμφίπολη και την ώρα που κορυφώνεται η αγωνία για τον ένοικο του τάφου, οι εκπλήξεις από τον Τύμβο Καστά διαδέχονται η μία την άλλη και προκαλούν για ακόμα μία φορά συγκίνηση.
Σύμφωνα με τα όσα έδωσε την Παρασκευή στη δημοσιότητα το υπουργείο Πολιτισμού διαπιστώθηκε η ύπαρξη δαπέδου σφράγισης από πώρινους λίθους. Σώζονται τα τμήματα του δαπέδου τα οποία βρίσκονται σε επαφή με τους πλαϊνούς τοίχους, με την ανασκαφική ομάδα να εκτιμά πως οι πώρινοι λίθοι στον τρίτο και τελευταίο θάλαμο του μνημείου αποτελούν, τελικά, οριζόντιο τοίχο σφράγισης. “Κατά την ανασκαφή, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, διαπιστώθηκε η ύπαρξη δαπέδου σφράγισης από πώρινους λίθους» αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση της Παρασκευής.
Παράλληλα η ανακοίνωση αναφέρει πως κατά την αποχωμάτωση του τέταρτου χώρου διαπιστώθηκε η ύπαρξη ενός τεχνητού λάκκου -ορύγματος- επί του φυσικού σχιστολιθικού εδάφους, επιφάνειας 4Χ2,10 μ., το οποίο το υπουργείο επιμένει να μην χαρακτηρίζει κρύπτη.
Πάντως η ύπαρξη του ορύγματος -το οποίο έχει διαστάσεις ενός μεγάλου δωματίου- πυροδοτεί νέους προβληματισμούς στην επιστημονική κοινότητα. Η επίτιμη έφορος Αρχαιοτήτων Κατερίνα Ρωμιοπούλου μιλώντας στον Ελεύθερο Τύπο εξήγησε: “Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο παράδειγμα σε μακεδονικό τάφο. Για να διαπιστώσουμε ότι όντως πρόκειται για τεχνητό όρυγμα πρέπει να βρεθεί στο εσωτερικό του κάποιο στοιχείο. Αν δεν βρεθεί τίποτα μέσα θα μείνει ως όρυγμα με ερωτηματικά». Παράλληλα, δήλωσε στην εφημερίδα Τα Νέα: “Αν ο βράχος πελεκήθηκε για να γίνει το όρυγμα, ποιος μπορεί να το έκανε και γιατί; Μήπως περιείχε κάποιο κιβώτιο, λάρνακα ή κλίνη; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε από τη στιγμή που δεν είμαστε ειδικοί στους θησαυρούς των πειρατών της Καραϊβικής. Διότι πλέον απέναντι στο συγκεκριμένο μνημείο είμαστε σαν τον Αλαντίν. Πηγαίνουμε με το λυχνάρι αλλά δεν ξέρουμε τι θα βρούμε».
Αλλος αρχαιολόγος διερωτάται: “Πρόκειται για κρύπτη που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της κατασκευής του μνημείου ή μήπως για αποθέτη που σκάφτηκε εκ των υστέρων για να τοποθετηθούν εκεί τα μάρμαρα, όπως το κεφάλι και φτερά των Σφιγγών»; Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου, μια τέτοια σκέψη υπονοεί ότι η δημιουργία του ορύγματος ίσως να συμπίπτει χρονικά με τη δημιουργία των σφραγιστικών τοίχων που “υψώθηκαν» για να προστατέψουν το μνημείο από βανδαλισμούς. Την άποψη για την ύπαρξη “αποθέτη» στον τρίτο θάλαμο υποστήριξε πρόσφατα και η καθηγήτρια Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ Χρυσούλα Παλιαδέλη.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η νέα εξέλιξη αναφορικά με το όρυγμα πλέον αίρεται και η οποιαδήποτε αμφιβολία ότι ο τάφος μπορεί να μην είχε συληθεί από τυμβωρύχους. Το θέμα είναι όμως πότε εισέβαλαν στο μνημείο. Το σύλησαν περισσότερες από μία φορές; Πότε σφραγίστηκε; Πώς βρέθηκε η πόρτα κάτω από το δάπεδο; Η αμμώδης επίχωση μπήκε από ανθρώπινο χέρι;
“Το δυστύχημα είναι ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένα κινητό εύρημα, ένα νόμισμα, ένα όστρακο, ειδικά μέσα στον τρίτο θάλαμο» σχολιάζει στα Νέα έμπειρη αρχαιολόγος. “Είναι δυνατόν να περάσουν τυμβωρύχοι και να μην τους έσπασε ένα αγγείο; Να μην τους έπεσε κάτι; Είναι λες κι έχει σκουπίσει κάποιος κι έχει σβήσει τα ίχνη», προσθέτει.
