分类：基地职位

THE PROELLINES
(DIALEXIS开始在公司MAKEDONIKON研究大厅)

艾因醇’ 这些东西是很老, 在Proellines和O他们的文化和他们的语言, 但不能因此剥夺’ 这个利益.
在科学上的新老相等，同样.
为什么旧是新基础, 和新的基于老无可挽回地永远判定.
这就是为什么我不怕, Proellines前培养的观众来讲, 说外国事物，以他的兴趣.

印欧语系, 该段是希腊比赛, 是作为第五千年例如. X. 是生活在欧洲的许多语言的部族之一.

但是，这场比赛似乎已经被赋予了征服和同化能力, 该结果可能是惊人的预选赛.

当经过5千年例如. X. 开始解体，形成个人印欧民族, 即. 希腊人, Indoiranous, Thrakoillyrious, Italokeltes, 日尔曼, Valtoslavous先生. 一。, 和绵延所有地理方向, 欧洲和亚洲的其他语言部落步骤找到, 其他慢慢等迅速, 他们也难逃印欧语的征服和同化语言.

Tyrsinon, 豹子Τυρρηνοί墓, 塔奎尼亚

因此，在亚洲，印度人同化了居住在印度五河流域广大地区的蒙古民族。.

赫梯人, M最古老的民族. 亚洲. 在欧洲日尔曼同化北欧最古老的民族, Ligyes高卢和Pritu的凯尔特人, 即. 英国老英格兰,
意大利伊特鲁里亚等.

希腊人, 穿越Protohellenic后, 正如我们所说, 期间在匈牙利和塞尔维亚的平原, 和plithynontas数字传播地域据N°开始他们的语言分化成方言, 发生在大约20°世纪例如. X. 该国目前的北部边界，这是著名的比’ 其中希腊和基尼明确的历史摇篮 4 000 多年来不断, 从那时起直到今天.
他们对希腊的项目不在一次, 但在三浪, 三连胜.

首先爱奥尼亚人后裔 1 醒来, 围绕17°世纪例如. CH。, Achaioi, 和去年, 围绕12°世纪例如. CH。, 多利亚.

新的和最后一个主场没有找到它无人居住希腊.

围绕地中海的国家, 大家都知道, 古老的民族家园和古文明发祥地的.

当然，不能与国家的最中心，否则发生，自然和气候条件更青睐, 希腊.

它在考古学文化的演员叫米诺斯爱琴海. 文化拥有庞大和丰富的皇家宫殿, 画着百合和梳理花园和山脉的蛋黄, 这位瘦高的年轻男子和女士yperkompses.

血管造影水草, 动物和贝壳, 依然散发着vython4的沉闷树荫.

当百年从内存中的希腊血统的每一个记忆褪色从北, Ø简单的希腊民众不再认为一直土著这个国家, 并创造了目前由希腊化的前辈拨款, 当地人宇宙起源的神话, 谁曾自然土生土长的土地上.

对于那些人只是Proellines上古先民, 并在此看法认为发生一次和诗歌呼应民间信仰, 为L. 点¯x. 赫西俄德和阿希尔斯Iketides, 和简单的史学希罗多德 (1,56), 离子识别他们年的Pelasgians, 即. 与Proellines 5.

其他希腊作家, 特别是历史学家, 这是不是从’ 那些谁能够逃脱他们的注意力的重要事件, 即使他们现在已经从第一阴极走了这么多世纪. 他们也不可能不为这样的事实留下深刻的印象：直到他们那个时代，他们都被保存在讲外语的原始希腊人的遗骸中。. 《奥德赛》的诗人已经在谈论克里特岛了 :

居民有分子和九十多个国家.
卡韦赫人，其语言.
ACHAIA住在网站上, 克里特岛人住, 伟岸麻雀, 和Kydonians和多利安, 和Pelasgians勇敢 6.

希罗多德说，希腊民族本来人烟稀少，但随后增长, 他们合并年的Pelasgians和其他许多野蛮fyla7. 他说阿提卡曾经是佩拉斯吉亚人, 她的语言很野蛮8, 后来他希腊化并改变了他的语言9, 该Imvros和利姆诺斯岛最古老的Pelasgians居住 10, 而希腊的整个原名Pelasgia 11.

修昔底德证明，在阿托斯在当时的半岛, 除了从希腊殖民者 “安德罗斯和哈尔基斯, 和其他城市被夷双语的混合居住人口, 这主要是pelasgian并从这些相同Tyrsinon来到以前住和利姆诺斯岛和雅典塔什 12.

斯特拉波写道，历史最悠久的米利都的赫卡泰奥斯的说，伯罗奔尼撒半岛之前，希腊人住野蛮人, 和O斯特拉波补充说，整个希腊是一个长期居住的野蛮人 13.
平安戏院尼斯·罗斯的评论员 (我 608) 它说，利姆诺斯岛老年居民是海盗Tyrsinon, 即. Pre-Hellenic14 同意荷马称辛迪亚居民为阿格里奥电话的说法 15.

和爱琴海的老居民希腊人的其他岛屿区别他们从自己的种族.
岛屿和居民, 修昔底德写道：, 被盗版, 卡洛斯人和腓尼基人，因为他们居住在大部分岛屿上16.
斯特拉博补充道:

“从关于关怀的说法来看, 大多数人接受的是关心….然后叙述Leleges和有人居住的岛屿 17.

因此，通过古希腊作家坚持自己的Proellines由真正的希腊人, 原名Pelasgians 18, 和Tyrsinon的Tyrsenians, 有时与Kares和Leleges的名字，有时与当地国家的名字, 复杂的以姓氏ETEC (=真, 本地人): Eteocretans, Eteokarpathioi.

但是，,什么被认为是非常古老的希腊表征Pelasgian. 古老的城墙, 内置的巨石, 思想pelasgian.
拉里萨色萨利叫Pelasgian阿尔戈斯. 很老的避难所, 宙斯在伊庇鲁斯和萨利赫拉多多纳, 减少年的Pelasgians的时间 :

哦，多多纳的宙斯, pelasgian, 居住了我们! 19

歧视少数民族希腊和前希腊的其他证据, 这是直到起草的荷马史诗还是觉得时间, 是在’ 这些Pelasgians, 谁即使在极端的点，然后保存的未消化, 表现为盟友木马, 与M的其他课程非希腊人民在一起. 次要和色雷斯.

我提到这些只是为了表明 :

1) 希腊作家如何确信’ 当今科学有自己的考古和语言证据证明了什么, 那即. 之前’ 那些生活在希腊的另一, 国外给他们, 和移民部落, 和

2) 希腊人如何在全国各地花了很长时间才完成对原始希腊人的民族学和语言的吸收, 从希罗多德和修昔底德时代开始, 即. 作为5°例如. X. 世纪, 有尚未掌握了prehellenic碎片, 因为希腊人的后裔首次即使十五个世纪已经过去了.

第一个希腊种族带给希腊的文化与原希腊文化相比是不可比拟的.
正如当未开化的民族征服文明的民族时通常会发生的那样, 希腊人摧毁了前希腊文明.

但文明并没有因宫殿和圣所的掠夺和焚烧而完全消失.

它最重要的部分, 动画材料, 它是文化产品的活生生的载体, 它没有燃烧, 但他仍然保持着全部的精神修为, 种族混血, 宗教的, 甚至在语言上与征服者, 从这个路口, 回想起来，这似乎是生物学上最有利的民族协会之一, 两个奇妙的结果出来了 :

第一个是新的, 有机更新, 坚固美观的比赛, 赋予了精美的精神礼物, 结合物理阿尔基并与长生物高级生命形式耗尽一个人的审美和智力细化征服者的新鲜度.

第二个是一个新的文明的开端, 不从头开始, 其他新的动力继续, 改造和造就一个准备, 完成宗教文化, 传说, 传统与艺术, 并给出它的大致形状, 与任何提交给我们的邻先希腊文明的建筑物和后期米诺斯的文物和迈锡尼时代和荷马史诗盛开.
这种精神的十字象征最好ap'dla希腊神殿, 其中Indoeuropeans希腊语的阳神示出配对与阴神, 几乎都是前希腊语.

历史上有很多征服者国家在民族学和语言上被他们所奴役的国家同化的例子, 尤其是当, 照常, 占领者在数值上和文化不如征服.

所以l.ch. 罗斯是源于斯堪的纳维亚(小号), 斯拉夫附庸的是ekslavistikan.

同样的事情发生在德国原产弗兰克斯 (Frangais), 当拉丁操征服高卢ekgallistikan.

同样的事情发生在蒙古人种和语言原tourkotatarikis, 斯拉夫人和多瑙河支流之间的ekslavistikan由爱默.

同样的事情发生在北欧的诺曼起源, 当他们征服了北. 法国ekgallistikan, 当从那里征服了英格兰exanglistikan.
相同的电荷由希腊东罗马征服者做, 即. 拜占庭.

因此，如果希腊人被数量和文化上更优越的前希腊人同化，也就不足为奇了。, 事实上，因为他们没有一起去希腊, 但三个波分离百年. 但是，这不是.

第一个希腊的比赛中Proellines中, 离子, 未被同化, 但吸收太多的prehellenic, 以便, 当经过三个世纪, 他们去亚该亚人, 他们发现，一个国家在很大程度上希腊讲, 更, 当又一个五个百年去多利亚 20.

但是他们支付，否则爱奥尼亚他们的创业，为国争光的本地化:

不仅花光了征服Alkis其搅拌不均匀与Proellines, 当亚该亚的后裔已经无罪释放爱奥尼亚征服者比赛, 和’ αυτό εύκολα άλλου υποτάχθηκαν και άλλου απωθήθηκαν από τους Αχαιούς στα ανατολικά παράλια και στα νησιά του Αιγαίου, 但他们的语言接受加强和深化作用prehellenic”, 而亚该亚和多利安的语言变得更加清楚希腊.

