Nos, la Alexandreis, el Antiocheis, El Seleykeis,
k ' numerosos egipcios y sirios griegos Epiloipoi
K ' tal Mideia, y el Persidi, y otros.
Con los extensos territorios,
Con la variada drasi de ajustes pensativos.
Y el dialecto griego Koinin
Como en el Baktrianin el pigamen, como los indios.
(Extracto de "en 200 p. X. » por. Kavafis.)
La expansión de los griegos al mundo con la campaña de Alejandro Magno, causado profundos cambios tanto en el comportamiento griega entre sí y en su comportamiento hacia los demás. Las nuevas ciudades griegas de Oriente llegaron griegos de todas las regiones del mundo griego. La convivencia de tantos orígenes diferentes de griego condujo a la normalización de las diferencias raciales en la lengua, la ley, religión y costumbres. Las reuniones griegos y "bárbaros" obtenidos a través de los contactos de los diferentes elementos de una nueva calidad. La gente tuvo que redefinir su identidad, que era principalmente individual, no colectiva más. . Es por ello que el período helenístico es una característica clave del individualismo, mientras que la universalidad juega un papel importante en los aspectos de la cultura helenística. mismo tiempo, la mayor experiencia adquirida griegos, más separa a sí mismos de "bárbaros" como la percibe como formando una unidad en el lenguaje, educación, estilo de vida, cultura, el "impulso" para la libertad. (Gehrke H. -J. 2003:113)Y si las primeras generaciones de griegos evitar cualquier contacto con los orientales, mezcla racial más tarde era inevitable. En el otoño de éstos mamparo también ayudó a que los cínicos y estoicos posteriores, Se creó el concepto de "cosmopolitismo" y apoyaron la hermandad de todas las personas. casi cien años después de la muerte de Alejandro, Eratóstenes argumentó que es injusto para personas divididas en griego y Varvarous2, pero deben distinguirse por el criterio de virtud o vicio. ((Wilcken 1976:393). Sin embargo, como sostiene Dihle (1998:102)La descripción general de la historia helenística mostró cuán divididos estaban los griegos en la idea de "bárbaros" de esta época.. Los "bárbaros" los atrajeron y al mismo tiempo los repelieron., desde que la confianza en sí mismos que distinguía a los griegos había sido sacudida. La cuestión del trato que los griegos daban a los no griegos durante la época helenística se estudiará en cinco partes.. En la primera parte se estudiarán las dos fases de la posición ideológica de Alejandro., la fase de creencia en la superioridad de los griegos y la fase de apoyo al imperio mundial, a través de una política de fusión de pueblos. Luego se estudiará la política de los Sucesores sobre este tema.. En la segunda parte se estudiará la forma en que los griegos interpretaban "extranjero", según sus propios empleadores (interpretación griega). La forma en que lo retrataron también es característica de su actitud hacia él.. En la tercera parte nos referiremos a la política de helenización que se siguió, mediante la aplicación del derecho consuetudinario y el uso del lenguaje común helenístico, que se basó en el dialecto ático, la creación de ciudades y la tradición religiosa. En la cuarta parte se hace referencia a los sistemas filosóficos de los estoicos y los epicúreos., quien intentó apoyar la universalidad de la naturaleza humana, sin importar la raza o el idioma de las personas. Final, El quinto capítulo presenta las peculiares relaciones que se desarrollaron entre los griegos y los egipcios., Los judíos y los pueblos de Occidente..
Del sentimiento de superioridad de los griegos a la ideología del imperio mundial.
