Selective – Σελίδα 6

Al-posts Αρχεία ανά κατηγορία "Selective" (Σελίδα 6)

Αmphipolis.gr | Από τον παράδεισο των Ιρανών στον παράδεισο της Γένεσης

Η λέξη «παράδεισος» προέρχεται από τη μηδική λέξη paridaiza, «περίφραξη», με το pari να σημαίνει «περί» και το daiza «τείχος / τοίχος». Όπως συχνά συνέβη, οι Έλληνες πήραν τα ιρανικά δάνειά τους από τους Μήδους παρά από τους Πέρσες: π.χ. η λέξη σατράπης είναι η μηδική μορφή αυτού του ιρανικού τίτλου (< xšaθrapā(van), -περσική μορφή xšaçapāvan). Το αρχαίο περσικό ισοδύναμο του παραδείσου είναι paridaida. Η εμφάνιση ενός τέτοιου μηδικού όρου ως δανείου στην ελληνική γλώσσα, αλλά και στην ακκαδική, την εβραϊκή και την αραμαϊκή, είναι μία ακόμη απόδειξη για την επίδραση των αινιγματικών Μήδων. Η ίδια η φυλή έχει αφήσει πολύ λίγα ίχνη, η πρώιμη ιστορία της είναι δύσκολο να ανασυσταθεί, αλλά το γεγονός ότι οι Έλληνες ονόμαζαν τους ανατολίτες αντιπάλους τους πρώτα Μήδους και μόνο αργότερα Πέρσες επιβεβαιώνει την προηγούμενη σημασία τους. Ομοίως οι Εβραίοι μιλούν για Μήδους στον Ησαΐα και στον Ιερεμία, αλλά για Μήδους και Πέρσες στα μεταιχμαλωσιακά βιβλία των Έσδρα, Νεεμία, Εσθήρ και Δανιήλ.

Σχεδόν αμέσως μετά την περσική κατάληψη της Βαβυλώνας το 539 π.Χ. βρίσκουμε βαβυλώνια έγγραφα των τελευταίων δεκαετιών του έκτου αιώνα, στα οποία οι αρχές των ναών είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση και την ίδρυση pardesu. Ένας από αυτούς είναι αμπελώνας, ένας άλλος σχετίζεται με τη φύτευση φοινικόδεντρων και την κατασκευή τούβλων. Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στα μόνο λίγο μεταγενέστερα ελαμιτικά κείμενα. Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Ελαμιτών τον έβδομο αιώνα, οι Πέρσες εγκαταστάθηκαν στο έδαφός της και κράτησαν τα ελαμιτικά ως επίσημη γλώσσα της γραφειοκρατίας τους στην Περσίδα μέχρι γύρω στο 460. Εδώ βρίσκουμε αναφορές στους partetas, λέξη που αντιστοιχεί στην αρχαία περσική paridaida. Από τα κείμενα αναδύονται οι ακόλουθες σημασίες: partetas είναι αποθηκευτικοί χώροι για φυτικά προϊόντα, όπως σύκα, χουρμάδες, ροδάκινα, βερίκοκα, ρόδια και βασιλικά σιτηρά, ως επί το πλείστον αρκετά κοντά στην Περσέπολη. Αν και το μέγεθος ενός partetas ήταν μάλλον μέτριο, ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να περιέχει τα πρόβατα για τον εορτασμό μιας θρησκευτικής τελετής, μιας θυσίας στον Ahuramazda. Τέλος, υπάρχει μια σαφής σύνδεση με τα δέντρα. Η κυρίαρχη παρουσία των δέντρων οφείλεται στο ότι οι Πέρσες απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στα δέντρα. Αυτό ήδη φαίνεται από επιστολή του Δαρείου Α΄ σε κάποιον Gadatas, τον επιστάτη του τοπικού «παραδείσου», τον παραδεισάριο, ένας όρος που επαναλαμβάνεται στη Συριακή ως pardayspana, στα παλαιότερα κείμενα των Αρμενίων ως partizpan, και στο νεοπερσικό έπος ως palezban. Στην επιστολή ο βασιλιάς επαινεί τον Gadatas για την καλλιέργεια των οπωροφόρων δένδρων της Συρίας στη Δυτική Μικρά Ασία και τον επιτιμά για τη φορολόγηση των ιερών κηπουρών του Απόλλωνα. Κάποιος Πύθιος, ίσως ο εγγονός του Κροίσου, έδωσε στο Δαρείο ένα χρυσό αμπέλι και πλατάνι, που παρέμειναν πολύ γνωστά έως ότου ο Αντίγονος τα έλιωσε το 316 π.Χ. Όταν βρήκε έναν πλάτανο ανατολικά των Σάρδεων, ο Ξέρξης τον διακόσμησε με χρυσό και όρισε έναν μόνιμο φύλακα γι’ αυτόν. Ο Κύρος ο νεότερος έδειξε στον Λύσανδρο τον παράδεισο στις Σάρδεις και ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος είχε φυτεύσει προσωπικά μερικά από τα δέντρα.

Συνεπώς: στις αρχές της Περσικής Αυτοκρατορίας δύο στενά συνδεδεμένες λέξεις ήταν σε τρέχουσα χρήση για τον παράδεισο: ο μηδικός όρος paridaiza και ο αρχαίος περσικός paridaida. Η τελευταία λέξη υιοθετήθηκε στην Ελαμιτική, η πρώτη υιοθετήθηκε από τους Βαβυλώνιους, τους Έλληνες και τους Εβραίους. Δεύτερον στην πρώιμη ιρανική ο παράδεισος δεν είχε σταθερή σημασία. Θα μπορούσε να είναι ένα μέρος για αποθήκευση, ένας αμπελώνας, οπωρώνας, ένας στάβλος, δάσος ή φυτώριο δέντρων. Προφανώς, το πιο σημαντικό και ενοποιητικό στοιχείο ήταν ο περίβολος. Τρίτον, καμία από αυτές τις περιγραφές δεν ταιριάζει ακόμα με τον βιβλικό Κήπο της Εδέμ.

Η σύνδεση ανάμεσα στα δέντρα και τον παράδεισο εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, όπου στον Νεεμία (2.8) ο ομώνυμος πρωταγωνιστής ζητά ξύλο από τον επιστάτη του pardes του βασιλιά για να κάνει δοκάρια για τις πύλες του παλατιού. Το χωρίο φαίνεται να προέρχεται από τα αρχικά απομνημονεύματα του Νεεμία, τα οποία χρονολογούνται από το δεύτερο μισό του πέμπτου αιώνα, και ως εκ τούτου είναι μια πολύτιμη μαρτυρία για την ύπαρξη των περσικών παραδείσων, όχι μόνο στη Μικρά Ασία, αλλά και σε άλλα σημεία της περσικής αυτοκρατορίας. Ο Νεεμίας δεν αναφέρει τη θέση του παραδείσου του, αλλά μπορεί να βρισκόταν στο Λίβανο. Δέντρα αναφέρονται επίσης στο Άσμα Ασμάτων (4,13 – 14), που ίσως να γράφτηκε στην Ιερουσαλήμ γύρω στο 400 π.Χ. Εδώ θα βρούμε έναν pardes από ρόδια, με ευχάριστα φρούτα, νάρδο, κρόκο, κάλαμο και κανέλα, με όλα τα δέντρα του λιβανιού. Υπάρχει η πιθανότητα ότι η λέξη «παράδεισος» εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία τον πέμπτο αιώνα. Ο Κλέαρχος (απ. 43a) λέει ότι οι Λυδοί στην πολυτέλειά τους έφτιαξαν παραδείσους, διαμορφώνοντάς τους σαν πάρκα, και έτσι ζούσαν στη σκιά. Καθώς ο Κλέαρχος αλλού χρησιμοποίησε τον ιστορικό Ξάνθο από τη Λυδία, έναν αρχαιότερο σύγχρονο του Ηρόδοτου, φαίνεται πιθανό ότι ο Ξάνθος ίσως ήταν ο πρώτος Έλληνας που χρησιμοποίησε γραπτώς τον όρο παράδεισος. Αυτό δεν είναι απίθανο, δεδομένου ότι καταγόταν από τη Λυδία και ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να γνώριζε τους παραδείσους των Σάρδεων προσωπικά. Όπως ταίριαζε σε παράδεισους, αποτελούνταν από δέντρα, αλλά οι Σάρδιοι προφανώς τους είχαν μετατρέψει σε ένα πιο καλλιεργημένο περιβάλλον από τους τυπικούς περσικούς παραδείσους, ίσως με περίπτερα για τους επισκέπτες τους. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε ένα σπίτι και ένα μέρος με κρεβάτι με ουρανό στον βαβυλώνιο παράδεισο, όπου πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο Κλέαρχος μιλάει για παράδεισους στον πληθυντικό, αλλά τα κείμενα συχνά μιλούν μ’ αυτό τον τρόπο. Ορισμένα παραδείγματα είναι οι παράδεισοι στα Σούσα (Αιλιανός, Περί ζώων 7.1), τα άγρια πάρκα του Φαρνάβαζου (Ξεν., Ελλ. 4.1.15, 33), οι παράδεισοι κυνηγιού που δόθηκαν στον Δημήτριο Πολιορκητή στον τόπο της εξορίας του (Πλούταρχος, Δημήτριος 50) και οι συριακοί παράδεισοι με κυπαρίσσια που αναφέρονται από τον Θεόφραστο (Περί φυτών ιστ. 5.8.1).

Από τις μαρτυρίες του Ξενοφώντα (Οικονομικός, Ελληνικά, Κύρου ανάβασις, Κύρου παιδεία) και άλλων Ελλήνων συγγραφέων, αλλά και από τα βιβλικά χωρία, μπορούμε να βγάλουμε τα εξής συμπεράσματα για την έννοια των παραδείσων στην ύστερη αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών: πρώτον, τα χωρία του Νεεμία και το Άσμα Ασμάτων φαίνεται να δείχνουν ότι, εκτός από τους παράδεισους κυνηγιού που βεβαιώνονται από τον Ξενοφώντα, άλλες σημασίες του περσικού παραδείσου, όπως οπωρώνας και τόπος ανάπτυξης δέντρων, παρέμειναν ζωντανές. Δεύτερον, οι πρώιμοι ελληνικοί παράδεισοι συνδέονται με τους ιρανικούς μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Δεν είναι οπωρώνες, αμπελώνες ή θέσεις αποθήκευσης -έννοιες για τις οποίες οι Έλληνες βέβαια είχαν τις δικές τους λέξεις. Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρεται ρητά στα Ελλ. 4.1.15, ήταν περιφραγμένοι και από αυτή την άποψη αντικατοπτρίζουν την ιρανική προέλευσή τους. Τρίτον, φαίνεται να είναι ένα σχετικά άγνωστο φαινόμενο για τους Έλληνες, αφού στον Οικονομικό του ο Ξενοφών καλύπτει αποτελεσματικά τον όρο λέγοντας ότι υπάρχουν πάρκα, οι λεγόμενοι παράδεισοι, όπου πηγαίνει ο βασιλιάς. Τέταρτον, αυτοί οι συγκεκριμένοι παράδεισοι χαρακτηρίζονταν από περιορισμένο μέγεθος, την γειτνίαση με άλλους παραδείσους, την παρουσία ζώων, ύδατος (είτε πρόκειται για ποτάμι ή μια λίμνη), τη σημασία των δέντρων και, σε γενικές γραμμές, από πλούσια βλάστηση. Οι εν λόγω παράδεισοι δεν απουσιάζουν από την περσική ενδοχώρα, αφού ο παράδεισος στα Σούσα αρδευόταν (Κτησίας FGrH 688 F 34), και ο τάφος του Κύρου στους Πασαργάδες βρισκόταν σε έναν παράδεισο με ένα άλσος από κάθε λογής δέντρα, αρδευόμενος, και βαθύ χόρτο είχε αναπτυχθεί στο λιβάδι. Πέμπτον, οι παράδεισοι ήταν στην κατοχή της υψηλότερης περσικής αριστοκρατίας. Ως εκ τούτου έγιναν το σύμβολο της περσικής αρχής, όπως φαίνεται να υποδεικνύει η επιλογή των Φοινίκων να θέσουν ως πρώτο στόχο τους στην εξέγερσή τους το 351 π.Χ. τον βασιλικό παράδεισο. Έκτον και τελευταίο, σε αντίθεση με τον παράδεισο της Γένεσης, οι παράδεισοι κυνηγιού ήταν γεμάτοι με άγρια ζώα και μ’ αυτόν τον τρόπο επέτρεπαν στους Πέρσες να διατηρούν τον εαυτό τους καλά προετοιμασμένο για πόλεμο.

Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών οι παράδεισοι κυνηγιού γρήγορα εξαφανίστηκαν, αφού το κυνήγι δεν παίζει τον ίδιο ρόλο στη ζωή των διαδόχων τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως μεταξύ των Περσών αρχόντων. Ωστόσο, άλλοι παράδεισοι συνέχισαν να υπάρχουν, αλλά χωρίς τα άγρια ζώα. Μπορούμε να σημειώσουμε αυτή την αλλαγή ήδη αρκετά νωρίς στο τρίτο αιώνα, αφού το 246 π.Χ. η μικρή κρητική πόλη της Ιτάνου αφιέρωσε ένα «ιερό τέμενος» κοντά στην πύλη, πιθανώς ένα είδος δημόσιου κήπου, ως έναν παράδεισο για τον Πτολεμαίο Γ΄ (246-221). Αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα πάρκο κυνηγιού. Ούτε, προφανώς, ήταν οι παράδεισοι που συνδέονται με βασιλικές κατοικίες, οι οποίες αναφέρονται σε παπύρους στα τέλη του τρίτου αιώνα. Άλλοι συνδυασμοί ανακτόρων και πάρκων δείχνουν σαφώς ότι οι εν λόγω παράδεισοι ήταν πάρκα. Στο τρίτο και δεύτερο αιώνα, ο παράδεισος συνδέεται με νερό (Αριθμοί 24.6, Ησαΐας 1.30), δέντρα (Ιεζεκιήλ 31.8,9), έρχεται σε αντίθεση με την έρημο (Ησαΐας 51,3) και αποτελεί ένα σημάδι του μεγάλου πλούτου (Ιεζεκιήλ 28.13), αλλά πουθενά δεν ακούμε για ζώα. Στον Εκκλησιαστή, που φαίνεται να χρονολογείται στον τρίτο αιώνα π.Χ., ο Σολομών λέει: «έχω κάνει εγώ κήπους και pardesim, και φύτεψα δέντρα σε αυτά με όλων των ειδών τα φρούτα» (2.5). Όπως στην προαναφερθείσα περίπτωση στο Άσμα Ασμάτων, σύγχρονες μεταφράσεις χρησιμοποιούν τον όρο «οπωρώνας», και μάλιστα, στα σύγχρονα εβραϊκά η λέξη «οπωρώνας» είναι pardes. Περισσότεροι οπωρώνες αναφέρονται σε μεταγενέστερους παπύρους από την Αίγυπτο, που περιέχουν πολλές αναφορές σε παραδείσους. Αυτοί οι παράδεισοι ήταν χρηστικό κήποι, αφού το μέσο μέγεθος τους είναι εξαιρετικά μικρό, μικρότερο από ένα εκτάριο. Ως εκ τούτου, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ακούμε γι ‘αυτούς να πωλούνται ή να αγοράζονται. Στα ρωμαϊκά χρόνια οι παράδεισοι έγιναν ακόμη πιο καλλιεργημένοι, όπως προκύπτει ευθέως από τους παράδεισους στα ελληνικά μυθιστορήματα του Λόγγου και του Αχιλλέα Τατίου. Εξακολουθούν να υπάρχουν πηγές και δέντρα, αλλά το τοπίο έχει γίνει πολύ πιο τεχνητό. Βλέπουμε τώρα την παρουσία λιβαδιών και λουλουδιών: τριαντάφυλλα, νάρκισσους και υάκινθους. Αντί για άγρια ζώα ο παράδεισος κατοικείται τώρα από κύκνους, παπαγάλους και παγώνια.

Πριν απαντηθεί το ερώτημα γιατί οι Εβδομήκοντα, τον τρίτο αιώνα π.Χ., επέλεξαν τον όρο «παράδεισος» για να μεταφράσουν την εβραϊκή έκφραση Gan Eden, έχουμε να λύσουμε ένα άλλο πρόβλημα. Γιατί οι μεταφραστές δεν προτιμούν τον εξίσου πιθανό ελληνικό όρο «κήπος»; Όπως ο παράδεισος, ο κήπος είναι συνδεδεμένος με το νερό (Ησαΐας 1.29), αλλά είναι σαφώς απλούστερος από το μαγευτικό παράδεισο (Δευτερονόμιο11.10, 1 Βασιλέων 20.2). Αυτοί οι κήποι καλλιεργούνταν κατά κύριο λόγο για την παραγωγικότητα τους και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τα συγκροτήματα κατοικιών. Ήταν μικροί, περιφραγμένοι, καλλιεργούνταν εντατικά και φημίζονταν για τα λαχανικά και τα λουλούδια τους. Με άλλα λόγια, για τους Εβραίους μεταφραστές η λέξη κήπος δύσκολα έφερνε στο μυαλό την εικόνα ενός βασιλικού πάρκου αντάξιου του Γιαχβέ.

Αλλά αν οι μεταφραστές προτίμησαν τη λέξη παράδεισος, ποιον παράδεισο έχουν κατά νου; Μπορούμε να απορρίψουμε τις παλιές περσικές έννοιες «αποθήκη» ή «αμπελώνας» και τη χρήση για κυνήγι στον Ξενοφώντα, δεδομένου ότι ούτε ο Θεός ούτε ο Αδάμ εμφανίζουν κανένα ενδιαφέρον για το κυνήγι, ούτε πίνουν αλκοόλ. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορούμε να αγνοήσουμε επίσης τους παραδείσους της μεταγενέστερης ελληνιστικής και ρωμαϊκής Αιγύπτου, δεδομένου ότι ήταν πάρα πολύ μικροί, πάρα πολύ απλοί και πολύ χρηστικοί για να είναι αντάξιοι του Γιαχβέ. Αυτό μας αφήνει τους σύγχρονους βασιλικού παραδείσους των ελληνιστικών χρόνων, όπως είναι ορατοί σε διάφορες περιγραφές: βασιλικά πάρκα με πολλά δέντρα, κατάλληλα για περπάτημα, λιγότερο άγριοι από τους περσικούς προδρόμους τους, αλλά πιο δασώδεις από τους ύστερους ρωμαϊκούς απογόνους τους. Τέτοια πάρκα φυσικά ταιριάζουν με την εποχή των Εβδομήκοντα, δηλαδή την Αλεξάνδρεια κατά το δεύτερο τέταρτο του τρίτου αιώνα π.Χ.. Οι γνώσεις μας της πρώιμης Αλεξάνδρειας είναι ατελείς, αλλά αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ότι το βασιλικό παλάτι του Πτολεμαίου Β΄ άντλησε έμπνευση από τα περσικά παλάτια με τους παραδείσους. Ο παράδεισός του φαίνεται πράγματι να αποτυπώνεται στην περιγραφή του παλατιού του βασιλιά Αιήτη στην Κολχίδα από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο (Αργοναυτικά 3.219 – 29). Υπάρχει επίσης μια σαφής ένδειξη για τη σύνδεση του παραδείσου του Γιαχβέ με τον κόσμο των Πτολεμαίων: η μετάφραση της έκφρασης Gan Eden στη Γένεση (3.23) ως «παράδεισος της τρυφής». Η «τρυφή» ήταν ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως στη μοναρχία των Πτολεμαίων για να χαρακτηρίσει την ήρεμη ζωή με την ευημερία και τη μεγαλοπρέπειά της. Τρεις βασιλείς επονομάστηκαν «Τρύφων» και διάφορες πριγκίπισσες «Τρύφαινα». Στους ρωμαϊκούς χρόνους η τρυφή έγινε συνώνυμο με την «καλή ζωή». Σαφώς η εποχή των Πτολεμαίων δεν ήταν πλέον η εποχή του Κύρου με τη σωματική ταλαιπωρία και τον ιδρώτα, αλλά ο κόσμος του πλούτου, της άνεσης και της πολυτέλειας. Πίσω από τον παράδεισο του ουράνιου βασιλιά στη μετάφραση των Εβδομήκοντα υποκρύπτονται οι καλλιεργημένοι παράδεισοι των επίγειων Ελλήνων αρχόντων της σύγχρονης Αιγύπτου.

* Απλοποιημένη εκδοχή από το Bremmer, “The Birth of Paradise”, Greek Religion and Culture, the Bible, and the Ancient Near East, Brill 2008

http://heterophoton.blogspot.gr

Amphipolis.gr | Ποιες είναι οι σχέσεις των Ελλήνων με τα μουσεία;

Σύμφωνα με την έρευνα που παρουσιάστηκε στο 10ο Συμπόσιο του Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου

Ποιες είναι οι σχέσεις των Ελλήνων με τα Μουσεία; Ποια μουσεία προτιμούν, πόσο συχνά τα επισκέπτονται και για ποιους λόγους; Ένα μικρό μόνο μέρος των ευρημάτων από τα προκαταρκτικά πορίσματα του ερευνητικού προγράμματος αποτύπωσης της κοινής γνώμης σχετικά με τα μουσεία και την κοινωνική τους αξία, παρουσιάστηκε χτες στο 10ο Επιστημονικό Συμπόσιο που διοργάνωσε ο Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την παρουσίαση έκανε η Μάρλεν Μούλιου, λέκτορας Μουσειολογίας, που σχεδίασε, το 2014, την έρευνα, σε συνεργασία με τη μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Σοφία Καρούνη και αφορά ένα μικρό δείγμα του συνολικού υλικού, που αντιστοιχεί σε 131 απαντήσεις, δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο του συνόλου του δείγματος.

Ωστόσο, πρόκειται για ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα, καθώς, όπως ειπώθηκε, συμπυκνώνει αντιπροσωπευτικές τάσεις και αντιλήψεις. Η πιλοτική εφαρμογή έγινε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας, όπως το Σύνταγμα, το Κολωνάκι και την Καισαριανή, καθώς και των δυτικών και βόρειων προαστίων, δηλαδή το Περιστέρι και η Κηφισιά. Η δειγματοληψία έγινε τον περασμένο Μάιο, σε διάστημα περίπου δύο μηνών. Από τους πολίτες ζητήθηκε να δηλώσουν σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, καθώς και ένα μοναδικό μουσείο που τους ερχόταν στο νου ώστε να αποτυπωθούν προσωπικές προτιμήσεις. ‘Ανδρες και γυναίκες είχαν την ίδια περίπου συμμετοχή, οι ηλικιακές ομάδες ήταν 18-25 και 35-45 ετών, ενώ επρόκειτο κυρίως για απόφοιτους Λυκείου, με αρκετούς φοιτητές, πτυχιούχους ΑΕΙ και ιδιωτικούς υπαλλήλους.

Από τις απαντήσεις προέκυψε ως πρώτη επιλογή -ακόμα και στο άκουσμα της λέξης μουσείο- το Μουσείο Ακρόπολης, ενώ ακολουθούσε σε αρκετή απόσταση το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Περίπου το 70%, δήλωσε ότι δεν επισκέπτεται συχνά μουσεία, ενώ όταν αυτό συμβαίνει το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων απάντησε ότι το κάνει από διάθεση μάθησης για την ιστορία, τα αρχαία και τον πολιτισμό. Ένα μεγάλο ποσοστό δεν έδωσε απάντηση ως προς τον λόγο που πηγαίνει στα μουσεία, ενώ ως κυρίαρχα συναισθήματα αναφέρθηκαν η υπερηφάνεια, το δέος και ο θαυμασμός, χωρίς να λείψουν και τα ακριβώς αντίθετα, δηλαδή βαρεμάρα, αδιαφορία, ίσως και μια αναπόληση, αλλά ιδίως μια δυσκολία για το πώς μπορούν να νιώσουν.

Τα αρχαιολογικά μουσεία είναι κυρίαρχα, μολονότι πολλές φορές επιλέγονται μαζί ως δεύτερη κατηγορία με μουσεία τέχνης και λαογραφικά. Ως προς τους λόγους για τους οποίους επιλέγονται, η κυρίαρχη απάντηση είναι «δεν ξέρω», που σημαίνει, όπως αναφέρθηκε από την ομιλούσα, ότι «πολλές φορές πηγαίνουν στα μουσεία χωρίς να είναι σίγουροι ότι το θέλουν ή χωρίς να το κάνουν αλλά απλά επιθυμούν να δηλώσουν μια θετική στάση γενικά». Πολλοί λίγοι ανέφεραν ότι πηγαίνουν στα μουσεία μόνοι -συνήθως το κάνουν μαζί με οικογένεια και φίλους-, ενώ στην ερώτηση τι τους δυσαρεστεί σε αυτά, απαντούν τα εισιτήρια. Θεωρούν δηλαδή ότι οι Έλληνες πρέπει να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση σε σχέση με τους ξένους, ότι το εισιτήριο είναι πολύ υψηλό και ότι χρειάζεται να αναμορφωθεί η τιμολογιακή πολιτική του υπουργείου. Επίσης πιστεύουν ότι τα μουσεία πρέπει να γίνουν πιο ενδιαφέροντα, διαδραστικά και ελκυστικά προς τους πολίτες. Τέλος, θεωρούν ως βασικό ρόλο τους την προβολή του πολιτισμού και της ιστορίας και στη συνέχεια το εκπαιδευτικό και τουριστικό. Η παραπάνω έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη.

http://www.protothema.gr

Amphipolis.gr | ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΕΩΣ

Τελικά είναι η αρχαιολογική ανακάλυψη στήν Κάστα τής Αμφιπόλεως τάφος ή ναός;

Άς δούμε μερικές πληροφορίες γιά τήν περιοχή από τήν πανάρχαια ιστορία τής περιοχής. Η Αμφίπολη έχει άμεση σχέση μέ τό όρος Παγγαίο πού σημαίνει Πάν-Γαία = Όλη η Γή. Η Αμφίπολη σημαίνει η Αμφί-πόλις = εκατέρωθεν, «και από τις δύο πλευρές» πού υπονοεί δύο πλευρές τής πόλης= η άνω καί η κάτω.
Γιά νά δούμε πώς συνδέονται όλα αυτά.
Λοιπόν.
Οι θράκες, ήταν ο λαός πού ήδη από τά αρχαϊκά χρόνια αποτελούσε τό μεγαλύτερο μέρος τού πληθυσμού τού Παγγαίου καί γενικά τής μεταξύ τού Στρυμόνα καί Νέστου χώρας. Ήταν ό τόπος τού Ορφέα, τού Μουσαίου, τού Θάμυρη καί τού Εύμολπου, πού είχαν διδάξει στούς ανθρώπους τά θεία μυστήρια καί τήν μουσική.