Το πιο ερωτικό άγαλμα όλων των εποχών!!
Αγάλματα έχουμε πολλά και αξιόλογα. Αυτό όμως ξεπερνάει κάθε όριο. Ένα ζευγάρι σε πλήρη αρμονία σωματική, μέχρι που σου κόβεται η ανάσα. Καλλιτεχνικός συνδυασμός απίστευτης ομορφιάς, όπου είναι φανερό: ο άνδρας επιδεικνύει περήφανα την γυναίκα και η γυναίκα δείχνει ατάραχα τον τέλειο άνδρα. Άνδρας, με σφριγηλό ανδρικό σώμα, πόθος κάθε νέας γυναίκας. Γυναίκα, πλούσιο κορμί, λυγερόκορμο θηλυκό πλάσμα, δεμένο σαν βόστρυχος γύρω από τον άνδρα. Σε τέλεια επαφή δύο νέοι. Μια εκθαμβωτική εικόνα νεότητας.
National Geographic: Η Περσεφόνη κρατά το «κλειδί» για τον ένοικο του τάφου
Ποιος είναι μέσα στον τύμβο Καστά;
Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού (12/10/14):
“Η κεντρική παράσταση απεικονίζει άρμα σε κίνηση, που σύρεται από δύο λευκά άλογα, (φωτο 3), το οποίο οδηγεί γενειοφόρος άνδρας, με στεφάνι δάφνης στο κεφάλι (φωτο 4). Μπροστά από το άρμα απεικονίζεται ο θεός Ερμής ως ψυχοπομπός, ο οποίος φορά πέτασο, μανδύα, φτερωτά σανδάλια και κρατά κηρύκειο (φωτο 5). Η σύνθεση έχει κατεύθυνση από ανατολικά προς τα δυτικά.” ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Η μικρή ιστορία της Αμφίπολης
Η αρχαϊκή ονομασία της Αμφίπολης, ήταν Εννέα Οδοί. Οι τρείς ερχόντουσαν από την δεξιά πλευρά του ποταμού Στρυμόνα και οι έξι από την αριστερά του πλευρά. Όταν, οι Πέρσες και ο Ξέρξης προέλαυναν εναντίον της Ελλάδος, έφθασαν στις εννέα οδούς, έθαψαν ζωντανούς εννέα νέους και εννέα παρθένους της πόλης, σαν θυσία στο περσικό έθιμο για την επιτυχή έκβαση της εκστρατείας τους κατά των Ελλήνων. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Is the Mother of Alexander the Great in the Tomb at Amphipolis?
By Andrew Chugg*
I wrote my initial article on this question on the morning of September 6th (a day before the announcement of the discovery of the caryatids) and I drew a number of inferences from the evidence then available:
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ»: ΕΘΝΟΣ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
του Σταθη Γκότση και της Ολγας Σακαλη
Για την ανασκαφή στην Αμφίπολη έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά ως τώρα. Και θα ακολουθήσουν ασφαλώς περισσότερα, καθώς η αρχαιολογική έρευνα θα προχωρά. Ανεξάρτητα πάντως από τη σημασία του ίδιου του ευρήματος και την έκβαση της σχετικής επιστημονικής συζήτησης, μοιάζει να έχουν ήδη διαμορφωθεί οι συνθήκες που θα αφήσουν εφεξής το στίγμα τους στα αρχαιολογικά πράγματα του τόπου.
