ArticlesΣελίδα 33

Τα μάρμαρα της Αμφίπολης έχουν τη δική τους ιστορία

Μόλις η στάθμη των νερών στη λίμνη Κερκίνη των Σερρών χαμήλωσε, αυτό που ήταν κοινό μυστικό για τους ντόπιους ήρθε ξανά στο φως. Περισσότερα από εκατό από τα διάσπαρτα μεγάλα μάρμαρα του Τύμβου Καστά στην αρχαία Αμφίπολη, γείσα, ορθοστάτες και στέψεις, τμήματα του μνημειακού περιβόλου στο ταφικό συγκρότημα του λόφου, ξεπρόβαλαν και πάλι μέσα από τα νερά.

Οι εικόνες που έδωσε τις τελευταίες ημέρες στη δημοσιότητα το υπουργείο Πολιτισμού, δείχνουν μερικά από τα περίπου 500 αρχιτεκτονικά αυτά μέλη να βρίσκονται αφημένα εδώ κι εκεί στην ευρύτερη σερραϊκή γη. Ηδη από τον περασμένο Μάρτιο, στην 27η επιστημονική συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο σε Μακεδονία και Θράκη, στη Θεσσαλονίκη, η προϊσταμένη της ΚΗ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, η ανασκαφέας Κατερίνα Περιστέρη, είχε ανακοινώσει πως στην προ διετίας έρευνα της Εφορείας στην περιοχή της Αμφίπολης είχαν εντοπιστεί στον χώρο του μνημείου του Λέοντα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη, έως και εντοιχισμένα στη βάση τού ύψους 5,2μ. λιονταριού.

Με βάση τις αρχαιολογικές εκτιμήσεις, μεγάλο μέρος τους είχε αποξηλωθεί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους από τον ταφικό περίβολο του Τύμβου. Προέρχονταν, δηλαδή, από τον μοναδικό στον κόσμο, λόγω του μεγέθους του (μήκος 497 μέτρων, ύψος τριών μέτρων), ταφικό περίβολο του Τύμβου Καστά, που χρονολογείται μεταξύ 325 και 300 πΧ (τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα). Σύμφωνα με την κ. Περιστέρη, ο περίβολος αυτός φέρει την υπογραφή του φημισμένου την εποχή εκείνη αρχιτέκτονα Δεινοκράτη, φίλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τα εν λόγω μάρμαρα με τα οποία οικοδομήθηκε είχαν προέλευση την Αλυκή της Θάσου. Από εκεί, με ειδικά πλοιάρια μεταφέρθηκαν στην αρχαία Αμφίπολη.

Σήμερα, οι επιστήμονες που μελετούν την ανασκαφή της Αμφίπολης μιλούν για τέσσερις σειρές μαρμάρων ανά μέτρο, δηλαδή για περίπου 2.000 κομμάτια λίθων (για το συνολικό μήκος των 497μ.).

Από αυτά, όπως επισημαίνουν, έχουν βρεθεί έως τώρα περίπου τα 600, που ταυτίστηκαν από τους αρχαιολόγους ότι ανήκουν στον ταφικό περίβολο του Τύμβου Καστά. Τα 500 είναι τώρα στο λιοντάρι της Αμφίπολης, ενώ τα υπόλοιπα 100 στο χωριό Λιθότοπος, όπου έχουν βρεθεί κάτω από τη λάσπη ή επιφανειακά. Με άλλα λόγια, άγνωστη παραμένει η ακριβής τοποθεσία όπου βρίσκονται σήμερα οι υπόλοιπες 1.400 βαριές μαρμαρόπετρες που οριοθετούσαν τον αρχαίο αυτόν ταφικό περίβολο. Από όσες, πάντως, βρέθηκαν, ήδη αρκετές φορτώθηκαν από το ανασκαφικό συνεργείο και μεταφέρθηκαν, για να μελετηθούν περαιτέρω, και στις επιγραφές τους.

Τι λένε σήμερα οι ντόπιοι

«Τα μάρμαρα αυτά ήταν τμήματα-επένδυση του περιβόλου του Τύμβου της Αμφίπολης. Οπως λέγεται, οι Ρωμαίοι τα ξήλωσαν και τα έριξαν στον Στρυμόνα, ώστε να γίνει βατός ο ποταμός, σαν μια γέφυρα, για να μπορούν να τον περνούν.

Μέσα εκεί έριξαν και το λιοντάρι, γι’ αυτό και βρέθηκε σε άθλια κατάσταση, από τους Εγγλέζους το 1917» λέει ο Δημήτρης Δημούδης, Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης και Ερευνας της Ιστορίας των Σερρών (ΕΜΕΙΣ). Και συμπληρώνει: «Το 1912, κατά την απελευθέρωση, πέρασε από την περιοχή ο ελληνικός Στρατός και τα είδε, γι’ αυτό και υπάρχουν σχετικές αναφορές γι’ αυτά. Οταν πια στη δεκαετία του ’30 ανέλαβε η εταιρεία Ούλεν να κάνει έργα ώστε ο ποταμός να μην πλημμυρίζει όλη την πεδιάδα, κι άρχισε να καθαρίζει την κοίτη του, βρήκε πολλές από τις μαρμάρινες αυτές πέτρες. Και επειδή ήταν μεγάλες και τετράγωνες, τις φόρτωσε και τις μετέφερε αλλού. Τις χρησιμοποίησε για να κάνει το 1932 τη βάση του φράγματος της Κερκίνης στο χωριό Λιθότοπος».

«Οι πέτρες αυτές μεταφέρθηκαν -άγνωστο από ποιον, κατά μία εκδοχή πάντως από τους Ρωμαίους- από τον ταφικό περίβολο και χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του αρχικού φράγματος της Κερκίνης στην πρώην λίμνη Αχινού, η οποία αποξηράνθηκε το 1936. Κατά την αποξήρανσή της, η Ούλεν τις έβγαλε. Κάποιες βρέθηκαν δίπλα στο λιοντάρι. Αλλες μεταφέρθηκαν πιο μακριά από κει που βρέθηκαν, στα μέσα της δεκαετίας του’30 κατέληξαν στον Λιθότοπο, στο φράγμα της τεχνητής λίμνης της Κερκίνης. Προστατεύουν έκτοτε τα αναχώματα της λίμνης» λέει με τη σειρά του ο Κώστας Μελίτος, Δήμαρχος της Αμφίπολης.

«Το σημείο όπου είναι σήμερα περίπου εκατό από τα μάρμαρα, εγώ και οι συνομήλικοί μου το θυμόμαστε από το 1965. Τεσσάρων χρονών ήμουν τότε και μέχρι και το 1974-75, κολυμπούσαμε τριγύρω τους. Κάναμε βουτιές δίπλα σ’ αυτά τα μάρμαρα, στην όχθη του φράγματος Λιθοτόπου στην Κερκίνη, αφού τότε τα νερά της λίμνης ήταν πεντακάθαρα» θυμάται και ο Δήμαρχος της Ηράκλειας Σερρών, Κλεάνθης Κοτσακιαχίδης. «

Πάντα Ιούνιο-Ιούλιο έπεφτε η στάθμη της. Τα μισά μάρμαρα φαινόντουσαν κι εμείς τότε, όλα τα παιδιά του Λιθοτόπου, χωρίς να ξέρουμε την προέλευσή τους, παίζαμε ανάμεσά τους, εκεί βοσκούσαν και τα ζώα. Η περιοχή αυτή ήταν τα αλώνια, με μηχανήματα όλος ο κόσμος τότε μάζευε τα κριθάρια.» θυμάται σήμερα.

