Η ΚΑΡΥΑΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ: ΛΙΓΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΡΑΙΩΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Κτισμένη πλάι στις τελευταίες, δυτικές πλαγιές του Συμβόλου όρους, πολύ κοντά στο Παγγαίο και στις εκβολές του Στρυμόνα ποταμού, η Καρυανή ή Κάρυανη, όπως επικράτησε να λέγεται στη νεώτερη ελληνική γλώσσα, αποτελεί έναν οικισμό κατοικημένο από Έλληνες, που οι απαρχές της ιστορίας του χάνονται πίσω στους αιώνες.

Στην περιοχή του χωριού εντοπίστηκαν σαφή ίχνη παλαιολιθικής εγκατάστασης, (πριν το 10.000 π.Χ.), μεταξύ άλλων και στην Ακρόπολη του αρχαίου Πιερικού πολίσματος του Φάγρητα, που βρίσκεται στο λόφο «Κανόνι», ο οποίος υψώνεται πάνω και αριστερά από το Ορφάνι, για όποιον πηγαίνει εκεί από τη Γαληψό. ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Amphipolis.gr | Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Οι σημαντικότερες ελληνικές διάλεκτοι της Ελληνικής Χερσονήσου και της Μικράς Ασίας γύρω στο 500 π.Χ.

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Η ελληνική γλώσσα, σύμφωνα με τις νεώτερες επιστημονικές απόψεις(α), διαμορφώθηκε στον ελλαδικό χώρο, μετά την άφιξη των Πρωτο-Ελλήνων, οι οποίοι αφομοίωσαν μεν και εξαφάνισαν βαθμιαία τους προγενέστερα εγκατεστημένους λαούς (=Προέλληνες), αλλά επηρεάσθηκαν πολιτισμικά και πολιτιστικά. Οι Προέλληνες μιλούσαν δικές τους γλώσσες και ως εκ τούτου επηρέασαν σαφώς την διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας(β) ήταν η αρχικά ενιαία πρωτο-ελληνική να διασπαστεί σε τρεις διαλέκτους μεταξύ 2200/2100 π.Χ. και 1900 π.Χ. δηλ. από την οριστική εγκατάσταση των Πρωτο-Ελλήνων σε μια σχετικά στενή ζώνη που περιελάμβανε την σημερινή Ήπειρο και ένα τμήμα της Ν. Δ. Ιλλυρίδος, την Δυτική Μακεδονία και το Β. Α. μέρος της Θεσσαλίας (βλ. Χάρτη), μέχρι την έναρξη της μετακίνησης των φύλων αυτών, κυρίως προς νοτιότερες περιοχές.(γ)

Πρωτοελλ

Αρχικές εγκαταστάσεις πρωτο-ελληνικών φύλων

Οι διάλεκτοι αυτές ήσαν:

1. Μια πολύ αρχαϊκή μορφή της μετέπειτα Ιωνικής-Αττικής διαλέκτου

2. Μια επίσης αρχαϊκή μορφή της λεγομένης Δυτικής / Βορειοδυτικής / Ηπειρωτικής διαλέκτου (από αυτήν προέκυψαν αργότερα η Δωρική της Λακωνίας, της Κρήτης κ.λπ., η διάλεκτος της Ηλείας, η Αιτωλική, η Νεο-Αχαϊκή, καθώς και οι διάλεκτοι των τριών μεγάλων φυλετικών ομάδων της Ηπείρου – Θεσπρωτών, Μολοσσών, Χαόνων) και

3. Η λεγομένη Κεντρική Διάλεκτος, η οποία στην συνέχεια διασπάστηκε στην Αιολική (αναφέρεται και ως πρωτο-Αιολική) και την Αρκαδική (την μετέπειτα Αρκαδο-κυπριακή).

Ολοκληρώνοντας την εικόνα αναφέρουμε ότι γύρω στο 1600 π.Χ. ένα τμήμα αιολοφώνων Αχαιών μετανάστευσε από την ΝΑ Θεσσαλία (=Αχαΐα Φθιώτις) στην ΒΑ Πελοπόννησο. Εκεί η διάλεκτός τους άρχισε να εμφανίζει νεωτερισμούς και να δέχεται επιδράσεις από την Αρκαδική (αργότερα Αρκαδο-κυπριακή) διάλεκτο της κεντρικής Πελοποννήσου (όπου γύρω στο 1900 π.Χ. είχαν μεταναστεύσει και εγκατασταθεί οι Αρκαδόφωνοι, προερχόμενοι από την περιοχή της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας). Έτσι διαμορφώθηκε τελικώς η γνωστή μας, από τις πινακίδες με την Γραμμική Β, διάλεκτος των Μυκηναϊκών Βασιλείων, η οποία παλαιότερα αναφερόταν ως Αχαϊκή (δεν πρέπει να συγχέεται με την προαναφερθείσα Νεο-Αχαϊκή, μια δωρική διάλεκτο), ενώ σήμερα έχει επικρατήσει γενικότερα να την αποκαλούμε Μυκηναϊκή. Με την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου, η Μυκηναϊκή διάλεκτος έπαυσε σταδιακά να χρησιμοποιείται για να εξαφανιστεί οριστικά γύρω στο 1150 π.Χ. Τέλος, με την διασταύρωση αιολικών και δυτικών διαλεκτολογικών στοιχείων, προέκυψαν η Θεσσαλική και η Βοιωτική διάλεκτος.

Ποιά ήταν λοιπόν η γλωσσολογική σχέση της αρχαίας μακεδονικής λαλιάς σε σχέση με τις παραπάνω διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας;

Πριν ασχοληθούμε με τις απαντήσεις στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι έρευνες και οι μελέτες για την μακεδονική σημείωσαν εξαιρετική πρόοδο τα τελευταία τριάντα χρόνια, με αποτέλεσμα να είμαστε σε θέση να αναφερόμαστε πλέον σε επεξεργασμένο γλωσσολογικό υλικό, από το οποίο μπορούμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένα επιστημονικά συμπεράσματα.

Οι επιστημονικές πάντως συζητήσεις ξεκίνησαν ουσιαστικά από τις αρχές του 19ου αιώνα με την έκδοση στην Λειψία της Γερμανίας μιας σύντομης σχετικά μελέτης από τον Φ. Γκ. Στουρτς με τίτλο «Περί της διαλέκτου της ελευθέρας μακεδονικής»(δ), που στόχευε να παρουσιάσει τις απόψεις και την έρευνά του για την θέση της μακεδονικής ως διαλέκτου της ελληνικής γλώσσας και κυρίως με την έκδοση το 1825 του έργου του Γ. O. Mύλλερ «Περί της κατοικίας, της καταγωγής και της αρχαιότερης ιστορίας του μακεδονικού λαού»(ε). Δυστυχώς η συζήτηση από επιστημονική σύντομα μετατράπηκε σε πολιτική και εξελίχθηκε σε μια ατέρμονα σειρά αντιπαραθέσεων για την ελληνικότητα ή μη αυτής της γλώσσας.(στ)

Όπως έχει παρατηρηθεί: «…Για πολλές δεκαετίες υπήρξε έντονη αμφισβήτηση για την ένταξη ή μη της μακεδονικής στις ελληνικές διαλέκτους. Το πρόβλημα οφειλόταν εν μέρει στην ανεπάρκεια του υλικού, πρώιμων επιγραφών κυρίως, αλλά και σε εξωεπιστημονικούς παράγοντες, καθώς ευθύς εξαρχής η διαμάχη ήταν στενά εξαρτημένη από τις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις στη νότια Bαλκανική κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα – ακόμα και ως τις μέρες μας – και τις εδαφικές διεκδικήσεις των λαών που κατοικούσαν στην περιοχή…».(ζ)

Επιχειρώντας επομένως να απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω για την σχέση της αρχαίας μακεδονικής λαλιάς με τις άλλες ελληνικές διαλέκτους, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στο παρελθόν, αλλά και μέχρι πρόσφατα σχετικά, ήταν δύσκολη μια απλή και σαφής απάντηση λόγω ανυπαρξίας ή έστω σπανιότητας του γλωσσολογικού υλικού, που επέτρεπε ποικίλες υποθέσεις και απόψεις. Αυτές μπορούμε να τις κατατάξουμε σε τέσσερεις ομάδες, αναλόγως της θέσης που υποστηρίζουν:

1. Η πρωιμότερη θέση δεχόταν την άποψη ότι η Μακεδονική ήταν μια μεικτή γλώσσα, συγγενής της Ιλλυρικής (Η θέση του προαναφερθέντος G. O. Müller, αλλά και Σλάβων κυρίως επιστημόνων στην συνέχεια, όπως των G. Kazaroff, M. Rostovtzeff, M. Budimir, H. Baric κ.ά) ή της Θρακικής (υποστηρίζεται ακόμα και σήμερα από τον Βούλγαρο D. Tzanoff).

2. Μιά άλλη θέση, που υποστηρίχθηκε από σημαντικούς επιστήμονες, αποδεχόταν την Μακεδονική ως ανεξάρτητη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, συγγενική με την ελληνική (V. Pisani, I. Russu, G. Mihailov, P. Chantraine, I. Pudic, C. D. Buck, E. Schwyzer, Vlad. Georgiev, W. W. Tarn και ο εξέχων Γάλλος γλωσσολόγος Olivier Masson στην αρχή της σταδιοδρομίας του).

3. Η πλειονότητα πάντως των επιστημόνων και κυρίως των γλωσσολόγων υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η Μακεδονική ήταν μία ακόμη ελληνική διάλεκτος (Η θέση που ανέπτυξε ο Φ. Γκ. Στουρτς που προαναφέραμε, αλλά και του «πατριάρχη» της ελληνικής Γλωσσολογίας Γ. Χατζιδάκι (1848-1941), του αείμνηστου Καθηγητή Γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ. Νικ. Ανδριώτη, καθώς και των N. Kalleris, A. Fick, Otto Hoffmann, F. Solmsen, V. Lesny, F. Geyer, N. G. L. Hammond, A. Toynbee, Ch. Edson και του Olivier Masson στα ώριμα χρόνια του).

4. Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε και την ύπαρξη παλαιότερα μιας μικρής μερίδας επιστημόνων, οι οποίοι τήρησαν μια επιφυλακτική στάση, επικαλούμενοι την ύπαρξη κάποιων ασαφών σημείων και την ανεπάρκεια του γλωσσολογικού υλικού που ήταν διαθέσιμο την εποχή τους, με αποτέλεσμα να θεωρούν αδύνατη την διατύπωση τεκμηριωμένης θέσης [Κυρίως, ο Γάλλος γλωσσολόγος Antoine Meillet (1866–1936) και ο Ιταλοεβραίος Ιστορικός Arnaldo Momigliano(1908–1987)] (η).

Όμως και οι αρχαίες πηγές ήσαν, όχι μόνον εξαιρετικά φειδωλές στο θέμα της γλώσσας των Μακεδόνων, αλλά μάλλον επέτειναν την σύγχυση. Όπως εύστοχα και με σαφήνεια επεξηγείται αυτή η κατάσταση:

“…Oι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται μάλλον σπάνια σε αυτή καθαυτή τη γλώσσα των Mακεδόνων. Συνοψίζοντας (βλ. τελευταία Παναγιώτου 1992-Kapetanopoulos 1995) θα μπορούσαμε να ομαδοποιήσουμε τις σχετικές μαρτυρίες ως εξής:

α. Για τον χαρακτήρα της μακεδονικής διαλέκτου: Kατά τον Tίτο Λίβιο Mακεδόνες, Aιτωλοί και Aκαρνάνες μιλούν την ίδια διάλεκτο – παραπλήσια διαπίστωση κάνει και ο Στράβων για τη διάλεκτο Hπειρωτών και Mακεδόνων. Ως γνωστόν, τα ιδιώματα όλων των παραπάνω φύλων ανήκουν στη βορειοδυτική διαλεκτική ομάδα. Oι μαρτυρίες αυτές επιβεβαιώνονται πλέον από τις διαλεκτικές επιγραφές και με τη σειρά τους συνδυάζονται με έμμεσες μαρτυρίες των πηγών για τη συγγένεια Mακεδόνων και Δωριέων: ο Hρόδοτος (1.56) ταυτίζει Mακεδόνες και Δωριείς – ο ίδιος (5.20, 5.22, 8.137, 8.138), όπως και ο Θουκυδίδης (2.99.3) και άλλες μεταγενέστερες πηγές γνωρίζουν τον μύθο που συνδέει τον βασιλικό οίκο των Tημενιδών με το Άργος και τον Hρακλή, πληροφορίες που επιβεβαιώνονται εμμέσως από αρχαιολογικά ευρήματα π.χ. τον κατάδεσμο που δημοσίευσε ο Tιβέριος (1989) […] Aντίθετα, γενεαλογικοί μύθοι του Hσιόδου και του Eλλανίκου συνδέουν τους Mακεδόνες με τους Aιολείς, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρά στοιχεία ενισχυτικά αυτής της παράδοσης.

β. Για την προοδευτική περιθωριοποίηση της μακεδονικής διαλέκτου: Ήδη στο στράτευμα του M. Aλεξάνδρου, ένα διαλεκτικό σύνολο διαφορετικών προελεύσεων, οι Mακεδόνες εκφράζονται στην κοινή – η διάλεκτος χρησιμοποιείται μόνο μεταξύ Mακεδόνων ή σε στιγμές έντονης συγκίνησης. H νεότερη χρονολογικά μαρτυρία για τη διάλεκτο είναι των μέσων του 1ου αιώνα π.X. και αναφέρεται στην υποχώρησή της ήδη πριν από την περίοδο αυτή στην πτολεμαϊκή αυλή. Oι μαρτυρίες των πηγών επιβεβαιώνονται και από τις επιγραφές.

γ. Για τη μακεδονική διάλεκτο και την κοινή: H κοινή διαδόθηκε μέσω των μακεδονικών κατακτήσεων και επικράτησε, χωρίς ανάσχεση, χάρη στα ελληνιστικά βασίλεια. Έτσι συνδέθηκε αργότερα στη συνείδηση ορισμένων αττικιστών πολύ στενά με τους Mακεδόνες, σε βαθμό που ο όρος μακεδονίζειν να αποκτήσει σε ορισμένους από αυτούς την έννοια ‘ομιλώ την κοινή’ (π.χ. Aθήναιος, «Δειπνοσοφισταί» 3.121f-122a) – για τον λόγο αυτό προκάλεσε και τα ειρωνικά τους σχόλια. Ως απόδειξη επίσης αυτής της σημασίας του μακεδονίζειν μπορούν να αντιπαρατεθούν χωρία αττικιστών, όπου ο ίδιος τύπος χαρακτηρίζεται από τους μεν ως «μακεδονικός» και από τους δε ως τύπος «ευτελής» που χρησιμοποιούν οι «αμαθείς» ή οι «νεώτεροι»…”.(θ)

Έχουμε ήδη τονίσει ότι τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά χάρη στις δημοσιεύσεις της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου επιγραφικού υλικού από την περιοχή της Θεσσαλονίκης (1972) και την Βόρεια Μακεδονία (1999), καθώς και του Κέντρου Ελληνικής-Ρωμαϊκής Αρχαιότητος (Κ.Ε.Ρ.Α.) από την Άνω Μακεδονία (1985) και την περιοχή της Βεροίας (1998). Επί πλέον το ΚΕΡΑ δημοσίευσε τρείς σημαντικότατες συλλογές ονομάτων από τις περιοχές της Βεροίας, της Εδέσσης και εκπατρισμένων Μακεδόνων.

Όπως ξεκαθαρίζει και ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Ιωάννης Μ. Ακαμάτης σε ένα εξαιρετικό άρθρο του με τον τίτλο «Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων• νέα στοιχεία από την Πέλλα»(ι):

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα η γλώσσα που μιλούσε ο λαός των Μακεδόνων υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Από μερικούς μάλιστα ερευνητές, τον αμερικανό καθηγητή BORZA και τους μαθητές του, θεωρήθηκε πως το σύνολο των ελληνικών επιγραφών που βρέθηκε στη μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας ανήκουν στους συγγενείς των βασιλέων, αφού οι τάφοι είναι βασιλικοί. Η γλώσσα τους λένε είναι φυσικό να είναι η ελληνική αφού οι ίδιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η βασιλική οικογένεια και η ανώτατη τάξη μόνο είχαν εξελληνιστεί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι προφανές πως το επιχείρημα αυτό θα κατέπιπτε αν είχαμε ελληνικά κείμενα που ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους και χρονολογούνται πριν από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της κοινής ελληνικής, ας πούμε πριν από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

D009-1Το πρώιμο νεκροταφείο της Αγοράς της Πέλλας μας έδωσε τα πιο σημαντικά ευρήματα. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. προέρχεται η επιτύμβια στήλη του Ξάνθου. Ενός φτωχού σχετικά παιδιού. Για να γίνει η μικρή στήλη ξαναχρησιμοποιήθηκε ένα κομμάτι μάρμαρο. Η επιγραφή στη στήλη γράφει: ΞΑΝΘΟΣ/ΔΗΜΗΤΡΙΟ/Υ ΚΑΙ ΑΜΑ/ΔΙΚΑΣ ΥΙΟΣ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ το μητρωνυμικό Αμαδίκα. Το όνομα αυτό φαίνεται πως προέρχεται από τη ρίζα αμ- από όπου και το ομηρικό ρήμα αμά-ω (αρχ.=θερίζω) και τη μακεδονική κατάληξη -δίκα, θυμηθείτε το όνομα Ευρυδίκα. Παρατηρείστε τον κανονικό σχηματισμό της μακεδονικής κατάληξης σε α αντί η. Τα πρόσφατα μάλιστα ευρήματα από τη Βεργίνα μας έδωσαν τρεις φορές το όνομα της μητέρας του Φιλίππου ως Ευρυδίκας και όχι Ευρυδίκης. Έτσι, ενώ τα παραδείγματα πριν από μερικά χρόνια ήταν λιγοστά σήμερα καθημερινά αυξάνονται με τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης. Σας θυμίζω δύο ευρήματα από το νεκροταφείο της Πέλλας, βγαλμένα από το χώμα πρόσφατα. Πρόκειται για χρυσά φύλλα με την ταυτότητα των νεκρών. Στο ένα φύλλο καταγράφεται το όνομα Ηγησίσκα, αντί του Ηγησίσκη, από το ρήμα ηγούμαι. Σας αναφέρω ακόμα πως η νεκρή ήταν ένα μικρό κορίτσι, έτσι είναι -ίσκη=Ηγησίσκη. Στο άλλο καταγράφεται το όνομα Φιλοξένα. Άλλο ένα εύρημα από το νεκροταφείο της περιοχής της Αγοράς ανήκει σε ένα ενεπίγραφο μολύβδινο έλασμα, ένα κατάδεσμο(ια), όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι ένα σημαντικότατο απόκτημα της αρχαιολογικής έρευνας που πραγματοποιείται στη Μακεδονία τα τελευταία χρόνια. Το κείμενο αυτό, κατά την άποψή μου, μπορεί αποφασιστικά να βοηθήσει στην κατανόηση της Μακεδονικής διαλέκτου. Είναι ως αυτή τη στιγμή, το μοναδικό διαλεκτικό κείμενο της μακεδονικής. Η σημασία του αυξάνει ακόμα περισσότερο γιατί είναι σχετικά εκτεταμένο κείμενο. Αυτό το κείμενο που είναι έτοιμο προς δημοσίευση, μόλις εμφανιστεί, είμαι βέβαιος πως θα σχολιαστεί ευρύτατα από τους ειδικούς γλωσσολόγους.

Η πινακίδα ήρθε στο φως μέσα σε ένα τάφο ενός ταπεινού ατόμου. Το κείμενο παρουσιάζει σχέσεις με την αττική στη σύνταξη. Όμως διαφέρει από την αττικο-ιωνική ομάδα στα εξής:

1. Το α και εδώ δεν γίνεται δευτερεύον η, βλ. πχ. Θετίμα, αντί Θετίμη, γάμαι αντί γήμαι, άλλα αντί άλλη, έρημα αντί έρημη, κακά αντί κακή.

2. Η συνίζηση του α και ο γίνεται α όχι ω, π.χ. ταν άλλαν πασάν αντί των άλλων πασών, χηράν αντί χηρών κ.λ.π.

3. Γενικά και άλλες ιδιαιτερότητες μας βοηθούν να κατατάξουμε την γλώσσα του κειμένου στην ομάδα των ΒΔ δωρικών ελληνικών βέβαια διαλέκτων. Αυτή λοιπόν είναι η Μακεδονική και αυτή εννοείται όταν ο Αλέξανδρος μιλά στους στρατιώτες του Μακεδονιστί…».

Δυστυχώς, οι παλιές θεωρίες αποσύρονται δύσκολα με αποτέλεσμα απομεινάρια απηρχαιωμένης «σοφίας» να επιβαρύνουν ακόμα επιστημονικά περιοδικά, πανεπιστημιακά εγχειρίδια και έργα, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος, υποδεικνύοντας ως χαρακτηριστικά παραδείγματα (προς αποφυγήν θα λέγαμε), το σχετικό κείμενο του Καθηγητή Ρ. Κρόσσλαντ (R. A. Crossland), στον Τρίτο τόμο – Μέρος 1, της φημισμένης και εγκυρότατης κατά τα άλλα «Αρχαίας Ιστορίας» του Πανεπιστημίου Καίημπριτζ για την Μακεδονική(ιβ) και το βιβλιαράκι του Αμερικανορουμάνου Καθηγητή Ευγενίου Μπόρζα(ιγ).

Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα αποτελούν και οι διαλεκτολογικοί χάρτες που κυκλοφορούν στην ξένη (αλλά και στην ελληνική δυστυχώς) βιβλιογραφία και οι οποίοι περιορίζουν τις ελληνικές διαλέκτους σε ένα μικρό τμήμα του ελληνικού χώρου (την νότια ηπειρωτική Ελλάδα, την νησιωτική και τις μικρασιατικές ακτές), ενώ εμφανίζουν τον χώρο της Μακεδονίας, καθώς και της Ηπείρου, να κατοικείται από ομιλητές μη-ελληνικών διαλέκτων!

1 Αντίγραφο από aeg-map2

Robert Morkot, ed. 1996. The Penguin Historical Atlas of Ancient Greece.

“Penguin Books”, p. 23.

http://www.trentu.ca/faculty/rfitzsimons/AHCL2200Y/LE%2004-01.htm

2 Αντίγραφο από greek_dialects

http://titus.fkidg1.uni-frankfurt.de/didact/karten/griech/grdialm.htm

3 Αντίγραφο από CAH Vol III part1 J. B. Hainsworth

(Cambridge Ancient History Vol. III part 1)

Γιατί όμως υπήρχαν αυτές οι αμφιβολίες και αμφισβητήσεις για την θέση της μακεδονικής διαλέκτου;

Όπως εξηγεί ο καθηγητής Μ. Χατζόπουλος(ιδ):

«…Μία αιτία – ίσως η σπουδαιότερη – για την τόση αντίσταση στην αφομοίωση των νέων στοιχείων και την επιμονή σε ξεπερασμένες θεωρίες μέχρι ακόμα και τα τελευταία χρόνια, είναι ο τρόπος με τον οποίον, από τον 19ο αιώνα, η επιστημονική συζήτηση για την μακεδονική λαλιά και τον ελληνικό η μη χαρακτήρα της επικεντρωνόταν στην σποραδική εμφάνιση σε μακεδονικές λέξεις και κύρια ονόματα – που κατά τα άλλα φαίνονταν πλήρως ελληνικά – ηχηρών κλειστών συμφώνων [voiced stops] (β, δ, γ) αντί των αντιστοίχων αρχικά δασέων, άηχων κλειστών συμφώνων [originally “aspirate” unvoiced stops] (φ, θ, χ,), που αναμένονταν στις άλλες ελληνικές διαλέκτους, όπως για παράδειγμα Βάλακρος και Βερενίκα αντί Φάλακρος και Φερενίκα…».

Και συνεχίζει:

«[…] Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 του περασμένου αιώνα η επιτάχυνση της αρχαιολογικής έρευνας στην Μακεδονία και οι δραστηριότητες του Προγράμματος «Μακεδονία» του ΚΕΡΑ είχαν ως αποτέλεσμα την παρουσίαση πολυάριθμων επιστημονικών εργασιών και μεταξύ αυτών από κορυφαίους γλωσσολόγους (Claude Brixhe, Άννα Παναγιώτου, O. Masson, L. Dubois, Μιλτιάδης Β. Χατζόπουλος) που αξιοποίησαν τα νεώτερα δεδομένα και οι οποίες συγκεντρώθηκαν, επιτρέποντας έτσι να προχωρήσουμε πέρα από τον Γόρδιο δεσμό, ο οποίος, από τον 19ο αιώνα αιχμαλώτιζε όλες τις συζητήσεις γύρω από την γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, δηλ. στο εάν ήταν ελληνική ή όχι. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να λεχθεί ότι από εδώ και πέρα το εμπόδιο που παρεμπόδιζε την ταυτοποίηση της γλώσσας που ομιλούσαν ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πια εξαλειφθεί: Η αρχαία μακεδονική ήταν μια πραγματική και γνήσια ελληνική διάλεκτος. Στο ζήτημα αυτό όλοι οι γλωσσολόγοι και φιλόλογοι που ασχολούντο ενεργά με αυτό το πρόβλημα είχαν πλέον την ίδια άποψη. Είναι όμως εξ ίσου αληθινό ότι δεν συμφωνούν στα πάντα.

Δύο ερωτήματα ακόμα εγείρουν σοβαρές διαφωνίες:

α) Πως εξηγείται η σποραδική παρουσία σε μακεδονικές λέξεις και ονόματα των φθόγγων β, δ, γ αντί των αντίστοιχων φθόγγων φ, θ, χ των άλλων ελληνικών διαλέκτων;

β) Ποια είναι η διαλεκτική θέση της Μακεδονικής εντός της Ελληνικής;

Η πρώτη ερώτηση διερευνήθηκε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά με αποκλίνοντα συμπεράσματα από τους Claude Brixhe και Anna Panayotou από την μια μεριά και τους O. Masson, L. Dubois και τον υποφαινόμενο από την άλλη.

Ως προς το θέμα των διαλεκτικών σχέσεων της Μακεδονικής εντός της Ελληνικής, εκτός από τους παραπάνω αναφερθέντες επιστήμονες, οι N. G. L. Hammond και E. Voutiras είχαν επίσης σημαντική συνεισφορά. Για όσο διάστημα πάντως ασχολήθηκα, σταδιακά πείσθηκα ότι τα δύο παραπάνω ερωτήματα συνδέονται στενά μεταξύ τους ή σωστότερα, ότι η έρευνα για τις διαλεκτικές συγγένειες της Μακεδονικής διαλέκτου μπορούν να παράσχουν ικανοποιητικές ερμηνείες για αυτήν την επίμαχη ιδιαιτερότητα του συμφωνικού της συστήματος (of this controversial particularity of its consonantal system). […]

Έτσι η έρευνα για το συμφωνικό σύστημα της Μακεδονικής οδήγησε στο ερώτημα των διαλεκτολογικών συγγενειών αυτής της ομιλίας με τις οποίες ήταν στενότερα συνδεδεμένη. Ήταν φυσιολογικό, η βασική διαφωνία περί του ελληνικού ή μη-ελληνικού χαρακτήρα της Μακεδονικής, να παραμερίσει σε μια δευτερεύουσα θέση το ερώτημα της τοποθέτησής της εντός των ελληνικών διαλέκτων. Εν τούτοις δεν παραμελήθηκε πλήρως. Ήδη, ο F. G. Sturz, στηριζόμενος στον Ηρόδοτο, προσδιόρισε την Μακεδονική ως μια Δωρική διάλεκτο, ενώ ο Otto Abel υπήρξε ακριβέστερος και την τοποθέτησε μεταξύ των βορείων Δωρικών διαλέκτων. Υπέθεσε ότι ο Στράβων και ο Πλούταρχος παρείχαν τα αναγκαία επιχειρήματα για να επιμείνουμε ότι η Μακεδονική δεν διέφερε από την Ηπειρωτική διάλεκτο.

Η θεμελιώδης εργασία του Otto Hoffmann ήταν αυτή που εισήγαγε αποφασιστικά την Αιολική διάσταση στην συζήτηση, η οποία γινόταν ευρέως αποδεκτή στις μέρες μας (Daskalakis, Toynbee, Goukowsky). Η θέση για την Δωρική-βορειο-δυτική διάσταση πραγματοποίησε μια ισχυρή επαναφορά χάρη στο κύρος του J. N. Kalleris ακολουθούμενη από τον Γ. Μπαμπινιώτη, τον Olivier Masson και άλλους επιστήμονες με περισσότερο επεξεργασμένες απόψεις (A. Tsopanakis, A. I. Thavoris, M. B. Sakellariou and Cl. Brixhe). Τελικώς ο N. G. L. Hammond διατύπωσε την πλέον ξεκάθαρη άποψη, επιχειρηματολογώντας για την παράλληλη ύπαρξη δύο μακεδονικών διαλέκτων: Μιας στην Άνω Μακεδονία στενά συνδεδεμένης με τις Βορειο-δυτικές διαλέκτους και μιας άλλης στην Κάτω Μακεδονία συγγενικής με την Θεσσαλική. Ένα νέο όμως στοιχείο, η δημοσίευση ενός εκτενούς διαλεκτολογικού κειμένου από την Μακεδονία, δημιούργησε μια νέα κατάσταση. Το κείμενο αυτό προήλθε από την ανακάλυψη ενός κατάδεσμου (βλ. σημ. ια) από το πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. ο οποίος ανακαλύφθηκε σε τάφο της Πέλλας…»(ιε).

Αντίγραφο από Pella leaded tablet katadesmos 4th Century

Ο κατάδεσμος της Πέλλας (Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας)

Pellatab

Διαστάσεις: 30 cm X 6 cm
Κείμενο

[Θετί]μας καὶ Διονυσοφῶντος τὸ τέλος καὶ τὸν γάμον καταγράφω καὶ τᾶν ἀλλᾶν πασᾶν γυ-

[ναικ]ῶν καὶ χηρᾶν καὶ παρθένων, μάλιστα δὲ Θετίμας, καὶ παρκαττίθεμαι Μάκρωνι καὶ
[τοῖς] δαίμοσι• καὶ ὁπόκα ἐγὼ ταῦτα διελέξαιμι καὶ ἀναγνοίην πάλειν ἀνορόξασα,
[τόκα] γᾶμαι Διονυσοφῶντα, πρότερον δὲ μή• μὴ γὰρ λάβοι ἄλλαν γυναῖκα ἀλλ’ ἢ ἐμέ,
[ἐμὲ δ]ὲ συνκαταγηρᾶσαι Διονυσοφῶντι καὶ μηδεμίαν ἄλλαν. Ἱκέτις ὑμῶ(ν) γίνο-
[μαι• Φίλ;]αν οἰκτίρετε, δαίμονες φίλ[ο]ι, δαπινὰ γάρ
ἰμε φίλων πάντων καὶ ἐρήμα• ἀλλὰ
[ταῦτ]α φυλάσσετε ἐμὶν ὅπως μὴ γίνηται τα[ῦ]τα καὶ κακὰ κακῶς Θετίμα ἀπόληται.
[—-]ΑΛ[—-]ΥΝΜ..ΕΣΠΛΗΝ ἐμός, ἐμὲ δὲ [ε]ὐ[δ]αίμονα καὶ μακαρίαν γενέσται
[—–] ΤΟ[.].[—-].[..]..Ε.Ε.ΕΩ[ ]Α.[.]Ε..ΜΕΓΕ[—]

1. [Για της Θετί]μας και του Διονυσοφώντα την τελετή και τον γάμο γράφω την κατάρα, καθώς και για (τον γάμο) όλων των άλλων γυ-

2. [ναικ]ών, χήρων και παρθένων (με αυτόν), αλλά ιδιαίτερα για την Θετίμα και αναθέτω (αυτήν την κατάρα) στον Μάκρωνα και

3. [τους] δαίμονες. Και ότι μόνον όταν ξεθάψω και ξετυλίξω και ξαναδιαβάσω (αυτές τις λέξεις)

4. [τότε] (μόνον να μπορεί) να νυμφευθεί ο Διονυσοφών και όχι πριν. Και είθε να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα, παρά μόνον εμένα

5. και είθε να γεράσω με τον Διονυσοφώντα και κανέναν άλλο. Ικέτιδά σου είμαι:

6. δείξτε ευσπλαχνία στην [Φίλα;], αγαπημένοι δαίμονες, ταπεινά (σας ικετεύω) γιατί με εγκατέλειψαν όλοι οι αγαπημένοι μου

7. Αλλά παρακαλώ φυλάξτε (αυτό το γραπτό) για χάρη μου ώστε να μη συμβούν αυτά τα γεγονότα έτσι ώστε χαθεί η Θετίμα με τρόπο κακό

8. και σε μένα δώστε ευδαιμονία και μακαριότητα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι πολλοί «καλοθελητές» έσπευσαν να μειώσουν την τεράστια σημασία αυτής της ανακάλυψης για τις γλωσσολογικές έρευνες, με επιχειρήματα που κυμαίνονταν από έναν απλό σκεπτικισμό μέχρι ανυπόστατες υποθέσεις. Ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος είναι αποστομωτικός στο θέμα αυτό:

«…Κατά την άποψή μου η παρουσία (γλωσσικών) τύπων όπως διελέξαιμι, ἰμέ, ἀνορόξασα, δαπινά, οι οποίοι είναι αναμενόμενοι στην Μακεδονική, αλλά τελείως ξένοι στις Βορειο-δυτικές διαλέκτους, αποτελεί αποφασιστική επιβεβαίωση για την ντόπια καταγωγή του συγγραφέα του κειμένου και μας επιτρέπει να απορρίψουμε την απίθανη υπόθεση ότι το κείμενο ίσως υπήρξε έργο κάποιου Ηπειρώτη κατοίκου που ζούσε στην Πέλλα…».(ιστ)
Τα επίμαχα σύμφωνα

Επανερχόμαστε στο διαβόητο ζήτημα της ύπαρξης στην Μακεδονική των ηχηρών κλειστών συμφώνων [voiced stops] (β, δ, γ) αντί των αντιστοίχων αρχικά δασέων, άηχων κλειστών συμφώνων [originally “aspirate” unvoiced stops] (φ, θ, χ), που υπάρχουν στις άλλες ελληνικές διαλέκτους.