Κρατήστε στό νού σας τό όνομα τού Εύμολπου. Ο Εύμολπος ήταν ο γενάρχης του ιερατικού γένους των Ευμολπιδών.Ο ίδιος ήταν γιος του θεού Ποσειδώνα και της Χιόνης, εγγονός του Βορέου και της Ωρυθυίας. Όχι τυχαία όπου βλέπουμε τόν Ποσειδώνα κάτι περίεργο υπάρχει από πίσω. Ο Ποσειδώνας δέν τά πάει καθόλου καλά μέ τόν Δία. Ο Ποσειδώνας , θά πρέπει νά μάθετε, θά πρέπει νά ξέρετε καί νά έχετε στόν νού σας πώς είναι ο γενάρχης τών Ατλάντων. Αυτοί πού πάντα κυνηγούσαν τούς Έλληνες. Ο Δίας είναι ο γενάρχης τών Ελλήνων. Όπου παιδιά τού Ποσειδώνα , από πίσω πάντα υπάρχουν ύποπτα πράγματα. Λέγετε πώς κατά τήν παράδοση, όταν η Χιόνη γέννησε τον Εύμολπο, επειδή φοβήθηκε τον πατέρα της, έριξε το βρέφος στη θάλασσα, οπότε ο πατέρας του ο Ποσειδώνας, ως θεός της θάλασσας, τόν προστάτευσε, τόν πήγε στήν Αιθιοπία . Εδώ νά έχετε καί πάλι τόν νού σας γιατί υπονοεί τήν καταβύθιση τής Ατλαντίδος όπου πολλοί διασωθέντες Άτλαντες πήγαν σέ διάφορες περιοχές κρυφά , μεταξύ τών οποίων ήτα καί η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, η Λιβύη, η Ελλάδα.
Από εκεί πήρε τίς κατάλληλες οδηγίες καί πήγε στήν Θράκη , έμεινε εκεί στόν βασιλιά Τεγύριο γιά νά ιδρύσει εκεί τά Καβείρια μυστήρια. Όσοι μυούνταν στα μυστήρια των Καβείρων έλεγαν πως αποκτούσαν τη δύναμη να αποφεύγουν τους κινδύνους, να πετυχαίνουν στις πιο αβέβαιες προσπάθειες και να νικούν τους εχθρούς. Στα μυστήρια αυτά μυούνταν άντρες, γυναίκες και παιδιά τη νύχτα, αφού προηγουμένως καθαρίζονταν και πλένονταν. Κατά τη μύηση έβαζαν τον υποψήφιο πάνω σε θρόνο γι’ αυτό και η μύηση ονομαζόταν θρονισμός.Στο κεφάλι του μυούμενου έβαζαν στεφάνι ελιάς και γύρω από την κοιλιά μία κόκκινη λωρίδα που θα τον προφύλαγε από κάθε κίνδυνο. Μετά πήγε στήν Ελευσίνα. Εκεί έγινε ιερέας καί ιδρυτής τών Ελευσίνιων μυστηρίων. Τα Ελευσίνια ήταν γιορτή και μυστηριακή τελετή που πραγματοποιούνταν στην Ελευσίνα της Αττικής προς τιμήν της θεάς Δήμητρας και της Περσεφόνης.

Το ιερατείο το υπεύθυνο για την τελετή αποτελείτο από τους απογόνους του Ευμόλπου, τους Ευμολπίδες, τις κόρες του βασιλιά Κελεού {στόν βασιλιά Κελεό είχε φιλοξενηθεί η θεά Δήμητρα} και από το ιερατικό γένος των Κηρύκων ,οι οποίοι απέδιδαν την καταγωγή τους στον Ερμή και την Άγλαυρο. Από τους Ευμολπίδες προερχόταν ο Ιεροφάντης των Μυστηρίων, ενώ από τους Κήρυκες ο Δαδούχος. {Δείτε τά πρόσωπα τού ψηφιδωτού}.
Τα Μικρά Ελευσίνια αποτελούσαν “προετοιμασία” για τα Μεγάλα Μυστήρια.Τα Μικρά Ελευσίνια αποτελούσαν “προετοιμασία” για τα Μεγάλα Μυστήρια. Στά Μεγάλα Μυστήρια φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήματα: τα δρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη και της περιπλάνησης της μητέρας της για να τη βρει, τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφάντης έμπαινε στο Ιερό και έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλλε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμβολικές φράσεις των μυστών. Ακολουθούσε ο ύψιστος βαθμός μύησης με την ονομασία εποπτεία. Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν στους πιστούς ως σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της Μητέρας Γης.

Οι αρχαίοι συγγραφείς αποφεύγουν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες για το σημείο αυτό, καθώς όποιος συμμετείχε στα Μυστήρια και αποκάλυπτε κάτι από την τελετή τιμωρούνταν με θάνατο.
Πρέπει νά ξέρετε ότι η συνέχειά τους είναι οι σημερινές μασονικές στοές.
Λέγετε πώς οι μυημένοι στά μυστήρια έπαιρναν μιά ιδέα τού τί υπάρχει μετά τόν θάνατο. Πού πάει η ψυχή. Ακόμα όμως πιό πέρα μπορούμε νά δούμε συνωμοτικά πώς μέσα σέ αυτούς τούς μυστικούς κλειστούς χώρους εκπαιδευόντουσαν σέ δυνάμεις υπεράνω τών ανθρώπινων γνωστών καί είχαν σχέση μέ υπογήινες ατλάντιες οντότητες πού κατείχαν σκοτεινές δυνάμεις εξουσίας .
Εκεί στό Παγγαίο , όρος πού είχε πολύ χρυσό καί πού ήταν χρήσιμο γιά λόγους πού δέν μπορούμε νά αναπτύξουμε εδώ , ήταν η βάση τών αρχικών μυστηρίων. Εκεί πήγε καί ο Κάδμος , γιος του βασιλιά των Τρώων Αγήνορα και της Τηλέφασσας. { Η Τροία ήταν ένα ατλάντειο άντρο πού καί πάλι διαλύθηκε από τούς Έλληνες. Ήταν μιά προσπάθεια επαναστήλωσης τής Ατλαντίδος.}

Από εκεί ξεκίνησαν καί τά Ορφικά Μυστήρια. Ο Λυκούργος, που βασίλευε στους Ηδωνούς, κοντά στον Στρυμόνα, εναντιώθηκε στη λατρεία του Διόνυσου, επιτέθηκε στις Βάκχες της ακολουθίας του και απείλησε τη ζωή και του ίδιου του θεού. Λέγετε πώς ο Χάροπας, βοήθησε τον Διόνυσο να νικήσει και να θανατώσει το Λυκούργο, πως αυτός, παίρνοντας την εξουσία σύμφωνα με το θέλημα του νικητή θεού, διέδωσε τη λατρεία του και πως δίδαξε στο γιο του Οίαγρο τις διονυσιακές τελετουργίες, που αργότερα ο γιος του Οίαγρου, ο Ορφέας τις διαμόρφωσε και τις συστηματοποίησε, έτσι ώστε έγιναν ευρύτερα γνωστές σαν Ορφικά Μυστήρια.
Ο Ορφέας είναι μια περίεργη μυθική μορφή, χωρίς σαφή γνωρίσματα ήρωα, θεού ή ημίθεου. Χαρακτηρίζεται ως “γόης από μουσικής και της μαντικής”, αλλά ήταν και εισηγητής συγκεκριμένων μυστικών τελετών, θρησκευτικός ποιητής, προφήτης και ιερέας. Επιπλέον τιμήθηκε στον τάφο του με θυσίες ως θεός και όχι με εναγίσματα όπως οι ήρωες. Καταγόταν από τη Θράκη και έδρασε είτε στην περιοχή των Πιερίων, όπου υπήρχε ο τάφος του, είτε στην περιοχή του όρους Παγγαίο . Ο Ορφέας μετά την κάθοδο του στον Άδη, απ’ όπου απέτυχε να επαναφέρει την Ευρυδίκη,{ σέ όλα σχεδόν τά μυστήρια, υπάρχει η υπόνοια τού περάσματος στόν άλλο κόσμο. Αλλά ποίος είναι αυτός ο “Άλλος Κόσμος”; Δέν είναι τού παρόντος νά μιλήσουμε τώρα.}επέστρεψε στον Επάνω Κόσμο πικραμένος, και εφτά ημέρες περιπλανιόταν αμίλητος χωρίς τροφή ή θρηνούσε στις όχθες ενός ποταμού , ίσως τού Στρυμόνα.
Στο κέντρο της ορφικής διδασκαλίας μπήκε ο λεγόμενος Διόνυσος Ζαγρέας, γιος, κατά τον “ιερό λόγο” των ορφικών, του Δία και της θεάς του Κάτω Κόσμου Περσεφόνης.

Έτσι λοιπόν μπορούμε νά βγάλουμε ένα πρώτο συμπέρασμα πώς η Αμφί-πολις έχει έναν ναο-τάφο αφιερωμένο στά μυστήρια τής ζωής καί τού θανάτου. Ένα πέρασμα στόν κάτω κόσμο τών νεκρών. Εκεί τελούσαν μυστήρια καί μόνο οι μυημένοι έμπαιναν στά κατώτερα μέρη του . Κανείς δέν ξέρει ποιό είναι τό πραγματικό του βάθος. Αν μπορούν νά τό ανακαλύψουν. Πού οδηγεί. Καί ποιά η σχέση του μέ τούς υπόγειους κόσμους. Μέ τί καί πόσους καθόδους συνδέεται. Ποιές πύλες – περάσματα έχει. Καί ακόμα , συνδέεται υπογείως μέ τήν Ελευσίνα καί ακόμα ποιό πέρα μέ τήν Αίγυπτο , τήν Αιθιοπία, τήν Λιβύη;

Η Περσεφόνη υπονοεί τήν ψυχή. Ο Πλούτωνας υπονοεί τό μαύρο σκοτάδι πού παίρνει τήν ψυχή, τήν κλέβει. Κάτι σάν αυτό πού λέει η ορθόδοξη θρησκεία μας πώς ο διάβολος καιροφυλακτεί νά κλέψει τήν ψυχή μας. Ο Ερμής είναι ο ψυχοπομπός .

Στον Νομό Σερρών και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ν. Ζίχνης τοποθετείται το Νύσιο πεδίο, φημισμένο κατά την αρχαιότητα για τα άλογά του, όπου ο Πλούτωνας άρπαξε την κόρη της Δήμητρας, Περσεφόνη. Ο Όμηρος ονομάζει στην Ιλιάδα το Παγγαίο «Νυσήιον». Άλλα αρχαία κείμενα αναφέρουν ότι στην πεδιάδα βόρεια του Παγγαίου βρισκόταν το «Νύσιο πεδίο».

Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη, θεό των υποχθονίων περιοχών, είναι ένας από τους πιο ονομαστούς μύθους της Ελλάδος. Αναφέρεται σ’ αυτόν ένας από τους εκτενέστερους ομηρικούς ύμνους, όπου ο ποιητής του, που τον αφιερώνει στη Δήμητρα, παρουσιάζει τις διάφορες περιπέτειες του δράματος της αρπαγής.
http://filosofia-erevna.blogspot.gr

Amphipolis.gr | ΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑI!!!!

Δίπλα ακριβώς στο Παγγαίο όρος βρίσκεται η πανάρχαια μυστικιστική-αποκρυφιστική «κοιλάδα των ρόδων». Η «κοιλάδα των ρόδων» είναι μία πολύ μυστηριώδης περιοχή, που είναι εμφανές ότι κρύβει φοβερά και τρομερά μυστικά!!!