Μάρμαρα και στο νέο φράγμα

Επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, 20 Οκτωβρίου 1928 η ελληνική κυβέρνηση -με σύμβαση αποτελούμενη από 35 άρθρα, που υπέγραψαν για λογαριασμό της ο υπουργός Συγκοινωνιών Αντ. Χρηστομάνος και ο υπουργός Οικονομικών Γ.Μαρής- ανέθεσε στις αμερικανικές (από τη Νέα Υόρκη) εταιρείες Μονκς και Ούλεν («John Monks and Sons» και «Ulen and Company») να παρέμβουν στο υδρογραφικό σύστημα της περιοχής. Να υλοποιήσουν, δηλαδή, τα κατάλληλα εγγειοβελτιωτικά έργα στην πεδιάδα των Σερρών. Να διευθετήσουν την εκβολή και τους παραποτάμους του Στρυμόνα και να τον σταθεροποιήσουν, αφού η λίμνη Κερκίνη διαμορφωνόταν μόνον όταν ποταμός κατέβαζε πολύ νερό, οπότε και πλημμύριζε τις πεδιάδες Σερρών-Δράμας.

Στην πράξη, στο πλαίσιο των εργασιών, αποστραγγίστηκαν οι ελώδεις εκτάσεις της πεδιάδας και η λίμνη Αχινού (η άλλοτε γνωστή ως Κερκινίτιδα)- η μέχρι τότε κύρια λίμνη του Στρυμόνα, μπροστά στην Αμφίπολη, που καταλάμβανε 80.000-140.000 στρέμματα, στο νοτιοανατολικό τμήμα της σερραϊκής πεδιάδας. Από κει και πέρα, καθώς τότε ο ποταμός μετέφερε και έριχνε στη λίμνη μεγάλες ποσότητες από φερτά υλικά, χρειαζόταν η κατασκευή ενός νέου, υψηλότερου φράγματος στην Κερκίνη, η ανύψωση και επέκταση των αναχωμάτων, ώστε να είναι εφικτή-ελεγχόμενη και η άρδευση.

Στο έργο αυτό οι κατασκευάστριες Μονκς και Ούλεν, που ολοκλήρωσαν σε μια διετία (1929-1930) την προμελέτη του, χρησιμοποίησαν και μαρμάρινα γείσα, ορθοστάτες και στέψεις από τον περίβολο του Τύμβου Καστά. Κι αυτό γιατί αναλλοίωτα καθώς παραμένουν στο νερό τα μάρμαρα, ήταν το καλύτερο υλικό για τα θεμέλια-υποστύλωση του πρώτου φράγματος στα νερά του ποταμού Στρυμόνα, δίπλα στο χωριό Λιθότοπος: του τεχνητού ταμιευτήρα που ουσιαστικά σχημάτισε τη λίμνη Κερκίνη, όταν το έργο παραδόθηκε έτοιμο, το 1932.

Στην πορεία, η γεωγραφία της περιοχής άλλαξε ξανά. Κι αυτό γιατί από το 1974 έως το 1980 έγιναν εκεί νέα, μεγάλα εγγειοβελτιωτικά έργα. Φτιάχτηκε, δηλαδή, το νέο φράγμα του Λιθοτόπου, για να κρατά περισσότερα νερά, ώστε να αρδεύεται ο κάμπος των Σερρών.

Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, δίπλα στο φράγμα, δημιουργήθηκε και το λιμανάκι του Λιθοτόπου, μια πλωτή εξέδρα-ύψωμα για να μπαίνουν μέσα οι βάρκες και να προστατεύονται, αλλά και για να σταθμεύουν τα αυτοκίνητα, αφού άρχισε ο τουρισμός. Εγινε και ασφαλτόδρομος, από τον Λιθότοπο-στα νοτιοδυτικά της Κερκίνης, έως το χωριό Κερκίνη-στα βορειοδυτικά, για να συνδέεται και οδικώς, σε μια απόσταση 18 χλμ, η λίμνη απ’ άκρη σ’ άκρη.

Η Κερκίνη τώρα

Σήμερα, μόνο μία λίμνη απλώνεται στην κοιλάδα των Σερρών, στη Στρυμόνια γη των αρχαίων: η Κερκίνη, στα βορειοδυτικά της σερραϊκής πεδιάδας, 40 χιλιόμετρα από την πόλη των Σερρών, περίπου 100 από τη Θεσσαλονίκη. Απλωμένη σε 80.000 στρέμματα (από τα 700.000 της πεδιάδας), είναι ο μοναδικός υγροβιότοπος που (το 2006) ανακηρύχθηκε ως Εθνικό Πάρκο.

Ταυτόχρονα, είναι και ένας από τους 10 υγροτόπους Διεθνούς Σημασίας της Ελλάδας, με βάση τη Διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ. Ανήκει και στο Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών της Ευρωπαϊκής Ενωσης «Natura 2000».

Η συνολική έκταση της προστατευόμενης περιοχής, τη φροντίδα της οποίας έχει αναλάβει από το 2002 ο Φορέας Διαχείρισης Λίμνης Κερκίνης (www.kerkini.gr), φτάνει στα 830.000 στρέμματα. Εκεί διαβιούν 26 είδη ερπετών, 11 είδη αμφιβίων, 44 είδη θηλαστικών, 31 είδη ψαριών, περισσότερα από 300 είδη πουλιών, τουλάχιστον 4.300 είδη εντόμων, ενώ φύονται περίπου 1.300 είδη φυτών. Επισκέπτες και επιστήμονες παίρνουν πληροφορίες γι’ αυτά επιτόπου, όσο και στο Κέντρο Πληροφόρησης Υγροτόπου Κερκίνης, που λειτουργεί στον οικισμό της Κερκίνης.

Ρεπορτάζ: Πέτρος Στεφανής

Newsroom ΔΟΛ

Tomb skeleton to undergo DNA testing

Athens – Greek Culture Ministry officials said the recent discovery of a skeleton buried at the Amphipolis tomb from the time of Alexander the Great will undergo DNA testing to determine his or her identity.

Experts will then proceed to the second phase, using the skeleton to reconstruct a real-life figure of the Amphipolis occupant.

University of Athens Professor of Orthodontics Manolis Papagrigorakis explains the procedure.

dpa: What can we find out about the Amphipolis skeleton through DNA testing?

Papagrigorakis: Once (DNA) is found it should be easy to determine the sex of the skeleton as well as its age, height, what it ate, the cause of death and even the colour of his or her hair and eyes. The DNA material can also show whether the person died from a disease, was killed in battle or suffered an accident.

dpa: How long does this normally take?

Papagrigorakis: It varies from six months to a year.

dpa: Will experts be able to compare the DNA material with samples belonging to Alexander the Great’s father, Phillip II, to determine whether they were related?