当17°世纪例如. X. 降临在希腊希腊的第二次浪潮, Achaioi, 该国的政治领导立即传递到他们手中.

爱奥尼亚人, 作为Proellines, 平民经销商, 技术人员和专业人士, περιορίστηκαν δηλ. σε έργα ολότελα άσημα για μια ηρωική εποχή, 关于’ 这也在荷马史诗中出现, 亚该亚人的荣耀统治的地方, 甚至没有提到爱奥尼亚人是特洛伊战争的贡献者, 如果运气好的话’ 他们推理, 以反英雄形容词为特征.

不是尤克涅米德斯, 铜棒, 铜片, ariifiloi, filoptolemoi, magnanimousness, 作为亚该亚, 但elkechitones, 即. 长礼服的人, 流连交易会, 作为商人和工匠课程, 职业将稍后再次使他们, 历史时期, 沿着经济和殖民霸权,
和希腊人的精神领袖, 但仍然让他们在史诗故事场边.

从Proellines接受希腊人的影响扩展到所有生命形式和数量上都是不可估量.

这就是为什么, 当两国人民的合并已经走了很长的路要走, 希腊人只有真正不再, 不仅混血, 和净Proellines, 就语言而言已经希腊化了, 他们在民族学上与真正的人没有区别, 并在保持其特征的同时融入希腊文化, 他们独特的生活方式, 古老传说和传统, 和他们的旧宗教的许多元素, 所有这些嵌入在更长的使用寿命希腊, 语言艺术.

因为语言和艺术总是反映过去的生活, 我们今天求助于他们来了解什么是 ap’ 这些是我们今天的古希腊希腊文化是真实的，哪些是来自Proellines.

今天，考古学能够告诉我们一般住宅的哪些元素, 工具及用具，并在古希腊观赏从北方带到希腊征服者的阴极, 然后什么是预希腊文化的元素.

请问我的委员会, 作为非特异性, 不要谈论它们，而将自己限制在语言学中在古希腊语言中被视为前希腊元素的那些元素.

尽管考古学和语言学在这一研究领域进行合作，而且他们的发现常常是一致的, 语言学, 正如你所说, 是她用更明亮的光芒照亮了古代生活的方方面面, 两个民族相遇的地方.

那么我告诉你关于古希腊语的 - 希腊前元素一些事情.
这些在多大程度上有助于通过前希腊语的词语和文化元素来区分, 你会自己发现的.

但在我们讨论每一个问题之前，会出现一个问题, 今天科学能够脱颖而出吗？
古希腊语言中哪些是纯希腊语，哪些是前希腊语 ;
他通过什么研究方法可以实现这一目标 ;
这个问题的答案是毫无保留的肯定.
研究方法如下 :
今天, 这要感谢全世界的语言学家在比较语言学方面所做的大量工作, 它在一般知道什么话每印欧语保持时间印欧是
仍然是一个民族，后来从其他非印欧语系借用, AF’ 直到每个民族脱离印欧人种并生活在另一个地理环境中.

因此，尤其是对于古希腊语言, 语言学家通过以下方法分离材料.

它的任何单词及其任何语法元素也存在于所有其他印欧语系或大多数或许多语言中, 考虑时而狠，时而以高度的概率作为一个真正的希腊, 它已被带到希腊的印欧摇篮.

但任何单词或任何语法元素在其他姐妹语言中都没有对应词, 这, 如果你能把它解释为一个年轻的希腊生物, 进展顺利. “但如果你不能, 然后，他试图在一种非印欧语系民族的语言中找到它的起源，希腊人与这些民族有过混合或商业和一般历史接触.

到目前为止该方法是否定的.

它不是印欧语系, 因此它将来自另一种语言. 然而，要验证它来自哪种语言，就必须完成推定并用说服力武装它，这里可能会发生两件事 :

“每个非希腊语单词的起源都可以在具有比希腊语更古老的书面传统的邻近语言之一中找到, 西亚的闪族语言也是如此 (亚述-巴比伦, 犹太人) 和北非的含米特人 (古埃及人) 然后问题就解决了,

或者在这些语言中找不到类似的内容, 然后应该进行以下推理 :

这不是希腊语, 这不是闪米特语, 它不是含族的, 因此它应该来自原始希腊人的语言.

然而，在这里我们也只有前希腊起源的否定推定. 积极的一面, 这将是找到我们正在考虑的用前希腊语文本写的单词, 这不存在, 因为前希腊铭文, 除了少数, 是用迄今为止未知的字母写成的, 付出了所有的努力, 没有找到阅读它们的方法.

因此，我们只剩下对希腊语前希腊语词的否定推定。, 这并非完全没有优点, 然而，与此接近的是，还有其他一些支持证据，证明一切的逻辑都给了我们, 还有地理和历史.
我们来看几个 :

古希腊语中的这句话完全是巧合吗, 哪些不是印欧语系, 他们表达的事物和概念在印欧人的摇篮中肯定不为人所知, 希腊人一定是在希腊第一次认识他们的 ;

所有不自行生长于希腊以北地区的植物, 他们没有希腊语的印欧语名字.

逻辑结果迫使我们接受希腊人在这里第一次看到它们并询问前希腊人这些植物叫什么.
前希腊人用他们自己的语言称呼他们, 希腊人连同新事物一起将新词带入他们的语言.

所有鱼的名字, 鸟类和其他动物, 哪些不是印欧语系, 他们只生活在地中海沿岸和南欧.

所以希腊人没有它是很自然的, 当他们来到这里时, 形容这种鱼的词语, 鸟类和其他动物, 在这里第一次认识他们. 通过前希腊人给它们起的名字来学习它们.
因为如果认为他们除了自己的希腊语之外什么也没有教给这些动物，那就真的很奇怪, 甚至不是前希腊的，但他们同意接受它, 但他们等了几个世纪, 会见古埃及人或腓尼基人并询问他们如何称呼这些动物.

表达当时某种先进文化的对象和概念的古希腊词不是印欧语系. 他们中很少有人是腓尼基人22 或埃及人23, 当与腓尼基人和埃及人的商业交流开始时进入希腊语.

但其他人从哪里来呢？; 在这里接受它们来自原始希腊语的语言也是合乎逻辑的, 因为考古发现证明后者的文明比希腊文明先进得多. 希腊人可能完全是巧合, 一个始终以其高度发达的形式感而闻名的民族, 但从来没有因为他的音乐感觉, 具有非印欧语音乐术语;

古希腊人钦佩卡里亚赞美诗和利底亚成员, 即. 前希腊音乐. 因此，古希腊的音乐行为是前希腊化的，这一点也不奇怪。.

古希腊地名, 即. 城市名称, 岛屿, 山, 河流等, 是根据 9/10 借助希腊语词汇无法解释 24.

他们没有即. 在希腊语中没有任何意义. 事实上，他们中的许多人都是最古老的, 正是那些被古希腊人描述为佩拉斯吉安的人. 因此，有什么比接受希腊人发现这些地名在前希腊人的语言中已经准备好的并且认为没有必要改变它们更合乎逻辑的呢？.
征服者对先民地名的保存是各民族民族变迁中的普遍现象.
而意大利人则. 点¯x. 他们保留了优先事项, 他们国家的伊特鲁里亚地名, 土耳其人则使用 M 的希腊地名. 亚洲, 对他们的语言进行细微的语法调整:
他们在这座城市里做了伊斯坦布尔, 它在阿米森, 萨姆松, 科斯岛的那个, 科斯岛, 士麦那, 伊兹密尔, 哈德良的(很多), 埃迪尔内, 以哥念, 马, 普鲁士, 囊, 塞巴斯蒂亚, 西瓦斯, 的 “锚, 安卡拉, 银行, 特拉布宗, 克拉苏斯, 吉雷松等. 事情总是这样发生.
那么，如果古希腊人对前希腊地名也采取同样的做法，那有什么奇怪的呢？ ;

这些地名的前希腊起源自然变得更加确定, 当我们在前希腊内部 M 中发现相同的地名时. 当希腊人还没有在那里定居时的亚洲.
拉里萨在这里, 拉丽莎也在那里.
跳到这里, 也跳到那里.
帕纳索斯在这里, 帕纳塞斯山和那里.
这里有拼多斯, 平达也在那里.
米卡里索斯在这里, 麦克莱萨奥斯, 米卡利和那里.
十位奥运选手在这里, 还有很多其他奥运选手.

同样的事情发生, όταν συναντούμε και στην Ελλάδα και στην προελληνική Μ. ‘Ασία τοπωνύμια έτυμολογικώς ανεξήγητα και με μορφολογία όχι ελληνική, σε -σσος, -σσα, -νθος, -ρνα, -μνα, όπως Παρνασσός, Κνωσσος έδώ, 博德鲁姆, 终点站在那里, 拉里亚(s。)这里, 米拉萨, 去那里的路, 科林斯, 梯林斯尼多斯, 扎金索斯州这里, 拉夫兰多斯, 伦敦人, 索安多斯那里, “阿尔纳, 阿拉萨纳, 法拉萨纳在这里, “我存在过, “阿瓦诺斯, 阿亚尼, M 中的帕萨尼. '亚洲, Ρεθυμνα στην Κρήτη, Μηθυμνα, Κάλυμνα στα νησιά της Μ. ‘Ασίας.

Ούτε βέβαια είναι χωρίς σημασία για την προέλευση τέτοιων τοπωνυμίων η παρατήρηση ότι τις καταλήξεις τους -σ(s。)ος και -νθος τις συναντούμε και σε προσηγορικές λέξεις σίγουρα προελληνικές,
όπως κυπάρισσος, νάρκισσος, άσάμινθος, αψινθος, ερέβινθος, λέβινθος, όλυνθος, ύάκινθος.