Η Αλήθεια για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη!
Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Μεγάλος θόρυβος ξέσπασε το καλοκαίρι σε σχέση με τις νεώτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην περιοχή της Αμφίπολης, στον νομό Σερρών, λίγο πριν το περίφημο Στρυμωνικό «δέλτα». Οι ανασκαφές έδειξαν εκπληκτικά αρχαιολογικά στοιχεία, μάλιστα μερικοί ισχυρίστηκαν ότι δεν αποκλείεται μεταξύ των ευρημάτων να είναι και ο… τάφος του Μεγαλέξανδρου! Σημειώνεται ότι η Αμφίπολη υπήρξε αρχαία αποικία των Αθηναίων, με σημαντική γεωστρατηγική αξία. Τελικά, το υπουργείο πολιτισμού (;) ενέκρινε σαν βοήθημα των ανασκαφών… «ψίχουλα» (!), την ώρα που το ισλαμικό τζαμί χρηματοδοτείται αφειδώς από τους ανόητους Έλληνες φορολογούμενους-ψηφοφόρους της αντίχριστης ΝΔ…

Όμως γύρω από το θέμα υπάρχει ολόκληρο υπόβαθρο, το οποίο δύναται να αλλάξει ακόμα και τις ισχύουσες παραστάσεις και αντιλήψεις μας για την ιστορία! Διότι είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στην περιοχή εκείνη, λίγο πιο κάτω από το όρος Παγγαίο και δίπλα ακριβώς στην περίφημη «κοιλάδα των ρόδων» της απώτατης προϊστορίας, διακυβεύονται πάρα πολλά ακόμα και για το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού!… Άλλωστε, γνωρίζοντας εκ προοιμίου την υπέρτατη αξία του εν λόγω γεωγραφικού χώρου, ο γράφων πραγματοποίησε στο παρελθόν επιτόπιες έρευνες, μέρος των οποίων δημοσιεύτηκε στο έργο μας «Μυστηριακή Θράκη, θρύλοι και μύθοι», που εξεδόθη το 2009.

Ποιο είναι λοιπόν το υπέρτατο μυστικό και η τρομερά μεγάλη αξία της εν λόγω περιοχής; Αναφερόμαστε βεβαίως στο θέμα και στο ως άνω βιβλίο μας. Εδώ θα κάνουμε ένα μικρό «απάνθισμα», μία σύνοψη, του γιατί η περιοχή αυτή είναι άκρως σημαντική από απόψεως ιστορικής, γεωπολιτικής, αλλά και θρησκευτικής. Μόνο τότε θα μπορεί να γίνει περισσότερο κατανοητός ο εύλογος θόρυβος που ξέσπασε το καλοκαίρι γύρω από τα νέα αυτά αρχαιολογικά ευρήματα, που έρχονται μάλιστα στο φως εν μέσω ευρύτερων ανακατατάξεων στην περιοχή μας και στον κόσμο όλο!

Στον χώρο αυτό δεσπόζει ασφαλώς το μυστηριακό όρος του Παγγαίου. [Παγγαίο: εκ του Παν + Γαία, αλλά και αναγραμματισμός του ονόματος της Παναγίας, γι’ αυτό και το βουνό είναι αφιερωμένο στη Θεομήτορα]. Το Παγγαίο πάντοτε «μαγνήτιζε» τον ερευνητή και τον επισκέπτη τόσο για τον μυστικιστικό του χαρακτήρα, όσο και για το χρυσάφι που κρύβει στα έγκατά του. Είναι γεγονός ότι το συγκεκριμένο όρος αποτελούσε σπουδαία γεωοικονομική βάση του στρατού του Μεγαλέξανδρου, αφού εξάλλου και ο ίδιος ο Φίλιππος προηγουμένως είχε εξορύξει χρυσό από εκεί, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό το δυνατότερο στράτευμα της εποχής του. Επρόκειτο για τους Πανέλληνες της π.Χ. περιόδου, σε μία απόπειρα (μετά τον Ευαγόρα τον Κύπριο) να επανενωθούν οι δυνάμεις του ελληνισμού και να εξαπλωθούν προς ανατολάς, εκπολιτίζοντας την Ασία και σώζοντας τον κόσμο από τη βαρβαρότητα!

Σήμερα πάνω στην κορυφή του Παγγαίου υπάρχει το γνωστό χριστιανικό μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας. Όμως η μονή βρίσκεται ακριβώς πάνω στο δεσπόζον σημείο (από όπου και η πανοραμική άποψη της περιοχής: Πανγαία), όπου άλλοτε βρισκόταν το ίδιο το κέντρο της πανάρχαιας θρακικής λατρείας του ορφισμού! Πράγματι, εδώ ήταν το ακριβές σημείο (σύμφωνα και με τις δικές μας μελέτες), στο οποίο ο Ορφέας δίδαξε στους μαθητές του τα πάντα: από θεολογία και μεταφυσική έως αστρονομία και μαθηματικά!… Ο Ορφέας θεωρείται σήμερα ως «προ Χριστού Χριστιανός», άλλωστε δίδαξε μεταξύ άλλων και τον μονοθεϊσμό («εν το Παν») και παραστάσεις τον φέρουν… εσταυρωμένο (!), όπως ακριβώς και εκείνες του Ιησού Χριστού…

Η ετυμολογία του ονόματός του πιθανώς να σημαίνει «εκείνος που φύεται εκ του όρους» ή να είναι και «Οροφέας» (με απάλλειψη έπειτα για φωνητικούς λόγους του γράμματος «ο»), δηλ. «αυτός που βρίσκεται στην κορυφή», εξ ου και η λέξη «οροφή» κτλ. Και όντως, ο Ορφέας, ως καλός ποιμήν, έβγαινε κάθε χάραμα στην κορυφή του Παγγαίου όρους, όπου και χαιρετούσε με ανάταση της δεξιάς χειρός τον ανατέλλοντα Ήλιο! [αυτό που οι αγράμματοι αποκαλούν τώρα… «φασιστικό» χαιρετισμό!!!].

Σύμβολο του ορφισμού, όπως και αργότερα του χριστιανισμού, υπήρξε ο Ήλιος, είτε στατικός (όπως ο σταυρός) είτε σε κίνηση (δηλ. η περιστρεφόμενη σβάστικα ή αλλιώς αγκυλωτός σταυρός). [είναι εμφανές και εδώ ότι τα πανάρχαια ηλιακά σύμβολα του ελληνισμού κάποιοι «προοδευτικοί» θολοκουλτουριάρηδες προσπαθούν να τα απαξιώσουν, παρουσιάζοντάς τα ως δήθεν «ναζιστικά», άσχετα με το αν αυτά προϋπήρξαν του Αδόλφου Χίτλερ κατά… μερικές χιλιάδες χρόνια!…].

Όμως, επίσης, στο Παγγαίο όρος έχουν βρεθεί και σύμβολα (πέρα από σβάστικες), που μερικοί θεωρούν… δημιουργήματα εξωγήινου πολιτισμού!!! Πρόκειται για τις περίφημες βραχογραφίες του Παγγαίου όρους, από τις παλαιότερες του κόσμου (ίσως και οι παλαιότερες, γιατί όχι;), για τις οποίες στο παρελθόν έγινε πολύς λόγος σχετικά με την προέλευσή τους, τη χρησιμότητά τους κτλ. Θα λέγαμε πάντως ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση (ποτέ δεν πρέπει να είμαστε ακραίοι): ότι δηλ. τα σύμβολα των βραχογραφιών του Παγγαίου όρους είναι μεν ανθρώπινες κατασκευές, πλην θεϊκής-εξωγήινης εμπνεύσεως, τα οποία εκτελούσαν «ειδικά» τελετουργικά θρησκευτικού χαρακτήρα, βασισμένα πάνω στις κινήσεις των άστρων και τον ζωδιακό κύκλο.

Δίπλα ακριβώς στο Παγγαίο όρος βρίσκεται η πανάρχαια μυστικιστική-αποκρυφιστική «κοιλάδα των ρόδων». Το ρόδο βέβαια είναι ξεκάθαρα ηλιακό σύμβολο (βλ. και την ως άνω παρατιθέμενη εργασία μας). Εξ ου και η νήσος της Ρόδου ήταν αφιερωμένη στον Ήλιο, γι’ αυτό και στο λιμάνι της δέσποζε κάποτε ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου-θεός Ήλιος. Από το ρόδο (τριαντάφυλλο) προέρχεται και η λέξη «ρόδα» (τροχός), που συμβολίζει ως σημειολογική αξία τον περιστρεφόμενο Ήλιο. [ακόμα και οι Τσιγγάνοι, που πιστεύουν μέχρι και σήμερα στον Ήλιο, έχουν ως διεθνές τους σύμβολο τον τροχό]. Η «κοιλάδα των ρόδων» είναι μία πολύ μυστηριώδης περιοχή, που είναι εμφανές ότι κρύβει φοβερά και τρομερά μυστικά, και σήμερα εκεί υπάρχει το τοπωνύμιο «Ροδολίβος»… Δηλ. «λιβάδι» [= κοιλάδα] των ρόδων!!!

Ασφαλώς ο περισσότερος κόσμος δεν μπόρεσε το καλοκαίρι να κατανοήσει το τεράστιο για τον ελληνισμό διακύβευμα των ανασκαφών της Αμφίπολης. Σαν «ζαλισμένα κοτόπουλα» από τα χτυπήματα των Μνημονίων οι σύγχρονοι Έλληνες ασχολούνται ακόμα με φαιδρά πρόσωπα, όπως ο Σαμαράς και ο Βουβουζέλος! Αδυνατούν στο ελάχιστο να συλλάβουν τη συμπαντική ισχύ του ελληνικού πολιτισμού. Γι’ αυτό και βυθίζονται σήμερα μες στην απόγνωση, την ανεργία, την κατάθλιψη και την υπογεννητικότητα…

Όμως δεν παύει το θέμα να έχει φοβερά μεγάλη σημασία για το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού! Διότι στο σημείο εκείνο βρίσκονται πολύ καλά κρυμμένα μεγάλα μυστικά!… Τα οποία η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει σιγά σιγά στο φως της ημέρας. Έστω και αν υπάρχουν λαθρολάγνοι Παναγιωτόπουλοι, οι οποίοι «ξέφυγαν» του Ελληνικού Στρατού, όμως κάνουν τα πάντα προκειμένου να αφελληνίσουν και ισλαμοποιήσουν τον ιερό τόπο των Ελλήνων! Το θέμα έχει συνέχεια. Και με πολλές και ποικίλες διαστάσεις. Οι «κόκκινοι Πάνοι» σύντομα δεν θα υπάρχουν ως πολιτικά υποκείμενα, θα είναι… πολιτικώς νεκροί! Αλλά μέχρι τότε, όπως έχει ειπωθεί, «θα τα βγάλω όλα στη φόρα… ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ»!
http://volcanotimes.blogspot.gr/

Amphipolis.gr | 18 Απριλίου-Παγκόσμια ημέρα μνημείων και τοποθεσιών

Ως Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων και Τοποθεσιών έχει καθιερωθεί η 18η Απριλίου από την Unesco και το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS), το οποίο κάθε χρόνο προτείνει ένα συγκεκριμένο θέμα για την ανάδειξη του νοήματός της.

Σε αυτό το πλαίσιο, διεξάγονται εκδηλώσεις από τις εθνικές και διεθνείς επιστημονικές επιτροπές του Συμβουλίου, με κύριο στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και της Πολιτείας για θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς. Φέτος, που συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ίδρυση του ICOMOS, το πεδίο των δράσεων είναι ευρύ και αφορά ποικίλες πτυχές της προστασίας και ανάδειξης της αρχιτεκτονικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Συγκεκριμένα, την Τρίτη 21 Απριλίου, η εορταστική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο κτήριο του ελληνικού Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (Πειραιώς 73, Αθήνα), στις 6 το απόγευμα, θα είναι αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων και Τοποθεσιών, στην επέτειο των 50 χρόνων, καθώς και στη βράβευση των διακεκριμένων μελών του ICOMOS: Πέτρου Θέμελη, Νικόλαου Μουτσόπουλου, Νικόλαου Αγριατώνη, Διονύσιου Ζήβα και Αναστάσιου Πορτελάνου.

Σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί προσεχώς, θα παρουσιαστεί το βιβλίο «The Protection of Archaeological Heritage in Times of Economic Crisis» («Η προστασία της αρχαιολογικής κληρονομιάς σε καιρούς οικονομικής κρίσης»), με τις ανακοινώσεις και τα συμπεράσματα του διεθνούς συνεδρίου που διοργανώθηκε από το ελληνικό ICOMOS στην Αθήνα το 2012, ενώ τη Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015 θα διεξαχθεί στο αμφιθέατρο του υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού και Θρησκευμάτων (Μπουμπουλίνας 20 – 22) επιστημονική ημερίδα με θέμα: «Το ICOMOS και η προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πολιτισμικός Διεθνισμός και ελληνική εθνική πολιτική κατά τον 21ο αιώνα».