Papagrigorakis: This will be very difficult to do because the skeleton of Alexander the Great’s father was burned, so it is impossible to take DNA material from it and thus compare it with the Amphipolis skeleton. Without being able to compare genetic material it may be impossible to determine the exact identity of the Amphipolis skeleton and whether he or she was from royalty.

dpa: What is the procedure of reconstructing the face of the Amphipolis skeleton?

Papagrigorakis: First we would make a replica of the original skull using three-dimensional modelling and rapid prototyping techniques. Then we would need to place wooden markers around the skull to outline the average tissue depth based on data for people of various genders and ages. After that we would need to mould clay to form the necessary muscles around the face. The dental arch also helps to determine the position of the jaw and lips.

The features which are the hardest to reconstruct are the lips, tip of the nose and ears because we have no bone to guide us. All the soft tissues and cartilage have long since vanished. – Sapa-dpa

πηγή: iol.co.za

ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ

Το Ροδολίβος πήρε την ονομασία του από τις Ελληνικότατες λέξεις Ρόδον και λέιβω ή λίβω = ρόδον ραίνω, εκχέω, χύνω κ.λ.π. που συναντάται σε κείμενα του Ομήρου, Αισχύλου, Ευριπίδου, Πλάτωνα κ.α. (βλ. Μακεδόνικα τοπωνύμια – Γ. Αβτζή). Ο Ισαάκ Λαυρεντίδης στο βιβλίο του “Η εν Ελλάδι εγκατάστασις των εκ Πόντου Ελλήνων” (σελ. 379) γράφει για το Ροδολείβος ότι είναι μια πανάρχαια κωμόπολις. Στον λόφο του Αγ. Αθανασίου φαίνονται σπηλαιώδεις κατοικίες που ανάγονται στην λίθινη εποχή. Η ονομασία της κωμοπόλεως προήλθε κατά την παράδοση από το ότι η Φυλλίς κόρη του βασιλιά Σιθώνος αλείφετο με ροδόσταγμα, εκχύλισμα από ρόδα (τριαντάφυλλα) που άφθονα φύονταν εκεί. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Ένας ελαιώνας σκεπάζει το θέατρο της Αμφίπολης

Κ. Περιστέρη: Το αρχαίο θέατρο βρίσκεται σε εξέχουσα αμφιθεατρική θέση

Στο σημείο μηδέν βρίσκεται η έρευνα για την αποκάλυψη του αρχαίου θεάτρου της Αμφίπολης, για την οποία υπάρχει μόνο μία τομή που έκανε πριν από 30 χρόνια ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης.

Από τον Μάρτιο του 2013 έχει εκδοθεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση των -τότε- υπουργών Οικονομικών και Πολιτισμού, Γ. Στουρνάρα και Κ. Τζαβάρα, για την αναγκαστική απαλλοτρίωση ενός μεγάλου ελαιώνα που καλύπτει την ορχήστρα, ωστόσο το θέμα δεν έχει λυθεί, καθώς δεν συναινεί ο ιδιοκτήτης του.

Η Κ. Περιστέρη, σε κείμενό της για την έκδοση του «Διαζώματος» σχετικά με τα αρχαία θέατρα της Μακεδονίας, σημειώνει ότι το θέατρο της Αμφίπολης «βρίσκεται βορειοανατολικά του αρχαίου γυμνασίου, σε εξέχουσα αμφιθεατρική θέση με θέα προς τις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα και τα βουνά που το πλαισιώνουν».

Η δοκιμαστική τομή έγινε από τον Δ. Λαζαρίδη σε βάθος 7-8 μέτρων, σε ένα σημείο που σήμερα καλύπτεται από τον ελαιώνα. Το δομικό υλικό του κοίλου (σ.σ. χώρος θεατών με εδώλια) δεν σώζεται, καθώς αποτέλεσε οικοδομικό υλικό όλα τα προηγούμενα χρόνια, διακρίνεται όμως καθαρά η διαμόρφωσή του. Σε αυτήν άλλωστε παραπέμπει και η χαρακτηριστική ονομασία της θέσης «σκαλάκια», από όπου οι κάτοικοι της Αμφίπολης και των γύρω περιοχών προμηθεύονταν από το 1920 και μετά άφθονο οικοδομικό υλικό, το οποίο αποτέλεσε ενίοτε εμπορεύσιμο είδος για τον ιδιοκτήτη της περιοχής.

Οι αρχαιολόγοι ωστόσο δεν αποκλείουν μέρος των εδωλίων να βρίσκεται κάτω από τα ελαιόδεντρα, ενώ θεωρούν σίγουρο ότι τα δέντρα έχουν καλύψει την ορχήστρα, η οποία σώζεται σε μεγάλο βάθος μαζί πιθανόν και μερικές από τις πρώτες σειρές των εδωλίων. Προτείνουν μάλιστα μετά την απαλλοτρίωση του ελαιώνα, να γίνει τηλεπισκόπηση, προκειμένου να εντοπιστεί ποιο κομμάτι του αρχαίου θεάτρου σώζεται και τι εργασίες απαιτούνται για την ανάδειξή του.

Όπως αναφέρει η κ. Περιστέρη, «με την αποκάλυψη της ορχήστρας και σειρών των εδωλίων, θα μπορούσε να γίνει μια ικανοποιητική προσπάθεια αναπαράστασης του αρχαίου θεάτρου».

Πηγή: Μ. Ριτζαλέου, Έθνος

Δυο ξένοι στην ίδια ανασκαφή

Οι τεταμένες σχέσεις της Κατερίνας Περιστέρη με το υπουργείο Πολιτισμού

Κατερίνα I. Ανέστη

Σπάνια θα δει κανείς τη Λίνα Μενδώνη να δείχνει τον εκνευρισμό της. Να αφήνει υπονοούμενα μέσα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο με δημοσιογράφους, αρχαιολόγους, καθηγητές πανεπιστημίου.

Ομως, η μαραθώνια παρουσίαση της ανασκαφικής ομάδας της Αμφίπολης και, κυρίως, κάποιες τοποθετήσεις της αρχαιολόγου Κατερίνας Περιστέρη προκάλεσαν τον εκνευρισμό της γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού. Και μαρτύρησαν πως οι σχέσεις ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου και την επικεφαλής της ανασκαφής στον τύμβο της Αμφίπολης δεν είναι οι καλύτερες δυνατές…

Και δεν είναι μόνο το γεγονός πως η Λίνα Μενδώνη κυριολεκτικά όρμησε στο τραπέζι των ανακοινώσεων εκφράζοντας τον εκνευρισμό της για κάποιες ερωτήσεις «αλλά και απαντήσεις», όπως είπε. Επιπλέον, διόρθωσε την ανασκαφέα αποδίδοντας κάποια λάθη της «σε κόπωση», μίλησε εκτενώς για τον σκελετό, για τον οποίο η κ. Περιστέρη δεν ήθελε να μιλήσει, ενώ προέβη και σε μια αποκάλυψη που ακούστηκε σαν μικρή βόμβα στο Αμφιθέατρο.