Στο θέμα αυτό, όπως προαναφέραμε, υπάρχουν δύο απόψεις για την προέλευση του φαινομένου. Η πρώτη άποψη υποστηρίζεται κυρίως από την Καθηγήτρια Άννα Παναγιώτου:

«…Oρισμένες αρχαίες (από τον Πλούταρχο και μετά) καθώς και βυζαντινές πηγές επισημαίνουν ότι οι Mακεδόνες «χρώνται» B αντί του Φ (και κάποτε Δ αντί του Θ) σε ανθρωπωνύμια, σε λατρευτικά επίθετα, σε μήνες του μακεδονικού ημερολογίου και σε μακεδονικές «γλώσσες» – οι γραμματικοί και οι λεξικογράφοι υποστηρίζουν ότι το ανθρωπωνύμιο Φίλα ([phvla]) π.χ. αντιστοιχούσε στο μακεδονικό Bίλα [bvla] (ή ήδη από το τέλος της κλασικής εποχής [vvla] σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, κυρίως Babiniotis 1992). Aυτή η διαφορά θεωρήθηκε από τους περισσότερους γλωσσολόγους και φιλολόγους ως απολύτως βασική, διαχώριζε δε τη μακεδονική από το σύνολο των ελληνικών διαλέκτων – της μυκηναϊκής ελληνικής συμπεριλαμβανομένης -, διότι υποδήλωνε διαφορετική εξέλιξη συμφώνων στο φωνολογικό σύστημα της μακεδονικής: δηλαδή, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα ινδοευρωπαϊκά ηχηρά δασέα *bh, *dh, *gh έχουν τραπεί στην ελληνική σε άηχα δασέα [ph th kh] (γραφήματα Φ, Θ, X αντίστοιχα) έχοντας χάσει την ηχηρότητά τους, ενώ στη μακεδονική έχουν τραπεί αντίστοιχα σε [b d g] (γραφήματα B, Δ, Γ αντίστοιχα), έχουν δηλαδή χάσει τη δασύτητά τους. Σύμφωνα με άλλους μελετητές, η διαφορά απηχεί εξέλιξη στο εσωτερικό της ελληνικής (αποκλειστοποίηση), θέση που μάλλον δύσκολα συμβιβάζεται με τα νεότερα δεδομένα από τα διαλεκτικά κείμενα (βλ. τελευταία Brixhe & Panayotou 1994, 211 και 216-218, Παναγιώτου 1997, 202). Ίσως είναι οικονομικότερο να υποθέσει κανείς ότι τα ονόματα που παρουσιάζουν αυτό το χαρακτηριστικό είναι γλωσσικά κατάλοιπα ενός φύλου που έζησε στην περιοχή και το οποίο αφομοιώθηκε γλωσσικά από τους Mακεδόνες, είναι σαφές ότι ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. τα μόνα ίχνη αυτής της γλώσσας είχαν περιοριστεί σε ένα τομέα κατεξοχήν συντηρητικό, την ονοματολογία. Ήδη τον 4ο αιώνα π.X., όταν η γραφή αρχίζει να διαδίδεται στη Mακεδονία, στο γλωσσικό αίσθημα των Mακεδόνων τα ονόματα αυτά αποτελούσαν, χωρίς διάκριση προφανώς, τμήμα του μακεδονικού γλωσσικού υλικού και της παράδοσης…». (ιζ)

Το φύλο που αναφέρει η Καθηγήτρια Α. Παναγιώτου είναι οι Φρύγες, αποδεχόμενη έτσι την επίδραση ενός φρυγικού επιστρώματος (adstratum) στην διαμόρφωση της Μακεδονικής, επηρεασμένη προφανώς από τις θέσεις του συναδέλφου της, Γάλλου γλωσσολόγου Claude Brixhe, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νανσύ, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει σημαντικές έρευνες και μελέτες στην (νεκρή από αιώνες) φρυγική γλώσσα.

Ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος δεν δέχεται πάντως αυτήν την υπόθεση και υποστηρίζει ότι η ύπαρξη των ηχηρών κλειστών συμφώνων β, γ, δ της Μακεδονικής οφείλονται στην επίδραση των γειτονικών διαλέκτων των Περραιβών και Θεσσαλών. Όπως υποστηρίζει με ισχυρή επιχειρηματολογία και πειστικότητα:

«…Εάν λάβουμε υπ’ όψη την γεωγραφική κατανομή των τύπων με ηχηρά κλειστά σύμφωνα στην Θεσσαλία, παρατηρούμε ότι αυτοί είναι συγκεντρωμένοι στο βόρειο τμήμα της περιοχής, κυρίως στην Πελασγιώτιδα και Περραιβία, με την μεγαλύτερη συγκέντρωση στην δεύτερη. Αλλά και στην Μακεδονία αυτοί οι τύποι είναι άνισα κατανεμημένοι. Βρέθηκαν σε σημαντικούς αριθμούς και ποικιλία – προσφέροντας μαρτυρία για την αυθεντική ζωτικότητα του φαινομένου – σε τρεις πόλεις ή περιοχές: Στην Βεργίνα, την Βέροια και την Πιερία. Όμως όλες αυτές εντοπίζονται στο απώτερο νοτιο-ανατολικό τμήμα της Μακεδονίας, σε άμεση επαφή με την Περραιβία. Νομίζω ότι αυτή ακριβώς η γεωγραφική κατανομή μας παρέχει την λύση του προβλήματος. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια φωνητική ιδιομορφία της ελληνικής διαλέκτου, που μιλιόταν και στις δύο πλευρές του Ολύμπου και η οποία αναμφίβολα οφειλόταν σε κάποιο υπόστρωμα ή επίστρωμα, πιθανόν, αλλά όχι υποχρεωτικά, φρυγικό.

Εάν παρέμειναν οποιεσδήποτε αμφιβολίες σε σχέση με την ελληνική προέλευση του φαινομένου, θα τις διαλύσουν δύο ονόματα προσώπων: Κεβαλῖνος και Βέτταλος.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι το πρώτο προέρχεται από την ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα *ghebh(e)l-. Εάν σύμφωνα με την «φρυγική» υπόθεση, η απώλεια της ηχηρότητας των «δασέων» δεν έλαβε χώρα πριν από την ανομοίωση των εκπνεομένων, ο τύπος τον οποίον θα έπρεπε να διαμορφώσει η ελληνική διάλεκτος της Μακεδονίας έπρεπε να είναι Γεβαλῖνος και όχι Κεβαλῖνος, ο οποίος είναι αποτέλεσμα πρώτα της απώλειας της ηχηρότητας των «δασέων» και μετά της ανομοίωσής τους. Οι Claude Brixhe και Anna Panayotou, αντιλαμβανόμενοι πλήρως το πρόβλημα, υπεκφεύγουν δεχόμενοι (ότι το φαινόμενο οφείλεται σε) «παρωχημένο διαλεκτισμό» (“faux dialectisme”).

Από την άλλη, το όνομα Βέτταλος, είναι προφανώς ο μακεδονικός τύπος του εθνικού Θετταλός, χρησιμοποιούμενο ως όνομα προσώπων, με πιθανή μεταφορά του τόνου. Γνωρίζουμε επίσης ότι η αντίθεση μεταξύ του Αττικού Θετταλός και του Βοιωτικού Φετταλός, απαιτεί την ύπαρξη ενός αρχικού *gwhe-.

Δεδομένου δε ότι αφ’ ενός μεν στην Φρυγική, σε αντίθεση με την Ελληνική, τα ινδο-ευρωπαϊκά χειλο-υπερωϊκά(*)(labiovelars, δηλ. τα σύμφωνα *kw, *gw, *gwh. Σημ. ΔΕΕ) έχασαν το υπερωικό τους προσάρτημα χωρίς να διατηρήσουν οποιοδήποτε ίχνος από αυτό, ο τύπος τον οποίο θα έπρεπε να κληρονομήσει η ελληνική διάλεκτος της Μακεδονίας, σύμφωνα με την «φρυγική» υπόθεση, θα έπρεπε να εμφανίσει ένα αρχικό *Γε-, (δηλ. Γετταλός. Σημ. ΔΕΕ), που ολοφάνερα δεν είναι η περίπτωση.

Από την άλλη, ο τύπος Βέτταλος, ο τύπος τον οποίον οι Μακεδόνες πρόφεραν με ένα ηχηρό αρχικό σύμφωνο, μπορεί να ερμηνευθεί με έναν τύπο των ηπειρωτικών Αιολικών διαλέκτων, στις οποίες, όπως γνωρίζουμε, τα «δασέα» χειλο-υπερωϊκά ακολουθούμενα από ένα /i/ ή ένα /e/ εξελίχθηκαν σε απλά ηχηρά χειλικά. Ο αιολικός τύπος Φετταλός, που βρίσκεται πίσω από το Βετταλός, μας παρέχει ένα terminus post quem (Λατιν. «όριο μετά από το οποίο», δηλ. το αρχαιότερο χρονικό σημείο που μπορεί να συμβεί ένα γεγονός. Σημ. ΔΕΕ) για το φαινόμενο της μετατροπής σε ηχηρό σύμφωνο (the voicing phenomenon). Και τούτο διότι αν λάβουμε υπ’ όψη την ορθογραφία των Μυκηναϊκών πινακίδων, η οποία διατηρεί ακόμη μια διακριτή σειρά συμβόλων για τα χειλο-υπερωϊκά, είναι αναγκαίο (=υποχρεωτικό) να χρονολογήσουμε το παραπάνω φαινόμενο σε μια Μετα-Μυκηναϊκή εποχή, αρκετά μετά από την εξάλειψη των χειλο-υπερωϊκών, που σημαίνει προς το τέλος της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. το νωρίτερο και προφανώς εντός του ελληνικού κόσμου. Είναι προφανές ότι στην περίπτωση του τύπου Βέτταλος, μια ad hoc (Λατιν. επί τούτου, δηλ. κατασκευασμένη. Σημ. ΔΕΕ) υπόθεση περί «παρωχημένου διαλεκτισμού» (“faux dialectisme”) είναι απαράδεκτη, λόγω της καθυστερημένης χρονικά εποχής όπου κάποιος υποθετικός Μακεδόνας πατριώτης θα έμπαινε στον πειρασμό να καταφύγει σε έναν τέτοιο γλωσσικό τύπο για το εθνικό όνομα των Θεσσαλών όταν από καιρό είχε αντικατασταθεί από τον τύπο της Αττικής «κοινής» Θετταλός. Η επανεπεξεργασία του σε έναν τύπο Βετταλός, που ακούγεται δήθεν πιο «μακεδονικός» (more “Macedonian-sounding”), μας ξαναγυρίζει σε ένα επιστημονικό επίπεδο γνώσεων που είχαν επιτύχει το 19ο αιώνα…». (ιη)

____________________________________________________

(*) Το φθογγολογικό σύστημα της αρχικής Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκής (ΠΙΕ) γλώσσας περιελάμβανε ένα πολύπλοκο σύστημα συμφώνων που διακρίνονταν σε Χειλικά (labials), Οδοντικά (dentals), Υπερωϊκά (velars), Χειλο-υπερωϊκά (labio-velars) κ.λπ. Η σπουδαιότερη κατηγορία συμφώνων της ΠΙΕ ήσαν τα λεγόμενα κλειστά (stops), που με την σειρά τους διακρίνονται σε άηχα (unvoiced/voiceless stops), ηχηρά (voiced stops) και ηχηρά δασέα (voiced aspirates/aspirated stops). Έχουμε λοιπόν την εξής κατάταξη:

ΠΙΕ                              ΑΗΧΑ      ΗΧΗΡΑ      ΗΧΗΡΑ ΔΑΣΕΑ

Χειλικά                      p                 b                    bh

Οδοντικά                  t                  d                   dh

Υπερωϊκά                 k                 g                   gh

Χειλο-υπερωϊκά   kw              gw                gwh

Όπως εξηγεί ο Καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης, στην Πρωτο-Ελληνική (ΠΕ) γλώσσα, τα μεν Χειλικά έδωσαν αντίστοιχα τους φθόγγους π, β, φ, τα Οδοντικά τους φθόγγους τ, δ, θ, τα Υπερωϊκά τους φθόγγους κ,γ,χ. Παρατηρούμε ότι τα ηχηρά δασέα της ΠΙΕ στην ΠΕ μετατράπηκαν σε άηχα δασέα. Οι χειλο-υπερωϊκοί φθόγγοι βαθμιαία εξαφανίσθηκαν και εξελίχθηκαν στους αντίστοιχους χειλικούς, οδοντικούς ή υπερωϊκούς, ανάλογα με το φωνήεν που ακολουθούσε. Για παράδειγμα ο ηχηρός δασύς φθόγγος gwh μετατράπηκε σε φ εάν ακολουθούσε α ή ο, σε θ αν ακολουθούσε ε ή ι και σε χ εάν ακολουθούσε ου. (ιθ)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η Μακεδονική ανήκε στις Δυτικές/Βορειοδυτικές/Ηπειρωτικές αρχαιοελληνικές διαλέκτους ως ξεχωριστή διάλεκτος με τις δικές της ιδιομορφίες και ιδιωματισμούς και ήταν η καθομιλουμένη της πλειοψηφίας των κατοίκων του Μακεδονικού Βασιλείου. Σε ορισμένες όμως περιοχές της Κάτω Μακεδονίας και ιδιαίτερα αυτές που γειτόνευαν με την Θεσσαλία, οι κάτοικοι ομιλούσαν μια αρχαϊκή αιολική διάλεκτο, κατάλοιπο των αρχικών εγκαταστάσεων των Πρωτο-Αιολέων, αλλά και νεωτέρων επιρροών από αιολόφωνα γειτονικά φύλα, όπως οι Περραιβοί, οι Αινιάνες, αλλά και οι Θεσσαλοί, με την μεικτή αιολοδωρική τους διάλεκτο. Μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. περίπου, έπαυσε να χρησιμοποιείται ως καθομιλουμένη και επιβίωσε μόνον σε ονόματα τόπων, μηνών και προσώπων. Η ύπαρξη αυτών των δύο διαλεκτικών μορφών είχε ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση διαφορετικών αντιλήψεων στους αρχαίους συγγραφείς και την διατύπωση αντιφατικών απόψεων παρουσιάζοντας τους Μακεδόνες άλλοτε ως Δωριείς (π.χ. Ηρόδοτος) και άλλοτε ως αιολόφωνους (π.χ. Ησίοδος, Ελλάνικος).

Μια εύστοχη και εξαιρετικά πειστική ιστορική ερμηνεία αυτού του φαινομένου έχει διατυπωθεί από τον καθηγητή Μιλτ. Χατζόπουλο:

«…Ως προς τους τρεις Τημενίδες αδελφούς, τους μυθικούς ιδρυτές του Μακεδονικού Βασιλείου σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ήδη από την αρχαιότητα υπήρχε η υποψία ότι δεν είχαν έλθει από το Πελοποννησιακό Άργος, αλλά από το Άργος Ορεστικόν της Άνω Μακεδονίας, και γι’ αυτό η ονομασία Αργεάδαι δινόταν όχι μόνον στην βασιλεύουσα Δυναστεία, αλλά σε ολόκληρη την πατριά που ακολούθησε τα τρία αδέλφια στην περιπέτεια της κατάκτησης της Κάτω Μακεδονίας. Γνωρίζοντας ότι οι Ορέστες ανήκαν στην Μολοσσική ομάδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πώς, η σημαντική και με μεγάλο κύρος ελίτ του νέου Βασιλείου, επέβαλε την δικιά της (Βορειο-δυτική, σημ. ΔΕΕ) διάλεκτο, ενώ η αρχαία Αιολική διάλεκτος – η ύπαρξη της οποίας είχε δώσει αφορμή σε ορισμένους αρχαίους, αλλά και νεώτερους συγγραφείς να θεωρούν τους Μακεδόνες αιολόφωνους – υποβιβάσθηκε στο καθεστώς ενός ιδιωματικού υποστρώματος (the old Aeolic dialect relegated to the status of a substratum patois), κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οποίας […] επιβίωσαν μόνον με την μορφή ελάχιστων υπολειμμάτων, γενικώς περιθωριοποιημένων, με την εξαίρεση ορισμένων ονομάτων τόπων, προσωπικών ονομάτων και ονομάτων μηνών, που είχαν καθιερωθεί από την παράδοση…».(κ)

ΔΕΕ 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(α) Βλ. Σχετικά: M. Garašanin: C.A.H. Vol. III part 1, σελ. 142 – Cambridge, 1982. J. P. Mallory: In Search of the INDO-EUROPEANS, σελ. 69 – London, 1991. Μ. Σακελλαρίου: Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμ. Α΄ σσ. 364-365 – Αθήνα, 1972. Α. – Φ. Χρηστίδης (επιμ.): «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις απαρχές έως την ύστερη αρχαιότητα» – Θεσσαλονίκη, 2001, καθώς και το πλέον πρόσφατο και κατατοπιστικότατο David W. Anthony: The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World σσ. 368-369– Princeton N. J. 2007
(β) Βλ. για την επίδραση των διαφορετικών γλωσσικών υποστρωμάτων (substratum) και επιστρωμάτων (adstratum) στην διαμόρφωση και εξέλιξη διαφόρων γλωσσών στο κλασσικό έργο του James M. Anderson: Structural Aspects of Language Change σσ. 89-95 – London, 1973
(γ) Βλ. Μ. Σακελλαρίου: Ι.Ε.Ε. ό.π. σελ. σσ. 365-366
(δ) F. G. Sturz, De dialecto macedonica liber, Leipzig, 1808
(ε) G. O. Müller, Über die Wohnsitz, die Abstammung und die ältere Geschichte des makedonischen Volks, Berlin, 1825
(στ) Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians, in the light of recent epigraphic discoveries – VI International Symposium on Ancient Macedonia, Thessaloniki, 1999
(ζ) Βλ. Άννα Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής – Από το “Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα” – επιμ. Α.-Φ. Χριστίδης, σελ. 319-325. Θεσσαλονίκη, 2001 – Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας & Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη].
(η) Βλ. Λεπτομέρειες για τα παραπάνω στο Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians ό.π.
(θ) Βλ. Α. Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής ό.π.
(ι) Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει δημοσιευμένο στο Διαδίκτυο στην διεύθυνση: http://abnet.agrino.org/htmls/D/D009.html)
(ια) Μια συνηθισμένη μέθοδος στην αρχαία Ελλάδα για την επίτευξι κάποιου σκοπού (από χαμηλής μορφωτικής και πνευματικής στάθμης άτομα) με μαγικές πράξεις και φράσεις ήσαν οι
κατάδεσμοι (=μαγικοί δεσμοί). Οι κατάρες ή ερωτικές επικλήσεις γράφονταν κυρίως σε ελάσματα μολύβδου (φθηνό και ανθεκτικό υλικό, αν και έχουν βρεθεί και ελάσματα από πολύτιμα μέταλλα), τα οποία τύλιγαν σε κύλινδρο και τα τρυπούσαν πέρα ως πέρα με ένα καρφί (κάρφωμα). Στη συνέχεια έριχναν τους καταδέσμους μέσα σε τάφους ή πηγάδια ώστε να έλθουν σε άμεση επαφή με τα πνεύματα του Κάτω Κόσμου.
(ιβ) Βλ. R. A. Crossland: “The Language of the Macedonians” σελίδες 843-847, στο Τhe Cambridge Ancient History – Vol. III, part 1 (2nd Edition 1982, Reprinted 1990).
(ιγ) E. N. Borza: Before Alexander – Constructions of Early Macedonia (1999)
(ιδ) Βλ. Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians ό.π.
(ιε) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.
(ιστ) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.
(ιζ) Βλ. Άννα Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής – “Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα” ό.π.
(ιη) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.
(ιθ) Βλ. Γ. Μπαμπινιώτη: «Σύντομη Εισαγωγή στην Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία και στην Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας», σσ. 65-66 – Αθήνα 1977
(κ) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στον τρίτο τόμο/τεύχος του περιοδικού «Νέος Ερμής ο Λόγιος» (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2011)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Οι σημαντικότερες ελληνικές διάλεκτοι της Ελληνικής Χερσονήσου

και της Μικράς Ασίας γύρω στο 500 π.Χ.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Η ελληνική γλώσσα, σύμφωνα με τις νεώτερες επιστημονικές απόψεις(α), διαμορφώθηκε στον ελλαδικό χώρο, μετά την άφιξη των Πρωτο-Ελλήνων, οι οποίοι αφομοίωσαν μεν και εξαφάνισαν βαθμιαία τους προγενέστερα εγκατεστημένους λαούς (=Προέλληνες), αλλά επηρεάσθηκαν πολιτισμικά και πολιτιστικά. Οι Προέλληνες μιλούσαν δικές τους γλώσσες και ως εκ τούτου επηρέασαν σαφώς την διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας(β) ήταν η αρχικά ενιαία πρωτο-ελληνική να διασπαστεί σε τρεις διαλέκτους μεταξύ 2200/2100 π.Χ. και 1900 π.Χ. δηλ. από την οριστική εγκατάσταση των Πρωτο-Ελλήνων σε μια σχετικά στενή ζώνη που περιελάμβανε την σημερινή Ήπειρο και ένα τμήμα της Ν. Δ. Ιλλυρίδος, την Δυτική Μακεδονία και το Β. Α. μέρος της Θεσσαλίας (βλ. Χάρτη), μέχρι την έναρξη της μετακίνησης των φύλων αυτών, κυρίως προς νοτιότερες περιοχές.(γ)

Αρχικές εγκαταστάσεις πρωτο-ελληνικών φύλων

Οι διάλεκτοι αυτές ήσαν:

1. Μια πολύ αρχαϊκή μορφή της μετέπειτα Ιωνικής-Αττικής διαλέκτου

2. Μια επίσης αρχαϊκή μορφή της λεγομένης Δυτικής / Βορειοδυτικής / Ηπειρωτικής διαλέκτου (από αυτήν προέκυψαν αργότερα η Δωρική της Λακωνίας, της Κρήτης κ.λπ., η διάλεκτος της Ηλείας, η Αιτωλική, η Νεο-Αχαϊκή, καθώς και οι διάλεκτοι των τριών μεγάλων φυλετικών ομάδων της Ηπείρου – Θεσπρωτών, Μολοσσών, Χαόνων) και

3. Η λεγομένη Κεντρική Διάλεκτος, η οποία στην συνέχεια διασπάστηκε στην Αιολική (αναφέρεται και ως πρωτο-Αιολική) και την Αρκαδική (την μετέπειτα Αρκαδο-κυπριακή).

Ολοκληρώνοντας την εικόνα αναφέρουμε ότι γύρω στο 1600 π.Χ. ένα τμήμα αιολοφώνων Αχαιών μετανάστευσε από την ΝΑ Θεσσαλία (=Αχαΐα Φθιώτις) στην ΒΑ Πελοπόννησο. Εκεί η διάλεκτός τους άρχισε να εμφανίζει νεωτερισμούς και να δέχεται επιδράσεις από την Αρκαδική (αργότερα Αρκαδο-κυπριακή) διάλεκτο της κεντρικής Πελοποννήσου (όπου γύρω στο 1900 π.Χ. είχαν μεταναστεύσει και εγκατασταθεί οι Αρκαδόφωνοι, προερχόμενοι από την περιοχή της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας). Έτσι διαμορφώθηκε τελικώς η γνωστή μας, από τις πινακίδες με την Γραμμική Β, διάλεκτος των Μυκηναϊκών Βασιλείων, η οποία παλαιότερα αναφερόταν ως Αχαϊκή (δεν πρέπει να συγχέεται με την προαναφερθείσα Νεο-Αχαϊκή, μια δωρική διάλεκτο), ενώ σήμερα έχει επικρατήσει γενικότερα να την αποκαλούμε Μυκηναϊκή. Με την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου, η Μυκηναϊκή διάλεκτος έπαυσε σταδιακά να χρησιμοποιείται για να εξαφανιστεί οριστικά γύρω στο 1150 π.Χ. Τέλος, με την διασταύρωση αιολικών και δυτικών διαλεκτολογικών στοιχείων, προέκυψαν η Θεσσαλική και η Βοιωτική διάλεκτος.

Ποιά ήταν λοιπόν η γλωσσολογική σχέση της αρχαίας μακεδονικής λαλιάς σε σχέση με τις παραπάνω διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας;

Πριν ασχοληθούμε με τις απαντήσεις στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι έρευνες και οι μελέτες για την μακεδονική σημείωσαν εξαιρετική πρόοδο τα τελευταία τριάντα χρόνια, με αποτέλεσμα να είμαστε σε θέση να αναφερόμαστε πλέον σε επεξεργασμένο γλωσσολογικό υλικό, από το οποίο μπορούμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένα επιστημονικά συμπεράσματα.

Οι επιστημονικές πάντως συζητήσεις ξεκίνησαν ουσιαστικά από τις αρχές του 19ου αιώνα με την έκδοση στην Λειψία της Γερμανίας μιας σύντομης σχετικά μελέτης από τον Φ. Γκ. Στουρτς με τίτλο «Περί της διαλέκτου της ελευθέρας μακεδονικής»(δ), που στόχευε να παρουσιάσει τις απόψεις και την έρευνά του για την θέση της μακεδονικής ως διαλέκτου της ελληνικής γλώσσας και κυρίως με την έκδοση το 1825 του έργου του Γ. O. Mύλλερ «Περί της κατοικίας, της καταγωγής και της αρχαιότερης ιστορίας του μακεδονικού λαού»(ε). Δυστυχώς η συζήτηση από επιστημονική σύντομα μετατράπηκε σε πολιτική και εξελίχθηκε σε μια ατέρμονα σειρά αντιπαραθέσεων για την ελληνικότητα ή μη αυτής της γλώσσας.(στ)

Όπως έχει παρατηρηθεί: «…Για πολλές δεκαετίες υπήρξε έντονη αμφισβήτηση για την ένταξη ή μη της μακεδονικής στις ελληνικές διαλέκτους. Το πρόβλημα οφειλόταν εν μέρει στην ανεπάρκεια του υλικού, πρώιμων επιγραφών κυρίως, αλλά και σε εξωεπιστημονικούς παράγοντες, καθώς ευθύς εξαρχής η διαμάχη ήταν στενά εξαρτημένη από τις πολιτικές και ιστορικές εξελίξεις στη νότια Bαλκανική κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα – ακόμα και ως τις μέρες μας – και τις εδαφικές διεκδικήσεις των λαών που κατοικούσαν στην περιοχή…».(ζ)

Επιχειρώντας επομένως να απαντήσουμε στο ερώτημα που θέσαμε παραπάνω για την σχέση της αρχαίας μακεδονικής λαλιάς με τις άλλες ελληνικές διαλέκτους, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στο παρελθόν, αλλά και μέχρι πρόσφατα σχετικά, ήταν δύσκολη μια απλή και σαφής απάντηση λόγω ανυπαρξίας ή έστω σπανιότητας του γλωσσολογικού υλικού, που επέτρεπε ποικίλες υποθέσεις και απόψεις. Αυτές μπορούμε να τις κατατάξουμε σε τέσσερεις ομάδες, αναλόγως της θέσης που υποστηρίζουν:

1. Η πρωιμότερη θέση δεχόταν την άποψη ότι η Μακεδονική ήταν μια μεικτή γλώσσα, συγγενής της Ιλλυρικής (Η θέση του προαναφερθέντος G. O. Müller, αλλά και Σλάβων κυρίως επιστημόνων στην συνέχεια, όπως των G. Kazaroff, M. Rostovtzeff, M. Budimir, H. Baric κ.ά) ή της Θρακικής (υποστηρίζεται ακόμα και σήμερα από τον Βούλγαρο D. Tzanoff).

2. Μιά άλλη θέση, που υποστηρίχθηκε από σημαντικούς επιστήμονες, αποδεχόταν την Μακεδονική ως ανεξάρτητη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, συγγενική με την ελληνική (V. Pisani, I. Russu, G. Mihailov, P. Chantraine, I. Pudic, C. D. Buck, E. Schwyzer, Vlad. Georgiev, W. W. Tarn και ο εξέχων Γάλλος γλωσσολόγος Olivier Masson στην αρχή της σταδιοδρομίας του).

3. Η πλειονότητα πάντως των επιστημόνων και κυρίως των γλωσσολόγων υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η Μακεδονική ήταν μία ακόμη ελληνική διάλεκτος (Η θέση που ανέπτυξε ο Φ. Γκ. Στουρτς που προαναφέραμε, αλλά και του «πατριάρχη» της ελληνικής Γλωσσολογίας Γ. Χατζιδάκι (1848-1941), του αείμνηστου Καθηγητή Γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ. Νικ. Ανδριώτη, καθώς και των N. Kalleris, A. Fick, Otto Hoffmann, F. Solmsen, V. Lesny, F. Geyer, N. G. L. Hammond, A. Toynbee, Ch. Edson και του Olivier Masson στα ώριμα χρόνια του).

4. Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε και την ύπαρξη παλαιότερα μιας μικρής μερίδας επιστημόνων, οι οποίοι τήρησαν μια επιφυλακτική στάση, επικαλούμενοι την ύπαρξη κάποιων ασαφών σημείων και την ανεπάρκεια του γλωσσολογικού υλικού που ήταν διαθέσιμο την εποχή τους, με αποτέλεσμα να θεωρούν αδύνατη την διατύπωση τεκμηριωμένης θέσης [Κυρίως, ο Γάλλος γλωσσολόγος Antoine Meillet (1866–1936) και ο Ιταλοεβραίος Ιστορικός Arnaldo Momigliano(1908–1987)] (η).

Όμως και οι αρχαίες πηγές ήσαν, όχι μόνον εξαιρετικά φειδωλές στο θέμα της γλώσσας των Μακεδόνων, αλλά μάλλον επέτειναν την σύγχυση. Όπως εύστοχα και με σαφήνεια επεξηγείται αυτή η κατάσταση:

“…Oι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται μάλλον σπάνια σε αυτή καθαυτή τη γλώσσα των Mακεδόνων. Συνοψίζοντας (βλ. τελευταία Παναγιώτου 1992-Kapetanopoulos 1995) θα μπορούσαμε να ομαδοποιήσουμε τις σχετικές μαρτυρίες ως εξής:

α. Για τον χαρακτήρα της μακεδονικής διαλέκτου: Kατά τον Tίτο Λίβιο Mακεδόνες, Aιτωλοί και Aκαρνάνες μιλούν την ίδια διάλεκτο – παραπλήσια διαπίστωση κάνει και ο Στράβων για τη διάλεκτο Hπειρωτών και Mακεδόνων. Ως γνωστόν, τα ιδιώματα όλων των παραπάνω φύλων ανήκουν στη βορειοδυτική διαλεκτική ομάδα. Oι μαρτυρίες αυτές επιβεβαιώνονται πλέον από τις διαλεκτικές επιγραφές και με τη σειρά τους συνδυάζονται με έμμεσες μαρτυρίες των πηγών για τη συγγένεια Mακεδόνων και Δωριέων: ο Hρόδοτος (1.56) ταυτίζει Mακεδόνες και Δωριείς – ο ίδιος (5.20, 5.22, 8.137, 8.138), όπως και ο Θουκυδίδης (2.99.3) και άλλες μεταγενέστερες πηγές γνωρίζουν τον μύθο που συνδέει τον βασιλικό οίκο των Tημενιδών με το Άργος και τον Hρακλή, πληροφορίες που επιβεβαιώνονται εμμέσως από αρχαιολογικά ευρήματα π.χ. τον κατάδεσμο που δημοσίευσε ο Tιβέριος (1989) […] Aντίθετα, γενεαλογικοί μύθοι του Hσιόδου και του Eλλανίκου συνδέουν τους Mακεδόνες με τους Aιολείς, αλλά μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρά στοιχεία ενισχυτικά αυτής της παράδοσης.