Τον Ιούνιο (αναμένεται η ανακοίνωση της ημερομηνίας) η εκδήλωση στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο θα είναι αφιερωμένη στον εορτασμό των 40 χρόνων από τη Διακήρυξη του Άμστερνταμ (1975) για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, ενώ τον Σεπτέμβριο (16 έως 21) το ICOMOS θα πάει στη Σύρο, όπου συνδιοργανώνει εκδήλωση με τη Διεθνή Επιστημονική Επιτροπή Ιστορικών Πόλεων.

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΠΑΝΤΕΛΉΣ ΣΑΊΤΑΣ

Το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών – ICOMOS (International Council on Monuments and Sites) είναι ο πλέον έγκυρος διεθνής επαγγελματικός, μη κυβερνητικός οργανισμός, που προωθεί τη θεωρία της μεθοδολογίας, της τεχνολογίας και της ενημέρωσης για την προστασία και την ανάδειξη των ιστορικών μνημείων και τοποθεσιών των χωρών του κόσμου. Έχει μέλη ειδικούς επιστήμονες από όλο τον κόσμο και δραστηριοποιείται σε 104 χώρες και στις 5 ηπείρους. Είναι ο τεχνικός σύμβουλος της Unesco σε θέματα προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, ιδιότητα με την οποία εξετάζει τις προτάσεις των χωρών – μελών της Unesco για την εγγραφή εθνικών μνημείων στον Κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς (Φυσικής και Πολιτιστικής).

Παράλληλα, με 21 διεθνείς ειδικές επιστημονικές επιτροπές, μελετά εξειδικευμένα θέματα, όπως τις οχυρώσεις και την αμυντική αρχιτεκτονική, τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την προστασία των ιστορικών πόλεων και οικισμών, τον πολιτιστικό τουρισμό και άλλα.

Πηγή: naftemporiki.gr

Amphipolis.gr | Χρυσό στεφάνι από την Αμφίπολη Σερρών χαμένο σε… αποθήκη

Έναν «άγνωστο» αρχαιολογικό θησαυρό που προέρχεται από τέσσερις τάφους της πρώιμης ελληνιστικής περιόδου (τέλος 4ου π.Χ. αιώνα) -οι δύο με πλούσια κτερίσματα, ο τρίτος μνημειακός με είσοδο και ο τέταρτος, ένας μικρός συλημένος- στο παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο του Σέδες στη Θεσσαλονίκη, που είχε αποκαλυφθεί το 1938 από τους σπουδαίους αρχαιολόγους Νίκο Κοτζιά και Χαράλαμπο Μακαρόνα και ένα μεγάλο μέρος του παρέμενε μέχρι τώρα σε κιβώτια στις αποθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, φέρνει στην επιφάνεια η διευθύντριά του, Πολυξένη Αδάμ – Βελένη, μαζί με την αρχαιολόγο Ανναρέτα Τουλουμτζίδου…

Ακέραιο χρυσό στεφάνι ελιάς, που εκτίθεται ήδη στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Θεωρούνταν ότι προέρχεται από τον τάφο Α του Σέδες, όμως προέρχεται από τον τάφο Β του Τσάγεζι στη

(ΦΩΤΟ: Ακέραιο χρυσό στεφάνι ελιάς, που εκτίθεται ήδη στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Θεωρούνταν ότι προέρχεται από τον τάφο Α του Σέδες, όμως προέρχεται από τον τάφο Β του Τσάγεζι στην περιοχή της Αμφίπολης)

Η δημοσίευση της ανασκαφής έγινε μόνο το 1956 με άρθρο του Ν. Κοτζιά στον επετειακό 100ό τόμο της Αρχαιολογικής Εφημερίδας, αλλά τα στοιχεία για τα ευρήματα ήταν περιορισμένα, δεδομένου ότι από τους τέσσερις τάφους ο ένας (τάφος Α) επιχώθηκε κατά της διάρκεια της κατασκευής του υδατόπυργου του αεροδρομίου και οι άλλοι (Β, Γ, Δ) καταχώθηκαν.

Ενα μικρό μέρος των ευρημάτων βρίσκονται από χρόνια στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, πολλά όμως παρέμεναν στα κιβώτια, ακόμη και χωρίς συντήρηση. Ανάμεσά τους χρυσά κοσμήματα, 40 χρυσά φύλλα μυρτιάς από στεφάνι που όμως δεν είναι εύκολο να ανασυσταθεί, χρυσά νήματα, μια λόγχη με σιδερένια αιχμή δόρατος, έναν χάλκινο καθρέφτη, γυναικείες πήλινες προτομές, αλλά και τμήματα από… αρτίδιο, ένα είδος ζυμαριού με αλεύρι, λάδι και μέλι, εύρημα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο.

Ο τάφος Α ανήκε σε γυναίκα, έφερε τα χρυσά φύλλα από στεφάνι μυρτιάς, χρυσά κοσμήματα και χρυσά νήματα υφάσματος. Ο τάφος Β ήταν ο πιο εντυπωσιακός, ανήκε σε άντρα, είχε μόνο τρία ευρήματα, μία λόγχη, ένα πήλινο λυχνάρι και ένα αγγείο. Ο τάφος Γ ανήκε σε γυναίκα, πιθανόν ηλικιωμένη, που δεν κάηκε -βρέθηκαν μέχρι και δόντια της- και έφερε πλούσια ευρήματα, κοσμήματα, αξεσουάρ, αλλά και έναν χάλκινο καθρέφτη.

(ΦΩΤΟ: Τμήματα από το χρυσό στεφάνι μυρτιάς που βρέθηκαν στον τάφο Α. Βρέθηκαν 40 φύλλα, με ορατά ίχνη καύσης. Το στεφάνι δεν έχει ανασυσταθεί)

Ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως σε ένα χαρτοκιβώτιο με αντικείμενα από τον τάφο Α υπήρχε μια ομάδα ελεφαντοστέινων πλακιδίων και διακοσμητικών στοιχείων που δεν είχαν απασχολήσει όλα αυτά τα χρόνια τους αρχαιολόγους. Μετά από έρευνα και μελέτη, κατέληξαν πως πρόκειται για διακοσμητικά στοιχεία από δύο κιβωτίδια, εκ των οποίων το πιο περίτεχνο, σχεδόν μικρογραφία των χρυσών λαρνάκων της Βεργίνας, που έφερε πιθανότατα στο κάλυμμά του δύο γυναικείες μορφές ανάμεσα σε κιονίσκους, την Περσεφόνη, που σώζεται, και πιθανόν τη Δήμητρα.

«Πρόκειται για μια συστάδα τάφων μέσα σε τύμβο, για μέλη της ίδιας οικογένειας, που είχε κάποια οικονομική επιφάνεια», δήλωσε στο «Έθνος» η κ. Τουλουμτζίδου, ενώ η κ. Βελένη μίλησε για «τη χαρά και τη συγκίνηση του αρχαιολόγου που ανακαλύπτει σπουδαία ευρήματα μέσα σε κουτιά».

Ο μικρός κυβωτιόσχημος τάφος Α, στο Σέδες. Περιείχε τμήματα χρυσού στεφάνου, χρυσά κοσμήματα και υπολείμματα πυράς. Η φωτογραφία είναι του 1938.

(ΦΩΤΟ: Ο μικρός κυβωτιόσχημος τάφος Α, στο Σέδες. Περιείχε τμήματα χρυσού στεφάνου, χρυσά κοσμήματα και υπολείμματα πυράς. Η φωτογραφία είναι του 1938.)

Το στεφάνι

Μέχρι σήμερα στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης εκτίθεται ένα ακέραιο χρυσό στεφάνι ελιάς, το οποίο θεωρούνταν ότι προέρχεται από τον τάφο Α του Σέδες. Η νέα μελέτη έδειξε ότι προέρχεται από τον τάφο Β του Τσάγεζι στην περιοχή της Αμφίπολης Σερρών. Επίσης, δεν προέρχεται από το Σέδες και ένα χρυσό παραμορφωμένο και ελλιπές ενώτιο με κεφαλή αντιλόπης. Αν και απεικονίζεται στη δημοσίευση των τάφων από τον Ν. Κοτζιά, δεν υπάρχει καμία αναφορά στο άρθρο του, ενώ περιλαμβάνεται στον κατάλογο εγκιβωτισμού μεταλλίνων του 1941 και αναφέρεται ως προέλευσή του το Στίβρεσι Κιλκίς. «Εξάλλου, τυπολογικά ανήκει στους μετά τα μέσα του 3ου π.Χ. αιώνα χρόνους, που είναι ασύμβατη με τη χρονολόγηση των υπόλοιπων ευρημάτων του τάφου και η περιεκτικότητά του σε χρυσό είναι πολύ χαμηλότερη από τα κοσμήματα του τάφου Α στο Σέδες», ανέφερε η κ. Βελένη.

(ΦΩΤΟ: Πήλινο λυχνάρι που βρέθηκε στον μνημειακό τάφο Β στο Σέδες)

Ο τάφος Α ήταν μικρός, κυβωτιόσχημος και περιείχε δύο τμήματα χρυσού στεφάνου. Αλλα τμήματα αυτού του στεφανιού βρέθηκαν μαζί με υπολείμματα πυράς πάνω από την κάλυψη του τάφου, μαζί με έναν χάλκινο καθρέφτη, τμήμα χρυσής αλυσίδας, 40 χρυσά φύλλα μυρτιάς με ορατά ίχνη καύσης και σχετικές παραμορφώσεις. Το στεφάνι αυτό έχει ομοιότητες με δύο παρόμοια, ένα από τη Λητή Θεσσαλονίκης και ένα από την Ποτίδαια Χαλκιδικής, που χρονολογούνται στις αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα.

Από τα ευρήματα του τάφου Α οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι η νεκρή κάηκε σε ξύλινη κλίνη με χάλκινες εφηλίδες- διακοσμητικά στοιχεία όμοια με τις κεφαλές καρφιού- φορώντας χρυσοΰφαντο ένδυμα και χρυσά κοσμήματα που διατηρήθηκαν αποσπασματικά. Παραμορφωμένα από την καύση ήταν τα χρυσά νήματα-lemallae υφάσματος, όπως έδειξε η εξέταση με μικροσκόπιο. Ο χάλκινος καθρέφτης μαζί και ένας χάλκινος κάδος ρίχτηκαν στην πυρά, ενώ όπως προέκυψε παρόμοια κάτοπτρα είναι γνωστά από την Αλεξάνδρεια, την Κυδωνία, την Αθήνα, την Ερέτρια κ.α. Τα παλαιότερα είναι δύο κάτοπτρα από την Αθήνα και την Απολλωνία του Πόντου και χρονολογούνται στα 360-350π.Χ.

Λόγχη με σιδερένια αιχμή δόρατος από τον μνημειακό τάφο Β, στον οποίο υπήρχε ταφή άντρα και χάλκινο κάτοπτρο (καθρεφτάκι) που βρέθηκε στα προσωπικά αντικείμενα της ηλικιωμένης νεκρής του τάφου Α

(ΦΩΤΟ: Λόγχη με σιδερένια αιχμή δόρατος από τον μνημειακό τάφο Β, στον οποίο υπήρχε ταφή άντρα και χάλκινο κάτοπτρο (καθρεφτάκι) που βρέθηκε στα προσωπικά αντικείμενα της ηλικιωμένης νεκρής του τάφου Α)

Οκτώ γυναικείες πήλινες προτομές «έντυναν» εξωτερικά τον τάφο Α. Σε έναν νέο άντρα ανήκε ο τάφος Β΄, ο πιο εντυπωσιακός από τους τέσσερις. Ο μνημειώδης θαλαμωτός τάφος, διαστάσεων 2Χ3 μέτρα, με αμφικλινή στέγη και μεγάλο θυραίο άνοιγμα, ήταν συλημένος και βρέθηκαν μόνο μία λόγχη, ένα πήλινο λυχνάρι και ένα αγγείο-πελίκη. Η λόγχη με τη σιδερένια αιχμή δόρατος είναι δύσκολο ακόμη και να συντηρηθεί, αποδίδεται ωστόσο σε κυνηγετική και όχι πολεμική σκευή, κατάλληλη για το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων. Οσο για την ερυθρόμορφη πελίκη, έφερε παράσταση αρματοδρομίας με τέθριππο, ενώ ακέραιο βρέθηκε το πήλινο τροχήλατο αβαφές λυχνάρι, που εκτίθεται στο Μουσείο.