Και ενώ τους προηγούμενους μήνες από το υπουργείο με κάθε τρόπο και τόνο είχε στηθεί ένα τείχος υπεράσπισης της Κατερίνα Περιστέρη από τον ορυμαγδό δηλώσεων, εκτιμήσεων, παρατηρήσεων που έκαναν κάποιοι συνάδελφοί της εξ αποστάσεως, στην ημερίδα του Σαββάτου έγινε σαφές πως οι σχέσεις της με τη Λίνα Μενδώνη, αλλά και με την Αννα Παναγιωταρέα είναι τεταμένες. Το τέλος της ανασκαφής και η κάθοδος στην Αθήνα ανέδειξαν αυτή την πτυχή, χωρίς διάθεση να κρατηθούν προσχήματα.

Περιμένοντας τον φάκελο της Περιστέρη
Οσο και αν φαίνεται απίστευτο, η ανασκαφή του σπουδαίου, μοναδικού στον κόσμο μνημείου της Αμφίπολης, που έχει προκαλέσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, δεν έχει «περάσει» ακόμη από το παντοδύναμο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ). «Εχω ζητήσει εδώ και δύο μήνες από την κυρία Περιστέρη να ετοιμάσει τον φάκελο και να μας τον φέρει για να περάσει από το ΚΑΣ», αποκάλυψε η Λίνα Μενδώνη, κοιτάζοντας την ανασκαφέα που καθόταν στην άκρη του τραπεζιού.

Η ανασκαφή της Αμφίπολης, λοιπόν, δεν έχει χαρακτηριστεί ακόμα συστηματική! Θεωρείται ακόμα σωστική. Η γενική γραμματέας διευκρίνισε ότι από τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν οι Σφίγγες, τον Αύγουστο, έπρεπε -για λόγους ασφαλείας και σημαντικότητας- να προχωρήσει απρόσκοπτα η ανασκαφή, έστω και υπό το καθεστώς της σωστικής. Πρόσθεσε, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν πλέον επιχειρήματα και δικαιολογίες για άλλη καθυστέρηση σχετικά με τον χαρακτηρισμό της ως συστηματικής.

Ενοπλοι φρουροί και εθελοντές στην Αμφίπολη
Μετά την αποκάλυψη των Σφιγγών το μνημείο άρχισε να προστατεύεται από φύλακες με όπλα, είπε η Κατερίνα Περιστέρη. Μια φράση που έσπευσε επίσης να συμπληρώσει-διευκρινίσει η Λίνα Μενδώνη. «Αυτό που κάναμε -όπως οφείλαμε- ήταν να ζητήσουμε από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής προστασία. Το αν οι αστυνομικοί οπλοφορούσαν ή όχι δεν είναι κάτι με το οποίο έχει σχέση το υπουργείο», δήλωνε μετά την ολοκλήρωση της ημερίδας η Λίνα Μενδώνη, παρουσία του υπουργού Κώστα Τασούλα, ο οποίος είχε επιστρέψει στην αίθουσα και συμφωνούσε απόλυτα με τη γενική γραμματέα.

Ηταν όμως τα επιφωνήματα «αν είναι δυνατόν;», «τι;» που έκαναν εξαρχής τη Λίνα Μενδώνη να παρέμβει. Οταν η Κατερίνα Περιστέρη, απαντώντας σε ερωτήσεις εκπροσώπου των εκτάκτων υπαλλήλων του υπουργείου, είχε πει πως στην ανασκαφή συμμετέχουν εθελοντές. «Αρχιτέκτονες, άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο και έχουν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την ανασκαφή». Δεν υπήρξαν εθελοντές, μόνο μια φίλη και επί χρόνια στενή συνεργάτις της επικεφαλής της ανασκαφής, διευκρίνισε η «σιδηρά κυρία» του υπουργείου Πολιτισμού.

Πες για τον σκελετό, πες
Αρνιόταν σταθερά η Κατερίνα Περιστέρη να μιλήσει για τον σκελετό. Μάλιστα, ακόμη και ο στενός της συνεργάτης, αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής, όταν δημοσιογράφος μίλησε για «σκελετό που βρέθηκε εντός και εκτός τάφου», απάντησε «κι εσείς πού το ξέρετε αυτό;». Απάντηση που προκάλεσε αίσθηση, αφού είναι γνωστό στο παγκόσμιο κοινό πως αυτό αναφερόταν σαφώς στο επίσημο δελτίο Τύπου.

Μια απόσταση στην επικοινωνιακή διαχείριση του τι λεμε και τι όχι αποκαλύφθηκε με αφορμή τον σκελετό, λοιπόν. Και ενώ κάποια στιγμή η υπεύθυνη επικοινωνίας για την Αμφίπολη Αννα Παναγιωταρέα, από την πρώτη σειρά, έσκυψε μπροστά και είπε στην ανασκαφέα «πες τι βρήκατε, πες», η Λίνα Μενδώνη αποκάλυψε τα πάντα με λεπτομέρειες -και με αναφορά στο επίμαχο δελτίο Τύπου.

«Όπως είχαμε γράψει στο δελτίο Τύπου, ο σκελετός βρέθηκε αποσπασματικά εντός και εκτός του ταφικού ορύγματος. Επομένως το κρανίο βρέθηκε σε κάποια απόσταση από το όρυγμα. Ακριβώς απ’ έξω από το όρυγμα –λέω ακριβώς γιατί έτυχε τη συγκεκριμένη στγμή να είμαι παρούσα, δεν ήμουν όταν βρέθηκε το κρανίο– βρέθηκε η σιαγόνα, η κάτω γνάθος. Μέσα στο όρυγμα βρέθηκε το μεγαλύτερο μέρος του σκελετικού υλικού, που αν παρατηρήσει κανείς τα οστά βλέπει ότι έχει και τα μεγάλα κόκαλα των ποδιών και τα κόκαλα των χεριών, έχει πλευρά, έχει μέρη της σπονδυλικής στήλης και έχει λεκάνη, η οποία από την πτώση των άνω λίθων είναι σε πολύ αποσπασματική κατάσταση ώστε να μην επιτρέπει στους αρχαιολόγους και μόνο να λένε αν μπορούν να συνθέσουν λεκάνη γυναικεία ή αντρική, γιατί περί αυτού πρόκειται. Αν δηλαδή υπάρχουν οι οπές οι οποίες είναι στους γυναικείους σκελετούς. Η οπή αυτή δεν μπορεί να να αναγνωρισθεί ούτε από τον αρχαιολόγο ούτε από τον αρχιτέκτονα ούτε από τον μηχανικό, ακριβώς γιατί η λεκάνη είναι σπασμένη και σε πολλά κομμάτια. Είναι διαμελισμένη. Αφαιρέθηκαν, όπως είπε η κυρία Περιστέρη, και αυτό μπορώ να το πω, γιατί το είδα τουλάχιστον σε κάποια διαδικασία, μαζί τα χώματα και κόκαλα, για τον πολύ απλό λόγο αν το σύγχρονο γενετικό υλικό, δηλαδή αν τα χερια των εργατών, των αρχαιολόγων, τα δικά μου που ήμουν εκεί ή του φωτογράφου άγγιζαν το υλικό αυτό, αυτομάτως θα εξαφάνιζαν ή θα διατάρασσαν πληροφορίες τις οποίες μπορεί να έχει διασώσει η γη παρά τις κακές συνθήκες και παρά την υγρασία που όλες αυτές τις εκατονταετίες δημιούργησαν σαφέστατα προβλήματα στο σκελετικό υλικό».