β. Για την προοδευτική περιθωριοποίηση της μακεδονικής διαλέκτου: Ήδη στο στράτευμα του M. Aλεξάνδρου, ένα διαλεκτικό σύνολο διαφορετικών προελεύσεων, οι Mακεδόνες εκφράζονται στην κοινή – η διάλεκτος χρησιμοποιείται μόνο μεταξύ Mακεδόνων ή σε στιγμές έντονης συγκίνησης. H νεότερη χρονολογικά μαρτυρία για τη διάλεκτο είναι των μέσων του 1ου αιώνα π.X. και αναφέρεται στην υποχώρησή της ήδη πριν από την περίοδο αυτή στην πτολεμαϊκή αυλή. Oι μαρτυρίες των πηγών επιβεβαιώνονται και από τις επιγραφές.

γ. Για τη μακεδονική διάλεκτο και την κοινή: H κοινή διαδόθηκε μέσω των μακεδονικών κατακτήσεων και επικράτησε, χωρίς ανάσχεση, χάρη στα ελληνιστικά βασίλεια. Έτσι συνδέθηκε αργότερα στη συνείδηση ορισμένων αττικιστών πολύ στενά με τους Mακεδόνες, σε βαθμό που ο όρος μακεδονίζειν να αποκτήσει σε ορισμένους από αυτούς την έννοια ‘ομιλώ την κοινή’ (π.χ. Aθήναιος, «Δειπνοσοφισταί» 3.121f-122a) – για τον λόγο αυτό προκάλεσε και τα ειρωνικά τους σχόλια. Ως απόδειξη επίσης αυτής της σημασίας του μακεδονίζειν μπορούν να αντιπαρατεθούν χωρία αττικιστών, όπου ο ίδιος τύπος χαρακτηρίζεται από τους μεν ως «μακεδονικός» και από τους δε ως τύπος «ευτελής» που χρησιμοποιούν οι «αμαθείς» ή οι «νεώτεροι»…”.(θ)

Έχουμε ήδη τονίσει ότι τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά χάρη στις δημοσιεύσεις της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου επιγραφικού υλικού από την περιοχή της Θεσσαλονίκης (1972) και την Βόρεια Μακεδονία (1999), καθώς και του Κέντρου Ελληνικής-Ρωμαϊκής Αρχαιότητος (Κ.Ε.Ρ.Α.) από την Άνω Μακεδονία (1985) και την περιοχή της Βεροίας (1998). Επί πλέον το ΚΕΡΑ δημοσίευσε τρείς σημαντικότατες συλλογές ονομάτων από τις περιοχές της Βεροίας, της Εδέσσης και εκπατρισμένων Μακεδόνων.

Όπως ξεκαθαρίζει και ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Ιωάννης Μ. Ακαμάτης σε ένα εξαιρετικό άρθρο του με τον τίτλο «Η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων• νέα στοιχεία από την Πέλλα»(ι):

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα η γλώσσα που μιλούσε ο λαός των Μακεδόνων υπήρξε αντικείμενο συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Από μερικούς μάλιστα ερευνητές, τον αμερικανό καθηγητή BORZA και τους μαθητές του, θεωρήθηκε πως το σύνολο των ελληνικών επιγραφών που βρέθηκε στη μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας ανήκουν στους συγγενείς των βασιλέων, αφού οι τάφοι είναι βασιλικοί. Η γλώσσα τους λένε είναι φυσικό να είναι η ελληνική αφού οι ίδιοι μελετητές υποστηρίζουν πως η βασιλική οικογένεια και η ανώτατη τάξη μόνο είχαν εξελληνιστεί. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι προφανές πως το επιχείρημα αυτό θα κατέπιπτε αν είχαμε ελληνικά κείμενα που ανήκουν στους κοινούς ανθρώπους και χρονολογούνται πριν από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της κοινής ελληνικής, ας πούμε πριν από τα μέσα του 4ου αι. π.Χ.

Το πρώιμο νεκροταφείο της Αγοράς της Πέλλας μας έδωσε τα πιο σημαντικά ευρήματα. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ. προέρχεται η επιτύμβια στήλη του Ξάνθου. Ενός φτωχού σχετικά παιδιού. Για να γίνει η μικρή στήλη ξαναχρησιμοποιήθηκε ένα κομμάτι μάρμαρο. Η επιγραφή στη στήλη γράφει: ΞΑΝΘΟΣ/ΔΗΜΗΤΡΙΟ/Υ ΚΑΙ ΑΜΑ/ΔΙΚΑΣ ΥΙΟΣ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει εδώ το μητρωνυμικό Αμαδίκα. Το όνομα αυτό φαίνεται πως προέρχεται από τη ρίζα αμ- από όπου και το ομηρικό ρήμα αμά-ω (αρχ.=θερίζω) και τη μακεδονική κατάληξη -δίκα, θυμηθείτε το όνομα Ευρυδίκα. Παρατηρείστε τον κανονικό σχηματισμό της μακεδονικής κατάληξης σε α αντί η. Τα πρόσφατα μάλιστα ευρήματα από τη Βεργίνα μας έδωσαν τρεις φορές το όνομα της μητέρας του Φιλίππου ως Ευρυδίκας και όχι Ευρυδίκης. Έτσι, ενώ τα παραδείγματα πριν από μερικά χρόνια ήταν λιγοστά σήμερα καθημερινά αυξάνονται με τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης. Σας θυμίζω δύο ευρήματα από το νεκροταφείο της Πέλλας, βγαλμένα από το χώμα πρόσφατα. Πρόκειται για χρυσά φύλλα με την ταυτότητα των νεκρών. Στο ένα φύλλο καταγράφεται το όνομα Ηγησίσκα, αντί του Ηγησίσκη, από το ρήμα ηγούμαι. Σας αναφέρω ακόμα πως η νεκρή ήταν ένα μικρό κορίτσι, έτσι είναι -ίσκη=Ηγησίσκη. Στο άλλο καταγράφεται το όνομα Φιλοξένα. Άλλο ένα εύρημα από το νεκροταφείο της περιοχής της Αγοράς ανήκει σε ένα ενεπίγραφο μολύβδινο έλασμα, ένα κατάδεσμο(ια), όπως έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι ένα σημαντικότατο απόκτημα της αρχαιολογικής έρευνας που πραγματοποιείται στη Μακεδονία τα τελευταία χρόνια. Το κείμενο αυτό, κατά την άποψή μου, μπορεί αποφασιστικά να βοηθήσει στην κατανόηση της Μακεδονικής διαλέκτου. Είναι ως αυτή τη στιγμή, το μοναδικό διαλεκτικό κείμενο της μακεδονικής. Η σημασία του αυξάνει ακόμα περισσότερο γιατί είναι σχετικά εκτεταμένο κείμενο. Αυτό το κείμενο που είναι έτοιμο προς δημοσίευση, μόλις εμφανιστεί, είμαι βέβαιος πως θα σχολιαστεί ευρύτατα από τους ειδικούς γλωσσολόγους.

Η πινακίδα ήρθε στο φως μέσα σε ένα τάφο ενός ταπεινού ατόμου. Το κείμενο παρουσιάζει σχέσεις με την αττική στη σύνταξη. Όμως διαφέρει από την αττικο-ιωνική ομάδα στα εξής:

1. Το α και εδώ δεν γίνεται δευτερεύον η, βλ. πχ. Θετίμα, αντί Θετίμη, γάμαι αντί γήμαι, άλλα αντί άλλη, έρημα αντί έρημη, κακά αντί κακή.

2. Η συνίζηση του α και ο γίνεται α όχι ω, π.χ. ταν άλλαν πασάν αντί των άλλων πασών, χηράν αντί χηρών κ.λ.π.

3. Γενικά και άλλες ιδιαιτερότητες μας βοηθούν να κατατάξουμε την γλώσσα του κειμένου στην ομάδα των ΒΔ δωρικών ελληνικών βέβαια διαλέκτων. Αυτή λοιπόν είναι η Μακεδονική και αυτή εννοείται όταν ο Αλέξανδρος μιλά στους στρατιώτες του Μακεδονιστί…».

Δυστυχώς, οι παλιές θεωρίες αποσύρονται δύσκολα με αποτέλεσμα απομεινάρια απηρχαιωμένης «σοφίας» να επιβαρύνουν ακόμα επιστημονικά περιοδικά, πανεπιστημιακά εγχειρίδια και έργα, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος, υποδεικνύοντας ως χαρακτηριστικά παραδείγματα (προς αποφυγήν θα λέγαμε), το σχετικό κείμενο του Καθηγητή Ρ. Κρόσσλαντ (R. A. Crossland), στον Τρίτο τόμο – Μέρος 1, της φημισμένης και εγκυρότατης κατά τα άλλα «Αρχαίας Ιστορίας» του Πανεπιστημίου Καίημπριτζ για την Μακεδονική(ιβ) και το βιβλιαράκι του Αμερικανορουμάνου Καθηγητή Ευγενίου Μπόρζα(ιγ).

Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα αποτελούν και οι διαλεκτολογικοί χάρτες που κυκλοφορούν στην ξένη (αλλά και στην ελληνική δυστυχώς) βιβλιογραφία και οι οποίοι περιορίζουν τις ελληνικές διαλέκτους σε ένα μικρό τμήμα του ελληνικού χώρου (την νότια ηπειρωτική Ελλάδα, την νησιωτική και τις μικρασιατικές ακτές), ενώ εμφανίζουν τον χώρο της Μακεδονίας, καθώς και της Ηπείρου, να κατοικείται από ομιλητές μη-ελληνικών διαλέκτων!

Robert Morkot, ed. 1996. The Penguin Historical Atlas of Ancient Greece.

“Penguin Books”, p. 23.

http://www.trentu.ca/faculty/rfitzsimons/AHCL2200Y/LE%2004-01.htm

http://titus.fkidg1.uni-frankfurt.de/didact/karten/griech/grdialm.htm

(Cambridge Ancient History Vol. III part 1)

Γιατί όμως υπήρχαν αυτές οι αμφιβολίες και αμφισβητήσεις για την θέση της μακεδονικής διαλέκτου;

Όπως εξηγεί ο καθηγητής Μ. Χατζόπουλος(ιδ):

«…Μία αιτία – ίσως η σπουδαιότερη – για την τόση αντίσταση στην αφομοίωση των νέων στοιχείων και την επιμονή σε ξεπερασμένες θεωρίες μέχρι ακόμα και τα τελευταία χρόνια, είναι ο τρόπος με τον οποίον, από τον 19ο αιώνα, η επιστημονική συζήτηση για την μακεδονική λαλιά και τον ελληνικό η μη χαρακτήρα της επικεντρωνόταν στην σποραδική εμφάνιση σε μακεδονικές λέξεις και κύρια ονόματα – που κατά τα άλλα φαίνονταν πλήρως ελληνικά – ηχηρών κλειστών συμφώνων [voiced stops] (β, δ, γ) αντί των αντιστοίχων αρχικά δασέων, άηχων κλειστών συμφώνων [originally “aspirate” unvoiced stops] (φ, θ, χ,), που αναμένονταν στις άλλες ελληνικές διαλέκτους, όπως για παράδειγμα Βάλακρος και Βερενίκα αντί Φάλακρος και Φερενίκα…».

Και συνεχίζει:

«[…] Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 του περασμένου αιώνα η επιτάχυνση της αρχαιολογικής έρευνας στην Μακεδονία και οι δραστηριότητες του Προγράμματος «Μακεδονία» του ΚΕΡΑ είχαν ως αποτέλεσμα την παρουσίαση πολυάριθμων επιστημονικών εργασιών και μεταξύ αυτών από κορυφαίους γλωσσολόγους (Claude Brixhe, Άννα Παναγιώτου, O. Masson, L. Dubois, Μιλτιάδης Β. Χατζόπουλος) που αξιοποίησαν τα νεώτερα δεδομένα και οι οποίες συγκεντρώθηκαν, επιτρέποντας έτσι να προχωρήσουμε πέρα από τον Γόρδιο δεσμό, ο οποίος, από τον 19ο αιώνα αιχμαλώτιζε όλες τις συζητήσεις γύρω από την γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, δηλ. στο εάν ήταν ελληνική ή όχι. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή να λεχθεί ότι από εδώ και πέρα το εμπόδιο που παρεμπόδιζε την ταυτοποίηση της γλώσσας που ομιλούσαν ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πια εξαλειφθεί: Η αρχαία μακεδονική ήταν μια πραγματική και γνήσια ελληνική διάλεκτος. Στο ζήτημα αυτό όλοι οι γλωσσολόγοι και φιλόλογοι που ασχολούντο ενεργά με αυτό το πρόβλημα είχαν πλέον την ίδια άποψη. Είναι όμως εξ ίσου αληθινό ότι δεν συμφωνούν στα πάντα.

Δύο ερωτήματα ακόμα εγείρουν σοβαρές διαφωνίες:

α) Πως εξηγείται η σποραδική παρουσία σε μακεδονικές λέξεις και ονόματα των φθόγγων β, δ, γ αντί των αντίστοιχων φθόγγων φ, θ, χ των άλλων ελληνικών διαλέκτων;

β) Ποια είναι η διαλεκτική θέση της Μακεδονικής εντός της Ελληνικής;

Η πρώτη ερώτηση διερευνήθηκε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά με αποκλίνοντα συμπεράσματα από τους Claude Brixhe και Anna Panayotou από την μια μεριά και τους O. Masson, L. Dubois και τον υποφαινόμενο από την άλλη.

Ως προς το θέμα των διαλεκτικών σχέσεων της Μακεδονικής εντός της Ελληνικής, εκτός από τους παραπάνω αναφερθέντες επιστήμονες, οι N. G. L. Hammond και E. Voutiras είχαν επίσης σημαντική συνεισφορά. Για όσο διάστημα πάντως ασχολήθηκα, σταδιακά πείσθηκα ότι τα δύο παραπάνω ερωτήματα συνδέονται στενά μεταξύ τους ή σωστότερα, ότι η έρευνα για τις διαλεκτικές συγγένειες της Μακεδονικής διαλέκτου μπορούν να παράσχουν ικανοποιητικές ερμηνείες για αυτήν την επίμαχη ιδιαιτερότητα του συμφωνικού της συστήματος (of this controversial particularity of its consonantal system). […]

Έτσι η έρευνα για το συμφωνικό σύστημα της Μακεδονικής οδήγησε στο ερώτημα των διαλεκτολογικών συγγενειών αυτής της ομιλίας με τις οποίες ήταν στενότερα συνδεδεμένη. Ήταν φυσιολογικό, η βασική διαφωνία περί του ελληνικού ή μη-ελληνικού χαρακτήρα της Μακεδονικής, να παραμερίσει σε μια δευτερεύουσα θέση το ερώτημα της τοποθέτησής της εντός των ελληνικών διαλέκτων. Εν τούτοις δεν παραμελήθηκε πλήρως. Ήδη, ο F. G. Sturz, στηριζόμενος στον Ηρόδοτο, προσδιόρισε την Μακεδονική ως μια Δωρική διάλεκτο, ενώ ο Otto Abel υπήρξε ακριβέστερος και την τοποθέτησε μεταξύ των βορείων Δωρικών διαλέκτων. Υπέθεσε ότι ο Στράβων και ο Πλούταρχος παρείχαν τα αναγκαία επιχειρήματα για να επιμείνουμε ότι η Μακεδονική δεν διέφερε από την Ηπειρωτική διάλεκτο.

Η θεμελιώδης εργασία του Otto Hoffmann ήταν αυτή που εισήγαγε αποφασιστικά την Αιολική διάσταση στην συζήτηση, η οποία γινόταν ευρέως αποδεκτή στις μέρες μας (Daskalakis, Toynbee, Goukowsky). Η θέση για την Δωρική-βορειο-δυτική διάσταση πραγματοποίησε μια ισχυρή επαναφορά χάρη στο κύρος του J. N. Kalleris ακολουθούμενη από τον Γ. Μπαμπινιώτη, τον Olivier Masson και άλλους επιστήμονες με περισσότερο επεξεργασμένες απόψεις (A. Tsopanakis, A. I. Thavoris, M. B. Sakellariou and Cl. Brixhe). Τελικώς ο N. G. L. Hammond διατύπωσε την πλέον ξεκάθαρη άποψη, επιχειρηματολογώντας για την παράλληλη ύπαρξη δύο μακεδονικών διαλέκτων: Μιας στην Άνω Μακεδονία στενά συνδεδεμένης με τις Βορειο-δυτικές διαλέκτους και μιας άλλης στην Κάτω Μακεδονία συγγενικής με την Θεσσαλική. Ένα νέο όμως στοιχείο, η δημοσίευση ενός εκτενούς διαλεκτολογικού κειμένου από την Μακεδονία, δημιούργησε μια νέα κατάσταση. Το κείμενο αυτό προήλθε από την ανακάλυψη ενός κατάδεσμου (βλ. σημ. ια) από το πρώτο μισό του 4ου αιώνα π.Χ. ο οποίος ανακαλύφθηκε σε τάφο της Πέλλας…»(ιε).

Ο κατάδεσμος της Πέλλας

(Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας)

Διαστάσεις: 30 cm X 6 cm

Κείμενο

[Θετί]μας καὶ Διονυσοφῶντος τὸ τέλος καὶ τὸν γάμον καταγράφω καὶ τᾶν ἀλλᾶν πασᾶν γυ-

[ναικ]ῶν καὶ χηρᾶν καὶ παρθένων, μάλιστα δὲ Θετίμας, καὶ παρκαττίθεμαι Μάκρωνι καὶ
[τοῖς] δαίμοσι• καὶ ὁπόκα ἐγὼ ταῦτα διελέξαιμι καὶ ἀναγνοίην πάλειν ἀνορόξασα,
[τόκα] γᾶμαι Διονυσοφῶντα, πρότερον δὲ μή• μὴ γὰρ λάβοι ἄλλαν γυναῖκα ἀλλ’ ἢ ἐμέ,
[ἐμὲ δ]ὲ συνκαταγηρᾶσαι Διονυσοφῶντι καὶ μηδεμίαν ἄλλαν. Ἱκέτις ὑμῶ(ν) γίνο-
[μαι• Φίλ;]αν οἰκτίρετε, δαίμονες φίλ[ο]ι, δαπινὰ γάρ
ἰμε φίλων πάντων καὶ ἐρήμα• ἀλλὰ
[ταῦτ]α φυλάσσετε ἐμὶν ὅπως μὴ γίνηται τα[ῦ]τα καὶ κακὰ κακῶς Θετίμα ἀπόληται.
[—-]ΑΛ[—-]ΥΝΜ..ΕΣΠΛΗΝ ἐμός, ἐμὲ δὲ [ε]ὐ[δ]αίμονα καὶ μακαρίαν γενέσται
[—–] ΤΟ[.].[—-].[..]..Ε.Ε.ΕΩ[ ]Α.[.]Ε..ΜΕΓΕ[—]

1. [Για της Θετί]μας και του Διονυσοφώντα την τελετή και τον γάμο γράφω την κατάρα, καθώς και για (τον γάμο) όλων των άλλων γυ-

2. [ναικ]ών, χήρων και παρθένων (με αυτόν), αλλά ιδιαίτερα για την Θετίμα και αναθέτω (αυτήν την κατάρα) στον Μάκρωνα και

3. [τους] δαίμονες. Και ότι μόνον όταν ξεθάψω και ξετυλίξω και ξαναδιαβάσω (αυτές τις λέξεις)

4. [τότε] (μόνον να μπορεί) να νυμφευθεί ο Διονυσοφών και όχι πριν. Και είθε να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα, παρά μόνον εμένα

5. και είθε να γεράσω με τον Διονυσοφώντα και κανέναν άλλο. Ικέτιδά σου είμαι:

6. δείξτε ευσπλαχνία στην [Φίλα;], αγαπημένοι δαίμονες, ταπεινά (σας ικετεύω) γιατί με εγκατέλειψαν όλοι οι αγαπημένοι μου

7. Αλλά παρακαλώ φυλάξτε (αυτό το γραπτό) για χάρη μου ώστε να μη συμβούν αυτά τα γεγονότα έτσι ώστε χαθεί η Θετίμα με τρόπο κακό

8. και σε μένα δώστε ευδαιμονία και μακαριότητα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι πολλοί «καλοθελητές» έσπευσαν να μειώσουν την τεράστια σημασία αυτής της ανακάλυψης για τις γλωσσολογικές έρευνες, με επιχειρήματα που κυμαίνονταν από έναν απλό σκεπτικισμό μέχρι ανυπόστατες υποθέσεις. Ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος είναι αποστομωτικός στο θέμα αυτό:

«…Κατά την άποψή μου η παρουσία (γλωσσικών) τύπων όπως διελέξαιμι, ἰμέ, ἀνορόξασα, δαπινά, οι οποίοι είναι αναμενόμενοι στην Μακεδονική, αλλά τελείως ξένοι στις Βορειο-δυτικές διαλέκτους, αποτελεί αποφασιστική επιβεβαίωση για την ντόπια καταγωγή του συγγραφέα του κειμένου και μας επιτρέπει να απορρίψουμε την απίθανη υπόθεση ότι το κείμενο ίσως υπήρξε έργο κάποιου Ηπειρώτη κατοίκου που ζούσε στην Πέλλα…».(ιστ)
Τα επίμαχα σύμφωνα

Επανερχόμαστε στο διαβόητο ζήτημα της ύπαρξης στην Μακεδονική των ηχηρών κλειστών συμφώνων [voiced stops] (β, δ, γ) αντί των αντιστοίχων αρχικά δασέων, άηχων κλειστών συμφώνων [originally “aspirate” unvoiced stops] (φ, θ, χ), που υπάρχουν στις άλλες ελληνικές διαλέκτους.

Στο θέμα αυτό, όπως προαναφέραμε, υπάρχουν δύο απόψεις για την προέλευση του φαινομένου. Η πρώτη άποψη υποστηρίζεται κυρίως από την Καθηγήτρια Άννα Παναγιώτου:

«…Oρισμένες αρχαίες (από τον Πλούταρχο και μετά) καθώς και βυζαντινές πηγές επισημαίνουν ότι οι Mακεδόνες «χρώνται» B αντί του Φ (και κάποτε Δ αντί του Θ) σε ανθρωπωνύμια, σε λατρευτικά επίθετα, σε μήνες του μακεδονικού ημερολογίου και σε μακεδονικές «γλώσσες» – οι γραμματικοί και οι λεξικογράφοι υποστηρίζουν ότι το ανθρωπωνύμιο Φίλα ([phvla]) π.χ. αντιστοιχούσε στο μακεδονικό Bίλα [bvla] (ή ήδη από το τέλος της κλασικής εποχής [vvla] σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, κυρίως Babiniotis 1992). Aυτή η διαφορά θεωρήθηκε από τους περισσότερους γλωσσολόγους και φιλολόγους ως απολύτως βασική, διαχώριζε δε τη μακεδονική από το σύνολο των ελληνικών διαλέκτων – της μυκηναϊκής ελληνικής συμπεριλαμβανομένης -, διότι υποδήλωνε διαφορετική εξέλιξη συμφώνων στο φωνολογικό σύστημα της μακεδονικής: δηλαδή, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα ινδοευρωπαϊκά ηχηρά δασέα *bh, *dh, *gh έχουν τραπεί στην ελληνική σε άηχα δασέα [ph th kh] (γραφήματα Φ, Θ, X αντίστοιχα) έχοντας χάσει την ηχηρότητά τους, ενώ στη μακεδονική έχουν τραπεί αντίστοιχα σε [b d g] (γραφήματα B, Δ, Γ αντίστοιχα), έχουν δηλαδή χάσει τη δασύτητά τους. Σύμφωνα με άλλους μελετητές, η διαφορά απηχεί εξέλιξη στο εσωτερικό της ελληνικής (αποκλειστοποίηση), θέση που μάλλον δύσκολα συμβιβάζεται με τα νεότερα δεδομένα από τα διαλεκτικά κείμενα (βλ. τελευταία Brixhe & Panayotou 1994, 211 και 216-218, Παναγιώτου 1997, 202). Ίσως είναι οικονομικότερο να υποθέσει κανείς ότι τα ονόματα που παρουσιάζουν αυτό το χαρακτηριστικό είναι γλωσσικά κατάλοιπα ενός φύλου που έζησε στην περιοχή και το οποίο αφομοιώθηκε γλωσσικά από τους Mακεδόνες, είναι σαφές ότι ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. τα μόνα ίχνη αυτής της γλώσσας είχαν περιοριστεί σε ένα τομέα κατεξοχήν συντηρητικό, την ονοματολογία. Ήδη τον 4ο αιώνα π.X., όταν η γραφή αρχίζει να διαδίδεται στη Mακεδονία, στο γλωσσικό αίσθημα των Mακεδόνων τα ονόματα αυτά αποτελούσαν, χωρίς διάκριση προφανώς, τμήμα του μακεδονικού γλωσσικού υλικού και της παράδοσης…». (ιζ)

Το φύλο που αναφέρει η Καθηγήτρια Α. Παναγιώτου είναι οι Φρύγες, αποδεχόμενη έτσι την επίδραση ενός φρυγικού επιστρώματος (adstratum) στην διαμόρφωση της Μακεδονικής, επηρεασμένη προφανώς από τις θέσεις του συναδέλφου της, Γάλλου γλωσσολόγου Claude Brixhe, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Νανσύ, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει σημαντικές έρευνες και μελέτες στην (νεκρή από αιώνες) φρυγική γλώσσα.

Ο Καθηγητής Μιλτ. Χατζόπουλος δεν δέχεται πάντως αυτήν την υπόθεση και υποστηρίζει ότι η ύπαρξη των ηχηρών κλειστών συμφώνων β, γ, δ της Μακεδονικής οφείλονται στην επίδραση των γειτονικών διαλέκτων των Περραιβών και Θεσσαλών. Όπως υποστηρίζει με ισχυρή επιχειρηματολογία και πειστικότητα:

«…Εάν λάβουμε υπ’ όψη την γεωγραφική κατανομή των τύπων με ηχηρά κλειστά σύμφωνα στην Θεσσαλία, παρατηρούμε ότι αυτοί είναι συγκεντρωμένοι στο βόρειο τμήμα της περιοχής, κυρίως στην Πελασγιώτιδα και Περραιβία, με την μεγαλύτερη συγκέντρωση στην δεύτερη. Αλλά και στην Μακεδονία αυτοί οι τύποι είναι άνισα κατανεμημένοι. Βρέθηκαν σε σημαντικούς αριθμούς και ποικιλία – προσφέροντας μαρτυρία για την αυθεντική ζωτικότητα του φαινομένου – σε τρεις πόλεις ή περιοχές: Στην Βεργίνα, την Βέροια και την Πιερία. Όμως όλες αυτές εντοπίζονται στο απώτερο νοτιο-ανατολικό τμήμα της Μακεδονίας, σε άμεση επαφή με την Περραιβία. Νομίζω ότι αυτή ακριβώς η γεωγραφική κατανομή μας παρέχει την λύση του προβλήματος. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια φωνητική ιδιομορφία της ελληνικής διαλέκτου, που μιλιόταν και στις δύο πλευρές του Ολύμπου και η οποία αναμφίβολα οφειλόταν σε κάποιο υπόστρωμα ή επίστρωμα, πιθανόν, αλλά όχι υποχρεωτικά, φρυγικό.

Εάν παρέμειναν οποιεσδήποτε αμφιβολίες σε σχέση με την ελληνική προέλευση του φαινομένου, θα τις διαλύσουν δύο ονόματα προσώπων: Κεβαλῖνος και Βέτταλος.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι το πρώτο προέρχεται από την ινδο-ευρωπαϊκή ρίζα *ghebh(e)l-. Εάν σύμφωνα με την «φρυγική» υπόθεση, η απώλεια της ηχηρότητας των «δασέων» δεν έλαβε χώρα πριν από την ανομοίωση των εκπνεομένων, ο τύπος τον οποίον θα έπρεπε να διαμορφώσει η ελληνική διάλεκτος της Μακεδονίας έπρεπε να είναι Γεβαλῖνος και όχι Κεβαλῖνος, ο οποίος είναι αποτέλεσμα πρώτα της απώλειας της ηχηρότητας των «δασέων» και μετά της ανομοίωσής τους. Οι Claude Brixhe και Anna Panayotou, αντιλαμβανόμενοι πλήρως το πρόβλημα, υπεκφεύγουν δεχόμενοι (ότι το φαινόμενο οφείλεται σε) «παρωχημένο διαλεκτισμό» (“faux dialectisme”).

Από την άλλη, το όνομα Βέτταλος, είναι προφανώς ο μακεδονικός τύπος του εθνικού Θετταλός, χρησιμοποιούμενο ως όνομα προσώπων, με πιθανή μεταφορά του τόνου. Γνωρίζουμε επίσης ότι η αντίθεση μεταξύ του Αττικού Θετταλός και του Βοιωτικού Φετταλός, απαιτεί την ύπαρξη ενός αρχικού *gwhe-.

Δεδομένου δε ότι αφ’ ενός μεν στην Φρυγική, σε αντίθεση με την Ελληνική, τα ινδο-ευρωπαϊκά χειλο-υπερωϊκά(*)(labiovelars, δηλ. τα σύμφωνα *kw, *gw, *gwh. Σημ. ΔΕΕ) έχασαν το υπερωικό τους προσάρτημα χωρίς να διατηρήσουν οποιοδήποτε ίχνος από αυτό, ο τύπος τον οποίο θα έπρεπε να κληρονομήσει η ελληνική διάλεκτος της Μακεδονίας, σύμφωνα με την «φρυγική» υπόθεση, θα έπρεπε να εμφανίσει ένα αρχικό *Γε-, (δηλ. Γετταλός. Σημ. ΔΕΕ), που ολοφάνερα δεν είναι η περίπτωση.