Η πλούσια νεκρή, οι γρύπες και η μεγάλη μάχη

Αναμφισβήτητα ο πιο πλούσιος σε ευρήματα ήταν ο τάφος Γ, ο οποίος εντοπίστηκε τον Ιούλιο του 1938. Εκτός από τα ελεφαντοστέινα αντικείμενα που στόλιζαν τα δύο κιβωτίδια και παραπέμπουν σε μικρογραφία από τις χρυσές λάρνακες της Βεργίνας, εντυπωσιακό είναι και το ελεφαντοστέινο αδράκτι της νεκρής, λίγα θραύσματα του οποίου έχουν βρεθεί, ενώ από το ίδιο υλικό ήταν και το κτένι της. Σύμφωνα με την κ. Βελένη, η αυξημένη χρήση του ελεφαντοστού στη Μακεδονία σημειώνεται μετά τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία.

Στην κεντρική πλευρά της κλίνης υπήρχε παράσταση μάχης Αριμασπών -μυθικό έθνος, σκυθικής προέλευσης, πολεμοχαρείς, μονόφθαλμοι που είχαν τα μαλλιά τους δεμένα με χρυσάφι- και γρυπών, δηλαδή τέσσερα ζεύγη πιθανότατα Αριμασπών και γρυπών, με ελεφαντοστέινα τα κεφάλια και τις ασπίδες των μορφών και τα κεφάλια και φτερά των γρυπών, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα ήταν από επίχρυσο κονίαμα. Είναι η πρώτη φορά που αναγνωρίζεται το θέμα αυτό (Αριμασποί και γρύπες) σε χρηστική κλίνη με ελεφαντοστέινη διακόσμηση – παρόμοιο θέμα είναι γνωστό μόνο από έναν τάφο στον Αγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης, αλλά οι μορφές είναι από πηλό και κοσμούσαν ταφικής χρήσης κλίνη.

Πορφυρά στρωσίδια

Η νεκρή ήταν πιθανόν ηλικιωμένη, τάφηκε πάνω στην κλίνη, με πορφυρά στρωσίδια, σκεπάστηκε με ύφασμα που είχε ραμμένα 40 πήλινα επίχρυσα δισκάρια-κομβία και σε κάθε μία από τις τέσσερις γωνίες της κλίνης περάστηκε από ένα επίχρυσο στεφάνι, μυρτιάς και κισσού, αλλά και περιδέραια από πήλινες επίχρυσες χάνδρες. Το τελετουργικό αυτό είναι γνωστό και από άλλες πλούσιες ταφές στη Μακεδονία, ανδρών αλλά και γυναικών κατά την πρώιμη ελληνιστική εποχή.

Να σημειωθεί ότι τα νέα ενδιαφέροντα στοιχεία παρουσιάστηκαν πρόσφατα από τις δύο αρχαιολόγους στο αρχαιολογικό συνέδριο σε μια εργασία με τον τίτλο «Σέδες 1938: addenda (προσθήκες) και corrigenda (διορθώσεις) στα ευρήματα των τάφων Α, Β και Γ».

ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ
ritzal@pegasus.gr

Πηγή: ethnos.gr

Amphipolis.gr | Αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ηράκλεια Σιντική

.. στην σημερινή Βουλγαρία

Πέτριτς-Βουλγαρία.
Επαναλαμβάνονται από σήμερα- 26 Σεπτεμβρίου- οι αρχαιολογικές ανασκαφές της σπουδαίας αρχαίας πόλης Ηράκλειας της Σιντικής, σύμφωνα με τον διευθυντή του ιστορικού Μουσείου στο Πέτριτς, Σωτήρ Ίβανοφ.
Ο Ίβανοφ μίλησε στο βουλγαρικό πρακτορείο ‘Φόκους’ για το έργο των ανασκαφών στην περιοχή και για την αρχαία αυτή πόλη.
FOCUS: Πείτε μας κ. Ίβανοφ για την αρχαία πόλη και τι έχει βρεθεί στη διάρκεια των ανασκαφών που γίνονται κοντά στο Πέτριτς.
Sotir Ivanov: Η πόλη λέγεται Ηράκλεια Σιντική. Το όνομα προέρχεται από τον Ηρακλή και την περιοχή Σιντική, όπου ζούσε η θρακική φυλή των Σιντών. Μια ενδιαφέρουσα θρακική φυλή που αναφέρεται στις πρώτες διερευνητικές εργασίες των Ελλήνων στην περιοχή.
Κατ’ αρχάς η φυλή αυτή ζούσε στο νησί Λήμνος, γύρω στον όγδοο αιώνα προ Χριστού. Οι Έλληνες από τον Όμηρο και μετά άρχισαν να γράφουν για τους Σιντούς.
Είναι σαφές ότι οι Σιντοί κάτω από την πίεση του ελληνικού αποικισμού κατά μήκος της ακτής, ανέβηκαν βορειότερα και κατέλαβαν τον χώρο τον οποίο εμείς καθορίζουμε ως Μέσο Στρυμόνα – το πέρασμα Ρούπελ που χωρίζει τη νότια από τη βόρεια Κρέσνα και καθορίζει την κοιλάδα του Στρυμόνα.
Προσδιορίζεται ως ένα τμήμα της πελασγικής φυλής. Οι Πελασγοί, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και τους συγγραφείς τους, ήταν ο αρχαιότερος πληθυσμός. Πελασγοί, Θράκες και Έλληνες έρχονται στη συνέχεια κατά το τελευταίο τμήμα των μεταναστεύσεων.

Βέβαια, υπάρχει και η θεωρία ότι οι Σιντοί της Λήμνου με τους Σιντούς του Μέσου Στρυμόνα να μην είχαν καμία σχέση, απλά να είναι σύμπτωση ονομάτων. Αλλά αναφέρονται στον 8^ο και 7^ο αιώνα π.Χ. και δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι, δεν έχει γίνει καμία έρευνα με βάση τα επιγραφικά μνημεία, τις ιστορικές επιγραφές και τα αρχαιολογικά μνημεία της ίδιας της πόλης.
FOCUS: Ποιοι είναι οι Σιντοί και πόσο ενδιαφέρον υπάρχει για την πόλη αυτή που γίνονται οι ανασκαφές;
Sotir Ivanov: Οι Σιντοί έχουν ενδιαφέρον γιατί έκοψαν και δικό τους νόμισμα που απεικονίζει τον Ηρακλή και γράφει ΗΡΑΚΛΕΙΑ και από κάτω ΣΙΝΤΙΚΗ, αυτό δηλώνει ότι είχαν μεγάλο επιχειρηματικό προσανατολισμό.
Ως πόλη η Ηράκλεια Σιντική αναφέρεται από τον 4^ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 6^ο αιώνα μ.Χ. Άκμασε πάνω από 1000 χρόνια. Στο Ιστορικό Μουσείο στο Πέτριτς υπάρχει επιγραφή του 308 με τον αυτοκράτορα Γαλέριο που επισκέφθηκε την Ηράκλεια τη Σιντική και αναφέρεται στους δικαστικούς λειτουργούς της πόλης αυτής. Η επιγραφή είναι στα λατινικά σε 24 γραμμές και εκεί αναφέρεται η πόλη ως Herculaneum Sintica. Πριν αποκαλυφθεί η επιγραφή αυτή πολλοί πίστευαν ότι η τοποθεσία ανήκε στην αρχαία πόλη Πέτρα.

FOCUS: Από πού προέκυψε ότι ήταν η Πέτρα;

Sotir Ivanov:: Ο Γαλλίδα πρόξενος στη Θεσσαλονίκη πριν από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, Μαρία Σπρικοζινέρι, έκανε ένα ταξίδι στην κοιλάδα του Στρυμόνα. Βρέθηκε στην περιοχή, είδε τις αρχαιότητες και είπε ότι πρόκειται για την πόλη Πέτρα που συνδέεται με την πορεία του Φιλίππου του Ε’. Από τότε το 1789 μέχρι το 2002, οι ερευνητές είχαν πει ότι ήταν η αρχαία Πέτρα. Το 2002 ανακαλύφθηκε η επιγραφή που καθόρισε την πραγματική ονομασία της αρχαίας πόλης. Αυτή είναι Herculaneum Sintica, Ηράκλεια Σιντική, μία από τις αρχαιότερες πόλεις της περιοχής με μεγάλη ιστορική σημασία.

FOCUS: Πότε άρχισαν οι ανασκαφές και τι αποκαλύφθηκε;

Sotir Ivanov: Οι αρχαιολογικές ανασκαφές άρχισαν το 2007. Αποκαλύφθηκε μία αρχαιολογική έκταση 500 έως 600 μέτρων, με τειχίσματα τα οποία αποκαταστάθηκαν και είναι ένας αρχαιολογικός χώρος επισκέψιμος για τους επισκέπτες. Στον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει ένα αρχαίο εργαστήριο, οδοί που είναι σχεδόν οριζόντιοι με την Ανατολή-Δύση , υπάρχει και ένας δρόμος με κατεύθυνση βορρά – νότου που οδηγεί στο λόφο με πλατύσκαλο.

FOCUS: Βρήκατε κάτι από την αρχιτεκτονική ή την οργάνωση της πόλης;

Sotir Ivanov: Ναι. Την εποχή που ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας άρχισε να κατακτά νέα εδάφη, το 346 οι Σίντιοι ήταν ισχυρότατοι και αυτό φαίνεται από τον Θράκα βασιλιά Σιτάλκη που εκστράτευσε εναντίον της Μακεδονίας, μέσω της κοιλάδας του Στρυμόνα ποταμού, παρόλο που υπήρχε μια πιο άνετη οδός από την άνω Κοιλάδα του Στρυμόνα, αλλά προτίμησε τη σημερινή Βλαχίνα Μαλισκέβσκα και πεζοπορώντας μέσα από την άγρια βλάστηση των βουνών καθώς αυτή ο οδός δεν ήταν εμπόδιο για τους Σιντούς.

Αργότερα όταν ο Φίλιππος ο Β΄ ξεκίνησε με την ιδέα της κατάκτησης των Βαλκανίων, η Ηράκλεια η Σιντική ήταν στο δρόμο του. Μετά το 346 π.Χ. η Ηράκλεια κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες και αργότερα επί Κασσάνδρου έγινε μία από 10 βασιλικές πόλεις.

Ως βασιλική πόλη ήταν η πόλη με τα κριτήρια της αρχαίας ελληνικής πόλης, ετήσια δικαστική εξουσία, με το σχετικό ειρηνοδικείο. Η πόλη είχε έναν καθαρό αρχιτεκτονικό χαρακτήρα και σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς είχε πληθυσμό από 30 έως 40 χιλιάδες άτομα. Κατά πάσα πιθανότητα ακολούθησαν το σύστημα του Ιπποδάμειου Κέντρου (όπως στη Μίλητο) με διαμορφωμένους δρόμους που συναντιούνταν στο κέντρο της πόλης.

FOCUS: Τι κτήρια έχουν αναβρεθεί μέχρι σήμερα;

Νόμισμα του 1^ου αιώνα π.Χ. από τα ευρήματα στην Ηράκλεια Σιντική- απεικόνιση της Νέμεσις
Sotir Ivanov: Βρήκαμε ένα εργαστήριο για δημιουργία τερακότα μάσκες και σχετικά στοιχεία. Ήταν αρχαίες προσωπίδες για χρήση στο θέατρο. Πολύ πιθανόν να εισάγονταν από την Αθήνα ή την Κόρινθο, είναι εξαιρετικής δεξιοτεχνίας. Εντούτοις, είμαστε σίγουροι ότι στο αρχαίο εργαστήριο που ανακαλύψαμε παράγονταν μάσκες, αφού βρέθηκε η μήτρα που κατασκευάζονταν αυτές.
Βρήκαμε δηλαδή καλούπια που τοποθετούνταν για τη δημιουργία μάσκας, οι οποίες κατόπιν ψήνονταν σε καμίνι νότια, έξω από το πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχαίες πόλεις έχουν πολύ αυστηρούς κανόνες για την πρόληψη των πυρκαγιών από τους φούρνους, οι οποίος συνήθως βρίσκονταν κοντά σε ποτάμι. Βρέθηκαν προσωπίδες που είναι θλιβερές και προσωπίδες που είναι ξεκαρδιστικές.
Το εργαστήρι αυτό στην Ηράκλεια τη Σιντική, προϋποθέτει θέατρο στην πόλη. Επίσης, ηθοποιούς οι οποίοι ήταν άνδρες και έπρεπε να παίξουν το θηλυκό χαρακτήρα στο θεατρικό έργο, τότε έπρεπε να βάλουν μια προσωπίδα. Άλλωστε πως μπορούσαν να παραστήσουν το θεό Διόνυσο;
Το εργαστήρι προσωπίδων υπήρχε από το 2^ο αιώνα έως τον 4^ο αιώνα τότε που έγιναν ξένες εισβολές οι οποίες συν τω χρόνω έφεραν την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Γνωστοί εισβολείς είναι οι Γότθοι που σχετίζονται με τους αυτοκράτορες και την στρατιωτική κρίση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η επίθεση των Γότθων έγινε στα 248 μ.Χ. και η δεύτερη το 268 μ.Χ. Οι Γότθοι νικήθηκαν από το Ρωμαϊκό Στρατό ωστόσο προξένησαν σοβαρές καταστροφές σε όλες τις περιοχές.
Στις 26 Σεπτεβρίου 2012 οι ανασκαφές συνεχίζονται με μια μεγαλύτερη ομάδα από τον Δρ Ludmil Vagalinski του Εθνικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, τον Καθηγητή Ivo Cholakov και άλλους συναδέλφους. Αυτό το έτος χωρίζεται σε δύο ανασκαφικές περιόδους. Η πρώτη ήταν τον Ιούλιο που η εργασία έγινε με αμερικανική αρχαιολογική ομάδα και τώρα η δεύτερη, τον Σεπτέμβριο, που θα κρατήσει μέχρι τον Οκτώβριο οι ασχολίες θα είναι η διατήρηση και η αποθήκευση των ευρημάτων καθώς και η δημοσιοποίηση της αρχαιολογικής εργασίας στον επιστημονικό κόσμο, που αποτελεί και μια σημαντική πτυχή για τους επισκέπτες της περιοχής.