Μόνο γενική γραμματέας, όχι αρχαιολόγος

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ημερίδας και ενώ οι δημοσιογράφοι πολιόρκησαν τη Λίνα Μενδώνη ζητώντας διευκρινίσεις ή εκφράζοντας απορίες για κάποια δεδομένα -χρονολόγηση, ποιος και γιατί έκανε την κατάχωση, μπορεί ο σκελετός να μην ανήκει στον επίσημο νεκρό, αλλά σε τυμβωρύχο- η γενική γραμματέας αρνιόταν πεισματικά να τοποθετηθεί.

Ελεγε «εγώ εδώ δεν μπορώ να μιλήσω ως αρχαιολόγος, αλλά μόνο ως γενική γραμματέας μην επιμένετε». Ηταν σαφές όμως ότι για μια σειρά θεμάτων έχει ξεκάθαρη άποψη, ίσως και διαφορετική προσέγγιση από την μέχρι στιγμής κυρίαρχη –με την έρευνα βέβαια τώρα να αρχίζει για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Πάντως μας παρέπεμπε στα κείμενα του Δίωνα Κάσσιου, του ιστορικού που αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πηγές των ρωμαϊκών χρόνων αναφορικά με το ποιος και γιατί έκανε την εσωτερική επίχωση.

Αφαντη η Περιστέρη
«Πού είναι η Κατερίνα Περιστέρη;». Η ερώτηση ακουγόταν συνεχώς μετά την ημερίδα, και καθώς οι δημοσιογράφοι πολιορκούσαν τον Δημήτρη Λεφαντζή. «Εφυγε», ήταν η απάντηση. Επρεπε να προλάβει την πτήση της. «Ετσι σας είπε;», απόρησε η Αννα Παναγιωταρέα.

Είχαν περάσει πέντε και πλέον ώρες μιας ημερίδας που μάλλον έγινε πρώιμα. Ενα ανασκαφικό οδοιπορικό, ένα ταξίδι στην Αμφίπολη χωρίς διεισδυτικές ματιές και πληροφορίες για τα ευρήματα. Και αν δεν ήταν μέσα στην αίθουσα σπουδαίου αρχαιολόγοι που έκαναν ερωτήσεις, δεν θα είχαμε και τις «ειδήσεις» της ημέρας: την εύρεση των νομισμάτων και του πλήθους στοιχείων κεραμικής.

Πηγή: iefimerida.gr

Ανασκαφική έρευνα Ταφικού Μνημείου Τύμβου Καστά Αμφίπολης (2012-2014)

10750371_10204603547221198_3581040611141763381_o

ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΥΠΠΟΑ 29/11/2014

«Ανασκαφική έρευνα Ταφικού Μνημείου Τύμβου Καστά Αμφίπολης (2012-2014)»
Κατερίνα Περιστέρη, επικεφαλής της ανασκαφής και Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών.
===================================================
«Ξέρετε πολύ καλά ότι το πιο δύσκολο τώρα αρχίζει. Είναι η μελέτη που θα μας δώσει τα συμπεράσματα που όλοι περιμένουμε», ανέφερε στην αρχή της παρουσίασης η επικεφαλής των ανασκαφών στον Τύμβο Καστά.

«Η Αμφίπολη είναι ένας πολύτιμος αρχαιολογικός χώρος από τη δεκαετία του ‘50 με τις ανασκαφές του αείμνηστου Λαζαρίδη. Τότε είχαν αποκαλυφθεί τάφοι εποχής σιδήρου και εποχής αρχαϊκής. Είναι ένα μέρος φυσικού λόφου που έχει ενσωματωθεί στον Τύμβο. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Ραδιοφωνική συνέντευξη της κ. Περιστέρη

Αποκαλύψεις στη δημοσιογράφο κ. Ταπάσκου

Amphipolis Press Conference: Archaeologists reveal new secrets of ancient tomb at Kasta Hill

The Greek archaeological and research team who have spent the past few months excavating the enormous tomb of Amphipolis in northern Greece, have given their first complete presentation of the excavation results at the Ministry of Culture in Athens, revealing new fascinating information about this monumental discovery.

Kasta Hill lies in what was once the ancient city of Amphipolis, conquered by Philip II of Macedon, father of Alexander the Great, in 357 BC. Experts have known about the existence of the burial mound in Amphipolis, located about 100km northeast of Thessaloniki, since the 1960s, but work only began in earnest there in 2012, when archaeologists discovered that Kasta Hill had been surrounded by a nearly 500-meter wall made from marble.

Damage to the marble wall

Lead archaeologist Katerina Peristeri has now revealed that only 80 meters worth of marble has been recovered from the 500-meter perimeter, as much of it had been plundered in the past, with some of it being used to make roads and dams, and other pieces taken for the construction of local buildings and houses. Parts of an old crane were also found, probably once used to lift the marble from the wall. In the early 1900s, another tragedy had occurred – the British Army, who had been posted to the region in 1915, attempted to take much of the marble, as well as the Lion of Amphipolis statue back to Britain. They were stopped by an attack from the Bulgarians and Austrians, and pieces of marble were left scattered in a 5 kilometer radius around Kasta Hill.

he Kasta Hill burial mound

Left: The Kasta Hill burial mound. Source: Amfipoli News. Right: The 500-meter long wall made from marble and limestone surrounds the enormous burial mound. Credit: Greek Ministry of Culture

Earlier this year, archaeologists discovered a path and 13 steps leading down from the surrounding wall. It was then that they uncovered a limestone wall protecting and concealing the entrance of the tomb of Amphipolis. Behind the wall, archaeologists revealed two marble sphinxes, both headless and missing their wings, but these were recovered during excavations. Bit by bit, the grand tomb began revealing the secrets that had lain hidden for 2,300 years. “We knew we had to return there and solve the mystery of the hill,” said Peristeri in yesterday’s press conference.

Outside the tomb, researchers discovered the engraved Greek letters “E” and “A”, which architect Michael Lefantzis said are typical of that specific era. He also stressed that the letters are not name initials, they are related to the construction work of the era.

Looting and vandalism

New research has revealed that the vast tomb had been open to the public in antiquity, leading to looting and damage by the invading Romans. Sealing walls at the tomb were constructed during the Roman era to keep vandals and looters away, but much damage had already been done. This has made it difficult to immediately identify the owner of the tomb, as many artifacts that would been buried alongside the individual, and would have helped with identification, are missing.

“It is certain there was damage and plundering in ancient times as it was a large monument that people could visit,” said Peristeri.

Two marble sphinxes guard the entrance to the Amphipolis tomb

Two marble sphinxes guard the entrance to the Amphipolis tomb. Credit: Greek Ministry of Culture.