Από την άλλη, ο τύπος Βέτταλος, ο τύπος τον οποίον οι Μακεδόνες πρόφεραν με ένα ηχηρό αρχικό σύμφωνο, μπορεί να ερμηνευθεί με έναν τύπο των ηπειρωτικών Αιολικών διαλέκτων, στις οποίες, όπως γνωρίζουμε, τα «δασέα» χειλο-υπερωϊκά ακολουθούμενα από ένα /i/ ή ένα /e/ εξελίχθηκαν σε απλά ηχηρά χειλικά. Ο αιολικός τύπος Φετταλός, που βρίσκεται πίσω από το Βετταλός, μας παρέχει ένα terminus post quem (Λατιν. «όριο μετά από το οποίο», δηλ. το αρχαιότερο χρονικό σημείο που μπορεί να συμβεί ένα γεγονός. Σημ. ΔΕΕ) για το φαινόμενο της μετατροπής σε ηχηρό σύμφωνο (the voicing phenomenon). Και τούτο διότι αν λάβουμε υπ’ όψη την ορθογραφία των Μυκηναϊκών πινακίδων, η οποία διατηρεί ακόμη μια διακριτή σειρά συμβόλων για τα χειλο-υπερωϊκά, είναι αναγκαίο (=υποχρεωτικό) να χρονολογήσουμε το παραπάνω φαινόμενο σε μια Μετα-Μυκηναϊκή εποχή, αρκετά μετά από την εξάλειψη των χειλο-υπερωϊκών, που σημαίνει προς το τέλος της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. το νωρίτερο και προφανώς εντός του ελληνικού κόσμου. Είναι προφανές ότι στην περίπτωση του τύπου Βέτταλος, μια ad hoc (Λατιν. επί τούτου, δηλ. κατασκευασμένη. Σημ. ΔΕΕ) υπόθεση περί «παρωχημένου διαλεκτισμού» (“faux dialectisme”) είναι απαράδεκτη, λόγω της καθυστερημένης χρονικά εποχής όπου κάποιος υποθετικός Μακεδόνας πατριώτης θα έμπαινε στον πειρασμό να καταφύγει σε έναν τέτοιο γλωσσικό τύπο για το εθνικό όνομα των Θεσσαλών όταν από καιρό είχε αντικατασταθεί από τον τύπο της Αττικής «κοινής» Θετταλός. Η επανεπεξεργασία του σε έναν τύπο Βετταλός, που ακούγεται δήθεν πιο «μακεδονικός» (more “Macedonian-sounding”), μας ξαναγυρίζει σε ένα επιστημονικό επίπεδο γνώσεων που είχαν επιτύχει το 19ο αιώνα…». (ιη)

____________________________________________________

(*) Το φθογγολογικό σύστημα της αρχικής Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκής (ΠΙΕ) γλώσσας περιελάμβανε ένα πολύπλοκο σύστημα συμφώνων που διακρίνονταν σε Χειλικά (labials), Οδοντικά (dentals), Υπερωϊκά (velars), Χειλο-υπερωϊκά (labio-velars) κ.λπ. Η σπουδαιότερη κατηγορία συμφώνων της ΠΙΕ ήσαν τα λεγόμενα κλειστά (stops), που με την σειρά τους διακρίνονται σε άηχα (unvoiced/voiceless stops), ηχηρά (voiced stops) και ηχηρά δασέα (voiced aspirates/aspirated stops). Έχουμε λοιπόν την εξής κατάταξη:

ΠΙΕ                    ΑΗΧΑ      ΗΧΗΡΑ      ΗΧΗΡΑ ΔΑΣΕΑ

Χειλικά                   p               b                    bh

Οδοντικά                t                d                   dh

Υπερωϊκά               k               g                    gh

Χειλο-υπερωϊκά   kw            gw                  gwh

Όπως εξηγεί ο Καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης, στην Πρωτο-Ελληνική (ΠΕ) γλώσσα, τα μεν Χειλικά έδωσαν αντίστοιχα τους φθόγγους π, β, φ, τα Οδοντικά τους φθόγγους τ, δ, θ, τα Υπερωϊκά τους φθόγγους κ,γ,χ. Παρατηρούμε ότι τα ηχηρά δασέα της ΠΙΕ στην ΠΕ μετατράπηκαν σε άηχα δασέα. Οι χειλο-υπερωϊκοί φθόγγοι βαθμιαία εξαφανίσθηκαν και εξελίχθηκαν στους αντίστοιχους χειλικούς, οδοντικούς ή υπερωϊκούς, ανάλογα με το φωνήεν που ακολουθούσε. Για παράδειγμα ο ηχηρός δασύς φθόγγος gwh μετατράπηκε σε φ εάν ακολουθούσε α ή ο, σε θ αν ακολουθούσε ε ή ι και σε χ εάν ακολουθούσε ου. (ιθ)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η Μακεδονική ανήκε στις Δυτικές/Βορειοδυτικές/Ηπειρωτικές αρχαιοελληνικές διαλέκτους ως ξεχωριστή διάλεκτος με τις δικές της ιδιομορφίες και ιδιωματισμούς και ήταν η καθομιλουμένη της πλειοψηφίας των κατοίκων του Μακεδονικού Βασιλείου. Σε ορισμένες όμως περιοχές της Κάτω Μακεδονίας και ιδιαίτερα αυτές που γειτόνευαν με την Θεσσαλία, οι κάτοικοι ομιλούσαν μια αρχαϊκή αιολική διάλεκτο, κατάλοιπο των αρχικών εγκαταστάσεων των Πρωτο-Αιολέων, αλλά και νεωτέρων επιρροών από αιολόφωνα γειτονικά φύλα, όπως οι Περραιβοί, οι Αινιάνες, αλλά και οι Θεσσαλοί, με την μεικτή αιολοδωρική τους διάλεκτο. Μέχρι τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. περίπου, έπαυσε να χρησιμοποιείται ως καθομιλουμένη και επιβίωσε μόνον σε ονόματα τόπων, μηνών και προσώπων. Η ύπαρξη αυτών των δύο διαλεκτικών μορφών είχε ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση διαφορετικών αντιλήψεων στους αρχαίους συγγραφείς και την διατύπωση αντιφατικών απόψεων παρουσιάζοντας τους Μακεδόνες άλλοτε ως Δωριείς (π.χ. Ηρόδοτος) και άλλοτε ως αιολόφωνους (π.χ. Ησίοδος, Ελλάνικος).

Μια εύστοχη και εξαιρετικά πειστική ιστορική ερμηνεία αυτού του φαινομένου έχει διατυπωθεί από τον καθηγητή Μιλτ. Χατζόπουλο:

«…Ως προς τους τρεις Τημενίδες αδελφούς, τους μυθικούς ιδρυτές του Μακεδονικού Βασιλείου σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ήδη από την αρχαιότητα υπήρχε η υποψία ότι δεν είχαν έλθει από το Πελοποννησιακό Άργος, αλλά από το Άργος Ορεστικόν της Άνω Μακεδονίας, και γι’ αυτό η ονομασία Αργεάδαι δινόταν όχι μόνον στην βασιλεύουσα Δυναστεία, αλλά σε ολόκληρη την πατριά που ακολούθησε τα τρία αδέλφια στην περιπέτεια της κατάκτησης της Κάτω Μακεδονίας. Γνωρίζοντας ότι οι Ορέστες ανήκαν στην Μολοσσική ομάδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό το πώς, η σημαντική και με μεγάλο κύρος ελίτ του νέου Βασιλείου, επέβαλε την δικιά της (Βορειο-δυτική, σημ. ΔΕΕ) διάλεκτο, ενώ η αρχαία Αιολική διάλεκτος – η ύπαρξη της οποίας είχε δώσει αφορμή σε ορισμένους αρχαίους, αλλά και νεώτερους συγγραφείς να θεωρούν τους Μακεδόνες αιολόφωνους – υποβιβάσθηκε στο καθεστώς ενός ιδιωματικού υποστρώματος (the old Aeolic dialect relegated to the status of a substratum patois), κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οποίας […] επιβίωσαν μόνον με την μορφή ελάχιστων υπολειμμάτων, γενικώς περιθωριοποιημένων, με την εξαίρεση ορισμένων ονομάτων τόπων, προσωπικών ονομάτων και ονομάτων μηνών, που είχαν καθιερωθεί από την παράδοση…».(κ)

ΔΕΕ 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(α) Βλ. Σχετικά: M. Garašanin: C.A.H. Vol. III part 1, σελ. 142 – Cambridge, 1982. J. P. Mallory: In Search of the INDO-EUROPEANS, σελ. 69 – London, 1991. Μ. Σακελλαρίου: Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τόμ. Α΄ σσ. 364-365 – Αθήνα, 1972. Α. – Φ. Χρηστίδης (επιμ.): «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις απαρχές έως την ύστερη αρχαιότητα» – Θεσσαλονίκη, 2001, καθώς και το πλέον πρόσφατο και κατατοπιστικότατο David W. Anthony: The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World σσ. 368-369– Princeton N. J. 2007

(β) Βλ. για την επίδραση των διαφορετικών γλωσσικών υποστρωμάτων (substratum) και επιστρωμάτων (adstratum) στην διαμόρφωση και εξέλιξη διαφόρων γλωσσών στο κλασσικό έργο του James M. Anderson: Structural Aspects of Language Change σσ. 89-95 – London, 1973

(γ) Βλ. Μ. Σακελλαρίου: Ι.Ε.Ε. ό.π. σελ. σσ. 365-366

(δ) F. G. Sturz, De dialecto macedonica liber, Leipzig, 1808

(ε) G. O. Müller, Über die Wohnsitz, die Abstammung und die ältere Geschichte des makedonischen Volks, Berlin, 1825

(στ) Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians, in the light of recent epigraphic discoveries – VI International Symposium on Ancient Macedonia, Thessaloniki, 1999

(ζ) Βλ. Άννα Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής – Από το “Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα” – επιμ. Α.-Φ. Χριστίδης, σελ. 319-325. Θεσσαλονίκη, 2001 – Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας & Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη].

(η) Βλ. Λεπτομέρειες για τα παραπάνω στο Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians ό.π.

(θ) Βλ. Α. Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής ό.π.

(ι) Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει δημοσιευμένο στο Διαδίκτυο στην διεύθυνση: http://abnet.agrino.org/htmls/D/D009.html)

(ια) Μια συνηθισμένη μέθοδος στην αρχαία Ελλάδα για την επίτευξι κάποιου σκοπού (από χαμηλής μορφωτικής και πνευματικής στάθμης άτομα) με μαγικές πράξεις και φράσεις ήσαν οι κατάδεσμοι (=μαγικοί δεσμοί). Οι κατάρες ή ερωτικές επικλήσεις γράφονταν κυρίως σε ελάσματα μολύβδου (φθηνό και ανθεκτικό υλικό, αν και έχουν βρεθεί και ελάσματα από πολύτιμα μέταλλα), τα οποία τύλιγαν σε κύλινδρο και τα τρυπούσαν πέρα ως πέρα με ένα καρφί (κάρφωμα). Στη συνέχεια έριχναν τους καταδέσμους μέσα σε τάφους ή πηγάδια ώστε να έλθουν σε άμεση επαφή με τα πνεύματα του Κάτω Κόσμου.

(ιβ) Βλ. R. A. Crossland: “The Language of the Macedonians” σελίδες 843-847, στο Τhe Cambridge Ancient History – Vol. III, part 1 (2nd Edition 1982, Reprinted 1990).

(ιγ) E. N. Borza: Before Alexander – Constructions of Early Macedonia (1999)

(ιδ) Βλ. Miltiades Hatzopoulos: The speech of the ancient Macedonians ό.π.

(ιε) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.

(ιστ) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.

(ιζ) Βλ. Άννα Παναγιώτου: Η θέση της Μακεδονικής – “Ιστορία της ελληνικής γλώσσας: Από τις αρχές έως την ύστερη αρχαιότητα” ό.π.

(ιη) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.

(ιθ) Βλ. Γ. Μπαμπινιώτη: «Σύντομη Εισαγωγή στην Ινδοευρωπαϊκή Γλωσσολογία και στην Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας», σσ. 65-66 – Αθήνα 1977

(κ) Βλ. M. Hatzopoulos: The speech… ό.π.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στον τρίτο τόμο/τεύχος του περιοδικού «Νέος Ερμής ο Λόγιος» (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2011)

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

Η ελληνική γλώσσα, σύμφωνα με τις νεώτερες επιστημονικές απόψεις(α), διαμορφώθηκε στον ελλαδικό χώρο, μετά την άφιξη των Πρωτο-Ελλήνων, οι οποίοι αφομοίωσαν μεν και εξαφάνισαν βαθμιαία τους προγενέστερα εγκατεστημένους λαούς (=Προέλληνες), αλλά επηρεάσθηκαν πολιτισμικά και πολιτιστικά. Οι Προέλληνες μιλούσαν δικές τους γλώσσες και ως εκ τούτου επηρέασαν σαφώς την διαμόρφωση της ελληνικής γλώσσας. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας(β) ήταν η αρχικά ενιαία πρωτο-ελληνική να διασπαστεί σε τρεις διαλέκτους μεταξύ 2200/2100 π.Χ. και 1900 π.Χ. δηλ. από την οριστική εγκατάσταση των Πρωτο-Ελλήνων σε μια σχετικά στενή ζώνη που περιελάμβανε την σημερινή Ήπειρο και ένα τμήμα της Ν. Δ. Ιλλυρίδος, την Δυτική Μακεδονία και το Β. Α. μέρος της Θεσσαλίας (βλ. Χάρτη), μέχρι την έναρξη της μετακίνησης των φύλων αυτών, κυρίως προς νοτιότερες περιοχές.(γ)

 

Αρχικές εγκαταστάσεις πρωτο-ελληνικών φύλων

 

Οι διάλεκτοι αυτές ήσαν:

  1. Μια πολύ αρχαϊκή μορφή της μετέπειτα Ιωνικής-Αττικής διαλέκτου
  2. Μια επίσης αρχαϊκή μορφή της λεγομένης Δυτικής / Βορειοδυτικής / Ηπειρωτικής διαλέκτου (από αυτήν προέκυψαν αργότερα η Δωρική της Λακωνίας, της Κρήτης κ.λπ., η διάλεκτος της Ηλείας, η Αιτωλική, η Νεο-Αχαϊκή, καθώς και οι διάλεκτοι των τριών μεγάλων φυλετικών ομάδων της Ηπείρου – Θεσπρωτών, Μολοσσών, Χαόνων) και
  3. Η λεγομένη Κεντρική Διάλεκτος, η οποία στην συνέχεια διασπάστηκε στην Αιολική (αναφέρεται και ως πρωτο-Αιολική) και την Αρκαδική (την μετέπειτα Αρκαδο-κυπριακή).

Amphipolis.gr | λίστα εικονικών περιηγήσεων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους

Κατεβάστε λίστα εικονικών περιηγήσεων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

0213520001396711094

Εικονικές περιηγήσεις εντός και εκτός Ελλάδας

Εικονική περιήγηση στην αρχαία Μίλητο: http://www.ime.gr/choros/miletus/360vr/gr/index.html?hs=4
Εικονική περιήγηση στην Ακρόπολη: http://acropolis-virtualtour.gr/acropolisTour.html
Εικονική περιήγηση στην Αγία Σοφία: www.360tr.com/34_istanbul/ayasofya/english/
Εικονική περιήγηση στην αρχαία Ολυμπία: http://www.fhw.gr/olympics/ancient/gr/3d.html καιhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bv0OCj9LMLI#! καιhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3W63fdTrZuI#!
Εικονική περιήγηση στις Μυκήνες:http://www.stoa.org/metis/cgi-bin/qtvr?site=mycenae
Εικονική περιήγηση στο Ναύπλιο:www.nafplio-tour.gr/
Εικονική περιήγηση στο κάστρο της Μονεμβασιάς: http://www.kastromonemvasias.gr/?page_id=94&language=el
Εικονική περιήγηση στον Δίον:www.ancientdion.org/
Ειονική περιήγηση στην Κνωσσό:http://www.youtube.com/watch?v=4XJd88cTRsU&feature=player_embedded#!.
Εικονική περιήγηση στην αρχαία αγορά των Αθηνών:3d.athens-agora.gr/
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Κυκλαδικής τέχνης: http://www.cycladic.gr/frontoffice/portal.asp?clang=0&cnode=8&cpage=NODE
Εικονική περιήγηση στο μουσείο της Ακρόπολης:http://www.googleartproject.com/collection/acropolis-museum/museumview/.
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Μπενάκη:http://www.benaki.gr/?id=4020201&lang=gr.
Εικονική περιήγηση στο μακεδονικό μουσείο σύχγρονης τέχνης:http://www.mmca.org.gr/museumst/ie2/virtual_museum.php
Εικονική περιήγηση στο μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Άνδρο:http://www.moca-andros.gr/Default.aspx?tabid=68&language=el-GR
Εικονική περιήγηση στο μουσείο καπνού στην Καβάλα:http://www.tobaccomuseum.gr/
Εικονική περιήγηση στην Έφεσο:http://sailturkey.com/panoramas/ephesus/
Εικονική περιήγηση στο Λούβρο: http://www.louvre.fr/
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Βαν Γκογκ: http://amsterdam.arounder.com/en/museums/van-gogh-museum.
Εικονική περιήγηση στην Πομπηία: https://maps.google.com/maps?f=q&source=s_q&hl=en&geocode=&q=pompeii,+italy+ruins&sll=40.716428,14.537315&sspn=0.061672,0.132351&ie=UTF8&hq=pompeii,+italy+ruins&hnear=&ll=40.748902,14.484834&spn=0,359.991728&t=h&z=17&layer=c&cbll=40.748902,14.484834&panoid=1e-bu_kis-dL1BnVGZhDdw&cbp=12,209.48,,0,7.63
Εικονική περιήγηση στο Βατικανό: http://vatican.arounder.com/
Περιήγηση σε μουσεία όλου του κόσμου με το google art project:http://www.googleartproject.com/

http://fresheducation.gr

Amphipolis.gr |Τα παράξενα της Εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου…

Τα παράξενα της Εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου…

Τα παράξενα της Εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου...
Ο Μακεδόνας στρατηγός, ο σπουδαίος ηγεμόνας, πέρασε στην Ιστορία και κέρδισε μία θέση στην αιωνιότητα καθώς κατάφερε να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Αφού επικράτησε στην Ελλάδα, εκστράτευσε κατά των Περσών, πέρασε στη Μικρά Ασία και έφτασε μέχρι τις Ινδίες, υποτάσσοντας τους λαούς που βρέθηκαν στο δρόμο του.

Αυτό που τον έκανε όμως να ξεχωρίσει από άλλους μεγάλυος στρατηγούς της αρχιαότητας ήταν πως οι κατακτήσεις του δεν άφησαν γεύση καταστροφής, αλλά δημιουργίας, μιας και ο ίδιος επέλεγε να σέβεται τις παραδόσεις και τα ήθη των λαών που κατακτούσε, ενώ τεράστιο ήταν και το πολιτιστικό έργο που άφησε πίσω του. Η πορεία του έφτασε σε εμάς μέσω των βιογράφων του αλλά και ιστορικών, είτε της εποχής του είτε μεταγενέστερων. Μεταξύ αυτών ο Παυσανίας, ο Σκύλακας, ο Αρριανός, ο Στράβωνας, αλλά και κάποιοι διφορούμενοι όπως ο Ψευδο-Καλλισθένης.

Σύγχρονοι μελετητές του βίου του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποκάλυψαν μια νέα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή της Ιστορίας, που ντύνει την πορεία του στρατηλάτη με ένα… μεταφυσικό μανδύα. Από τις εκστρατείες του μας έρχονται μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες αναφορές για θέαση ΑΤΙΑ (Ιπτάμενων Δίσκων) και πλήθος άλλων περιπτώσεων, όπως στενές επαφές με κυνοκέφαλους, ερπετοειδή, υποχθόνια πλάσματα και γίγαντες.

Επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ακριβή φύση των παράξενων αυτών περιγραφών, αποφασίσαμε να αφιερώσουμε μερικές γραμμές, στην παρουσίαση των περιπτώσεων αυτών, αφήνοντας τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα

Στο έργο “Αλεξάνδρου Ανάβασις” του Αρριανού, υπάρχει η καταγραφή ενός παράξενου συμβάντος στο οποίο δεν δόθηκε μεγάλη σημασία, πιθανότητα επειδή θεωρήθηκε προϊόν μυθοπλασίας. Συνέβη κατα την πολιορκία της Τύρου και, σύμφωνα με το κείμενο, “ιπτάμενες ασπίδες σε τριγωνικό σχηματισμό έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό, πάνω από τα κεφάλια των Μακεδόνων στρατιωτών”. Στη συνέχεια οι ασπίδες αυτές κατευθύνθηκαν κάνοντας γύρους πάνω από την Τύρο, ενώ μια από αυτές εξαπέλυσε μια φωτεινή πύρινη ακτίνα. Ακολούθησαν και οι υπόλοιπες, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων στρατιωτών, μέχρι που ένα τμήμα από τα πέτρινα τείχη της Τύρου σωριάστηκε, επιτρέποντας στους Μακεδόνες να εισβάλουν στην πόλη.

Για πολλά χρόνια δεν είχε δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτό το απόσπασμα, ίσως γιατί μεταφράστηκε ως η απόπειρα του Αρριανού να καταδείξει πως ο Αλέξανδρος είχε στο πλευρό του τη βοήθεια των θεών κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Αυτή η θεϊκή αρωγή ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη και στους ακολούθους στου στρατηλάτη που πίστευαν ότι οι θεοί προστάτευαν τον ηγέτη τους. Ένας ακόμα πιθανός λόγος για τον παραγκωνισμό του αποσπάσματος είναι και το γεγονός ότι σε όλο το έργο του Αρριανού συναντάμε πολύ συχνά αναφορές σε απότομες αλλαγές του καιρού, συνεπώς θα μπορούσε το περιστατικό να έχει ερμηνευτεί ως τέτοιο.

Ξένοι μελετητές εξωγήινων φαινομένων έχουν βασίσει τη σύνδεση της εκστρατείας με άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα σε περιστατικά όπως αυτό που καταγράφει ο Αρριανός, αλλά και πιαθνόν σε αποσπάσματα από τον Μεγασθένη και τον Πτολεμαίο. Ανάμεσα σε αυτούς ο Frank Edwards και ο W. Raymond Drake, που έχει δώσει μεγάλη έκταση στο θέμα στο βιβλίο του “Θεοί και Αστροναύτες στην Ελλάδα και τη Ρώμη”, που γράφτηκε το 1976. Στην ίδια κατεύθυνση έχουν κινηθεί και άλλοι μελετητές της σχολής του Erich von Daniken. Ο Drake , δίνοντας τη δική του ανάλυση στα γραφόμενα, υποστηρίζει στο βιβλίο του πως ακόμα ένα περιστατικό με ΑΤΙΑ καταγράφηκε κατα την πορεία του μακεδονικού στρατού προς τις Ινδίες. Σύμφωνα με το κείμενό του, τις πηγές του οποίου βέβαια δεν αποκαλύπτει, κοντά σε έναν ποταμό εμφανίστηκαν δύο ιπτάμενα σκάφη, που περιγράφονται όπως οι ασπίδες της Τύρου, τα οποία εφόρμησαν κατα των στρατιωτών. Το αποτέλεσμα ήταν να πανικοβληθούν στρατιώτες, άλογα και ελέφαντες και να μη διασχίσουν τον ποταμό. Μάλιστα, ο ίδιος αναφέρεται σε αυτά ως “πράγματα θεόσταλτα από άγνωστους θεούς”.

Κυνοκέφαλοι άνθρωποι

Ακόμα μία αναφορά σε παράξενα πλάσματα τα οποία είχαν πρόσωπο σκύλου και σώμα ανθρώπου συναντάμε στο έργο του Ψευδοκαλλισθένη “Το μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου” ή αλλιώς “Η Φυλλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου”. Αξίζει να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο κείμενο θεωρείται το πρώτο μυθιστόρημα του δυτικού κόσμου και άρα τα όσα καταγράφονται σε αυτό αντιμετωπίζονται από τους περισσότερους ως φανταστικές ιστορίες.

Σύμφωνα με το μυθιστόρημα, ο Αλέξανδρος συνάντησε στις Ινδίες τη φυλή των Σκυλοκέφαλων. Αυτοί είχαν ανθρώπινο σώμα με κεφάλι σκύλου, περπατούσαν όπως τα σκυλιά αλλά μιλούσαν όπως οι άνθρωποι. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Ψευδοκαλλισθένης, “Εσκότωσεν ο Αλέξανδρος πολλούς και από εκείνους, και μετά δέκα ημέρας, αφήνοντας τον τόπον του, επήγε εις ένα χωρίον…”. Βέβαια ο συγγραφέας της “Φυλλάδας” απέκτησε αυτό το ψευδώνυμο γιατί βάσισε το έργο του στα κείμενα του Καλλισθένη από την Όλυνθο, του ιστορικού που ακολουθούσε το στρατηλάτη στις εκστρατείες του, αλλά και στις “Βασιλείους Εφημερίδες” που ήταν στην ουσία το ημερολόγιο της εκστρατείας και συντασσόταν από το γραμματέα της αυλής. Έτσι, κάποιοι μεταγενέστεροι μελετητές έχουν διερωτηθεί για το κατα πόσο είναι εντελώς φανταστικά τα όσα αναφέρει.

 

 

Η δημιουργία ενός θρύλου

Στον Μέγα Αλέξανδρο έχουν αποδοθεί από σύγχρονους και μεταγενέστερους μελετητές ιδιότητες που αγγίζουν τα όρια του θρύλου. Θεϊκές δυνάμεις, μάχες με παράξενα πλάσματα, αναμετρήσεις με γίγαντες και τέρατα από τα οποία έβγαινε πάντα νικητής εξαιτίας της ρώμης και της εξυπνάδας του.

Οι καταγραφές αρκετών βιογράφων και ιστορικών της εποχής μπορούν να αντιμετωπιστούν σήμερα ως αρκετά αξιόπιστες πηγές. Τα υπόλοιπα, κυρίως όσα γράφτηκαν μεταγενέστερα, βασιζόμενα στις καταγραφές αυτές, εκτιμώνται ως επι το πλείστον ως μυθιστορηματικά κείμενα που στόχευαν στον εξωραϊσμό του ηγεμόνα και των ανδραγαθημάτων του. Οι ερμηνείες που επιδέχονται, όπως είδαμε, είναι πολλές και ποικίλλουν. Η επιλογή δική σας….

από: περιοδικό Φαινόμενα – Τεύχος 10

Amphipolis.gr |Ὁ Δεινοκράτης

Ὁ Δεινοκράτης ἦταν ἀρχιτέκτων καὶ πολεοδόμος, τεχνικὸς σύμβουλος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Ὁ Δεινοκράτης ἦταν ἀρχιτέκτων καὶ πολεοδόμος, τεχνικὸς σύμβουλος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὸν ὁποῖο ἀκολούθησε στὶς ἀποστολές του. Εῖναι ἰδιαίτερα γνωστὸς γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ πολεοδομικοῦ σχεδίου τῆς Ἀλεξάνδρειας, καθῶς καὶ γιὰ τὴ συμμετοχή του στὸ σχεδιασμὸ τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο, ἑνὸς ἀπὸ τὰ 7 θαύματα τοῦ κόσμου.


Στὴν γραμματεία  ἀναφέρεται ὡς Στασικράτης, Στησικράτης, Χειροκράτης, Δεινοχάρης, Δεινοκράτης κ. ἄ….


    Ὡς Δεινοχάρη τὸν συναντᾶμε στὸν Πλίνιο τὸν Πρεσβύτερο ὅταν τὸν ἀναφέρει στὸν κατάλογό του μὲ τοὺς πέντε δεξιοτέχνες ἀρχιτέκτονες τῆς ἀρχαιότητος. Ἐπίσης ὁ Πλίνιος τὸν ἀναφέρει δύο φορὲς συσχετίζοντὰς τον μὲ τὴν δημιουργία τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου. Ὁ Decimus Magnus Ausonius (περ. 310 – 395),  Ρωμαῖος ποιητής καὶ ρήτορας, ἑλληνικῆς κατὰ τὸ ἤμισυ καταγωγῆς, τὸν ἀναφέρει καὶ αὐτὸς ὡς Δεινοχάρη στὸ ποίημά του Mosella, ἀνάμεσα στοὺς ἑπτὰ μεγαλύτερους ἀρχιτέκτονες, μὲ κορυφαῖο στὴν λίστα τὸν Δαίδαλο.
     Ἀπὸ τὸν Στράβωνα ἀναφέρεται ὡς Χειροκράτης ὁ Ρόδιος ὅταν ἀναφέρεται στὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο. Ὁ Ψευδο-Καλλισθένης τὸν ἀναφέρει μὲ τὰ ὀνόματα Ἑρμοκράτης καὶ Ἱπποκράτης μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ ὡς τὸν ἀρχιτέκτονα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ποὺ ἔχτισε τὴν Ἀλεξάνδρεια. Στὸν Πλούταρχο τὸν βρίσκουμε μὲ τὸ ὄνομα Στασικράτης.
     Τρεῖς ἀκόμη συγγραφεῖς, ὁ Valerius Maximus, ὁ Ammianuw Markellinus καὶ ὁ Julius Valerius Ρωμαῖος ἱστορικὸς (τέλη 3ου μ.Χ. αἰ.) τὸν ἀναφέρουν ὡς Δεινοκράτη καὶ τὸν συνδέουν μὲ τὴν ἴδρυση τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ὁ Julius Valerius μάλιστα ἀναφέρει ὡς τόπο καταγωγῆς του τὴ Ρόδο. Ὁ Βιτρούβιος μόνο τὸν ἀναφέρει ὡς Μακεδόνα καὶ ὅτι μοιραζόταν τὸν ἴδιο τόπο καταγωγῆς μὲ τὸν Ἀλέξανδρο.
mountAthos
Athos Papst Alexander VII Kupferstich François Spierre Pietro da Cortona (1599 –1667) ebay.de
 
    Τὴ συνάντηση τοῦ Δεινοκράτους μὲ τὸν Ἀλέξανδρο μᾶς τὴν περιγράφει ὁ Πλούταρχος στὸ «Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀ­ρετῆς», 335:
[…Μεταξὺ τῶν ἄλλων τεχνιτῶν ζοῦσε τότε καὶ ὁ ἀρχιτέκτων  Στασικράτης, τοῦ ὁποίου τὰ ἔργα δὲν ἐπιδίωκαν χάρη καὶ συγκίνη­ση καὶ προοπτικὴ μὲ τὴ μορφή τους. Τὰ σχέδιά του ἦταν τόσο με­γαλεπήβολα ὥστε τὰ ἔσοδα  ἑ­νὸς μεγάλου κράτους μὲ δυσκο­λία θὰ ἐπαρκοῦσαν γιὰ τὴν ἐκτέ­λεσή τους. Αὐτός, ἀφού πῆγε στὸν Ἀλέξανδρο, κατηγοροῦσε τὶς ζω­γραφιστὲς εἰκόνες του καὶ τοὺς μαρμάρινους ἢ χάλκινους ἀν­δριάντες του ὡς ἔργα δειλῶν καὶ ταπεινῶν τεχνιτῶν.
«Ἐγώ» εἶπε «ἔχω σκεφτεῖ, βασιλιά, νὰ ἐμπι­στευθῶ τὴν ὁμοιότητα τοῦ σώμα­τός σου σὲ ὕλη ἄφθαρτη καὶ ζω­ντανὴ ποὺ νὰ ἔχει θεμέλια αἰώνια καὶ βάρος ἀκίνητο καὶ ἀπαρασάλευτο. Δηλαδὴ τὸ ὄρος Ἄθως τῆς Θράκης, ἐκεῖ  ὅπου ἔχει τὸ μεγα­λύτερο ὄγκο του καὶ ὑψώνεται περιφανέστατος καὶ ἔχει ὕψος καὶ πλάτη συμμετρικὰ καὶ βραχώδεις ἐκτάσεις καὶ συναρμογὲς καὶ δια­στήματα μὲ κάποια μορφή. Ὁ Ἄθως αὐτός εἶναι δυνατὸν μὲ τὴν τέχνη νὰ κατεργαστῇ καὶ νὰ με­τασχηματιστῂ  ὧστε νὰ ὀνομάζε­ται ἀνδριάντας τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ νὰ εἶναι ἀληθινὸς ἀνδριάντας αὐτοῦ, ποὺ μὲ τὰ πόδια του θὰ ἐγ­γίζῃ τὴ θάλασσα, μὲ τὸ ἕνα  χέρι θὰ ἀγκαλιάζῃ καὶ θὰ ὑποβαστάζῃ πόλη ἰκανὴ νὰ περιλάβῃ 10.000 κατοίκους. Μὲ τὸ δεξί χέρι κρατῶντας φιάλη νὰ χύνῃ ἀπὸ αὐτὴ σπονδὲς πρὸς τιμὴ τῶν θε­ῶν ὁλόκληρο ποταμὸ ποὺ  θὰ ρέῃ ἀ­κατάπαυστα καὶ θὰ ἐκβάλλῃ στὴ θάλασσα. Τὰ χρυσὰ καὶ χαλκὰ καὶ τὰ ἐλεφάντινα καὶ τὰ ξύλινα καὶ τὰ ἔγχρωμα ἔργα, ὅλες τὶς μικρὲς καὶ ἀγοραστὲς εἰκόνες ποὺ τὶς κλέβουν ἄς τὶς ἀφήσουμε».
Αὐτά, ἀφοῦ ἄκουσε ὁ Ἀλέξανδρος, θαύ­μασε τὴν τόλμη τοῦ καλλιτέχνη, ἐπαίνεσε τὴν πεποίθησή του καὶ πρόσθεσε: «Ἄσε τὸν Ἄθω νὰ μέ­νει στὴ θέση του, ἀρκεῖ ὅτι εἶναι μνημεῖο τῆς ὕβρεως τοῦ βασιλιᾶ (ἐννοούσε τὸν Ξέρξη, ποὺ εἶχε ἐπιχειρήσει νὰ κατασκευάσῃ διώ­ρυγα). Ἐμένα θὰ μὲ κάνῃ γνωστὸ ὁ Καύκασος καὶ τὰ Ἠμωδά ὄρη (Ἱμα­λάια) καὶ ὁ Τάναης καὶ ἡ Κασπία θάλασσα. Οἱ πράξεις μου θὰ εἶναι οἱ εἰκόνες μου…] 1*
     Ὁ Βιτρούβιος περιγράφοντας τὸ ἴδιο περιστατικό, ἀναφέρει:
    «…ὁ ἀρχιτέκτων Δεινοκράτης  πρότεινε στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο νὰ χαράξῃ  τὸ  Ἅγιο Ὄρος καὶ νὰ τοῦ  δώσῃ τὴ μορφὴ  ἑνὸς ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μὲ  τὸ ἕνα χέρι θὰ ὑποστηρίζῃ μία ὁλόκληρη πόλη, καὶ  μὲ τὸ ἄλλο θὰ κρατάει ἕνα κύπελο στὸ ὁποῖο θὰ καταλήγουν ὅλα τὰ ὕδατα τοῦ βουνοῦ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, μὲ ὑπερχείλιση θὰ καταλήγουν στὴν θάλασσα.
Ὁ Ἀλέξανδρος, γοητευμένος μὲ τὴν ἰδέα, τὸν ρώτησε ἄν ἡ πόλη αὐτὴ θὰ περιβάλλεται ἀπὸ γῆ ἰκανὴ νὰ ἐφοδιάσῃ τὸν πληθυσμό της μὲ τὸ ἀναγκαῖο σιτάρι γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του.
Ἀλλὰ ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ τροφοδότηση θὰ μποροῦσε νὰ γίνῃ μόνο ἀπὸ τὴ θάλασσα, ὁ Ἀλέξανδρος εἶπε: «Δεινοκράτη, μὲ εὐχαριστεῖ τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ σχεδίου σου, ἀλλὰ νομίζω πὼς  ἡ δημιουργία μιᾶς ἀποικίας στὴ θέση αὐτὴ δὲν εἶναι καλή, γιατὶ ὅπως ἕνα παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ τροφοδοτηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ χωρὶς γάλα, ἔτσι καὶ μία πόλη δὲν μπορεῖ νὰ συντηρηθῇ καὶ νὰ ἀναπτυχθῇ χωρὶς ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ νὰ ἔχῃ εὔφορα χωράφια καὶ ἄφθονο φαγητὸ ἀπὸ πλούσιες σοδειές. Ἔτσι, ἐνὼ ἡ πρωτοτυπία τοῦ σχεδίου σου ἔχει τὴν ἔγκρισή μου, ἀποδοκιμάζω τὴν θέση ποὺ ἔχεις ἐπιλέξει γιὰ τὴν ἐκτέλεσή του. Θέλω ὅμως νὰ μείνῃς κοντά μου, γιατὶ θὰ χρειαστῶ τὶς ὑπηρεσίες σου».
    Ἔτσι ἄρχισε ἡ κοινή τους πορεία…
hephpyre
The  funeral pyre of Hephaistion, based on the description by Diodorus  (late 19th century).
Ἡ ταφικὴ πυρὰ τοῦ Ἡφαιστίωνος
 