Μεταφορά στη ελληνική γλώσσα:
© mikres-ekdoseis- Γιῶργος Ἐχέδωρος
http://www. mikres-ekdoseis.gr

Amphipolis.gr | Η «ξανθιά» μούμια της Λουλάν απόδειξη της πανάρχαιας εκστρατείας του Διονύσου στην Κινα;

Aπόδειξη ότι η πανάρχαια εκστρατεία του Διονύσου στην Κίνα ήταν γεγονός ίσως είναι η διάσημη μούμια της Λουλάν, αφού πρόκειται για μια Καυκασια γυναίκα που προέρχεται από μια εποχή στην οποία απλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη σημερινή Κίνα, τουλάχιστον με βάση τις ανακρίβειες που μας διδάσκουν στα σχολεία.

Η εκστρατεία του Δινύσου σε Κίνα και Ινδία, αναφέρεται στα «Διονυσιακά» του Νόννου, και μάλλιστα υπάρχει στην Κίνα η επαρχία Γιουνάν που σημαίνει «Ιωνία» όπου καλλιεργούνται αμπέλια και παράγεται κρασί! Σημειώνεται ότι ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού.

Η Λουλάν πέθανε πριν απο 3.800 χρόνια κατά τη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού, στον θρυλικό «Δρόμο του Μεταξιού», αλλά αυτό έγινε γνωστό μόλις το 1980. Δρόμος του μεταξιού ονομάζεται η διαδρομή που ακολουθούσαν οι έμποροι και οι εισαγωγείς αγαθών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.

Η ξηρότητα του κλίματος και τα αλατούχα εδάφη διατήρησαν την Λουλάν και τις άλλες μούμιες σε άριστη κατάσταση. Η μούμια ονομάστηκε «η ωραία κοιμωμένη«, επειδή τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της διατηρήθηκαν ακόμα και μετά θάνατον. Δυστυχώς η περιοχή Tarim που βρέθηκαν οι μούμιες είναι πολιτικά ασταθής και γι΄αυτό η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως αιτία αποσταθεροποίησης και υποκίνησης ταραχών.

Οι ντόπιοι ονομάζονται Ουϊγούροι, μοιάζουν περισσότερο με Ευρωπαίους παρά με Ασιάτες και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι της Λουλάν. Μάλιστα λένε ότι η μούμια είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι οι ίδιοι κατοικούσαν στην περιοχή πριν από τους Κινέζους.

Η πεντάμορφη ήρθε από τη … Σιβηρία

Η ανακάλυψη αυτή φαίνεται ότι όξυνε την αντιπαράθεση και οι Κινεζικές αρχές απαγόρευσαν την πρόσβαση στην αρχαιολογική περιοχή, επειδή οι μούμιες ενισχύαν τους ισχυρισμούς των Ουϊγούρων που επιζητούν πολιτική αυτονομία. Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, Victor Mair, συνέβαλε αποφασιστικά στη μελέτη των ευρημάτων όταν μαζί με τον γενετιστή, Paolo Francalacci, κατάφεραν να πάρουν γενετικό υλικό το 1993 και να εξετάσουν το DNA από τις τρίχες της κεφαλής.

Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι οι μούμιες ήταν πράγματι ευρωπαϊκής καταγωγής. Ειδικότερα, ήταν αρχαίας κελτικής καταγωγής, αλλά πιθανότατα είχαν φύγει από τη Σιβηρία και δεν σχετίζονται με τους Ουϊγούρους! Η κυβέρνηση της Κίνας επέτρεψε την έρευνα μόλις το 2007 και δύο χρόνια μετά τα ευρήματα επαλήθευσαν τη σχέση με τη Σιβηρία, καθώς επίσης και ότι υπήρχαν εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των λαών της Μεσοποταμίας, της κοιλάδας του Ινδού ποταμού και της Ευρώπης.

Το εμπόριο υφασμάτων έφερε τους Ευρωπαίους στην Ανατολή

Η έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Λουλάν και οι άλλες μούμιες βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας σύγχρονης εθνικιστικής διαμάχης, σε βάρος όμως της ιστορικής αλήθειας που διαπίστωνε ότι οι Ευρωπαίοι έφθασαν στην Κίνα τουλάχιστον 1000 χρόνια νωρίτερα απ΄ότι γράφουν τα βιβλία ιστορίας. Μέχρι σήμερα μας δίδασκαν οτι οι αρχαίοι λαοί δεν μετακινούνταν και ζούσαν σε απομόνωση, ενώ τώρα προκύπτει το ακριβώς αντίθετο.

Η Λουλάν και οι άλλες μούμιες που βρέθηκαν θαμμένες μαζί της έχουν καυκάσια καταγωγή και τα κτερίσματα στους τάφους δείχνουν ότι μάλλον ήταν έμποροι υφασμάτων και δερμάτινων ειδών. Θάφτηκαν με πολλα ρούχα, ενώ ένας άνδρας βρέθηκε με δέκα διαφορετικά καπέλα. Οι αποικίες κοντά στο δρόμο του μεταξιού ήταν σημεία συνάντησης των εμπόρων που αντάλλασσαν προϊόντα από τη Δύση και την Ανατολή. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, Ρωμαίος συγγραφέας, περιγράφει τους εμπόρους ως ψηλούς, ξανθούς με γαλανά μάτια.

Η όμορφη φυλή με τα τατουάζ

Η Λουλάν πέθανε γύρω στα 40, μάλλον από τις κακουχίες και από προβλήματα στους πνεύμονες που της προκάλεσε το τοξικό μείγμα άμμου και καπνού που εισέπνεε από τις φωτιές στους καταυλισμούς. Θάφτηκε τυλιγμένη με ωραίο υφαντό στον αργαλειό. Την εποχή που πέθανε οι ιστορικοί μας έλεγαν οτι δεν υπήρχαν Ευρωπαίοι στην Ασία. Όμως η Λουλάν είναι σίγουρα Καυκάσια. Τα χαρακτηριστικά της δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης .

Τα ξανθά μαλλιά της είναι όμορφα πλεγμένα σε κοτσίδα και η ίδια ήταν ψηλή και αρχοντική με ωραία ζυγωματικά και λεπτή μύτη. Ποιά ήταν όμως η Λουλάν και γιατί πέθανε τόσο μακριά από την πατρίδα της; Τι αναζητούσε αυτή και οι υπόλοιποι στην αφιλόξενη έρημο της Κίνας ;

Όλες αυτές οι μούμιες που βρέθηκαν στην περιοχή Tarim, ανήκαν στην ευρωπαϊκή φυλή Τσέρτσεν. Ήταν μια μάλλον ειρηνική φυλή αν κρίνουμε από τα ελάχιστα όπλα που βρέθηκαν σε παρόμοιους τύμβους. Οι περισσότεροι είχαν τατουάζ σαν αυτά που είχαν οι Σκύθες και οι Θράκες, με τεχνική που μοιάζει με τις σύγχρονες μεθόδους. Αποτέλεσμα ήταν ένα ευρύ φάσμα χρωμάτων και έντονο αποτέλεσμα. Μια γυναίκα ειχε τατουάζ την ημισέληνο στο πρόσωπο πράγμα που δείχνει οτι ήθελε να το επιδεικνύει ή ίσως να λειτουργούσε σαν ένα είδος ταυτότητας. Είχε επίσης στα χέρια πολλα τατουάζ για λόγους συμβολικούς ή διακοσμητικούς.

Ένας άντρας, γύρω στο 1.80, είχε τατουάζ έναν ήλιο στους κροτάφους, σαρκώδη χείλη, μακριά μύτη , καστανοκόκκινα μαλλιά και κοκκινωπή γενειάδα. Ήταν τυλιγμένος σε κόκκινο χιτώνα και οι περικνημίδες ήταν απο ριγωτό ύφασμα σαν τα σκωτσέζικα υφάσματα. Ίσως λοιπόν στα τατουάζ να κρύβονται τα μυστικά τους. Μια πιο λεπτομερής έρευνα για τη μέθοδο που έγιναν, αλλα και τα σχέδια που επέλεγαν, να αποκαλύψει μια διαπολιτιστική σχέση μεταξύ των λαών της Ευρώπης και της Ασίας. Όταν ένας άνθρωπος εκείνη την εποχή επέλεγε να κάνει τατουάζ ήταν μια μεγάλη απόφαση.

Tα τατουάζ συνδέονταν με τη μαγεία, την εξουσία και το κύρος. Οι μούμιες της περιοχής Tarim προκάλεσαν αναστάτωση στον δυτικό επιστημονικό κόσμο αφού είναι η απόδειξη ότι 4000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι ταξίδευαν, συναλλάσσονταν και αντάλλασσαν προϊόντα και ιδέες, γεγονός που ίσως εξηγεί γιατί κάποιες μορφές τέχνης και μύθοι είναι κοινοί σε φαινομενικά διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες.

Amphipolis.gr | Το μυστηριώδες άστρο ΣΕΙΡΙΟΣ και οι Μακεδόνες

Επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα;

Ο Σείριος. Το Υπέρλαμπρο Άστρο, το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι,…. Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ’ άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό.

Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου. Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί…

Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου

Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και απέχει μόλις…8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μαζί με το συνοδό του, το Σείριο Β’, περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξεως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά μικρότερη πυκνότητα. 0α έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα.

Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύεται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ονομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούργησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχωρισμό των δύο άστρων. (Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνωστό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον ηλιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν».

Σύμφωνα με το μύθο, «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σειρήνα και όπως την απεικονίζουν οι Ντόγκον γοργόνα είναι το ίδιο για τους μεταγενεστέρους). Τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατέστρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέθανε (Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;) Μοιάζει πραγματικά αστείο, αλλά και άξιο απορίας το πως μπορεί ένας μύθος – είτε ως παραβολή είτε ως δημιούργημα του συλλογικού ασυνείδητου – να μεταμορφώσει έντεχνα και να προστατεύσει μία βαρυσήμαντη αλήθεια…

Στην Αιγυπτο και στην Ελλάδα

Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σείριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ’ ένα πλοίο, και στ’ αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι. Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως αυτός που γονιμοποίησε την Ίσιδα ήταν ο Άμμων-Μιν ή Αμμων-Ρα, ο ίδιος θεός που αργότερα ονομάστηκε Άμμων-Δίας και που, σύμφωνα με την Ολυμπιάδα, ήταν ο Πατέρας του Αλέξανδρου.

Σείριος(Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.

Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δί πλα στον άλλον.
Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μίνωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρατούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.

Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ορίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύφλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφερε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα γιατρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες. Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαίστου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.

-Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύνοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων. Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυστήρια των μεγάλων θεών». Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ήταν ιέρεια.

Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός – η λέξη «Κάβειρος» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω; – όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έχουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αργότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι απόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι’ αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην αρχαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως.

Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του ανθρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος-αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης. Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτεμη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κατά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προφανώς στ’ αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορίζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός. Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.
Οι Ντογκον, η Κιβωτός και οι Πενήντα «Νομμός»

(Τα αμφίδρομα Ε στο κεφάλι τους – η κωδικοποίηση του Σειρίου)
Στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Μαλί, υπάρχει ένας λαός, που εχει κυριολεκτικά καταπλήξει τους σύγχρονους αστρονόμους με τη γνώση του πάνω στο θέμα του Σείριου. Μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα γύρω από τη φύση και τις ιδιότητες του άστρου, ο και των συνοδών του, που πιστεύουν ότι είναι δύο και όχι μόνο ένας, κάτι που η αστρονομία μόλις τώρα ερευνά και ανακαλύπτει. Πρόκειται για τους Ντόγκον, οί οποίοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με το άστρο αυτό που κυριολεκτικά λατρεύουν. Ο μεγαλύτερος Θεός τους είναι ο Άμμα, ένα είδος κατάλοιπου του Άμμωνος- Δία που πέρασε σε αυτούς από το μαντείο της Σίβας και, σύμφωνα με την παράδοση τους, δημιούργησε το Σύμπαν και τους ζώντες οργανισμούς, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, που τους έφτιάξε αρχικά ως αμφίβια όντα, με το όνομα «Νόμμος».(Η πίστη αυτή μοιάζει με την αντίστοιχη των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων).