Μυκηναίοι, οι πρώτοι Έλληνες στην Ιταλία

Θετικό τεκμήριο για την προελληνική καταγωγή ελληνικών λέξεων έχουμε όταν λέξεις της αρχαίας Ελληνικής, που δεν εξηγούνται ως Ινδοευρωπαικές, τις συναντούμε και στη γλώσσα των προινδοευρωπαικών κατοίκων της ιταλικής χερσονήσου, 即. των Έτρούσκων, που ήταν γλωσσικά συγγενείς των Προελλήνων25.

Της Ετρουσκικής έχουμε περίπου 7.000 επιγραφές και ένα βιβλίο, γραμμένα σε μια παραλλαγή του ελληνικού αλφαβήτου, 即. υλικό όχι μόνο ποσοτικά ασύγκριτα πλουσιώτερο από το προελληνικό, αλλά και ευκολοδιάβαστο, ώστε να είναι ικανό να μας βοηθήση στη μελέτη της Προελληνικής26.

所以l.ch. για το ελληνικό πρύτανις βρίσκουμε αντίστοιχο ετρουσκικό epuruni, για το τύραννος, το έτρουσκ. turan, για το όπυίω -(νυμφεύομαι), το έτρουσκ. puia (=γυναίκα), για το ίερός (‘ιαρός (Ισαρός), το έτρουσκ. aiseras, για το Τυνδαρίδαι (=οι γιοι του Τυνδάρεω), 蓖麻和北河三, τα ετρουσκικά Tina (=Ζεύς) και tur (=γιός), για το τρυτάνη (=ζυγαριά), το έτρουσκ. trutnut κ.ο.κ.
还有古人的见证，阁楼四城的前希腊名字是 Hytinia, 即. 与古发音 Huttenia, βρίσκει θαυμάσια εξήγηση στο γεγονός ότι ο αριθμός τέσσερα στην Ετρουσκική λεγόταν huθ.

Είναι η ίδια μέθοδο, με την οποία καθορίζουν και των άλλων αδελφών της Ελληνικής γλωσσών τα προινδοευρωπαικά στοιχεία, 即. τα προινδικά της Ινδικής, τα προιταλικά της Ιταλικής κ.ο.κ.
Με την εφαρμογή της μεθόδου αυτής έχουμε πιά σήμερα ξεκαθαρισμένο ενα σημαντικό ποσόν αρχαίων ελληνικών λέξεων με προελληνική προέλευση. Η επισκόπηση τους είναι από πολλές απόψεις ενδιαφέρουσα και σ’ ενα ευρύτερο κοινό μη είδικών, 为什么

1) μας διδάσκει την ιστορική προέλευση σημαντικού μέρους του αρχαίου ελληνικού λεξιλογίου,
2) μας δίνει μιάν, αμυδρή έστω, Ιδέα της άρθρωτικής και ηχητικής μορφής που είχε η γλώσσα των Προελλήνων,
3) μας δείχνει σε πόσες και ποιες εννοιες και πράγματα οι Προέλληνες υπήρξαν διδάσκαλοι των Ελλήνων, 和
4) διδάσκει σ’ εκείνους που αισθάνονται δέος και αποστροφή μπροστά στις ξένες λέξεις της νέας Ελληνικής, ότι χρωστούν κάποια κατανόηση προς τις ιστορικές τύχες της γλώσσας μας, βλέποντας σε πόσο μεγάλο βαθμό η ξένη λέξη είναι η μοίρα της γλώσσας κάίτε ιστορικού λαού, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πολιτιστικής επικοινωνίας και της διασταύρωσης των πολιτισμων επάνω στη γη.

Θά παρουσιάσω λοιπόν εδώ μιά επιλογή από προελληνικές λέξεις τής αρχαίας Ελληνικής, παρμένες από διάφορες περιοχές τής ζιοής, πού δίνουν μιά γενική εντύπωση γιά τό κεφάλαιο αυτό τής γλωσσικής μας ιστορίας:

Α’. ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ

Σέ -νθος : Άμάρυνθος, ‘ Αράκυνθος, Άψινθος, Έρύμανιυος, Ζάκυνθος, Ζύρινθος, Κήρινθος, 科林斯, Κόσκινθος, Λαβύρινθος, Αέβινθος, Προβάλινθος, Πύρανθος, Σάμινθος, Σύρινθος, Τίρυνς γεν. Τίρυνθος.

Σέ -σ(s。)ός, ττός καί ο(的)() a : Αμνισός, Διρφωσσός, Ιλια(s。)ός, Κηφισ(s。)ός, Κνωασός, Μνκάλησσός, Παρνασσός, Πραιαός, Τερμησσός,—Άρδηττός, Βριληττός, Γαργηττός, Λυκαβηττός, Συκαληττός, Σφηττός,—Λάρισ(s。)() a, Μάρπησσα.

Σέ -μνος καί -μνα: Κάλυμνος, Ρέθυμνος, Σέδαμνος, Λάρυμνα, Μήθυμνα.

Μέ συμφωνικό σύμπλεγμα ρν: ‘Αλάσαρνα, “阿尔纳, Φαλάσαρνα, Πάρνης, Πόρνων, Παρνασσός.

Σέ ·άνα: Αθάνα, Μυκάναι, Πιράνα
.
Διάφορα: Γαϋδος, 萨索斯岛, Θήρα, Ίμβρος, Κάρπαθος, 克里特岛,科斯, Λέρος, Λέσβος, 利姆诺斯岛, Μήλος, Νάξος, Οίτη, 奥林巴斯, Πάρος, Σά­μος, Σκιάθος, Σκϋρος, Σύμη, Τένεδος, Τήνος, Χίος.

Β’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΦΥΤΩΝ

“Αψινθος, ερέβινθος, καλάμινθος, κολοκννθη, μίνθη, δλυνθος, τερέβινθος, τέρμινβος, υάκινθος, άκαλήφη, αμυγδαλή, ανηθον, αρακος, άσφόδελος, άφάκη, βράβυλα, δάφνη, ελαία, ϋύμβρα, ϋύμος, κάκτος, κάππαρις, κέγχοος, κέδρος, κέρασος, κινάρα, κρΐ καί κριθή, κύμινον, κυπάρισσος, λείοιον, μαλάχη, νάρκισσος, όνωνις, όρίγανον, οροβος, ορυζα, παλίουρος, πίσος, ραφανίς, ρόδον, ροιά, σέλινον, σήσαμον, σίδη (= ιτιά), σικυός (= αγγούρι), σίναπι, σίρφη, σίτος, σόγχος, συκέα, σφένδαμνος, σφόγγος, φακή.

Γ’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΨΑΡΙΩΝ

Άθερίνη, βόλινθος (= άγριο βόδι), γαλεός, έλεδώνη, θρίσσα, ιξαλος, κολεός, κωβίος, λάρος, μεμβράς, νεβρός (= νεογνό λαφιού), δρφώς, πέρκη, πηλαμύς, σάλπη, σαργός, σίαλος (= χοΐρος), σισερΐνος, σκάρος, σκολόπενδρα, σκόμβρος, σμαρίς, σμνραινα, σπάρος, αυναγρίς, σφήξ, τευθίς, τρίγλη, φάγρος, χάννη.

Δ’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ

Θάλασσα, ζέφυρος.

Ε’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Άβυρτάκη (= είδος σάλτσας),άναξ, άρβύλη, άσάμινθος (= λουτήρας), ασπίς, βάρβιτος, βασιλεύς, βαϋνος (= καμίνι σιδερά), βίκος, βραβευς (— δικαστής αγώνος), βραττίμης (= είδος ψωμιού), βύσαος, γεΐσον, δέπας, διθύραμβος, δούλος, ειρήνη, θάλαμος, θεός, θίασος, θριγγός, ίαμβος, καθαρός, κάλως, κασσίτερος, κιθάρα, κίνδυνος, 人, λέβης, λήκυθος, μέγαρον, μήρινθος, 剑, πεσσός, πλίνθος, σάλπιγξ, σαμβύκη, αάνδαλον, σίδηρος, σίκιννις (= χορός Σατύρων), σισύρα, σωλήν, φίλος, χαλκός, χρυσός28.

Τ’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΘΕΩΝ

‘Αθήνα, Απόλλων, Άρτεμις, Αφροδίτη, Έρμης, Ήφαιστος.

Ζ’. ΟΝΟΜΑΤΑ ΗΜΙΘΕΩΝ

Γίγας, 大力神, Πήγασος.

Σαφέστερη όμως εντύπωση γιά τήν εξωτερική μορφή τής προελληνικής γλώσσας μπορεί νά μάς δώση ή ανάγνωση προελληνικών επιγραφών, γραμμέ­νων από υπολείμματα Προελλήνων σέ ιστορικούς χρόνους, όταν πιά είχαν πάρει κι αυτοί από τούς Έλληνες τό ελληνικό (φοινικικό) αλφάβητο, καί έτσι οί επιγραφές τους διαβάζονται σήμερα μέ τήν ίδια ευκολία πού διαβάζονται καί οί αρχαίες ελληνικές, έστω κι αν ώς προς τό περιεχόμενο τους είναι ακα­τανόητες. Θά παραθέσω λοιπόν καί μερικές φράσεις από τήν προελληνική επιγραφή τής Λήμνου, καί κατόπι μερικές φράσεις από επιγραφές τών Έτρούσκων τής Ιταλίας, γιά νά προσέξετε δυό πράγματα:

1) Ότι δεν έχουν τίποτε τό ελληνικό, ούτε θυμίζουν καμμιάν άλλη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, είτε στις λέξεις εϊτε στήν άρθρωση, 和

2) Πόσο μοιάζουν ηχητικά αναμε­ταξύ τους ή Προελληνική μέ τήν Ετρουσκική. Πλούσιες καί οί δυό σέ μα­λακά, εξακολουθητικά σύμφωνα καί φτωχές σέ τραχιά καί στιγμικά. Καί στις δυό απουσιάζουν τά σύμφωνα b, G, d.
Είναι καί οί δυό γλώσσες μέ άπαλότητα, θάλεγε κανείς, γυναικεία.