Discoveries inside the tomb chambers

In the first chamber of the tomb, archaeologists made a major discovery – two beautifully carved marble caryatids (sculpted female figures serving as architectural supports taking the place of a column or a pillar), measuring 3.7 meters in height, including the base. The caryatids are wearing a sleeved tunic and earrings, and feature long, curly hair covering their shoulders. The right arm of the western caryatid and the left arm of the eastern one are both outstretched, as if to symbolically stop anyone attempting to enter the grave. The face of one of the sculptures survives almost intact, while the other one is missing. Archaeologists have now been able to determine that the face was damaged when a beam fell down from the chamber ceiling in the past.

The caryatids

The caryatids. Credit: Greek Ministry of Culture

As they entered the second chamber of the tomb, more spectacles awaited – a magnificent mosaic which covers the entire floor area and depicting a well-known scene. The mural shows the abduction of Persephone, daughter of Zeus and Demeter and goddess of agriculture and fertility, by Hades/Pluto. A mural representing the exact same scene was discovered in the tomb of Philip II, Alexander the Great’s father.

Amphipolis mosaic depicting the abduction of Persefonis

Amphipolis mosaic depicting the abduction of Persefonis. Credit: Greek Ministry of Culture

Coins and pottery

Archaeologists have now revealed that they had also found coins and pottery inside the chambers, dating back to between the 4th and 2nd centuries BC, along with two marble shields that are believed to have been part of the lion sculpture that once stood at the top of Kasta Hill. Some of the coins show the face of Alexander the Great.

The burial vault

In the third chamber, archaeologists found a hidden vault in the floor that had been sealed with limestone. It contained human remains inside a sarcophagus. The skeleton had once been inside a wooden coffin (now disintegrated), which had been sealed with iron and bronze nails. Bone and glass decorative elements and skeletal remains were found both within and outside the limestone sarcophagus.

The limestone burial vault

The limestone burial vault. Credit: Greek Ministry of Culture

The remains are now being examined by experts and results may not be available for several months yet. Peristeri said that the identity of the skeleton is still unknown, but certainly belongs to an important figure.

“We have no clear clues on the identity of the buried person based on the sculpture of the Lion which stood on top of the hill and the other architectural finds,” said Lefantzis. “We do know that the dead was a prominent figure…In my opinion he was a warrior.”

While Peristeri appears to be hedging her bets on a Macedonian General of Alexander the Great’s army, due to the lion that once stood atop the burial mound, she also referred to the fact that in the past, the burial mound was known to locals as “The Tomb of the Queen”.

Nevertheless, Peristeri refused to be drawn into a debate on the possible identity of the skeleton found inside the tomb at the press conference. “I cannot tell who was buried or not buried at the tomb. Be patient and our search will give you answers,” she concluded.

Geophysical scans of Kasta Hill have revealed that there may be much more lying hidden within the enormous burial mound, and archaeologists have announced that more excavations may begin in the near future.

– See more at: http://www.ancient-origins.net/comment/6755#sthash.F0FtUkuO.dpuf

Have they found Alexander the Great’s tomb?

Or maybe his mother’s: Greek archaeologists increasingly convinced mystery tomb hides a sensational secret

The tomb is situated in the Amphipolis region of Serres in Greece
Its huge burial site is said to date back between 325 and 300 BC
This means it could have been built during the reign of Alexander the Great
Archaeologists have now entered the third chamber of the tomb
It is unknown if anything lies beyond the third chamber
Two sculpted female figures, known as Caryatids, have been found plus sphinxes, which are both intended to guard one of the tomb’s entrances
Experts hope it holds the remains of a senior ancient official

By Sarah Griffiths for MailOnline

Speculation about who the mysterious ancient tomb recently unearthed in Greece belongs to continues, with one academic now suggesting Alexander the Great’s mother was buried there.

A number of scholars believe that the presence of female figures, known as caryatids, show that the tomb in the Amphipolis region of Serres belongs to a female.

However, one expert has gone as far as to state that he believes that archaeologists could eventually discover the remains of Alexander the Great’s parent, Olympias, inside.

A number of scholars believe that the presence of female figures, known as caryatids (pictured) show that the tomb in the Amphipolis region of Serres belongs to a female – probably Alexander the Great’s mother, Olympias

WHAT ARE CARYATIDS?

Caryatids are sculptures of females that take the place of a column to support a building.

They are a distinctive feature in Ancient Greek architecture and famously hold up the Erechtheion on the Acropolis in Athens.

Their elaborate hairstyles provide support to their necks that would otherwise be too thin and weak to support a heavy load.

The Caryatids in the Greek tomb are made of marble and support an inner entrance into the burial plot.

They feature the same sculpting technique used for the heads and wings of two sphinxes found guarding the main entrance of the tomb last month.

Writer Andrew Chugg, who has published a book on the search for the legendary leader’s tomb, as well as several academic papers, put forward his controversial argument in The Greek Reporter.

He argues that sphinxes guarding the tomb are decorated in a similar way to those found in the tombs of two queens of Macedon, including the king’s grandmother.

In Greek mythology, Hera, the wife of Zeus, is depicted as the mistress of the sphinx. As the Macedonian kings of at the time of Alexander identified themselves with Zeus, Mr Chugg thinks their queens may have been associated with the mythical creature.

He goes on to explain that the sphinxes guarding the tomb are most similar to a pair at Saqqara, which is thought to be the site of the first tomb of Alexander the Great – whose body, it is thought, was moved around after his death.

He also points out that the facades of the tombs of Alexander the Great’s father, Philip II and Alexander IV, are similar to the façade of the lion monument found, which was thought to have originally stood atop the mystery tomb.

In addition to this there are also similarities between the Serres paving and rosettes and those found inside Philip II’s.

An expert listed a number of features such as caryatids and sphinxes that indicate the tomb belongs to a woman. He thinks it was most likely built for Alexander the Great’s mother because the caryatid female figures are probably Klodones – the priestess of Dionysus. A close-up of their sandals are pictured

With all this, he believes the grand burial was built for Olympias or Alexander the Great’s wife, Roxane, who are both thought to have died at Amphipolis around the same time as the tomb’s construction in the last quarter of the 4th century BC.

Mr Chugg thinks it was most likely built for Olympias because the caryatid female figures are probably Klodones – the priestess of Dionysus.

Greek writer Plutarch said in a biography about Alexander the Great that his mother consorted with the priestess.

In it, he writes that Philip II dreamt that he closed Olympia’s womb with a lion seal, which perhaps explains the lion statue thought to have been placed on top of the mysterious burial mound.

Experts have previously suggested that the tomb belongs to one of the king’s officials. There are hopes that despite looting, a body may still remain inside the burial mound.

Details of a sculpted female figure, known as a Caryatid, is seen inside a site of an archaeological excavation at the town of Amphipolis, in northern Greece on the left and feathers can be seen on one of the two large stone sphinxes (pictured right) which sit beneath a barrel-vault topping the entrance to its main chamber

Here, archaeologists work outside a site of the tomb in Amphipolis, in northern Greece

Following months of excavation, a team of researchers has made their way into the third chamber of what’s been dubbed Alexander the Great’s tomb, in the Amphipolis region of Serres. Access was possible through a wall that was only recently uncovered (pictured)

During the most recent excavations, archaeologists have discovered fragments of a broken marble door which lead to the third chamber of the tomb .

They have also discovered iron and bronze nails as well as a large hinge.