Ο εναγκαλισμός μιας εν εξελίξει ανασκαφής (και δη στα αρχικά της στάδια) από τον ίδιο τον πρωθυπουργό είναι ασφαλώς καινοφανής, όπως άλλωστε και ο επικοινωνιακός θόρυβος που ξέσπασε έκτοτε. Δεν ήταν ωστόσο τυχαία φαινόμενα. Είναι πλέον ορατό ότι η a priori σύνδεση του μνημείου με τον Μέγα Αλέξανδρο (ή… έστω με τον κύκλο του) αξιοποιείται από τους κυβερνώντες ως μια εξαιρετική ευκαιρία για άσκηση πολιτικής, τόσο εσωτερικής (σε μια περίοδο που μερικοί πιστεύουν ακόμη πως η ανάταξη του εθνικού φρονήματος μπορεί να υπερκεράσει τις κοινωνικές επιπτώσεις από τη μακροχρόνια μνημονιακή πολιτική) όσο και εξωτερικής απέναντι σε έναν αντίπαλο εθνικισμό, ακόμη και ως διπλωματικό χαρτί αναβάθμισης της διεθνούς εικόνας της χώρας.
Ανεξάρτητα από τα πρόσκαιρα επικοινωνιακά οφέλη που ενδεχομένως προσπορίζει στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η περίπτωση της Αμφίπολης τείνει να συγκροτήσει ένα νέο μοντέλο ανασκαφικής έρευνας και διαχείρισης των μνημείων. Καταρχάς, το ίδιο το εύρημα σχεδόν «εκβιάζεται» να εκπληρώσει προσδοκίες (και προφητείες) τόσο ως προς το χαρακτήρα, τη χρονολόγηση και το περιεχόμενό του όσο και ως προς τους ρυθμούς με τους οποίους θα «αποκαλύψει τα μυστικά και την ταυτότητα του ενοίκου του». Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η επίκληση των βασικών αρχών δεοντολογίας φαντάζει ως ένας περίπου εμμονικός και σίγουρα απαρχαιωμένος λόγος μιας επιστημονικής συντεχνίας. Το προτεινόμενο νέο μοντέλο έχει διαμορφωθεί: οι προκαταρκτικές υποθέσεις εργασίας γίνονται θέσφατα εγκλωβίζοντας την ίδια την πορεία της έρευνας, ενώ η «αξία» του ευρήματος καθορίζεται από τη δυνατότητά του να συνδεθεί με μια αφήγηση ένδοξου εθνικού παρελθόντος, επώνυμων προσώπων ή εντυπωσιακού πλούτου. Τέλος, η ανασκαφική έρευνα οφείλει να προχωρά γρήγορα ή πάντως να προσαρμόζεται στους χρόνους που εξυπηρετούν συγκυριακές επιδιώξεις.
Το κυβερνητικό ενδιαφέρον για την περίπτωση της Αμφίπολης ενισχύει ακριβώς αυτό το νέο μοντέλο ανασκαφικής έρευνας και διαχείρισης των μνημείων, επιχειρώντας παράλληλα να συσκοτίσει την ασκούμενη επί των μνημείων πολιτική, όπως αυτή αποτυπώνεται στην προσπάθεια διαρκούς αποδυνάμωσης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, τόσο μέσω θεσμικών παρεμβάσεων όσο και μέσω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσής της. Ήταν η πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά, άλλωστε, που υποβάθμισε το 2012 το Υπουργείο Πολιτισμού σε Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας, ενώ και το επανασυσταθέν πλέον Υπουργείο προβλέπεται να λειτουργεί, σύμφωνα με τον νέο Οργανισμό του, με συρρικνωμένες κατά 40% τις οργανικές μονάδες του.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η απαξίωση του μνημειακού πλούτου της χώρας που δεν πληροί τις προδιαγραφές του «μοντέλου Αμφίπολης» είναι από χρόνια εδώ: καταγράφεται στην εγκατάλειψη δεκάδων αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, στην υποβάθμιση της αρχαιολογικής έρευνας, στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν ακόμη και εξαιρετικής ιστορικής αξίας ευρήματα (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μνημειακό σύνολο της βυζαντινής Θεσσαλονίκης που αποκαλύφθηκε στο σταθμό του μετρό στη Βενιζέλου). Οι σημερινές εξελίξεις προοιωνίζουν την παγίωση μιας τέτοιας κατεύθυνσης.