Κάπου κάπου παρουσιάζουν κοινές ή όμοιες λέξεις, 例如. προελλ. aFιζ—έτρουσκ. avils, προελλ. σιαλχFιζ — έτρουσκ. sialxus, k. ά.

Α’. από τήν επιγραφή τής Λήμνου, τού 6ου π.Χ. 世纪.

Ή σω­στή ανάγνωση της διευκολύνεται από τό ότι οί λέξεις στήν επιγραφή χωρί­ζονται ή μιά από τήν άλλη.
Ο τονισμός τους μάς είναι άγνωστος.

Ή επιγραφή αρχίζει έτσι:

ΗΟΛΑΙΕΖ ΝΑΦΟΘ ZIAZI ZIFAI EFIΣΘO ΖΕΡΟΝΑΙΘ ΣIAΛXFEIZ AVIZ ΜΑΡΑΖ MAFANAΣΙΑΛ ΖΕΡΟΝΑΙ ΜΟΡΙΝΑΙΛ ΑΚΕΡ TAFAPZIO
καί τελειώνει έτσι: AFIZ ΣΙAXFIZ ΜΑΡΑΖΜ AFIZ ΑΟΜΑΙ.

Β’. από ετρουσκικές επιτύμβιες επιγραφές. (To Χ είναι ελλην. 点¯x):

LARΘ XURXLES ARNΘAL XURXLES ΘANXVΙLUSC CRACIAL CLAN AVILS CIEMZARΘMS LUPU.

Αλλη : TUTES SEΘRE LARΘAL CLAM PUMPLIALX VELAS ZILACHNUNCE ZILC XI PURTSVAVC XI LUPU AVILS MAXS GAΘRUMS.

Άλλά ας γυρίσουμε στους Έλληνες.

Η ζωή τους μετά την εγκατάσταση τους στην Ελλάδα, μπαίνει απότομα σε μια εντελώς νέα φάση :
Νέα χώρα, με οργιαστική εναλλαγή βουνών και θαλασσών, τόσο διαφορετική από τους ενωμένους με τον ορίζοντα κάμπους της Ευρώπης, διαφορετικό, ήπιο κλίμα, άγνωστα φυτά και ζώα, καινούργιες μορφές κατοικίας με άγνωστες ως τώρα ανέσεις, αλλιώτικοι τρόποι ζωής και εργασίας με κυρίαρχη θέση της ναυτιλίας, περίεργα ήθη και έθιμα με δεσπόζουσα θέση της γυναίκας μέσα στο σπίτι, νέο καυτερό μεσογειακό αίμα μέσα στις φλέβες τους από τη φυλετική διασταύρωση με τους Ιθαγενείς, νέο λεξιλόγιο για τόσα νέα πράγματα και έννοιες άγνωστες ως τώρα, παράξενα και ακατάληπτα ονόματα τόπων σε κάθε τους βήμα.
Καί επειδή για μας σήμερα καθρέφτης τής βαθειάς αυτής αλλαγής των πραγμάτων είναι κυρίως η γλώσσα, δεν είναι ίσως υπερβολή αυτό που λέει

Ο Γάλλος γλωσσολόγος Α. Meillet, ότι περνώντας κάνεις από την Ινδοευρωπαική στην ελληνική γλώσσα του φαίνεται πως μπαίνει σ’ ενα καινούργιον κόσμο 30.

Έκτος από τις ξένες προελληνικές λέξεις που δέχτηκε με τον τρόπο αυτόν η ελληνική γλώσσα, παρουσιάστηκε ανάγκη και από τις καθαρά ελληνικές να αχρηστευθούν μερικές, γιατί δεν εύρισκαν σημασιολογικό αντίκρυσμα, και άλλες να αναπροσαρμοστούν σημασιολογικά και να πάρουν νέα σημασία.

Θα περιοριστώ σε λίγα παραδείγματα :

Η Ινδοευρωπαική λέξη φρατήρ για τον ομοπάτριο αδελφό δεν ήταν πιά ικανοποιητική στη νέα οικογενειακή ιεραρχία, 在哪里, από επίδραση της μητριαρχίας των Προελλήνων, ο ίεριότερος αδελφικός δεσμός ήταν εκείνος που υπήρχε ανάμεσα στους ομομήτριους και όχι στους όμοπάτριους.

Βρέθηκαν λοιπόν σε ανάγκη να πλάσουν νέα ελληνική λέξη από το αθροιστικό α και το δελφύς = μήτρα, 即. το α δελφός. Άλλο παράδειγμα : Πόντος έσήμαινε αρχικά στην ελλ. γλώσσα «πέρασμα» και «δρόμος», σημασία που τη διατήρησαν το αντίστοιχο ινδ panthas, το λατιν. ponspontis, το σλαβ.ροηί κ.α.

Έπειδή στην Ελλάδα το συχνότερο πέρασμα και o πιο ίσιος δρόμος ήταν η θάλασσα, το πόντος πήρε τη σημασία «θάλασσα».

Το μέθυ ήταν ένα ποτό από μέλι και νερό, σημασία που διατήρησαν το αντίστοιχο ινδ. madhu και το σλαβ. med.
Όταν οι Έλληνες γνώρισαν εδώ ένα άλλο άφθονώτερο και καλύτερο γλυκό ποτό, 酒, το ονόμασαν κι αυτόμέθυ, και επειδή, αντίθετα με το παλιό, το νέο μέθυ ζάλιζε, έπλασαν και ρήμα μεθύσκομαι.

Αυτές, 通常, ήταν ως πριν από λίγα χρόνια οι γνώσεις μας για τους Προέλληνες και για τις σχέσεις των Ελλήνων μαζί τους. Ήταν μια επιστημονική πίστη δεκαετηρίδων, που είχε για ευαγγέλιο της το περίφημο βιβλίο του Ρ. Kretschmer, Εισαγωγή στην Ιστορία της ελληνικής γλωσσας31.

Ξαφνικά όμως στο πρόβλημα των Προελλήνων δημιουργήθηκε μια αναστάτωση, η όποία, από μια φάση που θα την ονόμαζε κανείς επική, το έριξε σε μια φάση δραματική.

Η Αρχαιολογία, της όποίας τα πορίσματα είναι πολύτιμα για όλες τις ιστορικές επιστήμες, έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα διαπίστωση, που η Γλωσσολογία δεν μπορούσε να την άγνοήση.
Με συστηματικές ανασκαφές πιστοποίησε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν κάτω από το πρώτο ελληνικό πολιτιστικό στρώμα, το μυκηναικό, όχι ενα, αλλά δυό αλλεπάλληλα προελληνικά στρώματα πολιτισμού, σαφώς διαφορετικά αναμεταξύ τους από άποψη τεχνοτροπίας στη διακόσμηση των αγγείων, καθώς και ως προς την ανθρωπολογική μορφή των σκελετών των άνθρώπων:

Το ενα, το πιο βαθύ στο έδαφος, και πιο παλιό άρα, εκτείνεται μόνο στην Ελλάδα και στη Μ. 亚洲, και έχει ανατολική, μικρασιατική προέλευση.
Το ονόμασαν Α ν α τ ο λ ι κ ό (Anatolisch).

Το άλλο, που απλώνεται επάνω στο προηγούμενο, είναι άρα νεώτερο απ’ 这, καλύπτει την Ελλάδα, ολόκληρη τη Βαλκανική και τη λεκάνη του Δούναβη ως την Ουγγαρία, περνά και στη Ν. 意大利, απουσιάζει όμως από τη Μ. '亚洲, και έχει προέλευση μεσευρωπαική.
Η τεχνοτροπία των αγγείων του είναι η λεγόμενη Bandkeramik.

Το στρώμα αυτό το ονόμασαν Δουναβικό (Donauländisch).

Το πρώτο ελληνικό πολιτιστικό στρώμα, το μυκηναικό, σκεπάζει, όπως είπαμε, και τα δυό αυτά πολιτιστικά στρώματα,
οι Έλληνες άρα είχαν ως προκατόχους στην Ελλάδα δυό διαφορετικούς λαούς.

Τί συμβαίνει λοιπόν;
Ποιος από τούς δυό αυτούς προελληνικούς λαούς και πολιτισμούς είναι ο πραγματικός προελληνικός, πού έδωσε δηλ. στούς Έλληνες τό αίμα του και τά πολιτιστικά και γλωσσικά στοιχεία πού είδαμε; ο μικρασιατικός ή ο μεσευρωπαϊκός, ή και οί δυό, ο ένας μέσα στον άλλο;

Τό πρόβλημα πού γεννήθηκε έτσι ήταν αχώριστα δεμένο μέ τό ζήτημα τής καταγωγής καί τού χαρακτήρα τής προελληνικής γλώσσας.

Ο Ρ. Kretschmer, που ήταν πάντοτε η μεγαλύτερη αυθεντία στα προελληνικά ζητήματα, έσκυψε πάλι επάνω στο νέο πρόβλημα, και από τα 1925 έγραψε διάφορες πραγματείες 32, που τα πορίσματα τους τα συνόψισε στα 1939 σε μια μεγάλη εργασία με τον τίτλο : «Τα προελληνικά γλωσσικά και εθνολογικά στρώματα» 33.

Μίνωες στην Θήρα.

Στην πραγματεία του αυτή προσπάθησε να συμβιβάση τα πορίσματα της Αρχαιολογίας με τα δεδομένα της Γλωσσολογίας, και δέχεται ότι στην Ελλάδα συναντήθηκαν δυό προελληνικές εθνότητες:

1) Μιά παλαιότατη μεσογειακή, με ορμητήριο την Μ. '亚洲, που τελευταίο απομεινάρι της ήταν οι Κάρες και οι Λέλεγες των μικρασιατικών παραλίων και των νησιών μας, 和

2) μια νεώτερη εθνότητα ευρωπαική, όχι όμως της ινδοευρωπαικής γλωσσικής οικογένειας, με κάποια ίσως μακρινή συγγένεια προς ούς Ίνδοευρωπαίους, ανάλογη με τη μακρινή συγγένεια που έχουν η σημιτική γλωσσική οικογένεια με τη χαμιτική.