Una de las condiciones emocionales para llevar a cabo una guerra panhelénica como continuación de su gloriosa tradición. 480 p. X. , contra los persas fue el sentimiento de superioridad de los griegos sobre los "bárbaros". Este sentimiento no se basó sólo en la reconocida valentía mostrada por los griegos durante el llamado Descenso de los Myrias después de la batalla de Kounaxa en el 401 a.C.. X. , pero principalmente en la ciencia griega, la tecnologia, arte y educación. (Precio 1996:466)Este sentimiento suyo . La superioridad fue el trasfondo emocional de la campaña de M.. Alexandrou sólo durante la primera fase de su negocio.. Durante la segunda fase, su empresa se rige por la ideología del imperio mundial. (Dihle 1998:67). La idea predominante ahora es que la conquista de un país por las armas legitima la pretensión del conquistador de que el país debería recaer en él y sus descendientes., como propiedad heredada (Gehrke 2003:77). El conquistador es ungido déspota absoluto.. Esta idea, sin embargo, hace problemática la relación del déspota con las ciudades griegas., que eran entidades politicas, libre y autónomo por definición. Una segunda característica del imperio secular fue la dimensión religiosa.. en el este, la dinastía era el mortal más cercano a los dioses, apoderado de su voluntad y a veces hijo o encarnación de la deidad suprema de su país. Así, Las fuentes filológicas atestiguan que Egipto fue fácilmente conquistado., porque Alejandro no sólo se presentó como el libertador de los egipcios del yugo persa, pero también rindiendo homenaje a Api y a los demás dioses locales se ganó la simpatía de los sacerdotes.. Vieron en él al defensor de sus privilegios y se apresuraron a llamarlo sucesor de los faraones. (Tsiboukidis 1989:106).
La política de fusión.
Las ideas anteriores del imperio mundial conquistaron a Alejandro cada vez más.. La conciencia de la misión sagrada y la aceptación de la tradición oriental del secularismo cambiaron su actitud a la hora de tratar con los "bárbaros".. Introdujo la etiqueta de la corte persa de inclinarse ante el rey., permitió a los funcionarios bactrianos y medianos conservar sus puestos, Se casó con una princesa persa y organizó un matrimonio masivo de macedonios-griegos con hijas de aristócratas iraníes.. De esta manera la oposición entre griegos y "bárbaros" intentó perder su esencia. (Dihle 1998:70). Pero mientras el monarca greco-macedonio se adhirió a las tradiciones dinásticas locales, al mismo tiempo, introdujo nuevas formas de organización que provocaron reacciones4. El cambio de orientación de Alejandro hacia Oriente fue un punto de inflexión en las percepciones tradicionales griegas de la perfección espiritual de los pueblos.. Los escritores griegos antiguos creían que la intención de Alejandro era unir a todas las tribus en una sola y crear un pueblo cualitativamente nuevo., los "persas griegos". Pero la idea de fusión no fue para Alejandro un intento consciente de unir Occidente con Oriente en una "hermandad"., pero hay que interpretarlo, según Tsiboukidis (1989:110)como cálculo político de Alejandro para afianzarse en las nuevas regiones y favorecer la coexistencia de la clase dominante greco-macedonia con la aristocracia interna del Este. Sin embargo, el esfuerzo por acercarse a griegos y no griegos- Griegos, permaneció, Según Gehrke (2003:78), la simple convivencia y cualquier forma de mezcla eran más bien la excepción. La creación de una clase dominante greco-persa común nunca tuvo lugar (Walbank 1993:83) Pero la realeza sigue siendo el centro brillante alrededor del cual se desarrolla en adelante el poder político.. Y por mucho que las nuevas monarquías intenten anexar nuevos territorios a su propiedad, sus intereses giran constantemente en torno al antiguo centro de la historia griega. (¿Qué. p. ). Muchos historiadores atribuyen el declive de los griegos a su contacto con los estilos de vida sórdidos y blandos que encontraron en Oriente.. Por eso ni los alejandrinos ni los babilonios ni los habitantes de otras grandes ciudades de Oriente tuvieron buena reputación entre los historiadores grecorromanos.. Tsiboukidis (1989:109) no considera objetivo este punto de vista, porque se basa en la superioridad espiritual a priori de los griegos.
2. La política conservadora de los Sucesores.
Los planes de Alejandro de fusionar razas fueron abandonados después de su muerte en Babilonia.. La actitud de los Sucesores fue conservadora y regresiva. Los macedonios, que se jactaban de su soberanía, veían a los nativos asiáticos sólo como súbditos., sin reconocerles ninguno de los privilegios de los conquistadores.