    Ὁ Δεινοκράτης συνεργάστηκε μὲ ἄλλους μηχανικοὺς τῆς ἐποχῆς του στὴ δημιουργία τοῦ ναοῦ τῶν Δελφῶν, τῆς Δήλου καὶ ἄλλων ἑλληνικῶν πόλεων. Ἐπίσης, δικό του ἔργο ἀποτελεῖ καὶ ὁ ἐπιτάφιος τύμβος τοῦ Ἡφαιστίωνος, ἕνα κολοσσιαῖο μνημεῖο ἔξι ὀρόφων στὴ Βαβυλώνα καί πλάτους 180 μ., μὲ χρυσὲς διακοσμήσεις στοὺς ὀρόφους.
Κατὰ τὸν Διόδωρο (ΙΖ.115.1-6) ὁ Ἀλέξανδρος γκρέμισε τὰ τείχη τῆς Βαβυλώνας, γιὰ νὰ κάνῃ τὴν ταφικὴ πυρὰ τοῦ Ἡφαιστίωνος. 2*
Ὁ Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι. Ἀλέξανδρος 72.3) λέει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος διέταξε νὰ γκρεμίσουν τὶς ἐπάλξεις ἀπὸ τὰ τείχη τῶν γειτονικῶν πόλεων στὰ Ἐκβάτανα, ἀμέσως μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡφαιστίωνος, ὡς ἐκδήλωση πένθους. 3*
The Temple of Diana at Ephesus
The Temple of Diana at Ephesus
 
    Ὁ ναὸς τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους τοῦ κλασικοῦ κόσμου, μεγαλύτερος καὶ ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα, ποὺ χτίστηκε ἀργότερα στὴν Ἀθήνα (ἡ βάση τῶν θεμελίων εἶχε μῆκος 131 μέτρα καὶ πλάτος 79 μ., ἐνῶ 120 μαρμάρινοι κίονες ὑποστήριζαν τὸ κύριο τμῆμα τοῦ ναοῦ. Κάθε κίονας εἶχε ὕψος 20 μέτρα). Τὸ 356 π.Χ. ὁ ναὸς καταστράφηκε ἀπὸ πυρκαγιὰ καὶ ἀργότερα ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, ἐπισκεπτόμενος τὴν Ἔφεσο, ἔδωσε διαταγὴ νὰ οἰκοδομηθῇ καὶ πάλι ὁ ναός, στὴν ἴδια θέση, μὲ συμμετοχὴ τοῦ Δεινοκράτους στὸ σχεδιασμό του. Αὐτὸν τὸν ναὸ εἶδε ὁ Ἀντίπατρος, ὁ ἐμπνευστὴς τῆς λίστας μὲ τὰ ἑπτὰ θαύματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου, καὶ ἀναφέρει ὅτι τὸ μεγαλεῖο τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος ὑπερβαίνει κάθε ἄλλο τῶν ὑπολοίπων.
AlexanderAlexandria
Alexander laying out the city of Alexandria by Andre Castaigne 1898/99 mlahanas.de
    Τὸ 332-331 π.Χ.  ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἀνέθεσε στὸν Δεινοκράτη νὰ δημιουργήσῃ τὴν τοπογραφικὴ καὶ πολεοδομικὴ διάρθρωση τῆς νέας -τότε- πόλης τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἡ πόλη σχεδιάστηκε μὲ ἕνα σύνηθες «τύπο καννάβου» καὶ ἀποτέλεσε πρότυπο γιὰ πολλὲς ἄλλες πόλεις τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Δεινοκράτης συνεργάστηκε στενὰ μὲ τὸν περίφημο μηχανικὸ Κράτη, ὁ ὁποῖος ἦταν ὑδραυλικὸς μηχανικός, ἐπιβλέπων καὶ σχεδιαστὴς τοῦ ἐξαιρετικοῦ συστήματος ὑδρεύσεως καὶ ἀποχετεύσεως, τῆς πόλεως τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.
800px-Alexandria_by_Piri_Reis
Alexandria by Piri Reis (circa 1467 – circa 1554)
    «Ὁ Ἀλέξανδρος, στὴν πορεία  του γιὰ τὸν ναὸ τοῦ  Ἄμμωνος Διός, παρατήρησε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ νησὶ τοῦ Φάρου, ἕνα σημεῖο ποὺ ἦταν ἐξαιρετικὸ γιὰ τὴν οἰκοδόμηση μιᾶς πόλεως. Ἔφτιαξε λοιπὸν ἕνα σχέδιο μὲ τὶς θέσεις τῶν πλατειῶν καὶ τῶν ναῶν καὶ ἀνέθεσε τὸν γενικὸ σχεδιασμὸ καὶ ἐπίβλεψη  στὸν ἀρχιτέκτονα ποὺ εἶχε ἀνακατασκευάσει τὸν ναὸ τῆς  Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο· στὸν Δεινοκράτη».
Στὸν Δεινοκράτη ἀποδίδεται καὶ ἡ κατασκευὴ τοῦ μνημείου στὸν τύμβο Καστᾶ σύμφωνα μὲ τὴν προϊσταμένη τῆς ΚΗ’ Ἐφορείας Προϊστορικῶν καὶ Κλασικῶν Ἀρχαιοτήτων Σερρῶν, Κατερίνα Περιστέρη, ποὺ σὲ δήλωσή της στὸν «ΑτΚ», ἀναφέρει:
kastas3-thumb-large
Ὁ μνημειακὸς περίβολος τοῦ τύμβου Καστᾶ
    «Κατὰ τὴν περίοδο ποὺ χρονολογεῖται ὁ ταφικὸς περίβολος, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, μέχρι τὸ τέλος τοῦ 4ου  π.Χ. αἰῶνος, διαδραματίζονται σπουδαῖα ἱστορικὰ γεγονότα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀμφίπολης. Σημαντικοὶ στρατηγοὶ καὶ ναύαρχοι τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου σχετίζονται μὲ τὴν περιοχή, ἐδῶ ὁ Κάσσανδρος ἐξορίζει καὶ θανατώνει τὸ 311 π.Χ. τὴ νόμιμη σύζυγο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Ρωξάνη, καὶ τὸ γιό του, Ἀλέξανδρο Δ’. Ἐπιπλέον, τὸν ταφικὸ περίβολο ἔχει σχεδιάσει ὁ ἀρχιτέκτονας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, Δεινοκράτης».
Σημειώσεις
Ἀρχαῖα κείμενα
1* […« Ἐγὼ δ´ » εἶπεν « εἰς ἄφθαρτον, ὦ βασιλεῦ, καὶ ζῶσαν ὕλην καὶ ῥίζας ἔχουσαν ἀιδίους καὶ βάρος ἀκίνητον καὶ ἀσάλευτον ἔγνωκά σου τὴν ὁμοιότητα καταθέσθαι τοῦ σώματος. Ὁ γὰρ Θρᾴκιος Ἄθως, ᾗ μέγιστος αὐτὸς αὑτοῦ καὶ περιφανέστατος ἐξανέστηκεν, ἔχων ἑαυτῷ σύμμετρα πλάτη καὶ ὕψη καὶ μέλη καὶ ἄρθρα καὶ διαστήματα μορφοειδῆ, δύναται κατεργασθεὶς καὶ σχηματισθεὶς εἰκὼν Ἀλεξάνδρου καλεῖσθαι καὶ εἶναι, ταῖς μὲν βάσεσιν ἁπτομένου τῆς θαλάσσης, τῶν δὲ χειρῶν τῇ μὲν ἐναγκαλιζομένου καὶ φέροντος πόλιν ἐνοικουμένην μυρίανδρον, τῇ δὲ δεξιᾷ ποταμὸν ἀέναον ἐκ φιάλης σπένδοντος εἰς τὴν θάλασσαν ἐκχεόμενον. Χρυσὸν δὲ καὶ χαλκὸν καὶ ἐλέφαντα καὶ ξύλα καὶ βαφάς, ἐκμαγεῖα μικρὰ καὶ ὠνητὰ καὶ κλεπτόμενα καὶ συγχεόμενα, καταβάλωμεν ».
Ταῦτ´ ἀκούσας Ἀλέξανδρος τὸ μὲν φρόνημα τοῦ τεχνίτου καὶ τὸ θάρσος ἀγασθεὶς ἐπῄνεσεν,
«  Ἔα δὲ κατὰ χώραν » ἔφη « τὸν Ἄθω μένειν· ἀρκεῖ γὰρ ἑνὸς βασιλέως ἐνυβρίσαντος εἶναι μνημεῖον· ἐμὲ δ´ ὁ Καύκασος δείξει καὶ τὰ Ἠμωδὰ καὶ Τάναϊς καὶ τὸ Κάσπιον πέλαγος· αὗται τῶν ἐμῶν ἔργων εἰκόνες…]  ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΥΧΗΣ Η ΑΡΕΤΗΣ ΛΟΓΟΣ Βʹ,  [ΙΙ]
2* «…115. τῶν γὰρ ἡγεμόνων καὶ φίλων ἕκαστος στοχαζόμενος τῆς τοῦ βασιλέως ἀρεσκείας κατεσκεύαζεν εἴδωλα δι᾽ ἐλέφαντος καὶ χρυσοῦ καὶ τῶν ἄλλων τῶν θαυμαζομένων παρ᾽ ἀνθρώποις, αὐτὸς δὲ τοὺς ἀρχιτέκτονας ἀθροίσας καὶ λεπτουργῶν πλῆθος τοῦ μὲν τείχους καθεῖλεν ἐπὶ δέκα σταδίους, τὴν δ᾽ ὀπτὴν πλίνθον ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας ᾠκοδόμησε τετράπλευρον πυράν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς. [2] εἰς τριάκοντα δὲ δόμους διελόμενος τὸν τόπον καὶ καταστρώσας τὰς ὀροφὰς φοινίκων στελέχεσι τετράγωνον ἐποίησε πᾶν τὸ κατασκεύασμα. μετὰ δὲ ταῦτα περιετίθει τῷ περιβόλῳ παντὶ κόσμον, οὗ τὴν μὲν κρηπῖδα χρυσαῖ πεντηρικαὶ πρῷραι συνεπλήρουν, οὖσαι τὸν ἀριθμὸν διακόσιαι τεσσαράκοντα, ἐπὶ δὲ τῶν ἐπωτίδων ἔχουσαι δύο μὲν τοξότας εἰς γόνυ κεκαθικότας τετραπήχεις, ἀνδριάντας δὲ πενταπήχεις καθωπλισμένους, τοὺς δὲ μεταξὺ τόπους φοινικίδες ἀνεπλήρουν πιληταί. [3] ὑπεράνω δὲ τούτων τὴν δευτέραν ἐπανεῖχον χώραν δᾷδες πεντεκαιδεκαπήχεις, κατὰ μὲν τὴν λαβὴν ἔχουσαι χρυσοῦς στεφάνους, κατὰ δὲ τὴν ἐκφλόγωσιν ἀετοὺς διαπεπετακότας τὰς πτέρυγας καὶ κάτω νεύοντας, παρὰ δὲ τὰς βάσεις δράκοντας ἀφορῶντας τοὺς ἀετούς. κατὰ δὲ τὴν τρίτην περιφορὰν κατεσκεύαστο ζῴων παντοδαπῶν πλῆθος κυνηγουμένων. [4] ἔπειτα ἡ μὲν τετάρτη χώρα κενταυρομαχίαν χρυσῆν εἶχεν, ἡ δὲ πέμπτη λέοντας καὶ ταύρους ἐναλλὰξ χρυσοῦς. τὸ δ᾽ ἀνώτερον μέρος ἐπεπλήρωτο Μακεδονικῶν καὶ βαρβαρικῶν ὅπλων, ὧν μὲν τὰς ἀνδραγαθίας, ὧν δὲ τὰς ἥττας σημαινόντων. ἐπὶ πᾶσι δὲ ἐφειστήκεισαν Σειρῆνες διάκοιλοι καὶ δυνάμεναι λεληθότως δέξασθαι τοὺς ἐν αὐταῖς ὄντας καὶ ᾁδοντας ἐπικήδιον θρῆνον τῷ τετελευτηκότι. [5] τὸ δ᾽ ὕψος ἦν ὅλου τοῦ κατασκευάσματος πήχεις πλείους τῶν ἑκατὸν τριάκοντα. καθόλου δὲ τῶν τε ἡγεμόνων καὶ τῶν στρατιωτῶν ἁπάντων καὶ τῶν πρέσβεων, ἔτι δὲ τῶν ἐγχωρίων φιλοτιμηθέντων εἰς τὸν τῆς ἐκφορᾶς κόσμον φασὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀναλωθέντων χρημάτων γεγονέναι πλείω τῶν μυρίων καὶ δισχιλίων ταλάντων. [6] ἀκολούθως δὲ ταύτῃ τῇ μεγαλοπρεπείᾳ καὶ τῶν ἄλλων γενομένων κατὰ τὴν ἐκφορὰν τιμῶν τὸ τελευταῖον προσέταξεν ἅπασι θύειν Ἡφαιστίωνι θεῷ παρέδρῳ: καὶ γὰρ κατὰ τύχην ἧκεν εἷς τῶν φίλων Φίλιππος, χρησμὸν φέρων παρ᾽ Ἄμμωνος θύειν Ἡφαιστίωνι θεῷ. διόπερ γενόμενος περιχαρὴς ἐπὶ τῷ καὶ τὸν θεὸν κεκυρωκέναι τὴν αὐτοῦ γνώμην πρῶτος τὴν θυσίαν ἐπετέλεσεν καὶ τὸ πλῆθος λαμπρῶς ὑπεδέξατο, μύρια τὸν ἀριθμὸν θύσας ἱερεῖα παντοδαπά…»
3* «…72.  Ὡς δ’ ἧκεν εἰς Ἐκβάτανα τῆς Μηδίας καὶ διῴκησε τὰ κατεπείγοντα, πάλιν ἦν ἐν θεάτροις καὶ πανηγύρεσιν, ἅτε δὴ τρισχιλίων αὐτῷ τεχνιτῶν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος ἀφιγμένων. ἔτυχε δὲ περὶ τὰς ἡμέρας ἐκείνας Ἡφαιστίων πυρέσσων· οἷα δὲ νέος καὶ στρατιωτικὸς οὐ φέρων ἀκριβῆ δίαιταν, ἀλλ’ ἅμα τῷ τὸν ἰατρὸν Γλαῦκον ἀπελθεῖν εἰς τὸ θέατρον περὶ ἄριστον γενόμενος καὶ καταφαγὼν ἀλεκτρυόνα ἑφθὸν καὶ ψυκτῆρα μέγαν ἐκπιὼν οἴνου, κακῶς ἔσχε καὶ μικρὸν διαλιπὼν ἀπέθανε. τοῦτ’ οὐδενὶ λογισμῷ τὸ πάθος Ἀλέξανδρος ἤνεγκεν, ἀλλ’ εὐθὺς μὲν ἵππους τε κεῖραι πάντας ἐπὶ πένθει καὶ ἡμιόνους ἐκέλευσε, καὶ τῶν πέριξ πόλεων ἀφεῖλε τὰς ἐπάλξεις, τὸν δ’ ἄθλιον ἰατρὸν ἀνεσταύρωσεν, αὐλοὺς δὲ κατέπαυσε καὶ μουσικὴν πᾶσαν ἐν τῷ στρατοπέδῳ πολὺν χρόνον, ἕως ἐξ Ἄμμωνος ἦλθε μαντεία, τιμᾶν Ἡφαιστίωνα καὶ θύειν ὡς ἥρωϊ παρακελεύουσα. τοῦ δὲ πένθους παρηγορίᾳ τῷ πολέμῳ χρώμενος, ὥσπερ ἐπὶ θήραν καὶ κυνηγέσιον ἀνθρώπων ἐξῆλθε καὶ τὸ Κοσσαίων ἔθνος κατεστρέφετο, πάντας ἡβηδὸν ἀποσφάττων. τοῦτο δ’ Ἡφαιστίωνος ἐναγισμὸς ἐκαλεῖτο. τύμβον δὲ καὶ ταφὴν αὐτοῦ καὶ τὸν περὶ ταῦτα κόσμον ἀπὸ μυρίων ταλάντων ἐπιτελέσαι διανοούμενος, ὑπερβαλέσθαι δὲ τῷ φιλοτέχνῳ καὶ περιττῷ τῆς κατασκευῆς τὴν δαπάνην, ἐπόθησε μάλιστα τῶν τεχνιτῶν Στασικράτην, μεγαλουργίαν τινὰ καὶ τόλμαν καὶ κόμπον ἐν ταῖς καινοτομίαις ἐπαγγελλόμενον. οὗτος γὰρ αὐτῷ πρότερον ἐντυχὼν ἔφη τῶν ὀρῶν μάλιστα τὸν Θρᾴκιον Ἄθων διατύπωσιν ἀνδρείκελον δέχεσθαι καὶ διαμόρφωσιν· ἂν οὖν κελεύῃ, μονιμώτατον ἀγαλμάτων αὐτῷ καὶ περιφανέστατον ἐξεργάσεσθαι τὸν Ἄθων, τῇ μὲν ἀριστερᾷ χειρὶ περιλαμβάνοντα μυρίανδρον πόλιν οἰκουμένην, τῇ δὲ δεξιᾷ σπένδοντα ποταμοῦ ῥεῦμα δαψιλὲς εἰς τὴν θάλασσαν ἀποῤῥέοντος. ταῦτα μὲν οὖν παρῃτήσατο, πολλῷ δ’ ἀτοπώτερα καὶ δαπανηρότερα τούτων σοφιζόμενος τότε καὶ συμμηχανώμενος τοῖς τεχνίταις διέτριβεν…»
Βιβλιογραφία
–> Dictionary of the Artists of Antiquity:  Architects, Carvers, Engravers, Modellers, Painters, Sculptors, Statuaries, and Workers in Bronze, Gold, Ivory, and Silver, with Three Chronological Tables. Julius Sillig, Pliny (the Elder.), 1836, σελ 53.
–> DINOCRATES’ PROJECT. «Scientific American Supplement», No. 488, May 9, 1885, Various. http://www.gutenberg.org/files/27662/27662-h/27662-h.htm#art13
–> «DISCOURSES ON THE FIRST DECADE OF TITUS LIVIUS BY NICCOLO MACHIAVELLI»,  CHAPTER I.—Of the Beginnings of Cities in general, and in particular of that of Rome. FLORENCE, May 17, 1883.http://www.gutenberg.org/cache/epub/10827/pg10827.html
–> Ruins of Ancient Cities Vol. I, Charles Bucke, σελ. 25    http://www.gutenberg.org/files/40860/40860-h/40860-h.htm#Page_25
–> Greek Sculpture, Nigel Spivey, Cambridge University Press, N.Y., σελ. 218
–> Vitruvius: Writing the Body of Architecture, Indra Kagis McEwen, MIT Press, 2003, σελ. 95-98.
–>http://el.wikisource.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7/%CE%99%CE%96#p115
–> http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=100&artid=184369
–> William Smith. A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology. London. John Murray: printed by Spottiswoode and Co., New-Street Square and Parliament Street.
–> http://www.lookandlearn.com/history-images/XM10131488/Dinocrates-Project
–> http://www.writeopinions.com/dinocrates
–> http://theworldofalexanderthegreat.wordpress.com/2012/07/13/hephaestions-death-and-funeral/
 Σύντομος σύνδεσμος (Shortlink) ἄρθρου: http://wp.me/p2VN9U-Ci
 πηγη”http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/

Amphipolis.gr | ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΑΣΤΡΑΠΗ

 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ   Man in Armour  Rembrandt Kelvingrove Art Gallery and Museum 1655

Ο Μέγας Αλέξανδρος έμεινε στην ιστορία  ο μεγαλύτερος στρατηλάτης του κόσμου και διακρίθηκε για την σοφία του, την αστραπιαία εξυπνάδα, την τόλμη του, μα πάνω από όλα για τις πολεμικές ικανότητες ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές.

ΤΟ ΦΙΛΙΠΠΕΙΟ ΑΦΙΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΙΠΠΟ Β΄ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΕΡΑΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ   (Απέναντι από την είσοδο, στο μέσο του σηκού, επάνω σε ημικυκλικό βάθρο ήταν στημένες 5 χρυσελεφάντινες πλαστικές εικόνες, που απεικόνιζαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας: του Μ. Αλεξάνδρου, των γονέων του, Φιλίππου και Ολυμπιάδας, και των γονέων του Φιλίππου, Αμύντα και Ευρυδίκης.)
Σε ηλικία 18 χρονώνο Αλέξανδρος πήρε μέρος στην πρώτη μεγάλη μάχη έδωσε στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ. στο πλεύρό του πατέρα του Φιλίππου Β’  βασιλιά του μακεδονικού βασιλείου  ‘. Η μάχη ήταν καθοριστική και στόχος ήταν η νίκη που θα διαμόρφωνε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Αλέξανδρος πολέμησε διοικώντας το Θεσσαλικό ιππικό.
Η Τιμόκλεια ήταν μια Θηβαία αρχοντοπούλα, αδελφή του στρατηγού Θεαγένη, αρχηγού του στρατού της Θήβας στη μάχη της Χαιρώνειας,
Μετά τη νίκη του στρατηλάτη, η πόλη ισοπεδώθηκε, χιλιάδες σκοτώθηκαν και πουλήθηκαν ως δούλοι.Ο Αλέξανδρος διέταξε να μην καταστραφεί μόνο η οικία του ποιητή Πινδάρου.  Ο Αλέξανδρος είχε παραδώσει ως τρόπαιο την τιμή και την περιουσία των Θηβαίων, στη διάθεση του στρατού του.Η Τιμόκλεια συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Αλέξανδρο άφού σκότωσε , ρίχνοντας τον σε ένα πηγάδι ένα αξιωματικό από την Θράκη.Ο Αλέξανδρος την ρώτησε, τι περίμενε να της συμβεί μετά από την πράξη της. Εκείνη στάθηκε με γενναιότητα απέναντί του , δηλώνοντας του ότι αν δεν την κρατούσαν τα δεσμά της θα τον κατασπάρασσε με τα ίδια της τα νύχια.Ο Αλέξανδρος   καλλιεργημένος  και δίκαιος   εδωσε εντολή να αφεθεί η Τιμόκλεια ελεύθερη και οι στρατιώτες του να την προστατεύσουν και να την οδηγήσουν με ασφάλεια στο σπίτι του Πινδάρου .


Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΟΚΛΕΙΑ  Domenico Zampieri   1615 ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΥΒΡΟΥ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΓΡΑΝΙΚΟΥ 1665 Charles Le Brun ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ

Ακολούθησε η μάχη στον Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. απέναντι στους Πέρσες η οποία αποτέλεσε την πρώτη ουσιαστική αναμέτρηση με την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Η μάχη ήταν νικηφόρα για τον Αλέξανδρο και αποτέλεσε στρατηγικό πλεονέκτημα για την μετέπειτα πορεία των Μακεδονικών στρατευμάτων στα παράλια της Μικράς Ασίας.Από τα λάφυρα που άφησαν στο πεδίο της μάχης οι βάρβαροι, έστειλε 300 πανοπλίες στην Αθήνα, για να κοσμήσουν με αυτές τον Παρθενώνα. Στην αφιερωματική επιγραφή έδωσε εντολή να γραφτούν τα εξής: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων». Εξαιρούσε τους Λακεδαιμόνιους και τους στιγμάτιζε μ’ αυτόν τον τρόπο, διότι ήταν οι μόνοι Έλληνες που δεν πήραν μέρος στην εκστρατεία.

Την άνοιξη του 333 π.Χ. έφτασε στην πόλη Γόρδιο. Εκεί υπήρχε ένα αμάξι με έναν πολύπλοκο κόμπο, ο γνωστός ως Γόρδιος δεσμός. Κατά την παράδοση όποιος τον έλυνε, θα γινόταν κύριος όλης της Ασίας. Ο Αλέξανδρος χωρίς αμφιταλαντεύσεις έκοψε με το ξίφος του τον άλυτο αυτό κόμπο θέλοντας να δείξει έτσι πως με το σπαθί του θα κατακτήσει την Ασία. Μετά πέρασε τα πανύψηλα βουνά του Ταύρου και φτάνοντας ιδρωμένος στον ποταμό Κύδνο έπεσε στα νερά του, για να δροσιστεί. Αρρώστησε βαριά, αλλά ο προσωπικός του γιατρός Φίλιππος τον έσωσε.


Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΒΕΙ ΤΟΝ ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ  Giovanni Paolo Panini 1718 Walters Art Museum

Δε πέρασε πολύς καιρός και οι Μακεδόνες με αρχηγό τον Αλέξανδρο αντιμετώπισαν εκ νέου τα εχθρικά στρατεύματα των Περσών τα οποία ηγούνταν από τον αρχηγό τους τον Δαρείο Γ’ στην Ισσό το 333 π.Χ.

Η ΜΑΧΗ ΤΗ Σ ΙΣΣΟΥ  Albrecht Altdorfer 1528
Η μάχη ήταν σημαντική και η νίκη ακόμα σημαντικότερη μιας και οι λιγοστοί Μακεδόνες έτρεψαν σε φυγή τους κατά πολύ περισσότερους Πέρσες.Οι 500.000 Πέρσες διαλύθηκαν και πάλι και ο Δαρείος γλίτωσε με τη φυγή. Άφησε όμως στα χέρια του Αλέξανδρου τη μητέρα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Εκείνος όμως φέρθηκε με μεγαλοψυχία και ιπποτισμό προς τους υψηλούς αιχμαλώτους του.


Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ Veronese, Paolo 1565 National Gallery ΛΟΝΔΙΝΟ

Μετά προχώρησε νότια και έφτασε στη Φοινίκη, την οποία κυρίεψε και αιχμαλώτισε το στόλο της. Επίσης κατέλαβε την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Εκεί άφησε το στρατό του και με λίγους διαλεχτούς άνδρες προχώρησε στην έρημο, για να επισκεφτεί το μαντείο του Άμμωνα Δία. Ύστερα από περιπετειώδη πορεία έφτασε στο ξακουσμένο ιερό, όπου τον υποδέχτηκαν οι ιερείς με μεγάλες τιμές και ο αρχιερέας τον προσφώνησε «παιδί του Δία». Από εκεί εφοδιασμένος με χρησμούς που έλεγαν ότι θα κυριαρχούσε στην Ασία, ξαναγύρισε στην Αίγυπτο και άρχισε να ετοιμάζει το στρατό του για νέες μάχες. Μετά, αφού χάραξε τις όχθες της Αιγύπτου και κοντά στις εκβολές του Νείλου τα τείχη και τους δρόμους μιας νέας πόλης, της Αλεξάνδρειας, ξαναγύρισε στην Ασία.


Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΔΡΥΕΙ  ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ Placido Costanzi  1736 Walters Art Museum

Κατά την διάρκεια του ίδιου έτους (333 π.Χ.) ο Μέγας Αλέξανδρος στη πορεία του προς τη Φοινίκη πήρε άλλη μια σημαντική νίκη αλλά αυτή τη φορά στρατηγικής σημασίας. Πολιόρκησε για περίπου 10 μήνες και τελικά κατέκτησε την πόλη της Τύρου η οποία κατά την άποψη του Μέγα Αλέξανδρου κατείχε εξαίχουσα γεωγραφική θέση στρατηγικού χαρακτήρος.
Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ

“Φίλοι και σύμμαχοι, βλέπω ότι η πορεία μας προς την Αίγυπτο δεν είναι ασφαλής, όσο οι Πέρσες επικρατούν στη θάλασσα. Ούτε είναι ασφαλές να συνεχίσουμε την καταδίωξη του Δαρείου, όσο έχουμε πίσω μας την αφερέγγυα πόλη της Τύρου και οι Πέρσες κατέχουν την Κύπρο και την Αίγυπτο. Θα έχουμε προβλήματα κυρίως στην Ελλάδα. Αν οι Πέρσες επανακτήσουν την κυριαρχία των παραλίων, ενώ εμείς θα προχωρούμε εναντίον της Βαβυλώνας και του Δαρείου, θα μεταφέρουν με μεγαλύτερες δυνάμεις τον πόλεμο στην Ελλάδα. Εκεί από τη μια η Σπάρτη μας πολεμά ανοιχτά, από την άλλη την Αθήνα την ελέγχουμε προς το παρόν περισσότερο εξαιτίας του φόβου της και λιγότερο επειδή μας συμπαθεί. Αν όμως καταστρέψουμε την Τύρο, όχι μόνο θα επικρατήσουμε σε ολόκληρη τη Φοινίκη, αλλά και το πιο σημαντικό και πιο αξιόμαχο κομμάτι του περσικού ναυτικού, το φοινικικό, θα περάσει προφανώς στα χέρια μας. ”
Με αυτά τα λόγια τους έπεισε εύκολα να επιτεθούν στην Τύρο. Επηρεάστηκε μάλιστα και από ένα θεϊκό σημάδι· την ίδια εκείνη νύχτα, είδε όνειρο πως πλησίασε τα τείχη της Τύρου και ο ίδιος ο Ηρακλής τον δέχτηκε και τον οδήγησε στην πόλη. Ο Αρίστανδρος το εξήγησε λέγοντας ότι η Τύρος θα καταληφθεί με κόπο, γιατί και οι άθλοι του Ηρακλή με κόπο έγιναν. Φαινόταν πράγματι δύσκολη υπόθεση η πολιορκία της Τύρου.
Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ

Ως μάχη των Γαυγαμήλων ή μάχη στα Γαυγάμηλα εννοείται η τελευταία και μεγαλύτερη μάχη του Αλέξανδρου Γ’ Μακεδόνα κατά του Δαρείου Γ΄ Κοδομανού το 331 ΠΚΕ, χάρη στην οποία ο Αλέξανδρος έκαμψε την τελευταία αντίσταση του μεγάλου βασιλέα στην πορεία του για την κατάληψη της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Κατέχοντας ο Αλέξανδρος τα παράλια της Αν. Μεσογείου και έχοντας εξουδετερώσει τον περσικό στόλο, ήταν έτοιμος να περάσει στη Μεσοποταμία. Πριν εκκινήσει, χρειάστηκε να καταστείλει την εξέγερση των Ιουδαίων της Σαμάρειας που είχαν κάψει ζωντανό τον Ανδρόμαχο, στρατηγό της περιοχής.
Το ίδιο βράδυ (20 Σεπτεμβρίου 331 ΠΚΕ) συνέβη ολική έκλειψη σελήνης και φόβος εξαπλώθηκε στο στρατόπεδο, καθώς η έκλειψη θεωρείτο κακός οιωνός. Ο μάντης Αρίστανδος όμως θύμισε στο στράτευμα πως σύμφωνα με τους Πέρσες μάγους ο ήλιος είναι το έμβλημα των Ελλήνων και η σελήνη έμβλημα των Περσών. Κατόπιν θυσίασε στη Σελήνη, τον Ήλιο και τη Γη ο μάντης και εξετάζοντας τα σφάγια βρήκε πως η έκλειψη ήταν ευνοϊκή για τους Έλληνες και ότι μέσα σε ένα μήνα θα γινόταν νικηφόρα μάχη.
Ο Αλέξανδρος όμως δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Όσο ζει ο Δαρείος, η κατάκτηση του Περσικού κράτους δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει τελειώσει. Γι’ αυτό συνεχίζει την καταδίωξή του.
Προχωρώντας κυριεύει τη Βαβυλώνα, τα Σούσα με τους βασιλικούς θησαυρούς των Περσών και τέλος την αρχαία πρωτεύουσά τους, την Περσέπολη, όπου βρίσκονταν τα μυθικά ανάκτορα του Δαρείου και οι τάφοι των προγόνων του. Εκεί στέφτηκε ο Αλέξανδρος βασιλιάς της Περσίας και μετά συνέχισε την καταδίωξη του Δαρείου. Στο μεταξύ όμως ο σατράπης της Βακτριανής Βήσσος αιχμαλώτισε το Δαρείο, με σκοπό να γίνει ο ίδιος βασιλιάς της Περσίας και, όταν καταδιωκόμενος από τον Αλέξανδρο είδε πως ο Δαρείος θα πέσει στα χέρια των Μακεδόνων, τον σκότωσε. Αργότερα ο Αλέξανδρος έπιασε το Βήσσο και τον παρέδωσε στους Πέρσες, για να τον τιμωρήσουν εκείνοι όπως ήθελαν.
Η μάχη στα Γαυγάμηλα (329 π.Χ.) σήμανε την τέλεια καταστροφή του περσικού στρατού και ο θάνατος του Δαρείου την υποταγή ολόκληρου του Περσικού κράτους στον Αλέξανδρο.


Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΓΑΥΓΑΜΗΛΩΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΥ (ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ)

Στην Ινδία πέρασε αφού ολοκλήρωσε την πολιορκία της Αόρνου Πέτρας για τον εορτασμό των επινικείων χτίστηκε ναός και θυσιαστήρια προς την Νίκαια Αθηνά. Κατά τον Αρριανό η Άορνος Πέτρα (Πιρ Σαρ) ήταν βράχος απρόσβλητος και η μοναδική πρόσβαση ήταν μόνο ένα μονοπάτι, τεχνητό και δύσβατο .


ΑΟΡΝΟΣ ΠΕΤΡΑ  περιοχη Πακιστάν Πίνακας του 1850, του στρατηγού  Τζειμς  Άμποτ
Οι πόλεις  έπεσαν η μία ύστερα από την άλλη, ώσπου φτάνοντας στον Υδάσπη ποταμό συνάντησε το βασιλιά Πώρο να τον περιμένει στην απέναντι όχθη με πολυάριθμο στρατό, ιππικό και 200 ελέφαντες. Κατόρθωσε όμως να περάσει το στρατό του απέναντι, να νικήσει τους Ινδούς και να συλλάβει αιχμάλωτο τον Πώρο, τον οποίο, επειδή θαύμασε για την ανδρεία του, τον συγχώρεσε και του ανέθεσε πάλι τη διοίκηση της χώρας του. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο Βουκεφάλας. Ο Αλέξανδρος έθαψε με τιμές το αγαπημένο του άλογο και στον τόπο εκείνο έχτισε μία πόλη, στην οποία έδωσε το όνομα Βουκεφάλα.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΥΔΑΣΠΗ  Nicolaes Pietersz Berchem   1640 THE BATTLE BETWEEN ALEXANDRE ET PORUS
Οι στρατιώτες του όμως είχαν κουραστεί και αρνήθηκαν να συνεχίσουν τις κατακτήσεις. Τότε ο Αλέξανδρος αναγκάστηκε να επιστρέψει (326 π.Χ.). Στη χώρα των Μαλλών πληγώθηκε και κινδύνεψε να σκοτωθεί. Μετά προχώρησε στα Πάταλλα. Μετά ένα μέρος του στρατού το έστειλε με το στόλο στην Περσία. Αρχηγό αυτών είχε βάλει το ναύαρχο Νέαρχο. Ο ίδιος με τον υπόλοιπο στρατό διέσχισε την έρημο Γεδρωσία, όπου έχασε τα 3/4 των αντρών του και έφτασε στην πρωτεύουσά της Πούρα.

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ) Charles Le Brun 1673 ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΥΒΡΟΥ
Ο Αλέξανδρος, ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών της εποχής, και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο (Μικρά Ασία, Περσία Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας και  επέστρεψε στη Βαβυλώνα όπου άρχισε να οργανώνει τον περίπλου της Αραβίας και την εξερεύνηση των ακτών της Βόρειας Αφρικής.


Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΦΙΠΠΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΥ

http://kleio2012.blogspot.com.cy

Amphipolis.gr | ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟY ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΤΟΥ

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟY ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΤΟΥ

Γράφει ο Χρήστος ΜπαρμπαγιαννίδηςΈνα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας, που ταλανίζουν μέχρι και τις μέρες μας τους, πάσης φύσεως, ερευνητές, είναι το ξαφνικό τέλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η περιπέτεια της σορού του. Εικασίες και εκτιμήσεις δίνουν και παίρνουν ανά τους αιώνες, ωστόσο καμιά ξεκάθαρη, οριστική και απολύτως πειστική απάντηση δεν έχουμε στα χέρια μας. Μέσα σ’ αυτή την αέναη δίνη των υποθέσεων, το ελάχιστο που μπορούμε να πράξουμε είναι, με σύμμαχο τις πιο αξιόπιστες πηγές, να αναπαραστήσουμε τα τραγικά εκείνα γεγονότα και ο καθένας ας προχωρήσει στις δικές του κρίσεις. Το τελευταίο γνωστό επιχειρησιακό σχέδιο του Αλεξάνδρου ήταν η εκστρατεία στην Αραβία, η οποία πήγε λίγο παραπίσω, λόγω του ξαφνικού θανάτου του Ηφαιστίωνα. Ο Αλέξανδρος, αφού τέλεσε μια μεγαλοπρεπέστατη κηδεία με τιμές ήρωα στον παιδικό του φίλο στη Βαβυλώνα, τις μέρες εκείνες ήταν συντετριμμένος και μελαγχολικός, ωστόσο συμμετείχε στην θυσία για τον επικείμενο απόπλου στην Αραβία.Βρισκόμαστε στις 28 Μαΐου του 323π.Χ. Το ίδιο βράδυ, αφού έφυγαν οι στενοί του συνεργάτες από το δείπνο που τους είχε παραθέσει, ένας εταίρος Θεσσαλός, ο Μήδιος, τον κάλεσε στο σπίτι του. Ο Μήδιος ήταν αγαπητός και συμπαθής στον Αλέξανδρο και πράγματι του έφτιαξε την διάθεση. Την επόμενη ξαναπήγε στου Μήδιου και ήπιε υπερβολικά. Γύρισε αδιάθετος στα ανάκτορα, λούστηκε και έπεσε στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό.Το πρωί της 31ης Μαΐου, ένιωσε ακόμα χειρότερα. Όλες οι συγκινήσεις και οι περιπέτειες των τελευταίων ετών, τα απανωτά συμπόσια, τον είχαν εξασθενήσει. Μάλιστα τον πήγαν με το κρεβάτι του στο βωμό για την καθημερινή πρωινή θυσία. Ξαπλωμένος, κάλεσε τους αρχηγούς του στρατού και έδωσε εντολές για την εκστρατεία που θα ξεκινούσε στις 4 Ιουνίου. Το βράδυ τον κουβάλησαν πάλι πάνω στο κρεβάτι στον Ευφράτη και με πλοίο πέρασε απέναντι στο μεγάλο κήπο που δέσποζε εκεί. Έκανε μπάνιο έχοντας πυρετό και ρίγος. Την επόμενη έμεινε στην κάμαρά του με συντροφιά τον Μήδιο, που του έφτιαχνε το κέφι. Όμως, ο πυρετός δεν έπεφτε.

Στις 2 Ιουνίου ζήτησε από τον Νέαρχο να αναβληθεί για μια μέρα η εκστρατεία μήπως και συνέλθει. Ο Νέαρχος του διηγιόταν το ταξίδι του στον Ωκεανό (Ινδικός) και ο Αλέξανδρος χαιρόταν που σε λίγο θα ζούσε και αυτός τέτοιες περιπέτειες. Στις 3 Ιουνίου θυσίασε και φώναξε τους αρχηγούς του ναυτικού, ζητώντας τους να είναι όλα έτοιμα για την επικείμενη αναχώρηση σε δυο μέρες. Όμως, ο πυρετός και η δυσφορία συνέχισαν να τον καταβάλουν και τις επόμενες δυο μέρες. Στις 5 Ιουνίου κάλεσε όλους τους στρατηγούς στα ανάκτορα. Τους αναγνώρισε όλους, αλλά δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει. Εν τω μεταξύ, σ’ όλη τη Βαβυλώνα μαθεύτηκε το γεγονός της αρρώστιας και οι Μακεδόνες στρατιώτες στριμώχνονταν στα ανάκτορα για να δουν τον βασιλιά τους. Φοβόντουσαν μήπως είχε κιόλας πεθάνει, ενώ έκλαιγαν και απειλούσαν για να τους ανοίξουν την πύλη. Τελικά, η πύλη άνοιξε και ο ένας πίσω απ’ τον άλλον πήγαιναν προς το κρεβάτι του. Ο Αλέξανδρος ανασήκωνε με κόπο το κεφάλι και λίγο το δεξί του χέρι και έγνεφε με το βλέμμα στους παλιούς του συμπολεμιστές. Στις 9 Ιουνίου, οι στρατηγοί Πείθων, Πευκέστας και Σέλευκος, πήγαν στο Σεράπειο ναό να ρωτήσουν τι ήταν καλύτερο να κάνουν, να μείνει στα ανάκτορα ή να τον μεταφέρουν κάπου αλλού. Ο «Θεός» τους έδωσε την απόκρισή του: «Να μείνει εκεί, καλύτερα θα είναι». Και την επόμενη μέρα, στις 10 Ιουνίου, ο Αλέξανδρος πέθανε. Θρήνος και οδυρμός αντήχησε στις χαοτικές αίθουσες των ανακτόρων. Έπειτα έπεσε σιωπή. Τους σκέπασε όλους η σκέψη τι θα γινόταν τώρα. Όλη η Βαβυλώνα βρέθηκε έξω από τα ανάκτορα και το μέλλον φαινόταν σκοτεινό και δυσοίωνο. Ακριβώς από τούτη τη στιγμή και για σαράντα περίπου χρόνια ξεκινά η περίφημη περιπέτεια της ιστορίας των διαδόχων του!Λέγανε πως έδωσε το δαχτυλίδι του, λίγο πριν πεθάνει, στον αρχαιότερο από τους εφτά σωματοφύλακές του, τον Περδίκκα, για να σφραγιστούν κάποια επίσημα έγγραφα, αλλά είναι αμφίβολο αν τον όρισε διάδοχο. Ο Αλέξανδρος εκείνες τις στερνές στιγμές του, ούτε μπορούσε να μιλήσει, ούτε είχε πνευματική διαύγεια για να προβεί σε μια τέτοια σημαντική απόφαση. Το θέμα είναι πως από την πρώτη μέρα του θανάτου του ξέσπασαν ταραχές ανάμεσα στις στρατιωτικές μονάδες των Μακεδόνων, ώσπου να επέλθει, έπειτα από λίγο καιρό, ένας συμβιβασμός, εύθραυστος όπως αποδείχτηκε: ο ετεροθαλής αδελφός του Αλεξάνδρου και διανοητικά ασταθής (για να το πούμε κομψά), Φίλιππος Αρριδαίος και το αγέννητο παιδί του (εφόσον ήταν αγόρι), ορίστηκαν ως Βασιλείς του απέραντου πια μακεδονικού κράτους.

Ο Αλέξανδρος Γ” ο Μακεδών ή Αλέξανδρος ο Μέγας, Βασιλεύς Μακεδόνων. Άγαλμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης

Σύμφωνα με τον Διόδωρο, ο Αλέξανδρος είχε γραμμένα στα Υπομνήματά του πέντε σχέδια, τα οποία απορρίφθηκαν ως πολυδάπανα και ανεδαφικά από το συμβούλιο των στρατηγών. Το πιο σημαντικό ήταν η κατασκευή χιλίων πολεμικών πλοίων για την εκστρατεία στην Δύση. Το δεύτερο ήταν η κατασκευή έξι τεράστιων ναών: προς τιμή του Δία στο Δίον, της Αρτέμιδος στην Αμφίπολη, της Αθηνάς στο Κύρρο (ανάμεσα σε Πέλλα και Έδεσσα, νότια του χωριού Αραβησσός), στη Δήλο, στη Δωδώνη και στους Δελφούς. Το τρίτο σχέδιο μιλούσε για το στήσιμο μιας γιγαντιαίας πυράς στη Βαβυλώνα με κόστος πολλά τάλαντα, για να τιμηθεί η μνήμη του Ηφαιστίωνα. Το τέταρτο σχέδιο αφορούσε την κατασκευή μιας πυραμίδας, μεγαλύτερης και από αυτές της Αιγύπτου, προς τιμήν του πατέρα του, του Φιλίππου. Το τελευταίο είχε ως σκοπό ανταλλαγές και μετακινήσεις πληθυσμών ανάμεσα σε Ευρώπη και Ασία, ώστε να επιτευχθεί αυτός ο συγκερασμός, που προσδοκούσε ο Αλέξανδρος, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ωστόσο, ο Αρριανός, που είναι η πιο αξιόπιστη πηγή, αφού άντλησε από τις σημειώσεις του Πτολεμαίου και του Αριστόβουλου, οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα δίπλα στον Αλέξανδρο, γράφει: «Προσωπικά, δε μπορώ να πω με ακρίβεια τι σχέδια είχε ο Αλέξανδρος ούτε και μ’ ενδιαφέρει να υποθέσω. Εκείνο όμως που μου φαίνεται ότι μπορώ να ισχυριστώ είναι ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε τίποτα μικρό ή ασήμαντο στο μυαλό του· ούτε θα έμενε ήσυχος στις περιοχές που είχε ήδη κατακτήσει, ακόμη και αν πρόσθετε την Ευρώπη στην Ασία και τα Βρετανικά Νησιά. Πέρα και απ’ αυτά, θα ζητούσε να βρει κάτι άγνωστο ακόμα, ερίζοντας όχι με κανέναν άλλον, αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό». Αρριανός, Ζ:1 Πάντως ό,τι και να’ χε στο νου του, η ουσία είναι πως τίποτα δεν ευοδώθηκε. Η υπόθεση ή η κατηγορία ότι ο Αλέξανδρος βρήκε το θάνατο από δηλητήριο – μια χαμηλή δόση στρυχνίνης θα ταίριαζε με τα συμπτώματα – ήταν αναπόφευκτη. Μάλιστα, οι “Βασίλειοι Εφημερίδες”, τα επίσημα αρχεία του κράτους, δημοσίευσαν ένα έγγραφο που διέψευδε κάτι τέτοιο. Ωστόσο δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Ίσως μερικοί κορυφαίοι Μακεδόνες δεν είχαν άλλο τρόπο να σταματήσουν την εξοριενταλιστική μεγαλομανία του, που τον είχε κάνει πολύ απόμακρο. Τώρα όσον αφορά τις εικασίες πως πέθανε από ασθένειες τύπου σύφιλης (η πιο διαδεδομένη καφενειακή άποψη) ή από τύφο ή από κάτι άλλο άγνωστο, δεν μπορούμε να τις υιοθετήσουμε, ούτε ασφαλώς να τις απορρίψουμε.

Η τύχη του πτώματος του είναι ένα άλυτο μυστήριο. Η σορός του, αφού ταριχεύτηκε, έμεινε σχεδόν δυο χρόνια σ’ ένα πολυτελές σκήνωμα στην Βαβυλώνα, όπου ήταν τόπος προσκυνήματος για χιλιάδες υπηκόους του. Τότε αποφασίστηκε να επαναπατριστεί στη Μακεδονία, για να ταφεί στο παλιό βασιλικό νεκροταφείο στις Αιγές. Όμως, καθ’ οδόν προς τα εκεί, κλάπηκε από το νέο σατράπη της Αιγύπτου, τον Πτολεμαίο του Λάγου, έναν από τους παιδικούς συντρόφους του Αλεξάνδρου και συμμαθητή του στις διδασκαλίες του Αριστοτέλη, στη Μίεζα, που είχε εξυψωθεί στο βαθμό του στρατάρχη της νέας αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου. Ο Πτολεμαίος έθαψε πρώτα τη σορό στη Μέμφιδα, την παλιά πρωτεύουσα των φαραώ. Αργότερα, μετέφερε τη σορό στη δική του πρωτεύουσα, την Αλεξάνδρεια, όπου από το 306π.Χ. κυβερνούσε ως βασιλιάς της Αιγύπτου. Το λαμπρό μαυσωλείο και ο τάφος σώζονταν ακόμη κατά την εποχή του Οκταβιανού Αύγουστου, του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα (29π.Χ. – 14μ.Χ.). Υπάρχουν και μεταγενέστερες αναφορές που υποδηλώνουν πως ο τόπος όπου βρισκόταν ήταν ακόμα γνωστός. Από την ύστερη όμως αρχαιότητα (περίπου 3ομ.Χ. αι.) και μετά έχει εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος. Επομένως, σύμφωνα με τις αναφορές των πηγών, το πτώμα έμεινε δυο χρόνια στην Βαβυλώνα και έπειτα από την κλοπή του από τον Πτολεμαίο, κατέληξε σ’ ένα επιβλητικό μνημείο στην Αλεξάνδρεια. Αυτές οι αναφορές είναι ότι πιο επίσημο έχουμε στα χέρια μας. Η μητέρα του Αλεξάνδρου, η πολυμήχανη Ολυμπιάδα, ήταν πεπεισμένη ότι ο γιος της δολοφονήθηκε και είχε ορκιστεί πως θα έφερνε τη σορό στη Μακεδονία. Μήπως επιχείρησε κάτι τέτοιο και τα κατάφερε; Αλλά και πάλι, γνωρίζοντας την μεγαλομανία της και την αυταρχικότητά της, θα έθαβε έτσι στα κρυφά και “άδοξα”, δίχως τυμπανοκρουσίες, τον γιο της, τον κατακτητή του κόσμου; Οι πηγές δεν κάνουν ούτε νύξη για κάτι τέτοιο. Κάτι θα είχε γραφτεί για την ταφή του μεγαλύτερου βασιλιά του κόσμου! Μήπως ο επόμενος βασιλιάς της Μακεδονίας, ο ικανός αλλά και αδίστακτος Κάσσανδρος, μετέφερε τη σορό στα πάτρια εδάφη; Απίθανο! Πρώτον, διότι ο Κάσσανδρος με την Ολυμπιάδα μισούνταν θανάσιμα. Δεύτερον, αν έφερνε τη σορό στη Μακεδονία, θα ήταν μεγάλο πλεονέκτημα, κυρίως ηθικό και ψυχολογικό, για τον Αλέξανδρο τον Δ΄, τον γιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ήταν παραγκωνισμένος σε τιμητική αιχμαλωσία μαζί με την μητέρα του Ρωξάνη, στην Αμφίπολη. Ήταν γνωστό ότι ο μακεδονικός λαός ήταν πιστός στον επίσημο βασιλικό οίκο και ο Κάσσανδρος δεν θα ρίσκαρε την στερέωση της εξουσίας του. Αλλά και ο Πτολεμαίος μήπως τελικά δεν πήρε τη σορό από τη Βαβυλώνα αλλά κάποιο ομοίωμά της; Μήπως στην Αλεξάνδρεια όλοι προσκυνούσαν ένα κενοτάφιο; Είναι γεγονός ότι παίρνοντας την σορό, αποκτούσε ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων διαδόχων. Είναι αναμφισβήτητο ότι πολλοί Μακεδόνες στρατιώτες ακολούθησαν τον Πτολεμαίο στην Αίγυπτο μόνο και μόνο επειδή είχε στην κατοχή του τη σορό. Τόσο μεγάλο ειδικό βάρος και επιρροή μυστικιστικών διαστάσεων προέκυπτε από την κατοχή της σορού του μεγάλου βασιλιά! Σίγουρα, ο Πτολεμαίος πήρε το σώμα έχοντας την επίγνωση της μεγάλης του επίδρασης στον απλό Μακεδόνα στρατιώτη. Είναι εξακριβωμένο πως πολλοί στρατιώτες, πέρα από την μεγάλη του υπόληψη, θεωρούσαν άξιο διάδοχο του Αλεξάνδρου, τον Πτολεμαίο, αφού μέχρι και η σορός του μεγάλου βασιλιά “ακολουθούσε” τον στρατηγό. Πάντως, από πολιτική τακτική ο Πτολεμαίος πήρε άριστα!

Αλλά και αν υιοθετήσουμε την επίσημη άποψη ότι η σορός μεταφέρθηκε όντως και ετάφη στην Αλεξάνδρεια, τι έγινε έπειτα; Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, ότι όταν η Αλεξάνδρεια έγινε μια χριστιανική μεγαλούπολη, οι αρχές αλλά και οι χριστιανοί πολίτες της προέβησαν σε καταστροφές των οικοδομημάτων των εθνικών. Είναι γνωστές οι βιαιότητες των Βυζαντινών και ο αφανισμός χιλιάδων οπαδών της αρχαίας θρησκείας και των μνημείων της. Πιθανόν, ο τάφος του Αλεξάνδρου να έπεσε “θύμα” αυτού του χριστιανικού φονταμενταλισμού. Αλλά και αν δεν συνέβη κάτι παρόμοιο, ίσως οι επιδρομές των Αράβων, που κατέκτησαν τελικά την Αίγυπτο, να ολοκλήρωσαν την καταστροφή του μνημείου. Ωστόσο, όλα είναι υποθέσεις.Η αιτία του θανάτου του, τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του και ο τάφος του, παραμένουν ένας άλυτος γρίφος, ένα υπέροχο μυστήριο, που ίσως να είναι και προτιμότερο από την τελική έκβαση, αν υπάρξει, αυτής της αιώνιας αναζήτησης. Η μεταφυσική διάσταση που έχει περιβάλλει αυτή την εξερεύνηση, ίσως την κάνει πιο γοητευτική. Ενδεικτική βιβλιογραφία Johan Gustav Droysen: Η Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Εκδ. Ελευθεροτυπίας Paul Cartledge: Μέγας Αλέξανδρος, η αναζήτηση ενός νέου παρελθόντος, Εκδ. Λιβάνη. Πλούταρχος: Αλέξανδρος, Εκδ. Κάκτος. Διόδωρος: Βιβλιοθήκη Ιστορική, εκδ. Ζήτρος. Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις, εκδ. Κάκτος.

 http://eranistis.net/wordpress

http://www.visaltis.net/

amphipolis.gr | η ιστορία των Ελλήνων Βασιλέων της ελληνιστικής Ινδίας

Το Ελληνοϊνδικό Βασίλειο υπήρξε συνέχεια του ελληνιστικού βασιλείου της Βακτρίας με πρωτεύουσα την Γανδάρα. Κράτησε από τον 2ο ως το 1ο αιώνα π.Χ.. Ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού. Το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής ιδρύθηκε το 250 π.Χ.από τον Έλληνα σατράπη της Βακτριανής Διόδοτο Α’ τον Σωτήρα , ο οποίος αποσχίστηκε από τους Σελευκιδείς. Αποτέλεσε -μαζί με το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο- το ανατολικότερο άκρο του ελληνιστικού κόσμου, καλύπτοντας μία περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της
Σογδιανής της κεντρικήςΑσίας -σύγχρονο βόρειο Αφγανιστάν- από το 250 π.Χ. έως το 125 π.Χ. Η επέκταση του ελληνο-βακτριανού βασιλείου στην βόρεια Ινδία από το 180 π.Χ. εγκαθίδρυσε το Ινδοελληνικό βασίλειο που άντεξε μέχρι το 10 μ.Χ, και ήταν το κέντρο του
Ελληνοβουδισμού. Το βασίλειο επί δύο περίπου αιώνες ανέπτυξε εμπόριο με την Ινδία και την Κίνα και απλώθηκε στην κοιλάδα του Γάγγη ώσπου το βόρειο μέρος του καταλύθηκε από σκυθικές νομαδικές φυλές. Ο Αγαθοκλής ήταν Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας από το167 π.Χ. μέχρι το 165 π.Χ. Κατά τη βασιλεία του εξέδωσε νομίσματα με απεικονίσεις των προκατόχων του. Επίσης εξέδωσε νομίσματα σε διπλή γλώσσα, τα ελληνικά και την τοπική ινδική διάλεκτο. Για την εικονογράφησή τους χρησιμοποίησε ντόπια εικονογραφία και ινδικές θεότητες. Ο Πανταλέων ήταν Έλληνας βασιλιάς της Αραχωσίας και της Καντχάρα, περιοχών του πρώην βασιλείου της Βακτρίας και της Ινδίας, από το190 π.Χ. έως το 180 π.Χ. Διαδέχτηκε τον Αγαθοκλή. Κυκλοφόρησε δίγλωσα νομίσματα με ντόπια εικονογραφία. Ο Απολλόδοτος ο Α΄ ήταν Έλληνας βασιλιάς της Βακτρίας και της Ινδίας από το 165 π.Χ. έως το 163 π.Χ.. Έκοψε νέα νομίσματα, καθώς και ένα καινούριο με μεγαλύτερο βάρος, το οποίο κυκλοφόρησε ευρύτατα μεταξύ των Ινδών. O Mέναδρος (ή Μιλίντα στα ινδικά) ήταν Έλληνας Βασιλιάς τηςΒακτρίας από το 163 π.Χ. έως το 145 π.Χ.. Γεννήθηκε στους Παραμισάδες, περιοχή του βασιλείου της Βακτρίας, είναι άγνωστο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πριν γίνει βασιλιάς. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και από μικρός ακολούθησε το επάγγελμα του στρατιωτικού. Όταν ο Ευκρατίδης εισέβαλε στη Βακτρία και έφτασε μέχρι την πρωτεύουσα, τα Τάξιλλα, ο Μέναδρος κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει. Ο Μέναδρος κατάφερε να καθηλώσει το στράτευμα του Ευκρατίδη και διεξήγαγε μαζί του πολλές μάχες χωρίς όμως ουσιαστική επικράτηση ενός από τους δύο αντιπάλους. Την ίδια περίοδο οι Πάρθοι βλέποντας το εισέβαλαν στο βασίλειο του Ευκρατίδα αναγκάζοντας τον να εγκαταλείψει τη Βακτρία κάνοντας συνθήκη με τον Μένανδρο. Ο Μένανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς και παντρεύτηκε την Αγαθόκλεια χήρα του προηγούμενου βασιλιά Αγαθοκλή. Έκοψε νομίσματα με ελληνικές παραστάσεις, με την ένδειξη «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ» (και στην πίσω πλευρά σε Κχαρόσθι την ένδειξη «ΜΑΧΑΡΑΓΙΑ ΝΤΑΡΜΙΚΑΣΑ ΜΕΝΑΝΤΡΑΣΑ», όπου αναφέρεται η έννοια του Ντάρμα ως μετάφραση του «δικαίου») ή συχνότερα «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ» (και στην πίσω πλευρά η ένδειξη «ΜΑΧΑΡΑΓΙΑ ΤΡΑΤΑΣΑ ΜΕΝΑΝΤΡΑΣΑ»). Ασπάστηκε και προώθησε το Βουδισμό και στην Ινδική παράδοση αποκαλείται Μιλίνδα. Έχει γραφτεί ένα ινδικό έπος (αγνώστου συγγραφέα) για τον Μέναδρο το Μιλίνδα Πάνχα, το οποίο αναφέρεται στη συνομιλία του Μενάδρου με τον Ινδό σοφό Ναγκασένα. Διεξήγαγε πολλές μάχες με τα γειτονικά κράτη και προσθέτοντας νέα εδάφη στο βασίλειο του. Πέθανε το 145 π.Χ. κατά τη διάρκεια εκστρατείας. O Στράτων ήταν βασιλιάς της Βακτρίας από το 130 π.Χ. έως το 110 π.Χ.. Συμβασίλεψε, λόγω του ότι ήταν ανήλικος, με τη μητέρα του Αγαθόκλεια. Με την ενηλικίωσή του, και αφού είχε πεθάνει και η μητέρα του, ανέλαβε τον θρόνο. Αλλά η διακυβέρνηση του έβαλε την Βακτρία σε περιπέτειες λόγω της ανικανότητάς του να διοικήσει. Κατά τη βασιλεία του ο Αντιαλκίδας, Ευκρατίδης ηγεμόνας βασιλείου της Βακτρίας, εισέβαλε στο Βασιλειό του και κατέλαβε τα Τάξιλα αναγκάζοντας τον Στράτωνα να καταφύγει στην Πανταποταμία. Από εκεί έμαθε ότι ο αδελφός του Απολλόδοτος Α΄ του είχε πάρει το θρόνο. Ο Διοδοτίδης Ιππόστρατος ήταν Έλληνας βασιλιάς της Βακτρίας. Βασίλεψε από το 85 π.Χ. έως το 70 π.Χ.  Ήταν ιδρυτής μικρού βασιλείου που περιελάμβανε την Αραχωσία και την Γάνδαριδα. Ο Τήλεφος υπήρξε Ινδο-Ελληνικός βασιλιάς, μάλλον μικρής διάρκειας στην Γκαντάρα. Πότε ακριβώς βασίλεψε δεν είναι γνωστό, οι ιστορικοί υποθέτουν ότι βασίλεψε περί τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ.. Ο Αμύντας ήταν βασιλιάς της Βακτρίας από το 85 π.Χ. έως το 75 π.Χ. Το βασίλειό του περιελάμβανε την κοιλάδα της σημερινής Καμπούλ. Το 80 π.Χ. ο Αμύντας κατέλαβε την Παροπαμισάδα και μετέφερε την πρωτευουσά του στην Αλεξάνδρεια την προς Καυκάσω. Έκοψε νομίσματα με Ελληνικές παραστάσεις. Ο Ερμαίος ήταν γιος του Αμύντα και Έλληνας βασιλιάς της Βακτρίας από το 50 π.Χ. έως το 30 π.Χ. Παντρέυτηκε την Καλλιόπη, κόρη του Ιππόστρατου και ένωσε τα δύο Ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας σε ένα, σταματώντας ανταγωνισμό και διχασμό πολλών χρόνων. Ανακατέλαβε πολλές περιοχές της Βακτρίας. Στο τέλος της Βασιλείας του το βασιλειό του δεν άντεξε τις νομαδικές επιδρομές και είχε συρικνωθεί τόσο, ώστε είχε περιοριστεί στην κοιλάδα της Καμπούλ. Τελικά το 30 π.Χ. το βασίλειο κατέρρευσε. 30 πΧ: οι νομάδες Σάκες, υπό τον φύλαρχο Σπαλιρίση, κατακτούν την Ινδία.

http://greekhistoryandprehistory.blogspot.gr

Ινδοελληνικό_βασίλειο.svg

amphipolis.gr | Ο οίκος των Αργεαδών ή Τημενιδών

Vergina_sun.svg

Ήλιος Βεργίνας – Οικόσημο δυναστείας Αργεαδών

 

Όσον αφορά στην χρονική περίοδο ίδρυσης του βασιλικού Οίκου της Μακεδονίας τίποτα δεν είναι απόλυτα σαφές. Η αρχή τοποθετείται μεταξύ μύθου και ιστορίας, ο δε ιδρυτής της φέρεται να έζησε την ίδια περίπου εποχή με τον ιδρυτή του Οίκου των Αχαιμενιδών. Αυτή η σύμπτωση γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, αφού τον 6ο π.Χ. αιώνα ο Δαρείος Α’ πέρασε στην Ευρώπη και κατέστησε τον Αμύντα Α’ υποτελή του, εγκαινιάζοντας μία αντιπαλότητα μοιραία και για τους δύο Οίκους. Δύο αιώνες αργότερα ο Αλέξανδρος Γ΄ πέρασε στην Ασία και εκστράτευσε κατά της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας. Τον τέταρτο χρόνο των εχθροπραξιών δολοφονήθηκε ο Δαρείος Γ΄, τον ενδέκατο χρόνο πέθανε ο Αλέξανδρος Γ΄ και μαζί τους πέθαναν και οι δύο βασιλικοί Οίκοι.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τρεις γιοι του Τημένου, ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας, εξορίσθηκαν από το Άργος και κατέφυγαν πρώτα στην Ιλλυρία και μετά στην πόλη Λεβαία της Άνω Μακεδονίας, όπου βιοπορίζονταν φροντίζοντας τα ζώα του τοπικού (μάλλον Παίονα) ηγεμόνα. Όταν εμφανίσθηκε κάτι που ερμηνεύθηκε ως θεϊκή προειδοποίηση, ο βασιλίσκος θορυβημένος τους διέταξε να φύγουν από τη χώρα του. Εκείνοι ζήτησαν τους δεδουλευμένους μισθούς τους και αυτός «τυφλωμένος από τους θεούς» τους έδειξε τις ακτίνες του ήλιου, που έμπαιναν μέσα από την καπνοδόχο του σπιτιού, λέγοντάς τους «Να ο μισθός, που σας αξίζει». Οι δύο μεγαλύτεροι έμειναν έκπληκτοι, αλλά ο μικρότερος που είχε μάχαιρα, την έβγαλε και λέγοντας «Βασιλέα δεχόμαστε ό,τι μας δίνεις», προσποιείτο ότι μάζευε από το χώμα τις ηλιαχτίδες και τις έβαζε στο χιτώνα του.