Ως πιθανώτερος χρονος της καθόδου της στην Ελλάδα ορίζεται o 25ος αιώνας π. CH。, 即. 500 περίπου χρόνια πριν κατεβούν οι Έλληνες.

Αυτοί είναι οι Π ε λ α σ γ ο τ υ ρ ρ η ν ο ι, οι άμεσοι, οι πραγματικοί Προέλληνες.

‘Απ’ αυτούς προέρχεται και η προελληνική γλωσσική κληρονομιά που είδαμε, συνδυασμένη με στοιχεία του προκατόχου ανατολικού γλωσσικού στρώματος.

Αύτοι διατήρησαν και μετέδωσαν στους Έλληνες και τα παλαιότατα τοπωνύμια που είχε αφήσει το προηγούμενο εθνολογικό στρώμα, προσθέτοντας και μερικά δικά τους.

Αυτοί κατόπι από την Ελλάδα πέρασαν και στην Ιταλία και σχημάτισαν τους Προιταλούς, 即. τους Έτρούσκους.

Έδώ σταμάτησε ο Ρ. Kretschmer, θεωρώντας οποιαδήποτε άλλη διαπίστωση ως πρόωρη, πριν βρεθή το κλειδί της προελληνικής γραφής και διαβαστούν οι προελληνικές επιγραφές, που θα λύσουν ασφαλώς και οριστικά το πρόβλημα.

Άλλά αμέσως αναπήδησαν οι ανυπόμονοι και οι τολμηροί, οι τυχοδιώκτες της επιστήμης. Γιατί τι άλλο παρά τυχοδιωκτισμός είναι στην επιστήμη, όταν Λεν φροντίζη η έρευνα να προχωρή πατώντας σε στερεό έδαφος, αλλά βαδίζει στον αέρα ;

Ο Βούλγαρος γλωσσολόγος Vladimir Georgief, μαθητής του Kretschmer και καθηγητής της γλωσσολογίας στο ΙΙανεπιστήμιο της Σόφιας, στηρίχτηκε αμέσως στη διαπίστευση του δασκάλου του, ότι οι άμεσοι Προέλληνες είναι ευρωπαικής καταγωγής, και πρόσθεσε:
Όχι μόνον ευρωπαικής καταγωγής, αλλά και ινδοευρωπαικής γλώσσας είναι οι Προέλληνες, και μαλιστα, τίποτα λιγότερο, Θρακοιλλυριοί.
Είναι γνωστό πως οι Βούλγαροι θεωρούν τον εαυτό τους ως τους καθαυτό φορείς του θρακοιλλυρικού αίματος στη Βαλκανική, επειδή η σλαβοβουλγαρική τους εθνότητα απλώθηκε επάνω σε υπόστρωμα θρακοιλλυρικό.
Τον εξελληνισμό των Θρακών και τον αρχαίο αποικιακό Ελληνισμό της Θράκης δεν τον αναγνωρίζουν.
Το ίδιο λοιπον θρακοιλλυρικό πρόσχημα, με το οποίο αγωνίστηκαν να ιδιοποιηθούν εθνολογικά τους αρχαίους Μακεδόνες, χωρίς να το επιτύχουν, γιατί αποδείχτηκε ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν γλωσσικά και εθνολογικά άσχετοι με τους Θρακοιλλυριούς, όσο κι αν συναντήθηκαν εδαφικά με αυτούς, το στρεφουν τώρα στα νώτα της ελληνικής ιστορίας, προσπαθώντας να παραστήσουν την παρουσία της ελληνικής φυλής σιή Ν. Βαλκανική ως μια παρένθεση μέσα σε μια θρακοιλλυρική αιωνιότητα, που αρχίζει πολύ πριν έρθουν εδώ οι Έλληνες και συνεχίζεται από τους έκσλαβισμένους σημερινούς Θρακοιλλυριούς.

«Άπό πανάρχαια εποχή, γράφει ο V. Georgief, κατοικούσαν οι Θρακοιλλυριοί στήν περιοχή του Αιγαίου. ‘Εδώ δημιούργησαν εναν υπέροχο πολιτισμό, που κορυφώθηκε στην Κρήτη, στις Μυκήνες και στην Τροία, ώσπου, λαοί βάρβαροι (希腊人) επέδραμαν από το βορρά και τους υπέταξαν» 34.

Όποιος ξέρει πόσο οι Βούλγαροι κατατρέχονται από το σύμπλεγμα της εθνολογικής κατωτερότητας και πόσο η λεηλασία της ξένης Ιστορίας στάθηκε κανόνας στη σκέψη και στη δράση τους, δε θα έκπλαγή για τη νέα επιβουλή.

Ασφαλώς όμως θα έκπλαγή και θα χάση την ψυχραιμία του, όταν προχώρηση στους παρακάτω ισχυρισμούς του V. Georgief:

Επειδή η ιστορική κύκλωση του Ελληνισμού από τους Θρακοιλλυριούς με τον ταυτισμό Προελλήνων και Θρακοιλλυριών άφηνε πολύ μακρόχρονη ιστορική παρουσία στους Έλληνες από τον 20° αιώνα π. X. ως τον 20° μ. CH。, 即. 4.000 ΧΡΌΝΙΑ, η λαβίδα της ιστορίας έπρεπε να μας συστείλη περισσότερο.

Ο V. Georgief δημοσίεψε στα 1937 στη Σόφια μια εργασία σε γερμανική γλώσσα με τον τίτλο : Όι φορείς του κρητο μυκηναικού πολιτισμού, η προέλευση τους και η γλώσσα τους» 35.

Στην εργασία του αυτή προσπαθεί να υποστήριξη ότι όχι μόνον οι Προέλληνες είναι Θρακοιλλυριοί, αλλά και όλες οι παλαιότερες στην Ελλάδα ελληνικές φυλές εκτός από τους Δωριείς.
Μονάχα οι Δωριείς ήταν Έλληνες.

Η πρώτη και μόνη ελληνική κάθοδος είναι η δωρική.
Οι παλαιότερες ελληνικές φυλές, Ίωνες και Αχαιοί, ήταν Θρακοιλλυριοί.
Όχι λοιπόν από τον 20° αιώνα π. CH。, παρά μόλις από τον 12° αρχίζει η παρουσία των Ελλήνων στη νότια Βαλκανική.
Στην Τροία Θρακοιλλυριοί πολιορκούσαν Θρακοιλλυριούς. Καί το καταπληκτικώτερο: «Σε πρωτοιλλυρική γλώσσα ποιήθηκαν αρχικά και τα ομηρικά έπη » 36.
Το ότι τα γνώρισε ο κόσμος μόνο σε ελληνική γλώσσα δε σημαίνει τίποτε.
Είναι μετάφραση που έκαναν οι Έλληνες από τα Ιλλυρικά πρωτότυπα, για να υμνούν κι αυτοί τα κλέη των προκατόχων τους.

答案是肯定的, για να είναι συνεπής o V. Georgief, έπρεπε τους Έτρούσκους της Ιταλίας, ως γλωσσικά συγγενείς των Προελλήνων, να τους βγάλη κι αυτούς Θρακοιλλυριούς.

Καί το έκανε αδίσταχτα σε τρεις αλλεπάλληλες πραγματείες του37, δημοσιευμένες γερμανικά στη Σόφια στα 1938, 1941 和 1943. Τα επιχειρήματα του, γράφει o Ρ. Kretschmer38, είναι κατά μέγα μέρος τόσο αυθαίρετα και στερημένα από αποδεικτική δύναμη, δσο και τα σχετικά με τους Προέλληνες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάμεσα στους γλωσσολόγους δλου του κο σμου μόνο τρεις βρέθηκαν να συμφωνήσουν με τις γνώμες του V. Georgief για τους Προέλληνες.

Ο ένας είναι ο Βούλγαρος D. Detschef, o άλλος είναι o Γιουγκοσλάβος Μ. Budimir (Arcades ambo!), και τρίτος o Αυστριακός W. Brandenstein, ο ίδιος ακριβώς που με αχαλίνωτη φαντασία και τόλμη είχε υποστηρίξει στα 1937, σ’ένα τουρκικό περιοδικό39, πως οι Προέλληνες και οι Έτρούσκοι ήταν Τούρκοι, και είχαν έρθει και τότε στη Μεσόγειο, όπως και οι νεώτεροι Τούρκοι ξανά στο μεσαίωνα, από την Κεντρική Ασία.

Στην επιστήμη όμως δεν έχουν καμμία σημασία οι καλές η κακές, οι ιδιοτελείς η ανιδιοτελείς προθέσεις.
Η αλήθεια είναι κι αύτη, όπως η τύχη, τυφλή, και αδιαφορεί σε ποιόν είναι βλαβερή και σε ποιόν ωφέλιμη. Ας ερθουμε λοιπόν στην ουσία.
Τα ανυπέρβλητα εμπόδια, που δεν επιτρέπουν να γίνη δεκτή η θεωρία του V. Georgief, ότι οι Προέλληνες είναι Θρακοιλλυριοί, 是:
1) Ότι τίποτε απολύτως από τα γλωσσικά κατάλοιπα των Προελλήνων που είδαμε παραπάνω δεν μπορεί να άποδειχτή ως θρακοιλλυρικό. Οι προελληνικές επιγραφες, όσες διαβάστηκαν, δεν παρουσιάζουν ούτε μια λέξη που να βρέθηκε σε καμμιά θρακοιλλυρική επιγραφή.
Γιά να εξουδετέρωση το βασικό αυτό εμπόδιο o V. Georgief τι κάνει; Τις αποκηρύσσει απλούστατα.