Las tierras del imperio de Alejandro fueron las "tierras saqueadas" de los Sucesores y fueron heredadas como propiedad privada de generación en generación creando el estado dinástico.. Y mientras en Macedonia el antiguo reino patriarcal derivaba su poder del ejército, tenía un carácter populista y reservaba para el rey el puesto de primus inter pares entre sus socios nobles, en el reino de los ptolomeos, así como la de los seléucidas está dominada por una minoría limitada de extranjeros, macedonios y griegos, que gobierna a la población indígena (Gehrke 2003:18, Walbank 1993:87). los funcionarios, Incluso el rey añade con orgullo el término nacional "macedonio" a su nombre.. Los extranjeros deben sus cargos al favor del rey5. Los sátrapas que eran de origen macedonio tenían al mismo tiempo el mando militar más alto de su región., mientras que los gobernadores provenientes de la población indígena tenían junto a los comandantes militares macedonios. (Bengtson 1991 :370). Sin embargo, la única manera de ingresar al nuevo sistema de poder era adoptar la cultura griega o afirmar descender de ancestros griegos.. (Precio 1996: 464). La educación griega era muy valorada tanto por griegos como por no griegos como la calificación esencial para puestos de prestigio e influencia. (Easterling-Knox1994: 48, Gehrke 2003:112). Los griegos intentaron mantener a los nativos alejados de la educación griega que les daría acceso a puestos6. Los gobiernos de los estados helenísticos reforzaron esta tendencia con leyes y diversas regulaciones7. No es hasta finales del siglo III que vemos en casos aislados, miembros de las clases altas locales serán introducidos en el círculo de griegos educados, colocar un nombre griego al lado de su propio nombre. En el siglo III se consolida el predominio del espíritu griego. Del imperio mundial macedonio se creó el estado "ecuménico" del espíritu griego.. Por supuesto, el mundo de Oriente no desapareció en la creación espiritual de los griegos y estaba listo para despertar y seguir su propio camino tan pronto como se encontrara el reformador adecuado..
Los griegos intentaron interpretar el mundo exterior según los estándares griegos.. Este tipo de interpretación (interpretación griega), tenía una larga tradición, especialmente cuando se describen dioses exóticos. Heródoto vio en Osiris al dios Dioniso y Megástenes identificó a Krishna del Panteón indio con Hércules.. La interpraetatio Graeca tenía un fundamento filosófico.. Estaba relacionado con el ideal de naturalidad que buscaban todas las escuelas filosóficas8.. Sin embargo, esta tendencia de los griegos a interpretar el mundo a través de sus propias categorías familiares les llevó a distorsionar la descripción de todo lo que habían visto y aprendido del mundo "bárbaro".. Para el griego educado, que se enfrentó a pueblos extranjeros y su peculiar vida, la formación filosófica del pensamiento lo protegió de juicios apresurados. Después de todo, la filosofía era la quintaesencia de la vida intelectual., porque se consideraba el arte y la ciencia de "vivir correctamente" (Dihle 1998:89-90). La peculiaridad de esta mentalidad helenística es particularmente evidente en la etnología y las artes visuales., En las representaciones vemos a representantes de pueblos exóticos retratados con comprensión y evidente simpatía., mientras que sus características particulares se representan con sorprendente precisión. Un ejemplo son los guerreros galos representados en los trofeos de los reyes de Pérgamo., que mientras eran vencidos están representados con gran precisión, que muestra respeto a los perdedores. La representación del Nuevo Adolescente, también procedente de Alejandría, muestra la tendencia de los artistas helenísticos hacia representaciones realistas e incluso extrañas formas exóticas. (Dihle 1998:90-91).
La política del helenismo.