Αφού έφυγαν τα τρία αδέρφια, ο βασιλέας τους καταδίωξε θεωρώντας ότι ο νεαρός Περδίκκας είχε προβάλει διεκδικήσεις στο θρόνο και σε όλη την επικράτειά του κάτω από τον ήλιο. Εκείνοι κατέφυγαν πέρα από τους «κήπους του Μίδα» και με ορμητήριο το όρος Βέρμιο κατέλαβαν πρώτα τα γειτονικά μέρη και μετά όλη την Μακεδονία. Παραδίδεται και ο μύθος ότι ο Περδίκκας ακολούθησε ένα κοπάδι κατσικιών και στο σημείο, που σταμάτησαν τα κατσίκια (αίγες), αποφάσισε να χτίσει την πρωτεύουσά του, τις οποίες εύλογα ονόμασε Αιγές.

Διαδρομή Αργεαδών – από το Άργος στην Μακεδονία

Η βασιλική δυναστεία της Μακεδονίας ονομάσθηκε Τημενίδες ή Αργεάδες, διότι οι τρεις αδερφοί ήταν γιοι του Τήμενου από το Άργος. Το οικόσημο του βασιλικού Οίκου δεν ήταν γνωστό, μέχρι την ανακάλυψη του τάφου του Φιλίππου Β΄. Τότε διαπιστώθηκε ότι ήταν ο λεγόμενος «ήλιος της Βεργίνας», που μας παραπέμπει άμεσα στα γραφόμενα του Ηρόδοτου και την συλλογή των ακτίνων του ήλιου από τον Περδίκκα, τον φερόμενο ως ιδρυτή της δυναστείας.

Στη γενεαλογία των Μακεδόνων βασιλέων ο Αλέξανδρος Α΄ αποτελεί κομβικό πρόσωπο. Για τους περισσότερους προκατόχους του ουσιαστικά τίποτα δεν είναι γνωστό εκτός ίσως από το όνομα. Η εμπλοκή του Αλεξάνδρου Α΄ στους Περσικούς πολέμους έβγαλε τη Μακεδονία από την ιστορική αφάνεια και η συνδυασμένη δράση νοτίων Ελληνικών κρατών και Μακεδονίας στο γεωγραφικό χώρο της σημερινής Ελληνικής Μακεδονίας, που ως τότε ανήκε σε διάφορους Παιονικούς λαούς, ρίχνουν αρκετό φως στους επόμενους βασιλείς. Για τους προκατόχους του Αλεξάνδρου Α΄ βασιζόμαστε στον Ηρόδοτο και η πλήρης γενεαλογία των Μακεδόνων βασιλέων προκύπτει ως εξής:

Αιγές – τετράδραχμο_ Περδίκκας Ι_ 500 π.Χ

Περδίκκας Α΄: φέρεται να βασίλεψε στις αρχές του 7ου αιώνα

Αργαίος Α΄: διαδέχθηκε τον πατέρα του και φέρεται να βασίλεψε στα τέλη του 7ου αιώνα

Φίλιππος Α΄: διαδέχθηκε τον πατέρα του και φέρεται να βασίλεψε στις αρχές του 6ου αιώνα.

Στατήρας_Αεροπός_398-395-4 π.Χ

Αέροπος: ανήλικος ακόμη διαδέχθηκε τον πατέρα του το 588 και βασίλεψε έως το 568 π.Χ.

Αλκέτας: διαδέχθηκε τον πατέρα του και βασίλεψε μεταξύ 568 και 540 π.Χ.

Αμύντας Α΄: γιος του Αλκέτα και πατέρας του Αλεξάνδρου Α΄. Ανήλθε στο θρόνο το 540 π.Χ. και έδωσε γη και ύδωρ στους πρέσβεις του Δαρείου. Επί των ημερών του η Μακεδονία απετέλεσε μέρος της Ευρωπαϊκής σατραπείας των Αχαιμενιδών.

Αργυρούν οκτάδραχμο_βασιλεία Αλεξάνδρου Ι_460 π.Χ

Αλέξανδρος Α΄: γιος του Αμύντα Α΄, ανέβηκε στο θρόνο το 498 π.Χ Έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα κατά την εκστρατεία του Ξέρξη, οπότε όντας βασιλέας υποτελής των Περσών («Μακεδόνων ύπαρχος») πληροφορούσε τους ανυπότακτους Έλληνες για τα σχέδια των Περσών. Πριν την μάχη των Θερμοπυλών ειδοποίησε τις Ελληνικές δυνάμεις και πριν από τη μάχη των Πλαταιών γνωστοποίησε στους Αθηναίους το πολεμικό σχέδιο του Μαρδόνιου. Μετά το τέλος του πολέμου επεξέτεινε τη Μακεδονία μέχρι το Στρυμόνα. Όταν θέλησε να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους επιτρεπόταν να συμμετέχουν μόνο Έλληνες, χρειάσθηκε να αποδείξει στους ελλανοδίκες την Ελληνική του καταγωγή.

Νόμισμα Περδίκκα ΙΙ 451-413 π.Χ

Περδίκκας Β΄: γιος του Αλεξάνδρου Α΄. Διαδέχθηκε τον πατέρα του το 454 π.Χ και συμβασίλευσε με τον αδελφό του Φίλιππο, ο οποίος πέθανε νωρίς.

Δίδραχμο _Αρχέλαος ΙΙ_399 π.Χ

Αρχέλαος: νόθος γιος του Περδίκκα Β΄. Το 413 π.Χ σφετερίσθηκε το θρόνο, αλλά αναδείχθηκε σε άξιο ηγέτη. Σύμφωνα με το Θουκυδίδη ήταν ο 9ος βασιλέας της δυναστείας και έκανε για τη Μακεδονία περισσότερα απ’ όσα είχαν κάνει όλοι οι προηγούμενοι βασιλείς μαζί. Μετέφερε την πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα.

Η Μακεδονία επί βασιλείας Αμύντα ΙΙ

Αμύντας Β΄: το 393 π.Χ διαδέχθηκε τον Αρχέλαο, βασίλεψε ως το 389 π.Χ και συχνά συγχέεται με τον επόμενο.

Στατήρας_Αμύντας ΙΙΙ

Αμύντας Γ΄: γιος του Αρριδαίου, δισέγγονος του Αλεξάνδρου Α’, πατέρας του Φιλίππου Β΄ και παππούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το 389 π.Χ. διαδέχθηκε τον Αμύντα Β΄ και το 383 π.Χ.  τον εκθρόνισε ο Αργαίος, ένας ευγενής από τη Λυγκηστίδα. Το 381 π.Χ. με τη βοήθεια των Θεσσαλών εκθρόνισε τον Αργαίο και ανακατέλαβε το θρόνο ως το 369 π.Χ.

Αλέξανδρος Β΄: γιος του Αμύντα Β΄, κατέλαβε το θρόνο το 369 π.Χ.. Επιτέθηκε κατά της Θεσσαλίας, αλλά εσωτερικές έριδες τον ανάγκασαν να επιστρέψει στη Μακεδονία. Το 367 π.Χ. τον δολοφόνησε ο Πτολεμαίος, ένας εταίρος από την Άλωρο της Βοττιαίας, ο οποίος ανέλαβε επίτροπος των γιων του Αμύντα Γ΄, Περδίκκα και Φιλίππου.

Νόμισμα Περδίκκα ΙΙΙ με την κεφαλή του Ηρακλέους

Περδίκκας Γ΄: γιος του Αμύντα Γ’ και μεγαλύτερος αδελφός του Φιλίππου. Το 365 π.Χ. δολοφόνησε τον Πτολεμαίο Αλωρίτη και ανήλθε στο θρόνο. Το 359 π.Χ. σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Ιλλυριών, που πίεζαν ασφυκτικά τα σύνορα της Μακεδονίας.

Φίλιππος ΙΙ

Φίλιππος Β΄: γεννήθηκε το 383 π.Χ, ήταν γιος του Αμύντα Γ΄ και της Ευρυδίκης και αδελφός του Περδίκκα Γ΄. Μυήθηκε στα Καβείρια μυστήρια της Σαμοθράκης την ίδια περίοδο με την Ολυμπιάδα, κόρη του Νεοπτόλεμου και αδελφή του Αλεξάνδρου Α΄ των Μολοσσών. Παρέμεινε ως όμηρος στη Θήβα από το 368 π.Χ. έως το 359 π.Χ.

Το 359 π.Χ. όταν πληροφορήθηκε ότι ο μεγαλύτερος αδελφός του και βασιλέας σκοτώθηκε προσπαθώντας να αποκρούσει τους Ιλλυριούς, δραπέτευσε από τη Θήβα και ανέλαβε το θρόνο της Μακεδονίας. Απέσπασε τους στρατηγικούς πόρους της Θράκης, εκσυγχρόνισε τον Μακεδονικό στρατό μετατρέποντάς τον σε επαγγελματικό και εφάρμοσε επιθετική και επεκτατική πολιτική. Χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική ισχύ και την εξαγορά των πάντοτε πρόθυμων πολιτικών, επέβαλε τη Μακεδονική Ηγεμονία στην Ελλάδα. Λένε πως ο ίδιος υπερηφανευόταν περισσότερο για τη διπλωματικότητα του και τη στρατηγική του σύνεση παρά για την ανδρεία του στη μάχη, διότι στα πολεμικά κατορθώματα μετέχουν όλοι όσοι μάχονται, ενώ οι διπλωματικές επιτυχίες ήταν αποκλειστικά δικές του.

Το 357 π.Χ. παντρεύτηκε την Ολυμπιάδα και έκανε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο (356 π.Χ.) και την Κλεοπάτρα (355 π.Χ.). Το 338 π.Χ. ίδρυσε στην Κόρινθο το Κοινό Συνέδριο των Ελλήνων και κήρυξε πανελλήνια εκστρατεία κατά των Περσών. Το 337 έστειλε στην Ασία στρατεύματα, για να προπαρασκευάσουν την εισβολή, και τον επόμενο χρόνο δολοφονήθηκε κατ’ εντολή του Μεγάλου Βασιλέως στο θέατρο των Αιγών κατά τους γάμους της κόρης του, Κλεοπάτρας.

Αλέξανδρος Γ’ ο Μέγας

1798828_10201473519546462_1875014534_n

Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας: γιος του Φιλίππου Β΄ και της Ολυμπιάδας. Διαδέχθηκε τον πατέρα του το 336 π.Χ., τον επόμενο χρόνο επέβαλε την κυριαρχία του σε όλους τους Θρακικούς λαούς ως τον Ίστρο, κατέστρεψε την εξεγερθείσα Θήβα και το 334 εισέβαλε στην Ασία. Υπέταξε ολόκληρη την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και την Ινδία μέχρι τον ποταμό Ύφαση. Πέθανε τον Ιούνιο του 323 στη Βαβυλώνα.

Ο Πλούταρχος λέει ότι γεννήθηκε την 6η Εκατομβαιώνος, δηλαδή την 21η Ιουλίου του 356 π.Χ. Κατά τον Αρριανό, έζησε 32 χρόνια και 8 μήνες, με αντίστροφη δε μέτρηση από την 13η Ιουνίου 323 π.Χ., την απολύτως βεβαία ημερομηνία του θανάτου που μας δίνει ο Πλούταρχος, βρίσκουμε ως ημερομηνία γέννησης τον Οκτώβριο του 356 π.Χ. Αυτό είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο επισφαλής μέθοδος είναι ο συνδυασμός πληροφοριών από διαφορετικές πηγές, αλλά εν προκειμένω η διαφορά των τριών περίπου μηνών στην ημερομηνία γέννησης δεν αποτελεί πρόβλημα.

Για την γέννησή του Αλεξάνδρου καταγράφηκαν διάφοροι οιωνοί, που υποτίθεται ότι προμήνυαν τη νικηφόρα δράση του, αν και πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι κατασκευάσθηκαν εκ των υστέρων. Ο Πλούταρχος λέει ότι ο Φίλιππος μόλις είχε κυριεύσει την Ποτίδαια, όταν πήρε τρία μηνύματα: ο Παρμενίων είχε νικήσει τους Ιλλυριούς σε μεγάλη μάχη, ένας ίππος του νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και τέλος γεννήθηκε ο Αλέξανδρος. Λέει ακόμη ότι την ημέρα της γέννησής του πυρπολήθηκε ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, κάτι που θεωρήθηκε ως κακός οιωνός για την τύχη της Ασίας, ο δε ρήτορας Ηγησίας από τη Μαγνησία ακούγοντας το συσχετισμό φέρεται να σάρκασε ότι ήταν λογικό να καεί ο ναός της Αρτέμιδος, αφού ως θεά προστάτις του τοκετού ήταν απασχολημένη με το κοσμοϊστορικό γεγονός της γέννησης του Αλεξάνδρου. Ο Ιουστίνος λέει ότι κατά γέννησή του δύο αετοί παρέμειναν στην οροφή του πατρικού σπιτιού όλη την ημέρα, προλέγοντας την κυριαρχία του σε Ευρώπη και Ασία.

Ρωμαϊκό μετάλλιο εκδοθέν επί Καρακάλλα το οποίο απεικονίζει την Ολυμπιάδα.

Η μητέρα του Ολυμπιάδα, έχει περιγραφεί ως παρορμητική και ζηλόφθονη, ενώ δεν παραδίδεται απολύτως κανένα θετικό στοιχείο του χαρακτήρα της, γεγονός που εγείρει την υποψία ότι είχε πέσει θύμα συκοφαντίας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Φίλιππος ήταν ιδιαίτερα ερωτύλος και ότι η Ολυμπιάς ήταν η τρίτη, ή τέταρτη κατά σειρά από τις συνολικά έξι ή επτά συζύγους του, ενώ είναι άγνωστος ο αριθμός των ερωμένων του. Με όλες τους δε, συζύγους και ερωμένες, έκανε παιδιά και δημιούργησε στην Ολυμπιάδα εύλογο άγχος για τα κληρονομικά δικαιώματα του γιου της, του μοναδικού γνήσιου άρρενος τέκνου του Φιλίππου.

Φίλιππος ο Αρριδαίος_αρχαιολογικό μουσείο Νάπολι

Το άλλο άρρεν τέκνο του, ο Φίλιππος ο Αρριδαίος,  ήταν νόθος, κάτι που εν τούτοις δεν εμπόδισε άλλους στο παρελθόν να καταλάβουν το θρόνο, όπως δεν εμπόδισε τελικά και τον ίδιο τον Αρριδαίο να διαδεχθεί τον Αλέξανδρο. Η φυσική κατάσταση του Αρριδαίου φαίνεται ότι έδωσε άλλη μία αφορμή στην προπαγάνδα να πλήξει την υστεροφημία της Ολυμπιάδας. Υποτίθεται ότι στα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν ένα αξιόλογο αγόρι και ότι η Ολυμπιάς με διάφορα δηλητήρια διατάραξε την σωματική και ψυχική υγεία του.

Άλλο προπαγανδιστικό εφεύρημα είναι ενδεχομένως η ιστορία ότι ο Φίλιππος την είδε να κοιμάται με έναν δράκοντα δίπλα της, φοβήθηκε ότι κάποιος θεός μεταμορφωμένος σε ερπετό συνευρισκόταν με τη σύζυγό του και γι’ αυτό ψυχράθηκε μαζί της. Αυτό μοιάζει να αποτελεί έναν καλό λόγο για το διαζύγιο του Φιλίππου από τη συγκεκριμένη σύζυγο, ωστόσο δεν παραδίδονται οι λόγοι για τα υπόλοιπα διαζύγιά του.

Υποτίθεται ακόμη ότι καλώς έπραξε ο Φίλιππος, διότι το μαντείο των Δελφών πιστοποίησε με χρησμό ότι ο Άμμων είχε μεταμορφωθεί σ’ εκείνον το δράκοντα και ότι ο απατημένος σύζυγος θα έχανε το μάτι του για τιμωρία, που κρυφοκοίταξε τον θεό. Ο χρησμός φέρεται να επαληθεύθηκε κατά την πολιορκία της Μεθώνης, οπότε ο Φίλιππος τραυματίσθηκε στο μάτι και τυφλώθηκε. Δεν αποφεύγουμε τον πειρασμό να θυμηθούμε ότι ο Δίας είχε συνευρεθεί με την Αλκμήνη, σύζυγο του βασιλέα της Θήβας Αμφιτρύωνα και καρπός της συνεύρεσης ήταν ο Ηρακλής. Οι αναλογίες λοιπόν ανάμεσα στο προπαγανδιστικό δημιούργημα για τη θεϊκή καταγωγή του Αλεξάνδρου και στον μύθο για τον πρόγονό του δεν μπορεί να είναι τυχαίες.

Κάσσανδρος

Λόγους να προπαγανδίσουν εις βάρος της Ολυμπιάδας είχαν κυρίως ο Φίλιππος, για να δικαιολογήσει την απόρριψη της συζύγου που του έδωσε γνήσιο διάδοχο, ο Κάσσανδρος, που είχε υποστεί βαριές προσβολές τόσο από τον Αλέξανδρο όσο κι από την Ολυμπιάδα, η οποία συν τοις άλλοις βεβήλωσε τον τάφο του αδελφού του, αλλά και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, που επέλεξε να εφαρμόσει το διοικητικό πρότυπο του ανατολίτη θεού – βασιλέα. Ουδέποτε θα μπορέσουμε να δούμε μέσα από το πέπλο της συκοφαντίας τον πραγματικό χαρακτήρα της Ολυμπιάδας, η οποία μάλλον ήταν εντελώς διαφορετική απ’ ότι παραδίδεται. Επειδή ήταν κόρη βασιλέα, γνώριζε πολύ καλά τις ανακτορικές δολοπλοκίες, πώς να αντιμετωπίσει τις συμμαχίες των αντιπάλων της και πώς να κατοχυρώσει τα συμφέροντα του γιου της επί του θρόνου.

Στην Ολυμπιάδα καταμαρτυρείται ανάμιξη στην πολιτική, τόσο πριν ο Αλέξανδρος γίνει βασιλέας, όσο και μέχρι τις τελευταίες ημέρες του. Μάλιστα μία θεωρία θέλει την ανάμιξη της Ολυμπιάδας ως έναν από τους παράγοντες, που ώθησαν τον Αντίπατρο να οργανώσει τη δολοφονία του Αλεξάνδρου με δηλητήριο. Η πληροφορία του Πλούταρχου ότι ο Αλέξανδρος «χάριζε στη μητέρα του πολλά δώρα, αλλά δεν της επέτρεπε να αναμιγνύεται στα πολιτικά ή στρατιωτικά πράγματα» σημαίνει απλώς ότι ο Αλέξανδρος ούτε τη συμβουλευόταν ούτε της είχε αναθέσει συγκεκριμένο ρόλο, και όχι ότι η ίδια δεν αναμιγνυόταν. Με δεδομένη δε την περιθωριακή θέση των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσει την οργή πολλών επιφανών ανδρών και οπωσδήποτε των αντιπάλων της.

Η επιρροή της Ολυμπιάδας στον Αλέξανδρο ήταν σημαντική, τόσο λόγω της φυσικής σχέσης μητέρας και γιου όσο και λόγω της συζυγικής αστάθειας του Φιλίππου, που δημιουργούσε ανασφάλεια στον υπό όρους διάδοχο. Ο επικεφαλής των πρώτων παιδαγωγών και διδασκάλων του Αλεξάνδρου ήταν ένας συγγενής της Ολυμπιάδας, ο Λεωνίδας. Ένας άλλος δάσκαλος, ο Ακαρνάνας Λυσίμαχος, λέγεται ότι αποκαλούσε τον εαυτό του Φοίνικα. Αρκετοί νεώτεροι κυρίως συγγραφείς αποδίδουν στον Αλέξανδρο θαυμασμό ή ακόμη και ταύτιση με τον Αχιλλέα, χωρίς όμως αυτό να προκύπτει από τις διαθέσιμες αρχαίες πηγές. Η πληροφορία ότι ο Αλέξανδρος κάτω από το μαξιλάρι του εκτός από το εγχειρίδιό του είχε κι ένα αντίγραφο της Ιλιάδας, προέρχεται από τον Ονησίκριτο και συνεπώς δεν είναι αξιόπιστη.

Αλέξανδρος (αριστερά) και Ηφαιστίων_μουσείο Γκετύ

Η μόνη αξιόπιστη πληροφορία σχετικά με το θέμα είναι ότι αμέσως μόλις αποβιβάσθηκαν στην Ασία, εκείνος κατέθεσε στεφάνι στον τάφο του Αχιλλέα κι ο Ηφαιστίων στου Πατρόκλου. Όμως η ενέργεια αυτή ίσως σηματοδοτούσε απλώς την έναρξη μίας νέας Τρωικής εκστρατείας, αφού ήταν η πρώτη πανελλήνια εκστρατεία μετά τον Τρωικό πόλεμο.

Όταν ο Αλέξανδρος έγινε 13 ετών και έπρεπε να αρχίσει τον επόμενο κύκλο σπουδών, ο Φίλιππος τον απομάκρυνε από την Πέλλα και τον έστειλε στο Νυμφαίο της Μίεζας. Καινούργιος δάσκαλος ανέλαβε ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα και τα δίδακτρά του περιελάμβαναν την ανοικοδόμηση της γενέτειρας του φιλοσόφου από τον Φίλιππο, που την είχε καταστρέψει λίγο νωρίτερα, καθώς και την αποκατάσταση των εξορίστων και εξανδραποδισμένων Σταγειριτών. Εκτός από ηθική και πολιτική δίδαξε τον Αλέξανδρο και κάποιες βαθύτερες και απόρρητες θεωρίες, τις οποίες ονόμαζαν «ακροατικές και εποπτικές».

Όταν ο Αλέξανδρος προελαύνοντας πλέον στην Ασία, έμαθε ότι ο Αριστοτέλης είχε εκδώσει κάποια σχετικά βιβλία, φέρεται να του έστειλε επιστολή, με την οποία διαμαρτυρόταν για τη δημοσίευση. Επεσήμανε στον παλιό του διδάσκαλο ότι, αν οι διδασκαλίες αυτές γίνονταν κτήμα όλων, θα εξισώνονταν πνευματικά οι λίγοι με τους πολλούς και ότι τον ίδιον περισσότερο τον ενδιέφερε να υπερέχει των άλλων στο πνεύμα παρά σε άλλο τομέα.

Ο Αλέξανδρος επισκέπτεται τον Διογένη_πίνακας του Jean-Baptiste_Regnault

Σχετικά με το ενδιαφέρον του Αλεξάνδρου για τη φιλοσοφία αναφέρεται ακόμη πως όταν ο Αλέξανδρος πήγε στον Ισθμό της Κορίνθου (μάλλον επ’ ευκαιρία της σύγκλησης του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων το 336-5 π.Χ.), θέλησε να δει τον διάσημο κυνικό φιλόσοφο Διογένη από τη Σινώπη. Πήγε ως το πιθάρι του με τους υπασπιστές και τους πεζέταιρους και τον βρήκε ξαπλωμένο στον ήλιο. Τον ρώτησε τι χρήσιμο μπορούσε να του προσφέρει και ο κυνόσοφος του είπε να φύγουν ο ίδιος και η ακολουθία του από μπροστά του, διότι του έκρυβαν τον ήλιο. Συνολικά η γενική του παιδεία ήταν ίδια με όλων των ανώτερα κοινωνικά Ελλήνων, αφού ο Άρπαλος του έστειλε στην άνω (ανατολική) Ασία τα βιβλία του Φιλίστου, αρκετές τραγωδίες του Ευριπίδη, του Σοφοκλή του Αισχύλου καθώς και τους διθυράμβους του Τέλεστου και του Φιλόξενου. Επειδή δε οι γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων για την Ασία ήταν ελλιπείς, ο Αλέξανδρος κατέληξε σε λάθος συμπεράσματα όταν βρισκόταν στην Ινδία.

Από τις πληροφορίες του Πλούταρχου προκύπτει ότι ο Αλέξανδρος αισθανόταν είτε ανταγωνισμό προς τον πατέρα του είτε ανασφάλεια, επειδή ο άστατος ερωτικός βίος του Φιλίππου κρατούσε σε διαρκή κίνδυνο τα κληρονομικά του δικαιώματα. Αυτή η ανασφάλεια φαίνεται ότι υποχρέωνε τον Αλέξανδρο να αποδεικνύει διαρ­κώς τις ικανότητές του, όπως περιγράφει η πληροφορία ότι «συχνά εξέφραζε την ανησυχία ότι ο πατέρας του δεν θα του αφήσει κανένα κατόρθωμα, για να δείξει την αξία του». Οι δικαιολογημένοι φόβοι του Αλεξάνδρου επαληθεύθηκαν, όταν στο δείπνο επ’ ευκαιρία του γάμου του Φιλίππου με την Κλεοπάτρα ο Άτταλος ευχήθηκε να γεννηθεί γνήσιος διάδοχος του θρόνου. Τότε ο Αλέξανδρος εξοργισμένος του πέταξε τον σκύφο λέγοντας: «Εμείς άθλιε, σου φαινόμαστε για νόθοι;». Ο Φίλιππος προσεβλήθη, τράβηξε το ξίφος του και κινήθηκε εναντίον του γιου του, όμως από το μεθύσι παραπάτησε, για να εισπράξει τη χλεύη του Αλεξάνδρου: «Αυτός λοιπόν, που ετοιμάζεται να εισβάλει από την Ευρώπη στην Ασία, σωριάστηκε προσπαθώντας να περάσει από το ένα κρεβάτι στο άλλο!».

Μετά από αυτό ο Αλέξανδρος έστειλε τη μητέρα του στους συγγενείς της στην Ήπειρο και ο ίδιος κατέφυγε στους Ιλλυριούς. Από μόνο του το γεγονός ότι ζήτησε καταφύγιο στους πάντοτε επικίνδυνους για τη Μακεδονία Ιλλυριούς, μας βάζει σε σκέψεις για τις προθέσεις τις δικές του σχετικά με τον πατέρα του ή του πατέρα του σχετικά μ’ εκείνον. Είναι σαφές ότι ο Φίλιππος πήρε βαρέως τα προσβλητικά λόγια του γιου του ενώπιον όλων των εταίρων, διότι όπως πληροφορούμαστε από τον Αρριανό εξόρισε τους προσωπικούς φίλους του Αλεξάνδρου, Πτολεμαίο του Λάγου, Άρπαλο του Μαχάτα, Νέαρχο του Ανδροτίμου, Εριγύιο και Λαομέδοντα του Λάριχου, σε μία προφανή προσπάθεια να του στερήσει κάθε έρεισμα στην Αυλή. Αυτοί όταν επανήλθαν από την εξορία αποκαταστάθηκαν στις προηγούμενες θέσεις τους και επειδή αυξήθηκε η εμπιστοσύνη του Αλεξάνδρου προς τα πρόσωπά τους, στη στρατιά του ανέλαβαν αργότερα ηγετικές θέσεις. Ο Πτολεμαίος έγινε σωματοφύλακας, ο Ερυγίος ιππάρχης των συμμάχων, ο αδελφός του Λαομέδων, που ήταν δίγλωσσος, ανέλαβε τους βάρβαρους αιχμαλώτους, ο Άρπαλος έγινε θησαυροφύλακας και ο Νέαρχος αρχικά σατράπης και τελικά ναύαρχος του στόλου σε όλη τη διαδρομή από τον Υδάσπη ως τη Βαβυλώνα.

Έργο του Γάλλου ζωγραφου,Francois Schommer στο οποίο απεικονίζεται ο Αλέξανδρος να τιθασεύει τον Βουκεφάλα_περί το 1935

Όσον αφορά στα αισθήματα του Φιλίππου προς το γιο του, καταγράφεται με σαφήνεια ότι και τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε και ότι τον προόριζε για διάδοχό του. Όταν προς έκπληξη όλων ο Αλέξανδρος δάμασε τον Βουκεφάλα, ο Φίλιππος του είπε «Παιδί μου, ζήτα βασίλειο ισάξιό σου, διότι η Μακεδονία δεν σε χωράει». Όταν ο Φίλιππος εξεστράτευσε κατά του Βυζαντίου, είχε ορίσει αναπληρωτή του τον Αλέξανδρο. Εκείνος αν και 16 ετών εκστράτευσε κατά των Μαιδών, που βρήκαν ευκαιρία να ξεσηκωθούν, τους συνέτριψε, τους έδιωξε από την πόλη τους, την εποίκισε με μικτό πληθυσμό και την μετονόμασε σε Αλεξανδρούπολη.

Φυσικά, αυτές οι πληροφορίες θα μπορούσαν να έχουν κατασκευασθεί εκ των υστέρων, για να δείξουν ότι από μικρή ηλικία φαινόταν πόσο μεγάλος θα γινόταν ο Αλέξανδρος, πάντως το σημαντικό είναι ότι γενικά ο Φίλιππος πουθενά δεν παρουσιάζεται με αρνητική προδιάθεση προς τον Αλέξανδρο, αντίθετα λέγεται ότι χαιρόταν, όταν αποκαλούσαν τον ίδιο στρατηγό και τον Αλέξανδρο βασιλέα. Η πιο ξεκάθαρη απόδειξη ότι ο Φίλιππος προόριζε τον Αλέξανδρο για διάδοχό του δίνεται από το ακόλουθο περιστατικό.