They say that the evidence follows the standard form of a Macedonian tomb, GreekReporter.com reported.

Experts believe the ancient mound, situated around 65 miles (100km) from Thessaloniki, was built for a prominent Macedonian in around 300 to 325BC.

Access to the third chamber was made possible after experts unearthed two sculpted female figures, known as Caryatids, last week.

WHY MIGHT THE TOMB BELONG TO OLYMPIAS?

Expert Andrew Chugg thinks that the sphinxes are similar to some found in the tomb of Alexander the Great’s grandmother.
He thinks that queens of the time were associated with the mythical animals.
The sphinx statues are also similar to a pair at Saqqara, which is thought to be the site of the first tomb of Alexander the Great, before his body was moved.
The lion which was once top the burial mound has a similar façade to the tomb of Alexander the Great’s father, Philip II.
This evidence suggests the burial was built for Olympias or Alexander the Great’s wife, Roxane who both died in the last quarter of the 4th century BC when the tomb was built.
Mr Chugg thinks it was for Olympias because the caryatid female figures are probably Klodones – the priestess of Dionysus.
A story by Greek writer Plutarch that Olympia’s womb was closed by a lion seal – perhaps explaining the connection with the lion statue.

By removing a large volume of soil, behind the wall bearing the two sculpted female figures, they were able to uncover the next chamber.

Until now, experts had only partially investigated the antechamber of the tomb and uncovered a marble wall concealing one or more inner chambers.

During initial observations, the archaeologists found that the level of sandy soil in the third chamber is lower than in the previous two chambers.

The dome structure has been weakened, as a result of losing a large amount of earth, and the researchers found the arched dome of the third chamber is on the verge of collapse, due to ‘deep and extensive cracks’ on either side.

Before the discovery of the Caryatids, it was feared the ‘incredibly important’ tomb dating to the time of Alexander the Great had been plundered in antiquity.

Archaeologists said that a hole in the decorated wall, and signs of forced entry, indicated it had been looted.

But the discovery of the female sculptures gave fresh hope that some treasure may have survived, after all.

The Caryatids are made of marble and support an inner entrance into the tomb.

They feature the same sculpting technique used for the heads and wings of two sphinxes found guarding the main entrance of the tomb last month.

‘The structure of the second entrance with the Caryatids is an important finding, which supports the view that it is a prominent monument of great importance,’ the Culture Ministry said.

The face of one of the Caryatids is missing, while both figures have one hand outstretched in a symbolic move to push away anyone who would try to violate the tomb.

Archaeologists have said that the Amphipolis site appears to be the largest ancient tomb ever discovered in Greece at 1,935ft (590m) wide.

Two months ago, pictures emerged of a pair of sphinxes guarding the grave’s main entrance beneath a large arch and experts said that most of the earth around the mythical creatures had been removed to reveal part of a marble lintel with frescoes.

Chief archaeologist Katerina Peristeri said that the monument being uncovered is a unique tomb, not just for Greece but for the entire Balkanic peninsula, and described it as being of ‘global interest’.

During initial observations, archaeologists found that the dome structure (pictured) has been weakened, as a result of losing a large amount of earth, and the researchers found the arched dome of the third chamber is on the verge of collapse, due to ‘deep and extensive cracks’

Archaeologists were hopeful that an ancient mound in northern Greece could hold the remains of a senior official from the time of Alexander the Great. They discovered that its entrance is guarded by a pair of sphinxes (pictured) but last month warned that signs of forced entry indicate it was plundered in antiquity

WHO WAS ALEXANDER THE GREAT?

Alexander (statue pictured) was born in Pella, the ancient capital of Macedonia in July 356 BC, and died of a fever in Babylon in June 323 BC

Alexander III of Macedon was born in Pella, the ancient capital of Macedonia in July 356 BC.

He died of a fever in Babylon in June 323 BC.

Alexander led an army across the Persian territories of Asia Minor, Syria and Egypt claiming the land as he went.

His greatest victory was at the Battle of Gaugamela, now northern Iraq, in 331 BC, and during his trek across these Persian territories, he was said to never have suffered a defeat.

This led him to be known as Alexander the Great.

Following this battle in Gaugamela, Alexander led his army a further 11,000 miles (17,700km), founded over 70 cities and created an empire that stretched across three continents.

This covered from Greece in the west, to Egypt in the south, Danube in the north, and Indian Punjab to the East.

Alexander was buried in Egypt.

His fellow royals were traditionally interred in a cemetery near Vergina, far to the west.

The lavishly-furnished tomb of Alexander’s father, Philip II, was discovered during the 1970s.

Prime Minister Antonis Samaras added the discovery ‘is clearly extremely important’.

Alexander, who started from the northern Greek region of Macedonia to build an empire stretching as far as India, died in 323 B.C. and was buried in Egypt.

His fellow royals were traditionally interred in a cemetery near Vergina, to the west, where the lavishly-furnished tomb of Alexander’s father, Philip II, was discovered during the 1970s.

But archaeologists believe the Amphipolis grave, which is surrounded by a surprisingly long and well-built wall with courses of marble decorations, may have belonged to a senior ancient official.

Dr Peristeri argued the mound was originally topped by a large stone lion that was unearthed a century ago, and is now situated around 3 miles (5km) from the excavation site.

Greece’s culture ministry said that earth around the sphinx statues has been removed to reveal part of a marble lintel with frescoes (pictured) but hopes of finding further treasures now seem to be slim

The tomb is situated in Amphipolis region of Serres in Greece (marked). Archaeologists believe the grave may have belonged to a senior ancient official. While it looks largely undisturbed, there are fears that looting took place hundreds of years ago

THE GREEK SPHINX

In Greek tradition, the mythical sphinx has the haunches of a lion, sometimes with the wings of a great bird, and the face of a human – usually a woman.

It was described by writers as being treacherous and merciless.

In many myths, including Oedipus, those who could not answer a riddle posed by the monster, would be killed and eaten.

The sphinx described by the Ancient Egyptians was usually male and more benevolent.

In both cultures, they often guarded entrances to temples and important tombs.

The oldest sphinx found guarding a site was discovered in Turkey and dates to 9,500 BC.

Geophysical teams have identified there are three main rooms within the huge circular structure.

In the past, the lion has been associated with Laomedon of Mytilene, one of Alexander’s military commanders who became governor of Syria after the king’s death.

A paper sponsored by Harvard University that was published 70 years ago hints that this might be the case and that Laomedon worked as a language interpreter and sentry during the king’s Asian campaigns, GreekReporter.com said.

The historian Diogenes Laertius said that Laomedon was banished by Alexander the Great’s father, Philip II but returned to Macedonia when Alexander took the throne.

After governing a province in Syria after Alexander’s death, he was captured by Nicanor when the empire broke up.

The story goes that he managed to escape to Caria, where he was promised the city of Amphipolis. So if his remains – or evidence that the final resting place is his – are found in the tomb, it could play a role in proving tales of the past.

‘The excavation will answer the crucial question of who was buried inside,’ Mr Samaras said.

Archaeologists who fear that few treasures and clues to its owner may remain in the tomb, said that part of a stone wall that blocked off the subterranean entrance was found to be missing, while the sphinxes, which were originally six feet (two metres) high, lack heads and wings.

ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

σ.σ.Β.Τ ο παρακάτω κείμενο είναι από το μυθιστόρημα του Philipp Vandenberg “Τα μυστικά ημερολόγια του Αύγουστου Καίσαρα” και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια κάποια ιστορική πηγή ή ιστορικό γεγονός,όπως λανθασμένα παρουσιάζεται σε διάφορες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο.Η δημοσίευση του γίνεται καθαρά για την λογοτεχνική του αξία.

Από «Τα μυστικά ημερολόγια» του Αύγουστου Καίσαρα Περγαμηνή αρ. LXXXIX

O Αύγουστος Καίσαρας,αναφέρει τα παρακάτω:
«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς οι Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.

Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. Αισθανόμουν περισσότερο συγγενής με εκείνον, παρά με τον Γάϊο, όχι εξ αίματος, αλλά στην ψυχή και το χαρακτήρα, και όλες τις καταστάσεις που αντιμετώπισε στη ζωή του. Ακόμη και σήμερα τρέμω όταν σκέφτομαι ότι τότε που είχα εκλεγεί για πέμπτη φορά ύπατος συνάντησα το μεγάλο μου είδωλο το λείψανο του δηλαδή, βαλσαμωμένο με βότανα σύμφωνα με την τέχνη των Πτολεμαίων, κατά τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν να κοιμόταν κουρασμένος από τις κατακτήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο.
Augustus Caesar venerates the mummy of Alexander in 30BC by Showmer
Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν χρωστάει ο λαός της Αλεξάνδρειας το ότι μετά τη νίκη μου στο Άκτιο δεν κατέστρεψα την πόλη τους, όπως τους άξιζε, που σεβάστηκα το ανάκτορο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και δεν το γκρέμισα. Όχι, δεν το έκανα. Ακόμη και αν η εκδίκηση θα σήμαινε δικαιοσύνη, έδειξα πραγματική μεγαλοψυχία για χάρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε ιδρύσει αυτή την πόλη στις δυτικές όχθες του Νείλου, χωρίς διαπραγματεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα, αφού πέταξε το μανδύα του στην άμμο και σχεδίασε με το σπαθί του την περίμετρο, τους δρόμους και τα σπίτια- άλλες εννέα πόλεις φέρουν ήδη το όνομα του. Όταν έφτασα στον τάφο του, που είναι φτιαγμένος από κόκκινο μάρμαρο, έδωσα εντολή να σηκώσουν τη βαριά πλάκα και αντίκρισα το είδωλό μου, που έμοιαζε με άγαλμα του Λυσίππου, γεμάτος θαυμασμό και δέος. Ήμουν τότε ακριβώς 33 ετών, στην ηλικία που πέθανε ο Αλέξανδρος.

Μέγας Αλέξανδρος Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.

Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι’ αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.

Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.

Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.

Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ’ αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.

Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. Και αν κοιτάξω πίσω μου, τα 76 χρόνια της ζωής μου, δεν βρίσκω ίχνος υπομονής- και αν κάπου διακρίνεται αμυδρά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν υπομονή, αλλά ανοχή, δυστυχώς. Δεν έμαθα ποτέ τοξοβολία, όπου αρίστευε ο Αλέξανδρος, ή να πηδάω από το άρμα, όπως έκανε εκείνος όταν τα άγρια άλογα έτρεχαν στο δάσος. Ακόμη, δεν κυνηγούσα αλεπούδες. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην υγεία μου, που από πολύ νωρίς με ανάγκασε να μένω μέσα στο σπίτι, παρόλα αυτά, όμως, με τη βοήθεια του γιατρού μου, του Μούσα, έφτασα σε μεγάλη ηλικία.

Εγώ, ο Imperator Caesar Augustus Divi Filius, και ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν φοβόμασταν τίποτα περισσότερο από τη σημασία των οιωνών και των χρησμών. Δεν είναι παράδοξο; Αρκούσε ένα νεύμα, μια αράδα που τραβούσε το χέρι μας με την πένα, και λαοί πέθαιναν, χώρες καίγονταν και ποταμοί άλλαζαν τη ροή τους. Και όμως, αρκούσε ένας ξαφνικός κεραυνός για να κρυφτώ στο μανδύα μου, ενώ ο Αλέξανδρος έπιανε την κούπα του. Ο Αλέξανδρος είχε γύρω του άνδρες από τη Βαβυλώνα, εγώ από την Αίγυπτο, γιατί πιστεύω στα αστέρια, δεν γνωρίζω όμως τους νόμους που με τόση σοφία καθορίζουν την τροχιά τους. Και αν για εκείνον το σημάδι ήταν μια πηγή, που ξαφνικά ανάβλυσε νερό στο σημείο που είχε στήσει η σκηνή του, στο δρόμο του για την Ινδία, για εμένα ήταν ένα περιστέρι που με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψω υγιής. Οι δύο οιωνοί είπαν την αλήθεια, πρέπει να ομολογήσω, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη εκμετάλλευση και σύγχυση γύρω από την εξήγηση των σημείων που έστελναν οι θεοί….

* Πάγωσε το αίμα μου μόλις το είδα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, όμως μια μυστήρια δύναμη με κρατούσε καρφωμένο εκεί. Δεν θυμάμαι πια πόση ώρα κράτησε αυτό, μέχρι που με τράβηξαν έξω δύο φρουροί. Κανένας από τους ιερείς δεν μπόρεσε να πει αν αυτό ήταν κάποιος κακός οιωνός που μου έστελναν οι θεοί, αφού κάτι παρόμοιο δεν τους έχει ξανασυμβεί και το θεώρησαν χωρίς σημασία.

Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα στέκομαι μπροστά στο νεκρό Αλέξανδρο και ήθελα να τον αποχαιρετήσω όπως χαιρετάει κάποιος, που βρίσκεται και αυτός στο τέλος της ζωής του, έναν καλό φίλο. Έτσι, έσκυψα, τον φίλησα στο μέτωπο και τον χάιδεψα Ωστόσο, από τη μεγάλη συγκίνηση, φάνηκα απρόσεκτος και σκόνταψα στη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου. Για να μην πέσω άπλωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα κατά λάθος τη μύτη του. Έσπασε σαν γυαλί σε πολλά κομμάτια και πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, είδα ότι στο σημείο που βρισκόταν πριν η μύτη του, έχασκε τώρα μια τρύπα.

Πιστέψτε με, όλα όσα γράφω είναι αλήθεια και μολονότι προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να σβήσω την εικόνα που είχα δει, στάθηκε αδύνατον. Η εικόνα αυτή με ακολουθεί σαν σκιά και την βρίσκω συνεχώς μπροστά μου: μια μαύρη τρύπα στο κεφάλι του Αλεξάνδρου, όχι μια πληγή που κάποια στιγμή θα έκλεινε, όχι. Τότε μου φαινόταν, όπως και σήμερα, σαν να κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια αυτόν τον θεϊκό άνθρωπο- το ίδιο μου το είδωλο».

*Τη σπασμένη μύτη στη μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιγράφει και ο Κάσσιος Δίων, βιβλίο 51, 16, 5.
PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ,
Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004.