Las condiciones políticas para la expansión del helenismo en el nuevo mundo se crearon con las victorias de Alejandro y el establecimiento de los reinos helenísticos por parte de los Sucesores.. Οι μετανάστες στις νέες πόλεις που δημιουργήθηκαν έφερναν μαζί τους στη νέα πατρίδα τη γλώσσα τους, τους διάφορους τρόπους ζωής τους και τους πολιτικούς τους θεσμούς. Οι πόλεις αυτές αποτέλεσαν τη βάση και το μέσο εξελληνισμού των νέων κατακτήσεων ως το Αφγανιστάν και τις Ινδίες (Walbank 1993:195, Precio 1996:460). Αυτό που εντυπωσιάζει, σύμφωνα με τους Easterling- Knox (1994:46), σχετικά με τον ελληνικό κόσμο κατά την ελληνιστική περίοδο είναι μάλλον η πολιτιστική του ομοιογένεια9 παρά η τεράστια γεωγραφική του έκταση. Οι πρώτοι Σελευκίδες θεώρησαν τον εαυτό τους ως συνειδητούς προμάχους μιας πολιτικής εκμακεδονισμού και εξελληνισμού. Οι πόλεις που ίδρυσε ο Σέλευκος ο Α΄ αποκαλύπτουν ένα συνειδητό πρόγραμμα εκμακεδονισμού10. Στα καινούρια αστικά κέντρα που ιδρύθηκαν ρίζωσε μαζί με τους Έλληνες και Μακεδόνες εποίκους και ο ελληνικός πολιτισμός. Η επαφή με τον ελληνικό ανθρωπισμό, με την ελληνική θρησκευτική πίστη και με τους τρόπους της ελληνικής ζωής, άφησε τα ίχνη της στους κατοίκους της πρόσω Ασίας και εκδηλώθηκε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Αυτό όμως συνέβη κυρίως στα αστικά κέντρα, ενώ είχε ελάχιστη επίδραση στις αγροτικές περιοχές. (Tsiboukidis 1989:111)Το 2ο αιώνα οι Βαβυλώνιοι παίρνουν ελληνικά ονόματα και τα έγγραφα γράφονται με ελληνική τυπολογία. (Bengtson 1991: 372)
1. Η ελληνιστική κοινή και το κοινό δίκαιο.
Η ελληνική υπό τη μορφή της αττικής κοινής, που υπερέβαινε τις διαφορές των παλιών ελληνικών διαλέκτων, έγινε παγκόσμια σα γλώσσα του στρατού και της γραφειοκρατίας. Με τον εξελληνισμό της Ανατολής η ελληνική (υπό τη μορφή της Κοινής) έγινε όργανο παγκόσμιας συνεννοήσεως (Gehrke 2003:113-114, Price1996:463). Στην Ανατολή αντικατέστησε την Αραμαϊκή, που ήταν η γλώσσα επικοινωνίας στην περσική αυτοκρατορία δημιουργώντας κατ’ αυτό τον τρόπο ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη μιας οικουμενικής οικονομικής συνεργασίας. (Bengtson 1991:318). Σχετική ομοιομορφία παρουσιάζουν τα ελληνικά έγγραφα σε ολόκληρο το χώρο του ελληνιστικού κόσμου και το αττικό δίκαιο γίνεται η κοινή βάση για τη νομική οργάνωση των ελληνιστικών μοναρχιών.
2. Η ίδρυση πόλεων
Η ελληνιστική εποχή ήταν εποχή μετανάστευσης και αποικισμού. Όργανα του αποικισμού επί Αλεξάνδρου ήταν κυρίως μισθοφόροι, που ο ίδιος άφησε πίσω για να ελέγχουν στρατηγικά σημεία Ο πληθυσμός των νέων πόλεων της Ανατολής ήταν ένα συνονθύλευμα Ελλήνων όλων των κοινωνικών τάξεων, αστικών κέντρων πολιτισμού, αλλά και απομακρυσμένης περιφέρειας. (Walbank 1993:82-83). Μεγάλος αριθμός πόλεων ιδρύθηκαν και από τους Διαδόχους του Αλεξάνδρου, που εξακολούθησαν αυτή την πολιτική, θέτοντας έτσι τα θεμέλια μιας ιδιάζουσας συμβίωσης Ελλήνων κατοίκων πόλεων και μη-Ελλήνων κατοίκων της υπαίθρου χώρας. Durante los últimos, η ελληνική πόλις, με τα θέατρα, τα λουτρά, τις βιβλιοθήκες, τα Γυμνάσια, τους