Όταν έστειλε τον Παρμενίωνα και τον Άτταλο στη Μ. Ασία, για να προετοιμάσουν την εισβολή των κυρίως δυνάμεων, ο Πιξώδαρος, ο σφετεριστής του υποτελούς στους Πέρσες θρόνου της Καρίας, ήταν απόλυτα βέβαιος για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος και έσπευσε να επωφεληθεί προτείνοντας συγγένεια και συμμαχία. Τότε η Ολυμπιάς και διάφοροι φίλοι έπεισαν τον Αλέξανδρο, ότι ο πατέρας του δια­πραγματευόταν το γάμο του νόθου γιου του με την Άδα, την κόρη του Κάρα βασιλέα, διότι είχε αποφασίσει τον παραγκωνισμό του. Ο πάντοτε ανασφαλής για τα δι­καιώματά του στο θρόνο Αλέξανδρος έστειλε στον Πιξώδαρο ένα τραγικό ηθοποιό από την Κόρινθο, τον Θεσσαλό, με μήνυμα να προτιμήσει για γαμπρό εκείνον, που ήταν γνήσιος γιος του Φιλίππου αντί του Αρριδαίου, που ήταν νόθος και όχι υγιής ψυχικά. Η απροσδόκητη αντιπρόταση κολάκευσε τον Πιξώδαρο και εξαγρίωσε τον Φίλιππο, που μόλις το έμαθε πήγε στο δωμάτιο του Αλεξάνδρου με έναν πιστό εταί­ρο και φίλο του, τον Φιλώτα του Παρμενίωνα, επετίμησε αυστηρά το γιο του απο­καλώντας τον ανάγωγο και ανάξιο για τα γύρω του αγαθά, αφού επέλεξε ως πεθερό έναν βάρβαρο, που ήταν δούλος ενός βάρβαρου βασιλέα. Κατά τον Πλούταρχο, οι φίλοι του Αλεξάνδρου, Άρπαλος, Νέαρχος, Φρύγιος και Πτολεμαίος, που τον είχαν παρασύρει σε αυτήν την ενέργεια εξορίστηκαν, αν και κατά τον Αρριανό, που βασί­σθηκε στα απομνημονεύματα του Πτολεμαίου, η εξορία τους επιβλήθηκε μετά την παρεξήγηση στο γαμήλιο δείπνο.

Οι Μύριοι αναφωνώντας Θάλαττα – Θάλαττα!!_ πίνακας του Bernard Granville Baker, 1901

Όσον αφορά στην στρατιωτική εκπαίδευση και ειδικά στους τομείς της τακτικής και της στρατηγικής δεν αναφέρεται στις αρχαίες πηγές. Εν τούτοις από την πληροφορία του Πλούταρχου, ότι από μικρή ηλικία ρωτούσε τους Πέρσες πρέσβεις για τη στρατιωτική οργάνωση του κράτους τους, συμπεραίνουμε ότι μέρος της εκπληκτικής οργάνωσης, που είχε κάνει ο Φίλιππος, ήταν η συλλογή κρί­σιμων πληροφοριών για την Περσία. Το κατόρθωμα των Μυρίων ήταν σχετικά πρόσφατο και είχε συγκλονίσει τον Ελληνικό κόσμο, τόσο ώστε για πρώτη φορά οι Έλληνες ρήτορες (ως πολιτικοί αναλυτές) να αντιληφθούν τις δυνατότητες των στρατιωτικών τους δυνάμεων και τις αδυναμίες της περσικής πολεμικής μηχανής. Οι πρώτοι Έλληνες πολιτικοί, που θέλησαν να δουν αυτήν την πραγματικότητα ήταν ο Ιάσων των Φερρών και ο Φίλιππος της Μακεδονίας. Συνεπώς ο Αλέξανδρος πρέπει να γνώριζε αν όχι όλο το συγγραφικό έργο του Ξενοφώντα, οπωσδήποτε την Κύρου Ανάβαση, όπου περιέχονται οι οδηγίες, πώς έπρεπε να κινηθεί ο στρατός ει­σβολής μέσα στην Περσική επικράτεια. Για την ακρίβεια, αποδεικνύεται ότι ο Αλέξανδρος είχε μελετήσει τουλάχιστον αυτό το έργο, επειδή ήδη στην Ευρωπαϊκή εκστρατεία του χρησιμοποίησε τις ασκοσχεδίες που είχε δει ο Ξενοφών στην Ασσυ­ρία, και κυρίως επειδή εφάρμοσε πιεστικά την ταχεία προέλαση και άμεση συμπλο­κή με τις Περσικές δυνάμεις, όπως είχαν κάνει και οι Μύριοι.

Για ένα τόσο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο σαν τον Αλέξανδρο, που έζησε πριν από 25 αιώνες και για τον οποίο διασώθηκαν τα έργα πρακτικά τεσσάρων μόνο συγγρα­φέων κι αυτά όχι πλήρη, είναι απόλυτα λογική η αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ προπαγάνδας και πραγματικότητας. Στο ερώτημα λοιπόν κατά πόσον οι επιτυχίες της εκστρατείας είναι δικά του επιτεύγματα και κατά πόσον των επιτελών του δεν μπορεί να δοθεί ασφαλής απάντηση. Το βέβαιο είναι ότι το Μακεδονικό επιτελείο ήταν στελεχωμένο με αξιωματικούς, που τα άλλα Ελληνικά κράτη είχαν πάψει από δεκαετιών να διαθέτουν, οι δε ικανότητες των σημαντικότερων επιτελών του απο­δείχθηκαν περίτρανα με την επιτυχή κατοχή και διακυβέρνηση των κατακτημένων λαών αρκετό χρόνο μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου.

Στην Ινδία, το ανατολικότερο άκρο των κτήσεων, 500 χρόνια αργότερα εξακολουθούσαν να κυβερνούν Έλληνες βασιλείς και στα δυτικά περί τους τρεις αιώνες αργότερα, παρά την κατάκτηση σχε­δόν όλων των εδαφών από τους Ρωμαίους, τα Ελληνικά που επέβαλε ο Αλέξανδρος παρέμεναν η επίσημη γλώσσα των ασιατικών εδαφών. Επειδή πριν τον Φίλιππο το Μακεδονικό κράτος παρέπαιε μεταξύ υποτέλειας και περιορισμένης κυριαρχίας, ενώ αμέσως μετά τη δολοφονία του ο διάδοχός του έγινε ο διασημότερος κατακτη­τής στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι τόσο οι Μακεδόνες επιτελείς όσο κι ο ίδιος ο Αλέξανδρος ήταν δημιουργήματα της στρα­τηγικής οργάνωσης του Φιλίππου.

Το ερώτημα για την αξία του Αλεξάνδρου σε σχέση ειδικά με τον Παρμενίωνα στον τομέα της στρατηγικής και της τακτικής γίνεται ακόμη δυσκολότε­ρο να απαντηθεί, διότι η διατεταγμένη δολοφονία του γηραιού στρατηγού επέβαλε τον εν συνεχεία υποβιβασμό της συμβολής του. Έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ αν είναι πραγματικές οι αντιρρήσεις, που καταγράφεται ότι είχε ο Παρμενίων. Βέβαιο είναι ότι ο Παρμενίων εξέλιπε, αφού είχε συντριβεί ο τακτικός στρατός των Περσών και αφού είχε παραδοθεί το σύνολο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της αυτοκρατορίας. Πράγματι μετά το θάνατο του Παρμενίωνα ο Αλέξανδρος δεν αντιμετώπισε άλλον τακτικό στρατό ανάλογο του Περσικού. Ποιός όμως μπορεί να υποτιμήσει τις ικανότητες του Αλεξάνδρου, όταν στη Σογδιανή κατόρθωσε να απο­φύγει μία συντριβή, έστω κι αν χρειάσθηκε να το πληρώσει με έναν ανεπιθύμητο γάμο

Η μάχη του Γρανικού_πίνακας του Charles_Le_Brun,_1665

Η αυλική προπαγάνδα μεταθανατίως απέδωσε στον Παρμενίωνα άστοχες προ­τάσεις στις σημαντικότερες αναμετρήσεις και επιλογές. Όταν η στρατιά έφτασε στο Γρανικό ήταν ήδη απόγευμα και οι Πέρσες παρατεταγμένοι στην απέναντι όχθη. Ο Παρμενίων φέρεται να πρότεινε επίθεση νωρίς το επόμενο χάραμα, πριν προ­λάβουν να πάρουν θέσεις οι Πέρσες, ενώ ο Αλέξανδρος επέλεξε την άμεση εμπλο­κή. Δηλαδή ο Παρμενίων πρότεινε ένα στρατήγημα (τακτικό τέχνασμα) σαν αυτά που περιγράφει ο Πολύαινος, ενώ ο Αλέξανδρος προτίμησε να ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες του Ξενοφώντα. Αφού ελήφθη αυτή η απόφαση, έμενε να πε­ράσουν το υδάτινο κώλυμα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες από τα καταιγιστι­κά περσικά τοξεύματα. Επελέγη να προηγηθεί ένα μικρό τμήμα ιππέων, που τράβη­ξε τα τοξεύματα των παραπλανηθέντων Περσών και οι υπόλοιποι πέρασαν χωρίς απώλειες. Η πατρότητα αυτής της επιλογής είναι άγνωστη και σιωπηρά αποδίδεται στον Αλέξανδρο.

Στα Γαυγάμηλα ο Αλέξανδρος και πάλι ήθελε την άμεση εμπλοκή, αλλά ο Παρμενί­ων τον έπεισε να περιμένουν μέχρι να αναγνωρίσουν επαρκώς το έδαφος. Στη συ­νέχεια ο Παρμενίων φέρεται να πρότεινε νυκτερινή επιδρομή, για να σαρώσουν τις περσικές γραμμές. Ο Αλέξανδρος φοβόταν ιδιαίτερα τον συντονισμό των δυνάμεών τους λόγω του εκτεταμένου μετώπου και αρνήθηκε. Ο Δαρείος, που ήξερε ότι η νυ­κτερινή επίθεση ήταν συνήθης Ελληνική τακτική, φοβήθηκε ότι θα την εφάρμοζαν και κράτησε τις δυνάμεις του παρατεταγμένες επί τόπου όλη τη νύχτα. Έτσι έπληξε το ηθικό των στρατιωτών του και βοήθησε τον Αλέξανδρο να νικήσει. Σ’ αυτή τη μάχη, την τελευταία μεγάλη τακτική όλης της εκστρατείας και του Παρμενίωνα, οι επικοινωνιολόγοι του Αλεξάνδρου βρήκαν την ευκαιρία να εμφυτεύσουν τις πρώτες προφάσεις για την εξόντωσή του.

Συνολικά, από τη μάχη της Ισσού δεν προκύπτει κάτι χρήσιμο στην προσέγγισή μας και από τις μάχες του Γρανικού και των Γαυγαμήλων προκύπτει ο μεν Παρμενίων να επιδιώκει τον αιφνιδιασμό του εχθρού, ο δε Αλέξανδρος να προτιμά την άμεση και κατά μέτωπο επίθεση, ώστε αφενός να μην μπορέσει να αναπτυχθεί στη στρατιά του άσχημη ψυχολογία λόγω των απέναντί της υπέρτερων περσικών δυνάμεων και αφετέρου να χρησιμοποιήσει τις προηγούμενες νίκες του ως παράγοντα πτόησης του αντιπάλου.

412px-Η άλωση της ΜΙλήτου_έργο του Andre_Castaigne_(1898-1899)

Στη Μίλητο ο Παρμενίων φέρεται να πρότεινε τη διεξαγωγή ναυτικών επιχειρήσεων παράλληλα με τις χερσαίες και ο Αλέξανδρος να τις απέρριψε. Βέβαια, μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα υποχρεώθηκε να διεξαγάγει ναυτικές επιχειρήσεις, κυρίως αμυντικές, για να προστατέψει τα νησιά του Αιγαίου από τις επιθέσεις του περσι­κού στόλου, ωστόσο η συγκεκριμένη απόφαση του Αλεξάνδρου δεν ήταν εντελώς εσφαλμένη. Λάθος του ήταν η διάλυση του στόλου και όχι η απόφαση να αποφύ­γουν την κατά μέτωπο αναμέτρηση με τον περσικό στόλο. Ο στόλος του Κοινού Συ­νεδρίου αριθμούσε 160 πλοία, ενώ ο Περσικός 400, γι’ αυτό ο Αλέξανδρος προτίμη­σε να τον αποκόψει από τις βάσεις ανεφοδιασμού του καταλαμβάνοντας τα πα­ράλια της Μεσογείου. Η επιλογή του δικαιώθηκε στη συνέχεια, αφού ο Περσικός στόλος, που απαρτιζόταν κυρίως από Κύπριους και Φοίνικες, εξουδετερώθηκε όταν είχε καταληφθεί όλη η ακτογραμμή ως την Τύρο. Δεν είναι λοιπόν καθόλου βέβαιο ότι μία ναυτική εμπλοκή, όπως την πρότεινε ο Παρμενίων, θα προσέφερε περισ­σότερα θετικά απ’ ότι αρνητικά αποτελέσματα.

Ρωμαϊκή προτομή Έλληνα στρατηγού η οποία πιθανόν να ανήκει στον Παρμενίωνα_400 π.Χ_μουσείο Βατικανού

Αν οι άστοχες προτάσεις του Παρμενίωνα δεν είναι εντελώς χαλκευμένες, η αλή­θεια ίσως να κρύβεται πίσω από μία άλλη κεφαλαιώδη επιλογή. Η πρόταση του Παρμενίωνα προς τον Αλέξανδρο, να αποδεχθεί όσα προσέφερε ο Δαρείος με τη δεύτερη επιστολή του και να συνθηκολογήσει από θέσεως ισχύος, ήταν απόλυτα συνεπής με τις αποφάσεις του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων καθώς και την πολιτι­κή και στρατιωτική παιδεία τους. Όμως ο Αλέξανδρος την απέρριψε, διότι απλώς ήθελε να ταυτίσει την κοινή απόφαση για τιμωρία των Περσών με την προσωπική του επιδίωξη να γίνει ο ίδιος Μέγας Βασιλεύς στη θέση του Μεγάλου Βασιλέως.

Ο Πλούταρχος παραδίδει ότι ο Αλέξανδρος είχε δυνατό χαρακτήρα, δεν υποχωρού­σε στις φιλονικίες αν δεν πειθόταν με λογικά επιχειρήματα και ότι γι’ αυτό ο Φίλιπ­πος προτιμούσε να τον πείθει παρά να τον προστάζει. Εξαγριωνόταν και παραφε­ρόταν, όταν του έλεγαν ότι αγαπάει τη δόξα περισσότερο από την εξουσία ή τη ζωή του, αλλά στη χώρα των Μαλλών πρέπει να κατανόησε πλήρως τη διαφορά μεταξύ στρατηγού και στρατιώτη. Όταν έμαθε ότι δύο Μακεδόνες, ο Δάμων κι ο Τιμόθεος, είχαν ασελγήσει πάνω σε γυναίκες συνακολουθούσες κάποιους μισθοφόρους, διέταξε τον προϊστάμενό τους Παρμενίωνα να ερευνήσει το θέμα και, αν οι καταγ­γελίες ευσταθούσαν, να τιμωρήσει τους δράστες «σαν να ήταν ανθρωποφάγα ζώα». Ο Αλέξανδρος ήταν στρατηγός αυτοκράτωρ, επιχειρούσε σε εκτεταμένο μέτωπο εναντίον του ως τότε κοσμοκράτορα και δεν θα μπορούσαμε να περιμένου­με κάτι λιγότερο από την επιβολή σιδηράς πειθαρχίας στη στρατιά του.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα του, λέγεται ότι ήταν γενικά βί­αιος και ορμητικός, αλλά δεν υπέκυπτε στις σωματικές απολαύσεις. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του διδάχθηκε τη λιτότητα από το Λεωνίδα, ο οποίος έλεγχε σχολα­στικά τα ατομικά του είδη μήπως η Ολυμπιάς του είχε δώσει κρυφά κάτι περισσότε­ρο ή πολυτελέστερο από τα απολύτων απαραίτητα. Ως πρόσθετο στοιχείο της εγκράτειάς του μπορούμε να θεωρήσουμε και την πάγια διαταγή του οι δαπάνες υποδοχής του να μην υπερβαίνουν τις 10.000 δραχμές. Φαίνεται όμως ότι μόνο η εγκράτεια στο φαγητό και στην πολυτέλεια τον συνόδεψε ως το τέλος. Ενώ αρχικά έπινε λίγο, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στη Σογδιανή βάδιζε ήδη προς τον αλκοολισμό, μετά δε το θάνατο του Ηφαιστίωνα η στρατιά υποχρεωνόταν να ανα­στέλλει επί ολόκληρα εικοσιτετράωρα την πορεία της και να περιμένει τον Αλέξαν­δρο να συνέλθει από το μεθύσι της προηγούμενης νύχτας.

Φλάβιος Αρριανός

Μετά το θάνατο του Δαρείου έγινε «ιδιαίτερα άπληστος για επαίνους» και «παρ’ όλο που μπορούσε [λόγω της παιδείας του] να κατανοήσει το καλύτερο, παρέμεινε δέσμιος της δίψας του για δόξα» λέει ο Αρριανός συνοψίζοντας λακωνικά την αλλα­γή στο χαρακτήρα του. Η αλλαγή αυτή εξωτερικεύθηκε κυρίως με την υιοθέτηση του παγιωμένου ανατολίτικου διοικητικού προτύπου και όλων των παρελκομένων του, όπως η ανατολίτικη ενδυμασία, ο θεός-βασιλέας και η προσκύνησή του. Για να γίνει κατανοητό πόσο εξοργιστική ήταν η υιοθέτηση των βαρβαρικών εθίμων, αρκεί να προσέξουμε ότι ο Αριστοτέλης δίδασκε στον Αλέξανδρο και φυσικά σ’ όλους τους μαθητές του να φέρεται «στους μεν Έλληνες σαν σε φίλους ή συγγενείς, στους δε βαρβάρους σαν σε ζώα ή φυτά».

«Ήταν αδιάφθορος, αλλά έκανε αφειδώς δωρεές, για να ικανοποιεί τους άλλους», δηλαδή για να τους δωροδοκεί, προκειμένου να συνεργασθούν πρόθυμα. Η πρώτη δωροδοκία εταίρων από τον Αλέξανδρο εντοπίζεται στις παραμονές της αποβίβα­σης στην Ασία, όταν τους μοίρασε τη βασιλική περιουσία. Λέγεται ότι ο Περδίκκας τον ρώτησε τι κρα­τούσε για τον εαυτό του και στην απάντηση του Αλεξάνδρου «τις ελπίδες» αρνήθη­κε να δεχθεί την περιουσία του βασιλέα του λέγοντας ότι θα περίμενε να πάρει την περιουσία του Δαρείου. Εκτός από τη δωροδοκία εδώ εντοπίζεται και μία πρώτη υποδήλωση της πρόθεσης του Αλεξάνδρου να μην επιστρέψει ξανά στη Μα­κεδονία, ίσως και η πρώτη εκδήλωση των φιλοδοξιών του Περδίκκα.

Όσο προέλαυνε βαθύτερα στην Ασία η στρατιά και όσο λιγότερο σύμφωνες με την εντολή του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων αποδεικνύονταν οι αποφάσεις του Αλεξάνδρου, τόσο εντο­νότερες ήταν οι αντιδράσεις των Μακεδόνων της παλιάς φρουράς, όλο και περισσότε­ρο έπρεπε να βασίζεται σε νεώτερους αξιωματικούς, να γίνεται σκληρότερος αντιφρονούντες και πιο γενναιόδωρες έπρεπε να είναι οι πα­ροχές του, για να εξαγοράζει την υπακοή των προθύμων. Όταν ο Αλέξανδρος επέστρεψε από την Ινδία, διαπίστωσε ότι κατά την απουσία του πολλοί από τους εξαγορασμένους αξιωματούχους του, μη περιμένοντας να τον ξαναδούν ζωντανό, αποδείχθηκαν διεφθαρμένοι και άσκησαν ληστρική διοίκηση με αποτέλεσμα να εξοργίσουν τους υποτελείς λαούς και να θέσουν σε κίνδυνο την ειρήνη, που χρεια­ζόταν το εσωτερικό της αυτοκρατορίας.

Ο εξαιρετικά ριψοκίνδυνος χαρακτήρας του είχε ως αποτέλεσμα να τραυματισθεί πολλές φορές, αρκετές μάλιστα σοβαρά. Στη μάχη του Γρανικού ένα πλήγμα κοπίδας έσπασε στα δύο το κράνος του και τον τραυμάτισε ελαφρά στο κεφάλι, στη μάχη της Ισσού τραυματίσθηκε στο μηρό από ξίφος, στην πολιορκία της παλαιστι­νιακής Γάζας τραυματίσθηκε σοβαρά στον ώμο από βέλος καταπέλτη, που διαπέρα­σε ασπίδα και θώρακα. Σε μία εκκαθαριστική επιχείρηση κατά των Σογδιανών επα­ναστατών κοντά στον Ιαξάρτη ένα βέλος τον χτύπησε στην κνήμη και έσπασε ένα κομμάτι από το οστούν, ενώ στην πολιορκία της Κυρούπολης δέχθηκε σοβαρά πλήγματα από πέτρες στο κεφάλι και τον αυχένα. Στην πολιορκία κάποιας πόλης των Ασπίων τραυματίσθηκε ελαφρά στον ώμο από βέλος, που τρύπησε τον θώρακά του, στην πολιορκία των Μασσάγων τραυματίσθηκε ελαφρά στον αστράγαλο από βέλος και στην πολιορκία της ανώνυμης πόλης των Μαλλών τραυματίσθηκε παρ’ ολίγον θανάσιμα από βέλος στο στήθος. Ο Πλούταρχος πιστεύει ότι ο Αλέξανδρος ποτέ δεν θεραπεύθηκε πλήρως από το τελευταίο τραύμα, ότι ίσως το γνώριζε κι ο ίδιος και ότι αυτό τον οδήγησε στο θάνατο σχεδόν τρία χρόνια αργότερα.

Ένα άλλο στοιχείο του χαρακτήρα του φάνηκε κατά την εφηβεία του, όταν το 340 π.Χ υπέταξε τους Μαιδούς και σύμφωνα με τον Πλούταρχο έδωσε το όνομά του (Αλε­ξανδρόπολη) σε μία πόλη τους. Δύο χρόνια νωρίτερα το ίδιο είχε κάνει και ο πα­τέρας του, όταν είχε απαλλάξει τη Μακεδονία από τους Ιλλυριούς, είχε νικήσει τους κάποτε πανίσχυρους Οδρύσες κι ετοιμαζόταν να διεκδικήσει την Ηγεμονία της Ελ­λάδος. Αλλά τηρουμένων των αναλογιών κι ο Αλέξανδρος δεν πέτυχε κάτι υποδε­έστερο. Ήταν μόλις 16 ετών, αντιβασιλέας της Μακεδονίας και νίκησε ένα σκληρο­τράχηλο ορεσίβιο λαό κατά την απουσία του Φιλίππου σε εκστρατεία. Παρά ταύτα η ενέργειά του ασφαλώς θα θεωρήθηκε από τους συγχρόνους του ως θρασύτητα και αλαζονεία. Εμείς κρίνοντας εν των επιτευγμάτων του πρέπει να θεωρήσουμε ότι από πολύ νωρίς τον διέκρινε μεγάλη αυτοπεποίθηση, αφού μία δεκαετία αργότερα ο Αλέξανδρος ήταν απόλυτα δικαιολογημένος, όταν ίδρυε τη μία Αλεξάνδρεια μετά την άλλη.

Το παράδειγμα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου ακολούθησαν οι ηγε­μόνες της Ελληνιστικής περιόδου, που έδωσαν σε πόλεις της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής τα ονόματά τους ή τα ονόματα των συζύγων τους, όπως Σελεύκεια, Αντιόχεια, Κασσάνδρεια, Θεσσαλονίκη, Απάμεια. Στη συνέχεια ήταν απόλυτα φυσι­κό να ακολουθήσουν την ίδια πρακτική οι Ρωμαίοι (Αδριανούπολη, Τραϊανούπολη, Πομπηία κλπ), οι Βυζαντινοί (Κωνσταντινούπολη, Ηράκλεια κλπ) και οι ευρωπαϊκές χώρες με αυτοκρατορική αντίληψη έως πολύ μετά την περίοδο των Μεγάλων Εξε­ρευνήσεων. Έτσι βασιλείς, διάδοχοι, εξερευνητές και τυχοδιώκτες έδωσαν τα ονόματά τους στις νέες (για τους Ευρωπαίους) νήσους (όπως Φιλιππίνες, Μάρσαλ, Κουκ, Τασμανία), χώρες (όπως Κολομβία, Ροδεσία), ακόμη και σε ολόκληρες ηπεί­ρους (Αμερική).

Λέων της Χαιρώνειας

Η σωματική διάπλαση του Αλεξάνδρου δεν ήταν ανάλογη των επιτευγμάτων του. Σε αντιδιαστολή προς το Δαρείο και την οικογένειά του, που ήταν ψηλοί, εκείνος ήταν τόσο μικρόσωμος, ώστε η μητέρα του Δαρείου να νομίσει ότι βασιλέας ήταν ο πιο σωματώδης Ηφαιστίων και ώστε να χρειαστεί ένα τραπεζάκι για τα πόδια του, που δεν έφταναν ως το πάτωμα, όταν στα Σούσα κάθισε στο θρόνο του Δαρείου. Επίσης λέγεται ότι δεν γνώριζε κολύμβηση, ωστόσο τίποτα απ’ αυτά δεν τον εμπόδιζε να μάχεται με γενναιότητα στη πρώτη γραμμή. Στη μάχη της Χαιρώνειας σε ηλικία μόλις 18 ετών λέγεται ότι διέσπασε πρώτος τις γραμμές του Ιερού Λόχου των Θη­βαίων, στη μάχη του Γρανικού βρισκόταν ακριβώς πίσω από το τμήμα παραπλάνη­σης και γύρω απ’ αυτόν έγινε η πιο πεισματική ιππομαχία. Γενικά πολεμούσε στις τάξεις της βασιλικής ίλης του εταιρικού ιππικού, αλλά όποτε η κατάσταση το απαί­τησε, ηγήθηκε και άλλων στρατιωτικών τμημάτων. Όταν οι Τύριοι αιφνιδίασαν και αποσυντόνισαν τον κυπριακό στόλο, μπήκε σε μία πεντήρη και κατάφερε να τους απωθήσει. Μόλις προκλήθηκε το καθοριστικό ρήγμα στα τείχη της Τύρου, ήταν από τους πρώτους που τα πάτησαν. Στην πολιορκία των Σαγγάλων βλέποντας ότι το ιπ­πικό δεν μπορούσε να υπερβεί τα εχθρικά κωλύματα, ξεπέζεψε και επιτέθηκε στους Καθαίους επικεφαλής της φάλαγγας.

Σύμφωνα με τον μαθητή του Αριστοτέλη, τον φιλόσοφο Αριστόξενο τον Ταραντίνο, ο Αλέξανδρος ήταν ακριβώς όπως τον απεικόνιζαν οι ανδριάντες του Λυσίππου, το κεφάλι του έγερνε ελαφρά προς τα αριστερά και το βλέμμα του ήταν υγρό. Η επι­δερμίδα του ήταν λευκή, κι επειδή τονίζεται επαρκώς ότι ο Απελλής έκανε λάθος στον πίνακα, που τον απεικόνιζε κεραυνοφόρο σαν τον Δία, και ότι τον απέδωσε πολύ μελαχροινό, συμπεραίνουμε ότι ήταν χαρακτηριστικά λευκός. Επιπλέον είχε μία ελαφρά κοκκινωπή απόχρωση στο πρόσωπο και δεν είχε γενειάδα, ενώ σε αρ­κετές παραστάσεις, όπως στο διάσημο ψηφιδωτό της Πομπηίας, απεικονίζεται με χαρακτηριστική φαβορίτα. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι κι άλλοι εταίροι, περίπου συνομήλικοί του, όπως ο Ηφαιστίων, απεικονίζονται επίσης χωρίς γε­νειάδα. Διάφοροι βασιλείς της Ελληνιστικής περιόδου εμφανίζονται κι αυτοί αγένειοι οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξανδρος εισήγαγε αυτήν την τάση, ενώ ως τη γενιά του Φιλίππου, τόσο στα Ελληνικά κράτη όσο και στα βαρβα­ρικά, η γενειάδα ξεχώριζε τους άντρες από τα αγόρια.

Φαίνεται ότι κάποιοι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς είχαν επιδοθεί σε φιλότιμες προσπάθειες να αποκρύψουν ότι ο Αλέξανδρος ήταν εξίσου ερωτύλος με τον πατέρα του. Ο Πλούταρχος κάνει αυτήν την απόπειρα τόσο αδέξια, ώστε δείχνει σαν να μην ήθελε πραγματικά να αναπαρα­γάγει την αυλική προπαγάνδα. Λέει συγκεκριμένα ότι ο Αλέξανδρος θεωρούσε τις ψηλές και ωραίες Περσίδες «βασανιστήριο για τα μάτια», αλλά ήταν τόσο εγκρα­τής, ώστε να τις αντιμετωπίζει σαν άψυχα αγάλματα. Παράλληλα, δεν μας αποκρύ­πτει ότι συνήψε σχέσεις με την ωραία και μορφωμένη Βαρσίνη απ’ την οποία απέκτησε κι ένα γιο, τον Ηρακλή. Οι σωζόμενοι Έλληνες και Ρωμαίοι ιστορικοί ισχυρίζονται ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε καμία ανάμιξη στην άλ­λως ανεξήγητη εγκυμοσύνη της συζύγου του Δαρείου. Τέλος, οι Ρωμαίοι ιστορικοί του αποδίδουν την πατρότητα ενός ακόμη γιου από τη βασίλισσα των Ασσακηνών Κλεόφιδα, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία θυμίζει τόσο έντονα τον Ιούλιο Καίσαρα, την Κλεοπάτρα και το γιο τους, ώστε να απορρίπτεται ως πλαστή.

Εκτός από τις παραπάνω δύο ευγενείς και αιχμάλωτες Περσίδες ο Αλέξανδρος δεν καταγράφεται να συνήψε σχέσεις με άλλες γυναίκες, ίσως διότι αυτές δεν ήταν ανώτερης καταγωγής. Ο Πλούταρχος αρνείται ότι ο Αλέξανδρος συνήψε σχέσεις με τις «όσες και οι μέρες του χρόνου» και κατά κανόνα ευγενούς καταγωγής παλλακί­δες, που κληρονόμησε από το Δαρείο, όταν επιτέλους έγινε Μέγας Βασιλεύς, Βασι­λεύς Βασιλέων και Βασιλεύς της Ασίας. Η πρώτη σύζυγός του, η Ρωξάνη, ήταν άγνωστης κοινωνικής τάξης Βάκτρια και την παντρεύτηκε, για να απεγκλωβιστεί από το επιχειρησιακό τέλμα της Σογδιανής. Ο γάμος αυτός επιβλήθηκε από την απόγνωση και επισκίασε τον άλλον, που ο Αλέξανδρος προετοίμαζε προσεκτικά επί χρόνια. Νυμφευόμενος ως πρώτη (ίσως και μοναδική) σύζυγο μία από τις δύο κόρες του Δαρείου, θα συνένωνε τους βασιλικούς Οίκους των Αργεαδών και των Αχαιμε­νιδών και θα εξασφάλιζε στον ίδιο και στους απογόνους του δικαιώματα στο θρόνο του Βασιλέα της Ασίας. Τα πράγματα όμως τον υποχρέωσαν να την πάρει ως δεύτε­ρη σύζυγο.

Η Ροξάνα με τον Αλέξανδρο IV γιό του Μεγ. Αλεξάνδρου_πίνακας του Allesandro Varotari_1588-1648

Αλέξανδρος Δ΄: γεννήθηκε το 323, μερικούς μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του, Αλεξάνδρου Γ΄. Ο στρατός στην Βαβυλώνα τον ανακήρυξε βασιλέα μαζί με τον Αρριδαίο του Φιλίππου υπό την κηδεμονία, αρχικά του Περδίκκα και μετά του Αντιπάτρου. Πρακτικά έζησε αιχμάλωτος και τελικά δολοφονήθηκε το 311 σε ηλικία 12 ετών μαζί με τη μητέρα του, Ρωξάνη, από τον Κάσσανδρο στην Αμφίπολη. Ο τάφος του βρίσκεται στις Αιγές (Βεργίνα), δίπλα στον τάφο του Φιλίππου Β΄

 

Πηγές

Ηρόδοτος Α.88, Η.93, 137-139

Ξενοφών Κύρου Ανάβασις Α.V.9, Γ.ΙΙ.25

Αρριανός Α.23, Γ.6, Ζ.2, Ζ.28

Πλούταρχος Αλέξανδρος 2, 3.1-9, 4.1-3, 4.8, 5.1, 5.4, 6.8, 7.1, 7.5-9, 9.1, 9.4-κε, 10, 21.10, 22.1-4, 23, 28.6, 39.11-13, 42.4, 45.3-κ.ε, 58.6, 67.7, 68.3-5, 75.1

Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής 329.B

Διόδωρος ΙΣΤ.34.5, 54.3, 95.3, ΙΖ.66.3-7

Ιουστίνος 9.8.1, 11.11.3, 12.16.5)

Posted by Xείλων in ΙΣΤΟΡΙΑ1798828_10201473519546462_1875014534_n