Σε μια προσφατη εργασία του 40 ισχυρίζεται, χωρίς κανένα επιχείρημα, ότι οι επιγραφές αυτές δεν γράφτηκαν από τους Προέλληνες, αλλά μεταφέρθηκαν κάποτε στην Έλλάδα από τόπο άγνωστο μιάς περιοχής μη ινδοευρωπαικής, 的, 说, γραφτηκαν από ανθρώπους άγνωστους, μη Ίνδοευρωπαίους, που από άγνωστο

μέρος μετανάστευσαν στην αρχαία Ελλάδα σε άγνωστη εποχή, και από άγνοιστα αιτια, και για τους οποίους κανένας αρχαίος συγγραφέας δεν κάνει πουθενά λόγο. Το άγνωστο λοιπόν διά του άγνωστου. Id est ignotum per ignotius explicare, που έλεγαν οι Λατίνοι.

Οι Προέλληνες είναι Ίνδοευρωπαίοι και για ένα άλλο λόγο, λέγει o V. Georgief 41, γιατί κανένας από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς που μιλούν γι’αυτούς δεν λέει ότι δεν είναι Ίνδοευρωπαίοι.
Ως αν ήταν δυνατό οι αρχαίοι Έλληνες, που δεν ήξεραν ούτε ότι υπάρχει καν ίνδοευρο)παική γλωσσική οικογένεια, ούτε ότι οι ίδιοι άνηκαν σ’αύτή, ούτε ότι συγγενεύει η γλωσσά τους με καμμιάν άλλη γλωσσά, να διαπιστώσουν με ποιά γλώσσα συγγενεύει η γλώσσα των Προελλήνων.
To argumentum ex silentio δεν μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιηθή με χειρότερο τρόπο.
Έπειτα πως σας φαίνεται o παράδοξος και απίστευτος ισχυρισμός του V. Georgief, ότι οι Έλληνες για να κατεβούν στην Ελλάδα διέσχισαν τους Θρακοιλλυριούς σ’ ολόκληρη τη Βαλκανική ;
Ξέρουμε ότι όλοι οι Ινδοευρωπαικοί λαοί απλώθηκαν σε εδάφη γλωσσικώς μη ινδοευρωπαικά.

Μόνο στους Έλληνες λοιπόν επιφυλάσσονταν η κακή τύχη, μόλις έκαναν να κινηθούν κατά το Νότο, να βρουν τη Βαλκανική ολόκληρη πιασμένη από τους Θρακοιλλυριούς ; αλλά έστω, ας υποθέσουμε ότι αυτό έγινε, μολονότι τίποτε δεν το στηρίζει.

Τότε όμως τι θα ήταν φυσικώτερο από το να μείνουν οι Έλληνες στη θέση τους στην Κεντρική Ευρώπη, η να υποτάξουν, αν μπορούσαν φυσικά, ενα μέρος από τους γείτονες τους Θρακοιλλυριούς, με τους όποίους ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή στους κάμπους της Μεσευρώπης;

Και τι το πιο αφύσικο και πιο παράδοξο και πιο απίθανο από του να δεχτούμε, έτσι άπλά, χωρίς κανένα απολύτως τεκμήριο, ότι μόλις εμφανίστηκαν στον ορίζοντα οι Έλληνες, o αχανής θρακοιλλυρικός κόσμος της Βαλκανικής έσκίστηκε διά μαγείας σαν Ερυθρή Θάλασσα στα δυό, για να περάση ανεμπόδιστος o ελληνικός Μωϋσής βαδίζοντας τράνσιτο προς τον άγνωστο και αδιέξοδο Νότο, και αμέσως έκλεισε πάλι πίσω από τα βήματα του ;

Τι προηγούμενα είχαν οι Έλληνες με τους νότιους, τους κάτω από τον Όλυμπο Θρακοιλλυριούς, ώστε παρατρέχοντας δλους τους άλλους, έσπευδαν να δείξουν μονάχα σ’ εκείνους την κατακτητική τους μανία;
Και κάτι ακόμα:

Αν οι Προέλληνες ήταν μια απλή προέκταση των Θρακοιλλυριών της Βαλκανικης, γιατί τάχα μόνον αύτοι ανέπτυξαν πολιτισμό, τέχνη, γραφή και ό,τι άλλο μας παρουσιάζουν τα αρχαιολογικά τους κατάλοιπα, ένώ οι βορειότεροι ομοεθνείς και ομόγλωσσοί τους Θρακοιλλυριοί τίποτε απ’ αυτά δε γνώριρισαν, ούτε στην ιδια εποχή, ούτε αργότερα ;

Πού είναι τα ανάκτορα των βασιλέων τους σαν τα μινωικά η σαν τα μυκηναικά, που οι θησαυροί τους, οι τοιχογραφίες, τα αγγεία, οι επιγραφές τους;
Ήταν ποτέ δυνατό ενας Όλυμπος να διχοτόμηση τόσο άνισα από άποψη πολιτισμού ενα μεγάλο ομογλωσσο έθνος ;
Πως μπορούμε τέτοια άσύστατα, αλλόκοτα και περίεργα πραγματα, που και πιστοποιημένα να ήταν θα προκαλούσαν κατάπληξη, να τα δεχτούμε όταν παρουσιάζονται αστήριχτα και άναπόδειχτα ; 42.

Και αν όλος αυτός ο χάρτινος πύργος περί Θρακοιλλυριών Προελλήνων συναρμολογήθηκε μόνο και μόνο για να δικαιολογηθή η φωνητική ιδιορρυθμία μερικών λέξεων της αρχαίας Ελληνικής, 那, ενώ είναι ινδοευρωπαικες, παρουσιάζουν δήθεν όχι καθαρά ελληνική, αλλά θρακοιλλυρική μορφή43, γιατί να μη δεχτούμε ότι οι λέξεις αυτές μεταδόθηκαν στην Ελληνική κατά την περίοδο της μεσευρωπαικής γειτονείας Ελλήνων και Θρακοιλλυριών;

Ο «πανιλλυρισμός» αυτός, όπως τον ονομάζει ειρωνικά ο Kretschmer, είναι και ιστορικά αδύνατος, 为什么, όπως παρατηρεί ο ίδιος, καταλογίζει στους Θρακοιλλυριούς αριθμητική δύναμη και γειογραφική έκταση κολοσσιαία επάνω στη Βαλκανική, την Ιταλική Χερσόνησο και τη Μ. '亚洲, που σε μια τόσο αρχαία εποχή κόμμιά εθνότητα δεν μπορούσε να έχη.
Αυτά για τον ταυτισμό των Προελλήνων με τους Θρακοιλλυριούς. Γιά τον άλλο, τον αχαρακτήριστο Ισχυρισμό, ότι και οι πρώτες ελληνικές φυλές, 即. οι Ίωνες και οι Αχαιοί, ήταν κι αυτές θρακοιλλυρικές, και ο πρώτος μεγάλος ελληνικός πολιτισμός, ο μυκηναικός, και ο τρωικός πόλεμος, έργα Θρακοιλλυριών, τα ομηρικά έπη, δημιουργήματα θρακοιλλυρικά, που οι Έλληνες δήθεν τα μετέφρασαν και τα σφετερίστηκαν, μπορεί κανείς να καγχάση η να πη μαζί με κάποιον κριτή των ισχυρισμών του Georgief ότι η ευγένεια επιβάλλει να σιωπήσουμε (die Höflichkeit gebietet zu schweigen), η να συμφωνήση με τον Ρ. Kretschmer ότι ο V. Georgief με τους ισχυρισμούς του αυτούς ανεβαίνει σε μια τόσο φαντασιώδη αυθαιρεσία, ώστε μας εμποδίζει να τον πάρουμε στα σοβαρά αλλά η ιστορία και η λογική είναι πιο ευγλωττες από τον καγχασμό, την ευγενική σιωπή και την περιφρόνηση.

Καί ιδού γιατί:

Πως ποτέ μπορούσαν οι μόνοι Έλληνες να είναι οι Δωριείς, που πρωτοήρθαν στην Ελλάδα περί το 1100 例如, άφού και οι άλλοι, οι παλαιότεροι, οι μη Δωριείς Έλληνες είχαν διατηρήσει την ανάμνηση της όψιμης δωρικής καθόδου, που την ονόμαζαν κάθοδο των Ηρακλείδων;
Καί το κυριώτερο :
Οι ελληνικές υπερπόντιες αποικίες των Ιώνων και των Αχαιών έξω από την Ελλάδα αρχίζουν τον 14° αιώνα π. CH。, και για να γίνουν προϋποθέτουν μακρόχρονη διαμονή των φυλών αυτών στην Ελλάδα και υπερπληθυσμό.

Οι Έλληνες αυτοί άποικοι είναι εξακριβωμένο πως μετέφεραν στις νέες τους πατρίδες γλώσσα ελληνική, όπιος π. 点¯x. οι Αχαιοί στην Κύπρο. αλλά πως μπορούσε ποτέ να μεταφερθή τόσο νωρίς ελληνική γλώσσα από την Ελλάδα στις υπερπόντιες αποικίες, αν οι Έλληνες πρωτοκατέβηκαν στην Ελλάδα μόλις γύρω από το 1100 神父。. X ;
Τέλος ο ισχυρισμός ότι τα ομηρικά έπη μεταφράστηκαν στην Ελληνική από θρακοιλλυρικά πρωτότυπα μαρτυρεί εκπληκτική άγνοια των προβλημάτων που παρουσιάζει η βαθμιαία γένεση των ποιημάτων του ομηρικού και γενικά του έπικοϋ κύκλου.
为’ αυτό και όσοι ασχολούνται με το ομηρικό ζήτημα δε θεώρησαν τη γνώμη του Βουλγάρου γλωσσολόγου άξια ούιε ανασκευής ούτε καν μνείας.