αγώνες, τις γιορτές, ήταν κάτι που τους ξένιζε από τη μια μεριά, αλλά παράλληλα ασκούσε επάνω τους μια ακατανίκητη γοητεία. ( Dihle 1998:71)Ανατολικές παραδόσεις δεν είχαν καμία θέση στη διοίκηση ούτε στην οικονομική ζωή. , καθώς η ελληνική πόλις είχε οργανωθεί με βάση τις αρχές του ορθολογισμού που είχε επιβληθεί κατά τον 4ο αιώνα π. X. , στο χώρο του πολιτισμού και της επιστήμης. Ο δρόμος της κοινωνικής ανόδου για ένα μη- Έλληνα περνούσε αναγκαστικά από ένα κοινωνικό περιβάλλον που το διέκρινε η ελληνική παιδεία και γλώσσα. (Dihle 1998:71-72) Αυτός ο αστικός βίος επηρέασε με τη λάμψη του τους ντόπιους πληθυσμούς και οδήγησε σε «αυτοεξελληνισμό». (Gehrke 2003:18)
3. Η θρησκεία ως πεδίο συγχώνευσης των πολιτισμών
Η ελληνιστική περίοδος είναι μια περίοδος θρησκευτικών αναζητήσεων. Η εσωτερική σχέση που για τους Έλληνες των κλασσικών χρόνων υπήρχε μεταξύ της πολιτείας της εθνότητας και της θρησκείας αρχίζει να διαλύεται. ¿QUÉ, τι αποτελούσε μια ζώσα πίστη γίνεται τώρα κενός τύπος. Η θρησκεία μεταβάλλεται σε σύμβαση. (Bengtson 1991:389) Η αναζήτηση της ατομικής λύτρωσης γίνεται πιο σημαντική από την πολιτική στράτευση και βρίσκει νέες προοπτικές στο θρησκευτικό τομέα. (Gehrke 2003:19) Μέγιστη θεότητα των ελληνιστικών χρόνων γίνεται η θεά Τύχη, θεά των τυφλών συμπτώσεων. Ζητώντας θρησκευτική ικανοποίηση, οι Έλληνες στρέφονται στις απόκρυφες διδασκαλίες των Μυστηρίων, αλλά και στις ποικίλες μορφές των ανατολικών θεών. Στη Μ. Asia, στη Συρία, στη Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο δημιουργούνται θρησκευτικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχουν πιστοί όλων των εθνικοτήτων, άνθρωποι που συνδέονται μόνο με την κοινή τους πίστη και αγνοούν φυλετική καταγωγή και κοινωνική θέση. Τους ανατολικούς θεούς όμως οι Έλληνες εξομοίωσαν με τους δικούς τους ελληνικούς θεούς, μέσω της ερμηνείας της «interpretation Graeca». Sin embargo, όσο κι αν με την εξομοίωση αυτή εμποδίστηκε η άμεση παραλαβή ξένων λατρειών, η ανάμιξη των θεοτήτων («θεοκρασία») έφερε μόνο τους Έλληνες κοντά στις ανατολικές θρησκείες12, ενώ οι Ανατολίτες έμειναν πιστοί στους παλιούς θεούς τους. Σύμφωνα με το Wilamowitz (παρατίθεται στο Wilcken 1976: 415): «Η κυριαρχία των Ελλήνων στην Ανατολή αναγκαστικά θα κατέληγε σε αποτυχία, επειδή οι Έλληνες δε μπορούσαν να κατακτήσουν την ψυχή τους».
Από την ελληνική υπεροχή στη φιλοσοφία της οικουμενικότητας.
Οι φιλοσοφικές διδασκαλίες του Επίκουρου και του Ζήνωνος βρήκαν απήχηση στους μορφωμένους και άλλαξαν την πνευματική φυσιογνωμία του ελληνιστικού κόσμου, προτείνοντας την αξία της οικουμενικότητας αντί γι’ αυτήν της ελληνικής υπεροχής απέναντι στους άλλους λαούς. Κατά τον Επίκουρο13, πραγματική πατρίδα δεν είναι η πολιτεία, αλλά η κοινότητα των ομοφρονούντων. Η επικούρεια κοινότητα χρειάζεται τόσο μόνο το κράτος, όσο το χρειάζεται κάθε πολιτισμένος άνθρωπος για να εξασφαλίσει την προστασία της ατομικής του υπάρξεως. Γι’ αυτό οι άνθρωποι θα έπρεπε να απέχουν από κάθε πολιτική δραστηριότητα και να αποφεύγουν όλες τις καταστάσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν συγκινήσεις. Το αληθινό ιδεώδες ήταν μια ήπια φιλία χαμηλών τόνων μέσα σε ένα περιορισμένο κύκλο. Ο Ζήνωνας διακήρυττε πως δεν είναι η πόλη η αληθινή πατρίδα του ατόμου, αλλά η Οικουμένη, ολόκληρος ο κόσμος, όπου βρίσκονται άνθρωποι. Δεν έβλεπε καμιά διαφορά ανάμεσα σε ελεύθερο και δούλο, ανάμεσα σε Έλληνα και «βάρβαρο». Στόχος της Στωικής ηθικής δεν ήταν ο χρηστός πολίτης όπως τον παρουσίασε ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του, αλλά η ανεξάρτητη και ισορροπημένη ατομική προσωπικότητα. Το κράτος του Ζήνωνα δεν είχε ανάγκη από τα ιδρύματα που ήταν χαρακτηριστικά της ελληνικής πόλης (templos, γυμνάσια, δικαστήρια). Ο άνθρωπος ήταν «ζώον κοινωνικόν» και όχι «ζώον πολιτικόν», με την έννοια ότι είναι μέλος της οικουμενικής κοινότητας όλων των πολιτισμένων συνανθρώπων του. Στην Αίγυπτο ο ελληνιστικός πολιτισμός έφθασε σε μεγάλη ακμή όχι μόνο στην Αλεξάνδρεια, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα. Οι Λαγίδες εκτός από την Αλεξάνδρεια και τη Ναύκρατι, που υπήρχαν ήδη, ίδρυσαν μόνο μια νέα πόλη, την Πτολεμαΐδα. Ως πολιτιστικά κέντρα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο οι ελληνικές κοινότητες που δεν ήταν οργανωμένες σε πόλεις και ονομάζονταν «πολιτεύματα». Ο εσωτερικός αποικισμός σε διάφορες περιοχές της χώρας από Μακεδόνες κληρούχους και Έλληνες στρατιώτες συνέβαλε πολύ στη διάδοση του ελληνιστικού πολιτισμού. Κι ενώ οι ιθαγενείς Αιγύπτιοι των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων έμειναν πιστοί στον πολιτισμό των προγόνων τους, τα ανώτερα στρώματα και ιδιαίτερα οι ιερείς έκαναν χρήση της ελληνικής γλώσσας (εκτός από τα αιγυπτιακά «δημοτικά» κείμενα έχουμε απ’ αυτούς και πολλά ελληνικά). Από το τέλος του 3ου π. X. αιώνα άρχισε το εθνικό κίνημα των Αιγυπτίων με αποτέλεσμα να εμπλακεί η χώρα σε μακροχρόνιους εσωτερικούς πολέμους. Το 2οπ. X. αιώνα επήλθε η ανάμειξη των κατώτερων ελληνικών στρωμάτων με τους Αιγυπτίους δημιουργώντας ένα ελληνοαιγυπτιακό πληθυσμό, όπου το αιγυπτιακό στοιχείο υπερτερούσε συνεχώς. Στην εποχή της αραβικής κυριαρχίας εξαφανίστηκαν και τα τελευταία ίχνη ελληνισμού. (Wilcken 1976: 399)
2. Έλληνες και Ιουδαίοι.
Κατά το 2ο π. X. αιώνα δημιουργήθηκε ένα ιουδαϊκό εθνικό κράτος, που αναπτύχθηκε σε αντίθεση προς τον ελληνισμό. Η απόπειρα μετατροπής της Ιερουσαλήμ σε ελληνική πόλι είχε σαν αποτέλεσμα την επανάσταση των Μακκαβαίων και μια αντιπολιτευτική στάση η οποία, παρά τον εξελληνισμό των Ιουδαίων σε ευρύτατα τμήματα του ελληνιστικού-ρωμαϊκού κράτους, οδήγησε τελικά σε αποσύνδεση του ιουδαϊσμού από τον ελληνικό πολιτισμό14. (Wilcken 1976:395)
3. Έλληνες και Δύση
Ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε στη Δύση, όχι με αποικίες, αλλά χάρη στην εσωτερική του δύναμη και στη διεθνή επικοινωνία που γινόταν διαρκώς εντονότερη. Μετά τις ελληνικές επιδράσεις στην Καρχηδόνα, το σημαντικότερο γεγονός ήταν η επιρροή του ελληνικού πολιτισμού στη Ρώμη. Από τα μέσα του 3ου αιώνα έφτανε στη Ρώμη ένα συνεχώς διογκούμενο ρεύμα ελληνικής παιδείας, ώστε λογοτεχνία, θρησκεία, τέχνη και ήθη των Ρωμαίων να δέχονται όλο και περισσότερο την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού, διατηρώντας όμως παράλληλα τη γλώσσα τους και δημιουργώντας τη δική τους λατινική λογοτεχνία. Así, στην εποχή του Κικέρωνα, ο ρωμαϊκός πολιτισμός βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από το παρηκμασμένο ελληνιστικό πολιτισμό της Ανατολής. Η αποικιστική πολιτική των Ρωμαίων στη Δύση είχε σαν αποτέλεσμα η Δύση να γίνει λατινική και η Ανατολή να παραμείνει ελληνική. (Wilcken 1976:400)
Conclusión
Σήμερα οι περισσότεροι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός και οι διάφοροι ντόπιοι πολιτισμοί, παρά την προσέγγισή τους, δεν προχώρησαν σε κάποιον πραγματικό συγκερασμό, δεν προέκυψε κάποια νέα ενότητα, αλλά υπήρξε μια συνύπαρξη με αλληλεπιδράσεις. (Gehrke 2003:189, Walbank 1993:84) Η συνύπαρξη ωστόσο αυτή των πολιτισμών δεν αποτελεί ένδειξη ενός φιλελεύθερου πλουραλισμού. (Precio 1996:464). Οι Έλληνες δεν κατόρθωσαν να αφομοιώσουν κατά βάθος τις ανατολικές εθνότητες (Σύρους, Βαβυλωνίους, Ιρανίους, Αιγυπτίους) γιατί η αριθμητική δυσαναλογία ανάμεσα στους πρώτους που ήταν οι άρχοντες και στους δεύτερους που ήταν οι αρχόμενοι, ήταν πάντα μεγάλη. Επί πλέον η μεγάλη μάζα των λαών της Ανατολής διατηρούσε με μια επίμονη ακαμψία τον πατροπαράδοτο πολιτισμό και τη γλώσσα της. Αντίθετα οι Έλληνες και οι Μακεδόνες δεν έμειναν άθικτοι από το ξένο περιβάλλον, το διαφορετικό κλίμα και τον εξωτικό κόσμο των ανατολίτικων θρησκειών. Με τη διάλυση της κοσμοκρατορίας από τους Ρωμαίους και την έναρξη της πολιτικής αντίδρασης του ανατολίτικου στοιχείου κατά το 2ο π. X. siglo, άρχισε η πτώση του ελληνιστικού πολιτισμού, ο οποίος αφού απομονώθηκε από τις πηγές της εθνότητας στη μητροπολιτική Ελλάδα, κατόρθωσε να διατηρηθεί με πολύ κόπο στις περισσότερες εστίες του.
Γεωργία Χαμζαδάκη, Πτυχίο (Ιστ. & Εθν. ), Πτυχίο, Licence (Παιδ. ), M. (D). (Παιδ.), D. E. U. G. (Ψυχ.) e-mail: youham@hotmail. Com
BIBLIOGRAFÍA
Bengtson H. , (1991) Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος (από τις απαρχές μέχρι τη ΡωμαϊκήΑυτοκρατορία), (μεταφρ. Ανδρέα Γαβρίλη), Atenas, Μέλισσα.
Dihle A. (1998) Οι Έλληνες και οι Ξένοι, (μεταφρ. Σιέτη Τούλα), Atenas, Ulises. Easterling P. E. –Knox B. M. W. (1994) Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, (μετάφρ. Κονομή Ν. , Γρίμπα Χρ. Κονομή Μ. ) , Atenas, Editorial. Παπαδήμα
Gehrke J. (2003) Ιστορία του Ελληνιστικού Κόσμου, (μεταφρ. Angelos Furundarena), Atenas, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθικής Τραπέζης.
Price S. (ed. ) (1996) «Η ιστορία της ελληνιστικής περιόδου» στο Broadman, J. , Griffin J. , Murray O. , Η Ελλάδα και ο ελληνιστικός κόσμος, (μεταφρ. ΑλίκηΤσοτσαρού-Μύστακα, Atenas, Nephele. σς. 453-485.
Τσιμπουκίδης Δ. (1989) Ιστορία του ελληνιστικού κόσμου, Atenas, Παπαδήμα.
Walbank W. F. (1993) Ο ελληνιστικός κόσμος, (μεταφρ. Τάσος Δαρβέρης) Salónica,
ΒάνιαςWilcken U. , (1976) Αρχαία Ελληνική Ιστορία, Atenas, Editorial. Παπαζήση.
fuente: Ανιστόρητον, τομ. 8 (2010-2011) αρ. 31