Στο «μοντέλο της Αμφίπολης», όμως, υιοθετήθηκε, παράλληλα, και μια νέου τύπου επικοινωνιακή διαχείριση, ακριβώς για να εξυπηρετηθούν οι στοχεύσεις για τις οποίες έγινε ήδη λόγος. Προκλήθηκε μια ευρύτατη δημόσια συζήτηση για το αρχαιολογικό εύρημα, η οποία τροφοδοτείται τακτικά με πληροφοριακό υλικό από το νεόκοπο όργανο επικοινωνιακής εκπροσώπησης της ανασκαφής, αλλά και με δηλώσεις πολιτικών προσώπων. Οι αιτιάσεις του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων αλλά και άλλων, πως η διαμορφούμενη κατάσταση εγκυμονεί κινδύνους για την απρόσκοπτη και επιστημονικά ορθή διεξαγωγή της ανασκαφής, αντικρούστηκαν με το φαινομενικά εύλογο επιχείρημα πως πρόκειται για μια «ανοιχτή» ανασκαφή και πως είναι χρήσιμο να υπάρχει πλήρης ενημέρωση του κοινού. Ωστόσο, πόσο «ανοιχτή», δηλαδή προσβάσιμη γίνεται στ’ αλήθεια μια ανασκαφή μέσα από δελτία Τύπου που βρίθουν ειδικής ορολογίας; Πώς γίνεται κανείς κοινωνός μιας επιστημονικής διαδικασίας καταναλώνοντας ακατανόητες πληροφορίες που προκαλούν δέος αλλά και σύγχυση; Πόσο σοφότερος γίνεται ο μη μυημένος αναγνώστης ή τηλεθεατής που μάλλον οδηγείται στην «αποπληροφόρηση μέσα από την υπερπληροφόρηση», κατά την ρήση του Ουμπέρτο Έκο;
Στον χώρο, εξάλλου, της δημόσιας αρχαιολογίας οι έννοιες «ανοιχτή» ανασκαφή, «ανοιχτά» μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι περιγράφουν εντελώς διαφορετικές επικοινωνιακές δράσεις, δομημένες και στοχευμένες προσπάθειες ενεργητικής συμμετοχής του κοινού σε ερμηνευτικές διαδικασίες πρόσληψης και κατανόησης των κοινωνιών του παρελθόντος. Στον τομέα αυτό υπάρχει ήδη πολυετής εμπειρία και στη χώρα μας.
Η ανασκαφή της Αμφίπολης, επομένως, δεν είναι «ανοιχτή». Όχι μόνο γιατί, όπως είναι λογικό, δεν έχει κανείς φυσική πρόσβαση σε αυτήν, πέρα από τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και επειδή η επικοινωνιακή της διαχείριση δεν συμβάλει επ’ ουδενί ούτε στη γνωριμία του κοινού με το παρελθόν και τα υλικά του κατάλοιπα ούτε, πολύ περισσότερο, στην εξοικείωσή του με θέματα μεθοδολογίας και ερμηνείας.
Αν υπάρχει τελικά ένα κρίσιμο ερώτημα, δεν είναι ποιος είναι θαμμένος στον τάφο ή πότε χρονολογείται το εύρημα, αλλά αν το «μοντέλο της Αμφίπολης» θα επικρατήσει στην ελληνική αρχαιολογική πραγματικότητα. Και το ερώτημα αυτό δεν αφορά μόνον τους ειδικούς επιστήμονες.
Ο Στάθης Γκότσης είναι ιστορικός, πρόεδρος του Ενιαίου Συλλόγου Υπαλλήλων ΥΠΠΟ Αττικής, Στερεάς και Νήσων και η Όλγα Σακαλή πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων.
Is This Alexander the Great’s Tomb?
One of biggest mysteries of modern archaeology might be solved in the coming days—and all eyes are on a huge circular structure that lies beneath an ancient Greek mound.