«ater KUBILE», δηλαδή την Κυβέλη των Κρητών. Η Ίσιδα φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την Κρητική θεά με τα φίδια, αλλά ταυτίζεται κατά καιρούς και με πολλές άλλες ελληνικές θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Εκάτη κ.λπ. Στη Σαμοθράκη θεωρείται πως οι Κάβειροι ήταν οι μόνοι που σώθηκαν από τον τρομερό κατακλυσμό αού έπληξε το νησί όταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο Εύξεινος Πόντος ξεχείλισε και έσπασε το φράγμα που σχημάτιζαν οι Συμπληγάδες Πέτρες και οι βράχοι του Ελλησπόντου.

Οι πιο γνωστές και οικείες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας γύρω από το θέμα της κιβωτού είναι αυτές του Νώε, αλλά και της Πυρράς και του Δευκαλίωνα. Η τελευταία μάλιστα σταμάτησε στη Δωδώνη, όπου υπήρχε και το περιώνυμο μαντείο, που συμβουλευόταν πολύ συχνά η Ολυμπιάδα και το οποίο μάλιστα της προφήτεψε τον ερχομό του Αλεξάνδρου. Ο Ιάσωνας πήρε ξύλο από εκεί και έφτιαξε το πηδάλιο της Αργούς για να ξεκινήσει από τη Βοιωτία την Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τους 50 συγγενείς του (όσοι και οι πρώτοι «Νόμμος» των Ντόγκον) με κατεύθυνση την Αία της Κολχίδος.

Στο πιο αρχαίο έπος της ανατολής, στην ασσυριακή μυθολογία, συναντούμε τον ήρωα Γιλγαμές, ο οποίος ξεκινά ένα εναέριο ταξίδι με μία βάρκα παίρνοντας μαζί του 50 συντρόφους. Υπάρχουν όμως κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στον Ιάσωνα και το Γιλγαμές. Μία από αυτές είναι το φύτεμα από τον Ιάσωνα των δοντιών του δράκοντα στο χώμα, απ’ όπου και βγήκαν 50 πολεμιστές. Κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Γιλγαμες για να κερδίσει τη δύναμη. Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Ο Δαναός, ο βασιλιάς του Αργούς ο γενάρχης των Ελλήνων είχε 50 κόρες, που νυμφεύθηκαν τους 50 υιούς του αδερφού του πατέρα τους, Αιγύπτου. Με όλες τις Δαναίδες είχε ερωτοτροπήσει και ο Ηρακλής, ο μυθικός γενάρχης των Δωριέων και ιδρυτής, κατά το μύθο, της Μακεδόνικης δυναστείας. Πολλές παραδόσεις μάλιστα φέρουν τον Ηρακλή ως αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας καν όχι τον Ιάσωνα… (Ο Ηρακλής, έτσι κι αλλιώς πέρασε από την Κρήτη στη Λιβύη).

Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα ή την Κιβωτό, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιήσει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της. Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο. Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Η ιερή σημασία του αριθμού 50 έχει αποδοθεί από πολλούς μελετητές στον αιγυπτιακό μυστικισμό και αν θυμηθεί κανείς πως η περίοδος της περιφοράς του Σείριου διαρκεί 50 έτη, τότε ίσως η έμφαση που δίνεται σε αυτόν τον αριθμό να μην είναι καθόλου τυχαία.

Οι Μακεδόνες, Γιοι Θεών

Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κάποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτηριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προγονό του από την πλευρά της μητέρας του). Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μακεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του ‘Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.

Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το 700 π.Χ. ξεκινά επίσημα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδόνικης δυναστείας, που ονομάζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρνει στο νου τον «Αργαίο τον Α’» (652 – 621 π.Χ.), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδόνικης δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποιον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τόσο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μακεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός. Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μακεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρείας, όπως Σεραπεία κ.ά. Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δήλο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς. Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθηκαν αφιερώματα προς τους αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προσφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).

Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή όμως, οι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με το Αργός της Πελοποννήσου, αλλά με το Αργός Ορεστικό της Δυτικής Μακεδονίας. Η παρουσία πρωτόγονων πληθυσμών στη Μακεδονία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες ανασκαφές. Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Μακεδόνων μας είναι άγνωστη. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως είναι φύλα αυτόχθονα, ίσως και Πελασγικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μέχρι τον Κάσσανδρο (315 π.Χ.), ο χώρος όπου σήμερα υπάρχει η πόλη αυτή ονομαζόταν «θέρμες», εξού και η ονομασία «Θερμαϊκός κόλπος». Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είχε γίνει δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό η λατρεία ενός δαίμονα με το όνομα «Θερμαίος». Το παράδοξο είναι πως στην περιοχή ουδέποτε υπήρξαν θερμές πηγές. Πάντως ο δαίμονας αυτός ταυτίστηκε αργότερα με το θρακικό Διόνυσο…

Η Μυστική Ιστορία της Γέννησης του Αλέξανδρου

Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γάμο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ολυμπιάδα συνήθιζε να παίρνει στο κρεβάτι της φίδια και, μάλιστα, πως ο Φίλιππος την είχε δει ένα βράδυ να πλαγιάζει με ένα φίδι, που ίσως να ήταν κάποιος θεός μεταμορφωμένος.

KaerstBerveHamiltonBelochHammond, κ.ά.) αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η ημέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δηλαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου». Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και από τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην όαση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου. Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορισμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια, και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ’ όνομα του.

Το Αστέρι της Βεργίνας

Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοιπόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά αποτελούσαν το έμβλημα της Μακεδόνικης δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλολογία γύρω από τη σημασία και το νόημα του συμβόλου.

Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες. Το έμβλημα αυτό πρωτοεμφανίστηκε το 2500 π.Χ., στη Βαβυλωνία και λίγο αργότερα στη Χαλκηδώνα. Το 18″ αι. στην Ασσυρία και τη Συρία κατά το 1700 -1300 π.Χ. στο Φοινικικό, Χιττικό και Μινωικό πολιτισμό. Περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αι. είναι πλέον γνωστό στον ελληνικό χώρο, ενώ λίγο πριν τον 5° αι. αρχίζει να κυκλοφορεί και σε νομίσματα. Έναν αιώνα μετά διαδίδεται στην Ιταλία, ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνοντας αργότερα με τους Ρωμαίους στην Ιβηρική χερσόνησο.

Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορφές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμεσα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκουροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εωσφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ. Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ’ έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες. Στη Βαβυλωνία υπάρχουν πάρα πολλές σφραγίδες και πολύτιμοι λίθοι που έχουν σκαλισμένο επάνω τους ένα 8ακτινο αστέρι. Στις απεικονίσεις αυτές, το αστέρι βρίσκεται κοντά σ’ έναν άνθρωπο-ψάρι. Πρόκειται για τον αμφίβιο θεό Οάννες. Στην Αίγυπτο πάλι βλέπουμε συχνά τρία 8ακτινα αστέρια στα μαλλιά της Ίσιδας. Μάλιστα, το στέμμα έχει, στην κορυφή του , ένα μεγαλύτερο και στα πλάγια δύο μικρότερα αστέρια, τα οποία ίσως συμβολίζουν τους συνοδούς του Σείριου.

Ο Σείριος προσπαθούσε να εξαπλώσει την εξουσία του και ταυτόχρονα να ενώσει τους Έλληνες (Aθηναίοι, Λάκωνες, Μακεδόνες) κάτω από μία αρχή. Αυτή η ανάδυση και η ομογενοποίηση όλων των στοιχείων της κάθε πόλης-κράτους ξεχωριστά ήταν, κάτι που συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα και δεν έγινε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά ούτε και στο λατινικό κόσμο. Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον Ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδόνικο Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

των ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΥΜΕΩΝΑΚΗ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ
Η Γ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ είναι συγγραφέας, πτυχιούχος του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία.
Ο Ε. ΣΥΜΕΟΝΑΚΗΣ είναι ερευνητής-μεταφραστής
και η Χ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ φιλόλογος.

erevna-enimerwsi.blogspot.com, (Ανιχνεύσεις τχ 22. Ιανουάριος-Φεβρουάριος ’98)

www.afipnisi.org

Αmphipolis.gr | Λεφτά τέλος για την Αμφίπολη;

Εκείνο που κατάλαβα από τις δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού, κυρίου Ξυδάκη, ότι… «λεφτά τέλος για την Αμφίπολη», είναι ότι η Αμφίπολη είναι συνδεδεμένη από την «για πρώτη φορά» αριστερή κυβέρνηση με το αμαρτωλό παρελθόν της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο κύριος υπουργός πειράχτηκε σφόδρα από το γεγονός ότι το λόφο Καστά, όπου γίνονταν οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Αμφίπολη, τον επισκέφθηκε ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Το ειρωνικό του μάλιστα ύφος… «Η ανασκαφέας (εννοεί δίχως να την αναφέρει την κ. Περιστέρη) είναι υποχρεωμένη σύμφωνα με το πρωτόκολλο της υπηρεσίας της και τον αρχαιολογικό νόμο να κάνει μια ανακοίνωση εντός του επομένου εννεαμήνου» υποδηλώνει και μια απειλή που τη συμπληρώνει… «Να μάθει όλη η επιστημονική κοινότητα και η ελληνική κοινή γνώμη ευρύτερα τι έχει βρεθεί στην Αμφίπολη». Κύριε υπουργέ, όλος ο πλανήτης από τον περασμένο Αύγουστο μάθαινε τα πάντα για την Αμφίπολη και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του για τις ανασκαφές, κι εσείς τώρα μας λέτε… «να μάθουμε τι έχει βρεθεί στην Αμφίπολη».

Τον επισκεφθήκατε το χώρο, ενημερωθήκατε και μετά κάνατε και πάλι ειρωνικές δηλώσεις –ομολογουμένως με τακτ- «δεν βρήκαμε λάρνακα με χρυσή μάσκα». Κύριε υπουργέ, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, που βάλλεται από παντού η Μακεδονία, μήπως η νέα γραμμή είναι να μην ερεθίζουμε κάποιους γείτονες με τα αρχαιολογικά ευρήματα της Μακεδονίας;

Απ’ ό,τι φαίνεται έχετε ανοίξει πολλά μέτωπα στο χώρο του πολιτισμού και καλά κάνετε, αφού όλα – όπως λέτε – ήσαν σάπια και φθαρμένα. Στο χώρο των αρχαιολογικών ανασκαφών, από τις Πρέσπες μέχρι τη Μαρώνεια, θα έπρεπε να δείχνετε περισσότερη ευαισθησία, όπως δείχνατε και για άλλα – πολύ σωστά – θέματα, όταν διακονούσατε τη δημοσιογραφία από τη σοβαρή σας στήλη.

Πράγματι είναι ισχνά τα οικονομικά του υπουργείου σας. Αναμφίβολα η δυσκολία ρευστότητας έχει πλήξει τον πολιτισμό μας, αλλά τα εκατομμύρια των ξένων τουριστών έρχονται και για τις αρχαιότητές μας. Τα αποτελέσματα τα βλέπετε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Το μικρό μουσειάκι της Αμφίπολης έχει εκατονταπλασιάσει τους επισκέπτες του. Μην απαξιώνετε τη μεγάλη αυτή ανασκαφή, που σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με τη Βεργίνα.

Το υπουργείο σας χρειάζεται τις ανασκαφές στο βόρειο χώρο να μην τις συγχέετε με τα πολιτικά δρώμενα, παρελθόντα και παρόντα. Η φράση σας σε τελευταίες δηλώσεις σας για την Αμφίπολη… «δεν υπάρχει κάτι άλλο να δούμε», μήπως ήταν μια ταφόπλακα για τον ιστορικό αυτό τόπο της Αμφιπόλεως;

Πριν από χιλιάδες χρόνια, τα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου είχαν φθάσει και μέχρι την Αμφίπολη. Για σκεφθείτε τη συνέχεια –λέμε τώρα– μεταξύ Νοτίων και Βορείων. Ο κόσμος πιστεύει ότι η Πολιτεία αδιαφορεί και στα θέματα του πολιτισμού της Μακεδονίας!

ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ ΓΙΑΓΚΙΟΖΗ

Κατηγορία: Selective