Θα μπορούσε μονάχα να ρωτήση κανείς:

希腊人, που τόσο πολύ σεβάστηκαν τα προελληνικά ονόματα, 为何在将色拉科尔人的史诗荣耀转移到他们的语言中时，他们并没有在荷马史诗中保留一个色拉科尔人英雄，而是希腊英雄 ;

Το τελευταίο μυστικό από την εθνική καταγωγή των Προελλήνων βρισκεται χαραγμένο με άγνωστο αλφάβητο και σε άγνωστη γλώσσα στις χιλιάδες των προελληνικών επιγραφών45.

Οι δυσκολίες για να διαβαστούν κάποτε οι επιγραφές αυτές είναι κατά τον Α. Evans για πάντα ανυπέρβλητες, κατά τον Ρ. Kretschmer και άλλους, πολύ μεγάλες.

Ζητούμε να λύσουμε ενα προβλημα με δυό άγνωστους συντελεστές, τη γλώσσα και τη γραφή.

Γιά να γνωρίσουμε τη γλώσσα, πρέπει να βρούμε πρώτα τι φθόγγους παριστούν τα γράμματα των επιγραφών.

Αλλά και για να βρούμε τι προφορά έχουν τα γράμματα, πρέπει να ξέρουμε τη γλώσσα. Από τον φαύλο αυτόν κύκλο μόνο η ανεύρεση μιάς δίγλωσσης επιγραφής, όπως έγινε για τα ιερογλυφικά με την επιγραφή της Ροζέττας, θα μπορούσε να μας βγάλη.

Στις δυσκολίες αυτές προσιέθηκε τελευταία κι άλλη :

Οι τελευταίες ανασκαφές στην Πύλο, στις Μυκήνες κ.α. φέρνουν στο φως ολοένα και περισσότερες επιγραφές με προελληνικό αλφάβητο, που ανήκουν στον 14° και 13° αιώνα π. CH。, 即. σε εποχή που τις ακροπόλεις αυτές τις κατέχουν ελληνικές φυλές, άρα είναι πολύ πιθανό οι επιγραφές αυτές να εικονίζουν γλώσσα ελληνική *.

Στην περίπτωση αύτη όσοι πειραματίζονται με υποθετικές αναγνώσεις των επιγραφων αυτών, Έλληνες και ξένοι, δεν ξέρουν σε ποιά γλώσσα να στηρίξουν τις υποθετικές αναγνώσεις τους.

当, όπως έγινε και για άλλες άγνωστες γραφές, καίίώς η σφηνοειδης των Άσσυροβαβυλωνίων και η ιερογλυφική των Αιγυπτίων, βρεθή το κλειδί και της προελληνικής γραφής και κατανοηθή η γλώσσα των επιγραφων της, η εθνικότητα των Προελλήνων — όποια και να είναι — θα• γίνη μια λεπτομέρεια ασήμαντη μέσα στο εξαίσιο θέαμα ενός άγνωστου, πανάρχαιου και εξωτικού κόσμου, που ακάλυπτος θα λάμψη στα μάτια μας και θα μας μιλήση ο ίδιος στη γλώσσα του.

*. 注意. Πριν τυπωθή η παραπάνω ομιλία μου έφτασαν χαρμόσυνες ειδήσεις, ότι στη Σουηδία και στην Αγγλία συγχρόνως βρέθηκε το κλειδί της προελληνικής γραφής, ότι άρχισαν να διαβάζωνται οι επιγραφές της Πύλου και των Μυκηνών και ότι παρουσιάζουν γλώσσα αναμφισβήτητα ελληνική! Είναι η γλώσσα των Αχαιών του 14ου και 13ου αίώνα π. CH。, πολύ πριν κατεβούν στην Ελλάδα οι Δωριείς (οι πρώτοι και μόνοι Έλληνες κατά xöv V. Georgief), εκείνων δηλ. ακριβώς που ο Βούλγαρος γλωσσολόγος αγωνίστηκε να τους παρουσίαση ως Θρακοιλλυριούς.

备注

1. Ότι οί Ίωνες κατέβηκαν πρώτοι στήν Ελλάδα καί όχι οί Αχαιοί, όπως νόμιζαν ol Ε. Meyer καί Busolt, 请参见. P. Kretschmer στήν Glotta 1, 11.
2. Γιά τό μελαχροινό χρώμα τών Προελλήνων βλ. P. Kretschmer στήν Glotta25, 5.
3. Ότι οί Ίνδοευρωπαΐοι ήταν ξανθοί καί γαλανοί βλ. W. Sieglinq, Die blonden Haare der indogermanischen Völker des Altertums. Eine Sammlung der antiken Zeugnisse als Beitrag zur Indogerinanenfrage. (München 1935). Πβ. P. Kretschmer στήν Glotta 27, 4 κέξ.
4.比照. R. Uussand, Les civilisations prehelleniques dans le bassin de la ruer d’Egee. (巴黎 1914), 美国. ñ. Μαρινάτου, ο αρχαίος κρητικός πολιτισμός. (‘Εν Αθήναις 1927).
5. Ήρόδ. 1,56. «(Κροίσος] εύρισκε Λακεδαιμονίους και ‘ Αθηναίονς προέχοντας, τους μεν τοϋ Δωρικού γένους, τούς δε του Ίωνιχοϋ. Ταϋτα γαρ ην τα προχεχριμένα, έόντα τό άρχαϊον το μεν Πελασγιχόν, τό δε Έλληνιχόν εθνος». Πβ. καί δσα λέγει γιά τούς Ίωνες τών νησιών 7, 95 «καί τοντο Πελασγιχόν εθνος, ύστερον δε Ίωνιχόν έκλήθη*.
6. Έτσι κατά τή μετάφραση τοΰ Α. Έφταλιώτη. Τό αρχαίο κείμενο (Όδύσσ. Ť 174) 是:
έν δ’ άνθρωποι πολλοί, άπειρέσιοι, καί ένενήχοντα πόληες. “Αλλη δ’άλλων γλώσσα μεμιγμένη έν μεν Αχαιοί, έν δ’ Έτεόχρητες μεγαλήτορες, έν δέ Κύδωνες Δωριέες τε τριχάιχες δϊοί τε Πελασγοί.
7. Ήρόδ. 1, 58. «Τό έλληνιχόν από μιχροΰ τευ χατ’ αρχήν όρμεόμενον ηυζετο ες πλήΰος έθνέων, Πελασγών μάλιστα προσχεχωρηχότων αύτφ χαι άλλων έΰνέων βαρβάρων συχνών». Πβ. Θουκυδ. 1, 3, 1.
8. Ήρόδ. 1, 57. «”Ηντινα δέ γλώσσαν ΐεσαν οί Πελασγοί οΰχ εχω άτρεχέοίς είπαι’ εί δε χρεών έατι τεχμαιρόμενον λέγειν… ήσαν οί Πελασγοί βάρβαρον γλώσσαν ίέντες».
9. Ήρόδ. 2, 57. «Τό Άττιχόν εθνος, τόν Πελασγικόν, άμα τη μεταβολή τη ΐς Έλ­ληνας και τήν γλώσσαν μετέβαλε» .
10. Ήρόδ. 5, 20 «ό Ότάνης… είλε Λήμνόν τε χαι Ίμβρον, άμψοτέρας έτι τότε υπό Πελασγών οίχεομένας*.
11. Ήρόδ. 2 56 «τής νϋν Έλλάδος, πρότερον δέ Πελασγίης χαλευμένης*.
12. Θουκυδ. 4, 109 «αΐ οίχυϋνται ξνμμείχτοις εθνεσι βαρβάρων δίγλωσσων, και τι και Χαλχιδικόν ενι βραχύ, τό δέ πλείστον Πελασγικόν, τών και Λήμνόν ποτε χαι ‘Αθήνας Τυρσηνών οίκησάντων*.
13. Στράβ. 7, 321 «Εκαταίος μέν ουν ο Μιλήσιος περί τής Πελοποννήσου ψηαίν, ότι προ τών Ελλήνων ψχησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δέ τι σύμπασα ή Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε τό παλαιόν*.
14. Σχολ. ‘Απολλ. Ροδ. 我 608. «Τυρσηνοί γαρ αυτήν ωχησαν βλαπτιχώτατοι όντες* .
15. ‘Οδύσσ. () i 294 «(“Ηφαιστος) οΐχεται ες Λήμνον μετά Σίντιας άγριοφώνους*. Καί ο σχολιαστής τής Όδύσσειας Ελλάνικος ερμηνεύοντας τόν ίδιο στίχο χαρακτη­ρίζει τους κατοίκους τής Λήμνου €μιξέλληνας».
16. θουκυδ. 1, 8 «Καί ούχ ήοσον λησταί ήσαν οί νησιώται, Κάρες όντες και Φοί­νικες” οΰτοι γάρ τάς πλείστος τών νήσων ωκησαν.
17. Στράβ. 14, 661 «Πολλών δέ λόγων είρημένων περί Καρών o μάλισθ’ όμολογονμενός έστιν οντος, ότι οί Κάρες…, τότε Λέλεγες καλούμενοι, τάς νήσους έχουν».
18. Τό όνομα Πελασγοί ερμηνεύεται σήμερα από τό * Πελαγσγοί, καί τοϋτο από τό πέλαγος, πού αρχικά σήμαινε Όμαλή επιφάνεια», (比照. αλός έν πελάγεασι, άλιον πέλαγος, πόνιιον πέλαγος) καί «κάμπος». Πελασγοί ονομάστηκαν από τούς Έλληνες αρχικά οι καμπήσιοι ιθαγενείς, οί Προέλληνες πού κατείχαν καί καλλιεργούσαν τις πεδιάδες.

19. Ίλ. P. 233 «Ζεν ανα, Δωδωναίε, pelasgian, χηλόθι ναίων,ΙΔωδώνης μεδέων δυσχειμέρον» .
20. Άπό τό πλήθος τών σχετικών εργασιών βλ. C. Schuchhardt, Die Indogermanisierung Griechenlands. Die Antike 9, 303 κέξ., 4. Debrunner, Die Be­siedlung des alten Griechenland im Licht der Sprachwissenschaft. Neues Jahr­buchfür kl. Altertum 21, 433 κέξ.
21. Προελληνική επίδραση στήν ίιονική διάλεκιο θεωρούν μερικοί τήν τροπή τοΰ μακροΰ α σέ η, τήν τροπή τοΰ τ< σέ σι (Ποτιδάων Ποσειδών, εΐκοιι είκοσι, ίχοντι εχουσι) k. ά. 22. 比照. Ë. Ries, Quae res et qua vocabula a gentibus seruiticis in Graeciam pervenerint. (Breslau 1890), MussArnold, Semitic words in Greek and Latin. Trans, of the Ann. Philol. Ass. 23,35156, 一个. 穆勒, Semitische Lehnworte im älteren Griechisch. Bezz. Beitr. 1, 273, όπου καί προγενέστερη βιβλιογραφία. 23. W. Spiegelberg, Aegyptische Lehnwörter in der älteren griechischen Sprache. Kuhn’s Zeitschr. 41, 127 κέξ. 24. P. Kretschmer, στήν Glotta 28, 252. 25. P. Kretschmer, Pelasger und Etrusker, στήν Glotta 11, 276 κεξ. 26. Ή σπουδή τής Ετρουσκικής πήρε μεγάλη ανάπτυξη ιδίως στήν Ιταλία από τό 1928, μέ τήν ίδρυση τής Έπιτροπής Ετρουσκικών Μελετών», πού εκδίδει τό περιο­δικό «Studi Etrusci». Νέο υλικό γιά τήν Ετρουσκική συγκεντρώνει ο Ε. Vetter στήν Glotta 28, 117231. 29, 205219. 27. 比照. P. Kretschmer, Einleitung in die Geschichte der griechischen Spra­che. (Göttingen 1896), 一个. 有, Vorgriechische Ortsnamen als Quelle für die Vorgeschichte Griechenlands. (Göttingen 1905). 28. Περισσότερα παραδείγματα βλ. G. Glotz, La civilisation egeenne, o. 441, (C). ñ. Χατζιδάκη στήν “Αθηνά 42, 83 κέξ. Πβ. //. Frisk, Grekiskan och det egeiska substratet. Apophoreta Gotoburg V. Lundström oblata, s。. 171185. 29. 比照. C. Pauli, Eine vorgriechische Inschrift von Lemnos. 2 卷 (Leip­zig 188694), 一个. Torp, Die vorgriechische Inschrift von Lemnos. (Christiania 1903), Ë. Nachmanson, Die vorgriechischen Inschriften von Lemnos. Ath. Mitt. 1908,47 κέξ., S. P. Cortsen, Die lemnische Inschrift. Glotta 18, 101 κέξ., P.Kretschmer,Die tyrrhenischen Inschriften der Stele von Lemnos. Glotta 29,89 98. 30. 一个. Meidet, Apergu d’une histoire de la lanque grecque’, s。. 32 «en passant de l’indoeuropeen au grec commun, on entre dans un monde nouveau». 31. P. Kretschmer, Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache. (Göttingen 1896). 32. P. Kretschmer, Die protindogermanische Schicht. Glotta 14, 302 κέξ., τοΰ ίδιου, Die ältesten Sprachschichten auf Kreta, Glotta 31, 120. 33. P. Kretschmer, Die vorgriechischen Sprach und Volksschichten. Glotta 28, 234 278, 30, 84 218, 244 246. 34. V. Georgief, Die Träger der kretisch mykenischen Kultur, ihre Her­kunft und ihre Sprache, 我 (Sofia 1937). Zusammenfassung. Πβ. τού ίδιου, Vor­griechische Sprachwissenschaft. (Sofia 1941). 35. Στό ίδιο. 36. Στό ίδιο. «In urillyrischer Sprache waren auch die homerischen Epen zuerst abgefasst». 37. Georgief, Die Sprache der Etrusker.(Sofia 1938),— Das Schicksal der idg. ο Deklination im Etruskischen. (Sofia 1941),—Die sprachliche Zuge­hörigkeit der Etrusker. (Sofia 1943). 38. Kretschmer, στήν Glotta 27, 3 «seine Etymologien sind grossenteils so willkürlich und ohne Beweiskraft, wie im I. Teil». 39. Brandenstein, Sprachliches zur Urgeschichte der Etrusker und Tyrrhener. Bulletin, 伊斯坦布尔 1937, s。. 745 κέξ. 40. Georgief, Etat actuel des etudes de linguistique prehellenique. Studia linguistica 2 (1948), 71. 41. Georgief, στό ίδιο, 的. 71. 42. Γιά τήν ιστορία καί μόνο πρέπει νά σημειοιθή εδώ ότι ανάλογα πράγματα υποστήριξαν καί ο Θωμόπουλος, Πελασγικά, ήτοι περί τής γλώσσης τών Πελασγών (雅典 1912), πού προσπαθεί νά έξηγήση τά προελληνικά μέ τή βοήθεια τής Αλβα­νικής, καί ο Ν. ‘Ελευθεριάδης, Πελασγική Ελλάς, οί Προέλληνες (雅典 1931), πού θεωρεί τούς Προέλληνες Σημίτες, καί τά ομηρικά έπη μετάφραση σημιτικών προελ­ληνικών έπων. αλλά καί οί δυό αύιοί είχαν τό ελαφρυντικό ότι ουτε γλωσσολόγοι, ουτε κάν φιλόλογοι ήταν, ασχολούνταν δηλ. μέ τά ζητήματα αυτά σάν ερασιτέχνες, άρα ανεύθυνα καί άσυνόριστα. (比照. κρίση τού Γ. ñ. Χατζιδάκη στήν Άθηνα 43, 41 κέξ.). Στις μέρες μας άλλος ερασιτέχνης οπαδός τού Ν. Ελευθεριάδη, 先生. (D). 的. Τζιόρτζογλου, μέ μοναδικό εφόδιο τό λεξικό τής Τουρκικής τοΰ o Χλωρού, εκδίδει σειρά από φυλλάδια, μέ τόν τίτλο «Έτυμολογίαι καί εξηγήσεις τών πελασγικής προελεύσεως ελληνικών λέξεων»(Μιιτιλήνη 1949 κέξ.),όπου εξηγεί καθε τι τό προελληνικό ώς αραβικό ! 43. Ώς δείγμα τής μεθόδου μέ τήν οποίαν εργάζεται ο V. Georgief γιά νά στηρίξη ιή θεωρία του ότι οί Προέλληνες είναι Θρακοϊλλυριοί, επειδή δήθεν μερι­κές ινδοευρωπαϊκές λέξεις τής Ελληνικής παρουσιάζουν μορφή θρακοϊλλυρική, ανα­φέρω τό εξής : Τή λέξη άσάμινθος— λουτήρας μπάνιου ιή σχετίζει μέ τό έλλην. ακμών = πέτρα καί δέχεται ότι ιό ο οφείλεται σέ τροπή τοΰ κ σέ ο, πού γίνεται στις γλώσ­σες satem, όπως στήν Ινδική, όπου τό ακμών έγινε asman. αλλά ο λουτήρας, όπως πι­στοποιεί ή Αρχαιολογία ήταν πάντα από πηλό, από μέταλλο ή από ξύλο, ποτέ όμως από πέτρα. Καί από πέτρα όμως νά ήταν, δέν είναι νοητό γιατί έπρεπε νά ονομάζεται πέτρα ή πέτρινος. Ο Α. Mayer στήν Glotta 32, 58 παράγει τό άοάμινθος από τό άσσυρ. assammu= δοχείο νεροϋ. Όί περισσότερες ετυμολογίες τοΰ V. Georgief», γράφει ο Kretschmer στήν Glotta 27, 2, «είναι τόσο αυθαίρετες καί σκοτεινές, ώστε περισ­σότερο εξασθενούν παρά ενισχύουν τή θρακοϊλλυρική θεωρία του». 44. P. Kretschmer στήν Glotta 27, 2. «Unverständlich ist es mir aber, wie Georgief den aiolischen Dialekt für illyrisch, das homerische Epos für das Volks­epos der Urillyrier, die Achäer und damit auch die Träger der raykenischen Kultur für lllyrier erklären kann. Hier versteigt er sich zu einer phantasti­schen Willkur, die nicht mehr ernst genommen werden kann». Παρά τις κρίσεις αυτές, ο V. Georgief επανέρχεται στή θεωρία του μέ επιμονή σέ μιά πρόσφατη ερ­γασία του μέ τόν τίτλο Etat actuel des etudes de linguistique prehellenique, στό σουηδικό περιοδικό Studia linguistica (Lund) 2 (1948) 6992. 45. Άπό τό μέγα πλήθος τών σχετικών πραγματειών βλ. 英石. Ξανθουδίδου, Προϊστορική γραφή έν Κρήτη. ΆΟηνά 18, 560581, (A). Evans, Scripta Minoa I (牛津大学 1909), G. Ipsen, Der Diskus von Phaistos. Ein Versuch zur Entziffe­rung. Indog. Forsch. 47, 141, (C). Ë. 米尔斯, ο ενεπίγραφος έτερόστομος άμφορεύς τής Έλευσίνος καί ή ελλαδική γραφή. Άρχ. Έφημ. 1936, s。. 61 100, G. Puqliese Carratelli, (C),ε inscrizioni preelleniche di Haghia Triada in Creta e della Greeia Peninsulare (1945), B. Hrozny’, Kretas und Vorgriechenlands Inschriften, Ge­schichte und Kultur. Ein Entzifferungsversuch. Archiv Orientalny’14 (1943), τοΰ ίδιου, Les inscriptions cretoises II. Archiv Orientalny’ 15 (1946), P. Kretschmer, Die Inschriften von Praisos und die eteokretische Sprache (1946). Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57091%3Amakedonia-kai-proellines&catid=32%3Amacedonia-i-elliniki&Itemid=211&lang=el#ixzz3SYk3enXt